Αγάπη δίχως έρωτα..

Μπορούμε να διατηρήσουμε μια σχέση όταν υπάρχει μεν η αγάπη...αλλά έχει χαθεί ο έρωτας...?Και αν ναι πως..?Πως μπορούμε να καλύψουμε τα κένα που μας δημιουργεί η έλλειψη του..?

μπορουμε σαφώς...
όμως...υπάρχει λόγος;;;;

τι εννοεις υπαρχει λογος..?λογος να διατηρησουμε την σχεση..?ναι..

χμ!!ποιος;;
η ''αγάπη''..
που μπορεί τελικά να είναι μια απλη συνήθεια;;

Κατα τη γνώμη μου μπορεί να διατηρηθεί αλλά και πάλι μέχρι ενός σημείου...
Δεν είναι η σχέση ίδια όταν χαθεί ο έρωτας.. Αυτο που μπορεί να γίνει είναι να βρεις διάφορους λόγους να ξανα-ερωτευτείς το ίδιο άτομο, ώστε να μη φθαρεί σιγά σιγά η σχέση.. Και εννοείται να ισχύει το ίδιο και απο την άλλη μεριά..

Παράθεση: Το μέλος fanis_diathesopoulos_ στις 14-10-2007 στις 19:42 έγραψε... χμ!!ποιος;; η ''αγάπη''.. που μπορεί τελικά να είναι μια απλη συνήθεια;;

οπως το να εισαι παντρεμενος...η να εισαι πολλα χρονια με καποιον και να μην θελεις να τον αφησεις..επειτα ο ερωτας συνηθως περναει μετα απο καποιο καιρο..τι θα κανεις..?θα αλλαζεις συνεχεια συντροφους..?δεν θα κατασταλαξεις ποτε..?

Ίσως χρειάζεται ένα διάλειμμα απο σχέσεις γενικότερα τότε σε αυτή τη περίπτωση...
Να ξεφύγεις απο όλους και απ' όλα.. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσεις..

eite etsi eite alliws auto pou menei sto telos einai i agapi...
gi auto tha prepei to atomo pou tha apofasisoume na eimaste mazi,ptwra na to agapisoume kai meta na to erwteutoume...
wste otan perasei o erwtas,i agapi na einai auti pou tha mas kratisei mazi...

πάντως δεν ξέρω πολλούς πρώτα να έχουν αγαπήσει και μετά να έχουν ερωτευτεί..

Φανη βλεπω την απαντηση σου και πραγματικα απορω...Παιδια η αγαπη ειναι το ιεροτερο ολων, μην ισοπεδωνουμε ετσι απλα τοσο βαθιες αξιες.Δεν μπορουμε να επενδυουμε σε κατι παροδικο οπως ο ερωτας. Αυτο που ενωνει ουσιαστικα τους ανθρωπους και τους κραταει ενωμενους ειναι η αγαπη. Ο ερωτας αργα ή γρηγορα ξεφτιζει και τοτε τι? Παμε παρακατω να ερωτευτουμε παλι ή χωριζουμε λεγοντας δεν ειμαι πια ερωτευμενη μαζι σου? Μεχρι να γινει τι? Που θα σταματουσαμε? Φανταστειτε πως θα κυλανε οι σχεσεις των ανθρωπων αν ολοι στηριζονται σε αυτη την λογικη. Η αγαπη παντως θελει ωριμοτητα, ωριμοτητα να δεις τον αλλον με τις αδυναμιες του και να τον αποδεχτεις. Αν και ο αλλος ειναι διατεθειμενος να κανει το ιδιο τοτε νομιζω η σχεση δεν εχει να φοβαται τιποτα. Και παιδια...οι σχεσεις θελουν δουλεια και προσπαθεια για να αντεξουν στον χρονο οχι φυγη στο πρωτο συννεφο. Τι σας φαινεται πιο σπουδαιο, να σας αγαπησουν ή να σας ερωτευθουν???

Σε κάθε φάση της ζωής μας, οι ανάγκες της συντροφικότητας έχουν και κάπως διαφορετική μορφή. Εννοείται πως δεν είναι και οι ίδιες για όλους τους ανθρώπους.

Πολλές φορές οι καταστάσεις φέρνουν λύση από μόνες τους. Πχ από τη μία, η ανάγκη για ζεστασία, να υπάρχει κάποιος που μας καταλαβαίνει, ναι είναι η αναφορά μας κλπ, αλλά από την άλλη, αυτά τα καλά ακυρώνονται από τις εντάσεις που έχει μία σχέση και που έχει στερέψει από κινητήριες δυνάμεις. Και ό έρωτας, το πάθος (με το νόημα που του δινει ο καθένας) είναι μία από τις δυνάμεις αυτές. Αλλά μπορεί να υπάρχουν και άλλες.

Επομένως, ναι, σε γενικές γραμμές ξέρεις πως και μία επόμενη σχέση θα χάσει την αρχική της ένταση και θα ξεκινήσει ο ίδιος κύκλος. Αρα βλέπεις ματαιότητα στο να χαλάσεις ότι έχεις ... Μόνο που, κατά τη γνώμη μου, εμείς μπορούμε να τους δίνουμε τις ίδιες ονομασίες, να χαρακτηρίζονται από τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά, ποτέ δεν είναι.

Αυτό που ίσως θα ήταν το ιδανικό, εγώ τα έλεγα "συν-πόρευση" με έναν άνθρωπο, που ο ένας θα μπορεί να δεχτεί τις αλλαγές του άλλου, να του δίνει έμπνευση. Τώρα αν το κυρίαρχο είναι το πάθος, η επικοινωνία, ή οτιδήποτε άλλο, όπως και αν το εννοεί ο καθένας ... δεν μπορεί να γενικευθεί.

Πάντως, γνώμη μου, σε τέτοια θέματα, κανείς δεν μπορεί να σου δώσει λύση συγκεκριμένη, ούτε καν κατευθύνσεις. Ερεθίσματα ναι. Γιατί όλα αυτά, είναι τόσο κοινά και τόσο διαφορετικά για όλους μας. Ειδικά μέσα από το νετ.

Τέλος, έχει δίκιο η v for bariemai, που έθεσε και το θέμα της άλλης πλευράς. Οσο και αν εσυ το βλέπεις (η καλύτερα το νοιώθεις) κάπως, αν ο άλλος δεν έχει την ίδια συχνότητα .. δεν βγαίνει. Θα είναι χειρότερα.

Α ναι, επίσης, θέλει λίγο προσοχούλα στο τι ρόλο δίνετε στη σχέση σας. Δηλαδή, αν σε ένα ζευγάρι κυριαρχεί - ας το πούμε έτσι - το στοιχείο της συντροφικότητας και μπαίνουν ζητηματάκια συμβιβασμών, ρουτίνας κλπ, είναι λάθος να πιέζεις τη σχέση στο "πολυ στενό, το να μη σε χανω από τα ματια μου κλπ",. Προκαλεί ασφυξίες.

Οπως και είναι λάθος το να προσπαθείς να μετατρέψεις μια σχέση καθαρά ερωτικο-σεξουαλική (ας το πουμε έτσι) σε πιο "συντροφική" με εναν άνθρωπο που δεν συντονίζεσαι στο σύνολο. Προκαλεί αίσθηση πως τσαλαπάτησες τη ψυχή σου.

Για την "προσπάθεια αναθέρμανσης" ... οχι πως δεν γίνεται, ανάλογα με την περίπτωση, αλλά νομίζω πως έχει πολλα όρια. Ειδικά αν οι όποιες αποστάσεις οφείλονται σε πράγματα πιο βαθειά.

Πιστεύω οτι ο έρωτας είναι για μια στιγμή αντίθετα η αγάπη για πάντα! Μέσα σε ενα γάμο όμως, παίζουν και τα δυο ρόλο, επειδή όταν το ενα χάνεται, πεθαίνει και το άλλο. Ο γάμος όμως, επειδή είναι ιερός, και επειδή όσο είσαι μέσα σε αυτόν πρέπει να φέρεσαι και ανάλογα, εκτός και αν έχεις βάλει ήδη υπογραφή για διαζύγιο, αναγκαστικά, είτε το θέλεις είτε όχι, παραμένεις σε ενα νεκρό κατά τα άλλα γάμο, επειδή δεν θέλεις να πληγώσεις και άλλους μέσα στην οικογένεια που δεν φταίνε. Συνεπώς, όταν είσαι ελεύθερος, ο έρωτας είναι κάτι φευγαλέο, όταν όμως είσαι παντρεμένος, είναι πολύ σημαντικός, και απο τη στιγμή που παύει να υπάρχει, απλά παραμένεις παντρεμένος για τα μάτια των άλλων. Καλό είναι όμως, να καλλιεργούμε την αγάπη μέσα στο γάμο, επειδή είναι η μόνη που θα κρατήσει αυτό το γάμο όρθιο.

Δεν νομιζω πως μπορουμε γτ εχει χαθει ολη η "μαγεια" του ερωτα......

Όλα είναι δυνατά...

...αξίζει τον κόπο όμως?

Δεν είναι σίγουρο ότι περνάει πάντα ο έρωτας....

Ούτε όλες οι περιπτώσεις χωράνε στο ίδιο καλούπι.



Το θέμα είναι να είσαι με κάποιον όχι γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς...

όχι γιατί το επιβάλλουν οι συνθήκες...

όχι από δειλία...

όχι από συνήθεια...

όχι από οίκτο...


...αλλά γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι τα πάντα για σένα και σου ομορφαίνει τη ζωή.

O ερωτας ειναι η υποδοχη και η καταλληλη προετοιμασια για την Μεγαλη ΑΓΑΠΗ....

Τώρα διάφοροι παράγοντες...εσωτερικοι μας μα και αρκετοι εξωτερικοι εως μεταφυσικοι...καθοριζουν κατα ποσο αντεχεται αυτο.......


Δυσκολο μα πανεμορφο

suxna autos pou den mporei na diatirisei kai na kaliergisei ton erota mesa stin sxesi tou, einai autos pou exei stamatisei na agapaei to tairi tou......i kaluteri dikaiologia pou vgainei mesa apo auto einai oti, ton/tin agapao (diladi agapao opos exo voleutei) ala den den eimai eroteumenos/ni (den mou aresei pos exei katantisei, kai to xeirotero einai oti me kanei kai alazo kai ego se kati pou den mou aresei)....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sintorin στις 15-10-2007 17:04 ]

στην περίπτωση που υπάρχει οικογένεια σίγουρα οφείλεις να κανεις πολλα για να κρατησει..όμως εκεί είναι που δεν χρειάζεται ο έρωτας, υπάρχουν πολλα αλλα που ενώνουν τους δύο και έτσι κ αλλιώς η σχέση είναι σε αλλη βάση , απο αυτό που λέμε σχέση όταν είμαστε 20..θέλω να πω οτι λέμε εύκολα ''σ'αγαπώ'' και είναι τότε που αυτό που λέμε αγάπη,δεν είναι παρα μόνο μια συνηθεια της χρειας της φωνης του αλλου ή της αίσθησης ενός αγγιγματος..εκεί ,ναι ,πιστεύω πως δεν χρειάζεται να το παλέψεις..έτσι κ αλλιώς εαν την ώρα που εκληψει ο έρωτας , υπάρχει μια αληθινη αγάπη απο πισω , τότε δεν πρόκειται και να υπάρξει λόγος ή οποιοδήποτε πρόβλημα κορεσμού κτλ κτλ ...οπότε δεν κυνδινεύει και η σχέση..
αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη...

δεν συμφωνω οτι δεν χρειαζεται ο ερωτας.,ειναι πολυ σημαντικο στοιχειο και τα συναισθηματα που νιωθεις ερωτευμενος ειναι πολυ δυνατα ωστε να συμβιβαστεις με την ιδεα οτι δεν θα τα νιωσεις ποτε ξανα.το καλυτερο ειναι να μπορεις να ξαναερωτευθεις το ατομο που εισαι μαζι του και να τον κανεις να σε ερωτευθει και αυτο ξανα.φυσικα ειναι δυσκολο και θελει μεγαλη προσπαθεια και ορεξη και απο τα δυο ατομα

Παράθεση: Το μέλος ery στις 15-10-2007 στις 00:41 έγραψε... Φανη βλεπω την απαντηση σου και πραγματικα απορω...Παιδια η αγαπη ειναι το ιεροτερο ολων, μην ισοπεδωνουμε ετσι απλα τοσο βαθιες αξιες.Δεν μπορουμε να επενδυουμε σε κατι παροδικο οπως ο ερωτας. Αυτο που ενωνει ουσιαστικα τους ανθρωπους και τους κραταει ενωμενους ειναι η αγαπη. Ο ερωτας αργα ή γρηγορα ξεφτιζει και τοτε τι? Παμε παρακατω να ερωτευτουμε παλι ή χωριζουμε λεγοντας δεν ειμαι πια ερωτευμενη μαζι σου? Μεχρι να γινει τι? Που θα σταματουσαμε? Φανταστειτε πως θα κυλανε οι σχεσεις των ανθρωπων αν ολοι στηριζονται σε αυτη την λογικη. Η αγαπη παντως θελει ωριμοτητα, ωριμοτητα να δεις τον αλλον με τις αδυναμιες του και να τον αποδεχτεις. Αν και ο αλλος ειναι διατεθειμενος να κανει το ιδιο τοτε νομιζω η σχεση δεν εχει να φοβαται τιποτα. Και παιδια...οι σχεσεις θελουν δουλεια και προσπαθεια για να αντεξουν στον χρονο οχι φυγ η στο πρωτο συννεφο. Τι σας φαινεται πιο σπουδαιο, να σας αγαπησουν ή να σας ερωτευθουν???

Εκανα την παράθεση για να ξαναδιαβαστεί αυτό που έγραψε η Ερη,που έχει δίκιο .
Υπάρχει τελειώτερο συναίσθημα. Δεν νομίζω ότι μπορεί να έχει κενά κάποιος που αγαπάει.Δίκιο και ο Apataggelos που λέει ότι δεν χωράνε όλες οι περιπτώσεις σε ένα καλούπι. Γνώμη μου είναι πως αν η αγάπη είναι αμοιβαία , δεν χωρίζεις, γιατί θα είσαι μια ζωή διστυχισμένος.

...να πω κάτι χαζό;


Αν η αγάπη έχει γίνει συνήθεια, αν ο έρωτας έχει χαθεί...

...αν σε δεσμεύουν υποχρεώσεις, αν πιστεύεις ότι θέλεις να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία στο άτομο που είσαι μαζί (ή τρίτη, ή τέταρτη, ανάλογα με τις αντοχές σου) για να ξανανιώσετε αυτό που είχατε κάποτε...

... τότε απλά το δοκιμάζεις. Αν δεν πιάσει όμως, που εμπειρικά πιστεύω ότι δεν πιάνει, τότε το να μένεις σε μια τέτοια κατάσταση είναι και ψυχοφθόρο και δεν είναι κάτι που σε κάνει πια ευτυχισμένο.

Άσε που κανονικά πρέπει να υπάρχει η διάθεση και από τις δύο πλευρές....

... αν ο ένας μόνο νιώθει αυτό το ''πάγωμα'' και ο άλλος είναι απλά βολεμένος, τότε δεν αξίζει να προσπαθείς.



Στο κάτω κάτω της γραφής, στα ψιλά γράμματα, πιστεύω ότι τελικά ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει στη ζωή.

Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.