Γιατί πρέπει όλοι να βγούμε από πανεπιστήμιο;

Γιατί πρέπει όλοι να βγούμε από πανεπιστήμιο; Ασχολούμε με τη μουσική (πιάνο και κλασικό τραγούδι) και σπουδάζω φιλολογία. Μου αρέσει και το αντικείμενο που σπουδάζω αλλά μόνο να ψάχνω για 'μένα χωρίς να μου το επιβάλλει κανείς. Είμαι στα αμφιθέατρα και από το πρώτο μισάωρο βαριέμαι. Είμαι στο ωδείο και 8 ώρες να είμαι μέσα δε θέλω να φύγω. Μου τρώει χρόνο η σχολή από αυτό που μου αρέσει. Δε θέλω σίγουρα χαρτιά. Θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική. Έτσι κι αλλιώς για πτυχία πάω κι εκεί. Ειμαι σίγουρη ότι κι άλλοι έχουν βρεθεί στη θέση μου. Ε;

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 17-10-2007 10:56 ]

Maria mou otan akoma eimouna sto lukeio ta grammata den mou aresan...den eimouna kalos mathitis...ithela na akolouthisw mousiki...eixa ftasei mexri A anwtera sto piano kai meta logo twn panelliniwn to stamatisa na diabasw leei....polles fores skeftomouna: ti na kanw egw me tin ximeia kai tin fusiki kateuthinsis afou mou aresi i mousiki?ti na diabazw arxaia?ok den lew na kserw kapoia pragmata alla oxi kai tin metafrasi enws bibliou...afou den mou aresoun auta...egw ithela mousiki na spoudasw...
kaneis omws den iksere ti na pei...oloi elegan...na mpeis sto panepistimio...na mpeis sto tei an kai den kanei tipota simera...
telika to apotelesma?
teleiwsa to sxoleio...efuga ekswteriko...teleiwsa 2 degrees (Music & SOnic Arts), twra eimai akoma agglia,douleuw san kathigitis mousikis kai parallila proetoimazomai gia to master mou stin Music therapy...
Gi auto sou lewwwwwwww.....Ellada+Ekpaideusi=0..auta ta duo den tairiazoun...apwthoun to ena to allo....

θα συμφωνήσω με το Μάνο, αν πραγματικά θέλεις να ασχοληθείς με το πιάνο (σαν σολίστ εννοώ) τότε η μόνη λύση είναι το εξωτερικό.

Διαφορετικά τελείωσε τη Φιλολογία, πάρε και το πτυχίο ή το δίπλωμά σου στο πιάνο. Αυτό πιστεύω ότι είναι το καλύτερο...

Διαφορετικά και χωρίς να θέλω να σε απογοητεύσω αν παρατήσεις τη σχολή και ασχοληθείς μόνο με το πιάνο, τότε περιορίζεις κατά πολύ τις επιλογές σου σε ότι αφορά την επαγγελματική σου αποκατάσταση. Το μόνο που θα μπορείς να κάνεις είναι να έχεις μαθητές σε κάποιο ωδείο ή σε ιδιαίτερα μαθήματα και αν είσαι αρκετά τυχερή να μπεις ωρομίσθια σε κάποιο μουσικό σχολείο ή στην πολύ καλύτερη περίπτωση να σε πάρουν αναπληρώτρια (πολύ μελλοντικά και χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο).

Αν έχεις όμως το πτυχίο Φιλολογίας θα έχεις τη δυνατότητα να κάνεις και φιλολογικά μαθήματα σε φροντιστήριο ή ιδιαίτερα και να διοριστείς (μελλοντικά) σε κάποιο σχολείο. Ακόμα όμως και αν επιλέξεις να μην ασχοληθείς καθόλου με τη Φιλολογία, το πτυχίο σου αυτό δίνει παιδαγωγική κατάρτιση, επομένως προηγείσαι από τους υπόλοιπους πιανίστες σε ότι αφορά μια θέση στα μουσικά σχολεία!

Το ξέρω πως αυτά που σου γράφω είναι αρκετά πεζά και ίσως να νομίζεις ότι τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαδίζουν με τα όνειρά σου, όμως δυστυχώς ή ευτυχώς ζεις στην μικρή μας Ελλαδίτσα και ή πρέπει να κυνηγήσεις το όνειρό σου φεύγοντας ή απλά να συμβιβαστείς...

Μαρια, ειμαι ενας ομοιοπαθης συναδελφος σου ( στο Φυσικο ομως ).
Βρεθηκα σε μια σχολη που ηθελα ( πρωτη επιλογη σχεδον ) και με εναν τομεα σπουδων που αγαπουσα ιδιαιτερα και ενδιαφερομουν
Δυστυχως η ελληνικη πραγματικοτητα με προσγειωσε αποτομα. Και ενω τη μουσικη την ειχα ξεκινησει για χομπυ, βρεθηκα στην πορεια, παραλληλα με τις σπουδες μου στο πανεπιστημιο, να τελειωνω αντιστιξη και τωρα φουγκα.

Σιγουρα ενα πτυχιο πανεπιστημιου μετραει αλλιως, ομως ειχα την τυχη να εχω γονεις που ασχολουνταν και οι 2 με την τεχνη ( αν και διαφορετικα ειδη ) και το ρητο "Να κανεις ο,τι θελεις, αρκει να εισαι σιγουρος πως δεν θα το μετανιωσεις μετα" ειχε απολυτη ισχυ.

Ετσι, μετα απο 7 χρονια στο Φυσικο ( κοινως Αιωνιος Φοιτητης ), μπορω να πω πως ειμαι σχεδον αυτοσυντηρητος, χωρις να κανω "κρεπαλες" και "καταναλωτικη" ζωη, με πηγη εσοδων απο τη μουσικη.

Σε ολα αυτα τα 7 χρονια, εχω τρεξει παρα πολυ, δουλευα αρκετες ωρες και πληρωνομουν για τις μισες απο αυτες, ή και καθολου..ομως ηταν αυτο που ηθελα. Και μπορει να μην ειμαι ο ανθρωπος των 1400Ε μηνιαιο εισοδημα, ομως ζω με αυτο που θελω και μεσα μου ειμαι πιο ξεκουραστος απο ολους τους φιλους μου που τελειωσαν μια σχολη και παλευουν να βρουν μια δουλεια.

Δεν λεω πως αποτελω το παραδειγμα, γιατι οι συγκυριες του καθενος καθορζιουν τις αποφασεις του, ομως εαν πραγματικα πιστεψεις σε κατι και θελεις να το πετυχεις, μπορεις να τα καταφερεις, ασχετα με το τι πιστευουν οι γυρω σου.

Ή παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς, αγαπητοί φίλοι.
Ακόμα και αν κάνετε δύο διαφορετικά πράγματα (πχ σπουδές και μουσική) πρέπει να επιλέξετε τι είναι αυτό που σας γεμίζει και θέλετε να κάνετε, τι θα είναι χόμπυ και τι επαγγελματική απασχόληση.
Μόνο τότε θα κάνετε καλά και με αξιώσεις αυτό που πραγματικά θέλετε.
Δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη δεν χωράνε.

kai egw h8ela na asxolh8w mono me thn mousikh alla paidia den ginetai panta prepei na exeis mia pisinnh kai auto legetai panephstimio oti kai an einaia auto....giati h mousikh kaka ta psemata einai kati pou prepei na exeis para ma para polu megalo pa8os kai na eisai kapws kalos...einai twn meswn kai twn akrwn...auta apo mena....den kserw pws 8a parete ta logia mou....

Και βέβαια ΔΕΝ πρέπει....

Κι εμεις που τελειωσαμε το Μουσικων Σπουδων τι νομιζεις οτι καταλαβαμε??? Καλυτερα να τελειωναμε το ωδειο... Αλλα πού μυαλο τοτε....

Πράγματι στην Ελλάδα υπάρχει μια έμμονη ιδέα να πάμε όλοι στο πανεπιστήμιο. Στην εποχή των πατεράδων μας είναι αλήθεια ότι το πανεπιστημιακό πτυχίο εξασφάλιζε δουλειά. Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά
εξακολουθούμε να σκεφτόμαστε με όρους περασμένων εποχών.
Οι σπουδές στο πανεπιστήμιο είναι μακροχρόνιες, άρα καθυστερούν την είσοδο στην αγορά εργασίας και κοστίζουν πολύ ακριβά στην οικογένεια
(ιδιαίτερα αν το παιδί σπουδάζει σε άλλη πόλη). Στα έξοδα των σπουδών συνυπολογίζω και τα τεράστια δίδακτρα που δίνουν οι Έλληνες γονείς
στην παραπαιδεία για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο.
Κατά τη γνώμη μου η καλύτερη λύση είναι μια επαγγελματική κατάρτιση μικρής διάρκειας σε επάγγελμα με ζήτηση. Αλλά πολλές φορές οι γονείς δεν το
θέλουν αυτό, παρά την αυξανόμενη ανεργία, γιατί θεωρούν ντροπή για το παιδί τους να είναι υδραυλικός ή ηλεκτρολόγος για παράδειγμα. Αυτές οι
νοοτροπίες δημιουργούν μεγάλα προβλήματα.

Ας μου επιτραπούν και εμένα ένα δύο σχόλια στο θέμα.

Μαρία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη μου ότι συνήθως δεν μας είναι ξεκάθαρο τί ακριβώς θέλουμε να κάνουμε με τη μουσική. Αν στο παράδειγμα το δικό σου θέλεις να γίνεις καθηγήτρια μουσικής (ενά πολύ δύσκολο και αφάνταστα σημαντικό επάγγελμα) τότε θα ήταν καλό να ακουλουθήσεις τη συμβουλή της anastasiastavroulaki όχι μόνο γιατί θα σου δώσει ατού αλλά διότι θα σου διευρύνει τους ορίζοντες ως παιδαγωγού. Σφιξε τα δόντια βάλε τα δυνατά σου και κράτα γερά. ( Στον analystis: και παππάς και ζευγάς γίνεται. Και μαραγκός και απο πάνω και ταβερνιάρης. )

Εάν πάλι θέλεις να αχσοληθείς με το πιάνο ώς σολίστ τότε καλό θα είναι να αφήσεις το πανεπιστήμιο και να αρχήσεις να βαζέυεις λεφτά για σπουδές σε κάποιον μεγάλο δάσκαλο του όργανου σου. (Όχι σχολές, κοίτα για δάσκαλους, εκτός αν σου πει κάποιος ότι για να σε διδάξει πρέπει να γραφτείς στη σχολή του). Γιατι σε δάσκαλο; Γιατί ένας μεγάλος δάσκαλος θα σε πάρει μόνο αν είσαι παρα πολύ καλή. Τα λεφτά δεν τα έχει ανάγκη, άρα γιατί να πάρει όποιον κι όποιον πέρνει μόνο αυτούς που έχουν 150% τα προσόντα να γίνουν top. Αυτούς λοιπόν που δέχεται και τους διδάσκει θα θελήσει και να τους προωθήσει για δύο λόγους. Πρώτον γιατι αξλίζουν τον κόπο, δευτερον γιατι με την αξια και τη προβολή του μαθητη ανεβαίνει και η αξία και η προβολή του δασκάλου (" το ταδε ταλέντο έιναι μαθητής του δείνα δασκάλου... μεγάλος δάσκαλος"). Και έτσι μέσω του δασκάλου σου θα μπορέσεις να ξεκινήσεις και μιά καριέρα και να μπείς στον επαγγελματικό κύκλο που σε ενδιαφέρει.

Το κατά πόσο αυτό μπορεί να γίνει ή όχι στην Ελλάδα πρέπει να το ψαξεις μόνη σου. Εύκολα λέμε "α! για αυτό πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα" ξεχνόντας οτι έξω από τη Ελλάδα υπάρχουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες σαν εσένα (και ίσως και καλύτεροι) οπότε ο συναγωνισμός μεγαλύτερος (ένω στη Ελλάδα υπάρχουν ίσως μόνο 1000 σαν εσένα). Επίσης μην ξεχνάμε ότι πολοί φύγανε, οι περισσότεροι γρυρίσανε και από αυτούς που μείνανε 5-10 τα "εχουν καταφέρει" (εάν δεχτούμε ότι αυτό που κάνουν σήμερα είναι αυτό που έιχαν ονειρευτεί όταν φεύγανε από την Ελλάδα).


Και στις δύο περιπτώσεις θέλει επιμονή, υπομονή και πολύ δουλειά (δυστυχώς θέλει και λεφτά αλλά μερικές φορές αυτό καλύπτεται με τη γνωστή τεχνική που έχουν εφαρμόσει και άλλοι πριν από εσένα "και παππάς και ζευγάς") . Και μή φοβάσαι ότι θα πάρεις λάθος απόφαση, διότι εκ των υστέρων πότε δεν ξέρεις πως θα είχαν έρθει τα πράγματα άν είχες αποφασήσει αλλοιώς. Κατά συνέπεια ότι απόφαση και να πάρεις... σωστή έιναι.

Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα περισσότερο.

Φιλικά,

Πάνος

Εγώ πάλι γνωρίζω παιδιά του πανεπιστημίου τα οποία είναι άνεργα, ενώ δεν είναι στην ίδια μοίρα κάποιοι άλλοι συνομήλικοι τους, οι οποίοι σπούδασαν μια τέχνη, και σήμερα έχουν δική τους δουλειά, ή δουλεύουν μόνιμα κάπου στο είδος τους. Καλά έλεγαν οι παλιοί, μάθε τέχνη και άστηνε!