Κυριακή 13/1/2008 - Τελευταία παράσταση...
Α' Μέρος
Ο ουρανός φεύγει βαρύς
Ένας κόμπος η χαρά μου
Αν υπάρχει λόγος
Κάπου νυχτώνει
Έτσι είν' οι ανθρώποι
Έχω έναν καφενέ
Τι πάθος
Τα βεγγαλικά σου μάτια
Του έρωτα
Θα περιμένω εδώ
Ρίξε μια σκάλα στο φεγγάρι
Κι αν σε θέλω
Πού 'ναι τα χρόνια
Νάτανε το 21
Δέκα παλληκάρια
Δίχως την καρδούλα σου
Είναι πια καιρός
Τώρα που θα φύγεις
Αχ χελιδόνι μου
Για πιασε γύφτο σφυρί κι αμόνι
Στα χρόνια της υπομονής
Χάντρα στο κομπολόι σου
Το πουκάμισο το θαλάσσι
Το σακάκι μου κι αν στάζει
Στα ψηλά τα παράθυρια
Ήταν πέντε ήταν έξη
Όλα καλά
Ήλιε μου σε παρακαλώ
Κουβέντα μ' ένα λουλούδι
Εδώ το φως
Ανεμολόγιο
Παραπονεμένα λόγια
Β' Μέρος
Θέλω να τα πω
Μάνα δεν φυτέψαμε
Μες στου Βοσπόρου τα στενά
Η Σμύρνη
Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω
Γιορτή ζεϊμπέκηδων
Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς
Εμβατήριο Σμύρνης (Πατηνάδα)
Ταξίδι στα Κύθηρα
Χαροκόπου 1943-1952 (Στις παράγκες)
Στην αλάνα
Έρημα χωριά
Φύλλο στο νερό
Luna rossa
Μη μιλάς κινδυνεύει η Ελλάς
Μάμπο Μπραζιλέιρο
Historia de un amor
Cancao do mar
Η μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων
Το παλτό
Ιπτάμενο χαλί
Διδυμότειχο blues
Οι ελεύθεροι κι ωραίοι
Πάμε γι' αλλού
Ο δρόμος είναι δρόμος
Καράβια στη στεριά
Κάποιος χτύπησε την πόρτα
Αχ ο μπαγλαμάς
Αυτά τα χέρια
Άλλα μου λέν' τα μάτια σου
Το πεπρωμένο
Καλή τύχη
Ας πάν' στην ευχή τα παλιά
Τώρα κλαις
Μη μου θυμώνεις μάτια μου
ΠΑΡΕ ΜΕ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΥ !!!!!
Τώρα που φεύγω απ' τη ζωή
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω τη χθεσινή βραδιά! Ήταν μια μαγεία!
Ο Νταλάρας, σε όλα τα τραγούδια, μα σε
ΟΛΑ, έκανε κι από ένα θαυματάκι!
Τι κορώνα ήτανε αυτή στο
"Του έρωτα";;;!!! Αν γίνεται να τις συγκρίναμε, νομίζω πως
ΑΥΤΗ θα ήταν η καλύτερη!
Χθες υπήρχε πολύ κέφι από πλευρά ολωνών! Το αποκορύφωμα βέβαια, ήταν στο
"Νάτανε το 21", όπου οι ηθοποιοί υποδύονται τους πολεμιστές και πολεμούν με ξύλινα σπαθιά. Όπως χτύπησαν δύο σπαθιά μεταξύ τους, το ενα έσπασε (!) και το κομμάτι πετάχτηκε κάπου στα πόδια των μπροστινών καθισμάτων!
Περιττό να πω πως σ' όλο το τραγούδι με είχε πιάσει νευρικό γέλιο...
Και μετά απ' αυτό, όταν ήρθε η σειρά του
"Τώρα που θα φύγεις", τη στιγμή που βγήκε ο Νταλάρας για τον τελευταίο στίχο με είχαν πάρει τα δάκρυα. Τί ερμηνεία ήταν αυτή που έκαναν ο Μανώλης κι ο Ζαχαρίας! Τους βγήκε πολύ συναίσθημα πάνω στο τραγούδι! Όχι ότι τις προηγούμενες φορές δεν είχαν συναίσθημα, αλλά αυτή τη φορά ...το παράκαναν! :D Και όταν είπε ο Νταλάρας τον τελευταίο στίχο... με αποτέλειωσε!
Μία από τις μεγάλες εκπλήξεις ήταν το
"Για πιάσε γύφτο σφυρί κι αμόνι"! Ποιός περίμενε ότι θα το 'λεγε!
Άλλη έκπληξη, ότι αυτή τη φορά το
"Ανεμολόγιο" το είπε ολόκληρο! Και μάλιστα καταπληκτικά! Όχι ότι δεν περίμενα να το πει ωραία. Αλλά δεν φανταζόμουν τόσο πολύ πια! Πάλι με ξάφνιασε!
Και στα
"Παραπονεμένα" λόγια, έκανε την φανταστική κορώνα, που δεν είχε κάνει τις 2-3 τελευταίες φορές που πήγα εγώ...
Ήδη από το 1ο μέρος είχα ...ανάψει! Πετούσα στα σύννεφα! Πού να φανταζόμουν τί θα ακολουθούσε στο 2ο...
Ένα
"Θέλω να τα πω" ανεπανάληπτο! Κι αυτό καλύτερο από τις άλλες φορές που πήγα.
Στη
"Γιορτή ζεϊμπέκηδων" ήρθε η σειρά μας να δώσουμε το στίγμα μας, φωνάζοντας πολύ δυναμικά το "Ε!" (είμασταν και πολλοί, κι ακουγόμασταν καλύτερα
)
"Χαροκόπου", ζωγράφισε πάλι!
Χθες ήταν εκεί και ο Πρόεδρος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος!
Όταν είπε ο Νταλάρας την
"Αλάνα" έγινε κάτι πολύ συγκινητικό: ο Νταλάρας έφυγε απ' το μικρόφωνο, πήγε άκρη-άκρη στη σκηνή κι άπλωσε το χέρι προς τον Λευτέρη. Κι εκείνος σηκώθηκε κι έπιασε το χέρι του Γιώργου. Κι ακολούθησε ένα πολύ δυνατό χειροκρότημα.
Άλλο ένα τραγούδι που δεν είχε ξαναπεί στο Παλλάς ήταν το
"Παλτό".
Το
"Ιπτάμενο χαλί" το είπε πολύ ωραία. Το μόνο που μου την έσπασε ήταν ότι κάποια από την αριστερή σειρά έβγαλε ξαφνικά μια τσιρίδα, και με απέσπασε από το τραγούδι... Καλά, τι έπαθε αυτή;;
Μετά από τα
"Καράβια στη στεριά", ο Νταλάρας έκανε από μικροφώνου μια παρατήρηση: ότι είχαν περάσει περίπου 20 λεπτά και δεν είχε τραγουδήσει κανένα τραγούδι του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Και τότε είπε το
"Αχ ο μπαγλαμάς"... και άφησε την πρώτη κορώνα στον κόσμο... Εννοείται πως ο καθένας μπήκε σε άλλο τόνο, σε άλλο χρόνο... χαμός! Κι ακολούθησε μια τρομερή κορώνα από τον Νταλάρα!
Μετά είπε και το
"Αυτά τα χέρια".
Όταν έφτασε η σειρά του
"Μη μου θυμώνεις μάτια μου", απογοητεύτηκα λιγάκι, γιατί συνήθως αυτό το τραγούδι υποδηλώνει τέλος συναυλίας.
Ακολούθησαν οι υποκλίσεις όλων (τραγουδιστών, μουσικών, ηθοποιών). Συγκινητικές στιγμές. Με τον Νταλάρα να αγκαλιάζει ένα-ένα τα παιδιά!
Ο κόσμος φυσικά δεν άφηνε την παράσταση να τελειώσει!
Και τότε έγινε το ...ΜΠΑΜ!
Ακουγόταν η εισαγωγή του
"Πάρε με φεγγάρι μου", κοινώς
"Στα χοντρά τα σύρματα"! Δεν το πίστευα! Έλεγα, δεν μπορεί, μάλλον θα είναι άλλο και θα το 'χω μπερδέψει! Τελικά, καθόλου δεν με γελούσαν τ' αυτιά μου! Ήταν
αυτό!
Μετά απ' αυτό ... ίσως χρειάζομαι κάτι τέτοιο...
Κάτι που με συγκίνησε πολύ ήταν κάποια λόγια του Νταλάρα προς το τέλος της παράστασης. Είπε (περίπου) ότι μ' αυτές τις παραστάσεις, εκτός από τους ανθρώπους που τον γνώριζαν και τον είχαν παρακολουθήσει στις μπουάτ, και στον Ορφέα αργότερα, τώρα βλέπει να πηγαίνουν στις συναυλίες του τα παιδιά τους, και σε λίγο θα βλέπει και τα ...εγγόνια τους! Και ότι εμείς (ο κόσμος) τον μάθαμε τί σημαίνει ευτυχία! Αυτή η φράση θα μου μείνει αξέχαστη! Αν τον μάθαμε εμείς τι σημαίνει ευτυχία, εκείνος μας την ανταποδίδει και με το παραπάνω! Να 'ναι πάντα καλά και να συνεχίζει να μας δίνει τόσο μεγάλες χαρές!
Μετά απ'
ΑΥΤΗ την παράσταση, πιστεύω πως αν δεν είχα πάει, δεν θα είχα δει τίποτα! Όταν γύρισα σπίτι..., άρχισα να κλαίω επειδή τελείωσαν οι παραστάσεις!
Σαν μικρό παιδί, που του έπεσε κάτω το παγωτό! Τέτοιο πράγμα δεν μου 'χει ξανασυμβεί ποτέ!
Αποτέλεσμα
σήμερα; Κυκλοφορώ μ' ένα χαμόγελο, κι όταν μου μιλάνε δεν απαντάω με την πρώτη!
-----------
(Γιώργος Νταλάρας - 1/10/2007 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Dalarofili στις 14-01-2008 14:09 ]