Control, μια ταινία του Anton Corbijn για τον Ian Curtis, τους Joy Division
το τέλος μιας έποχής και την αρχή μιας άλλης...
Προσοχή! Πρόκειται για spoiler χειριστου είδους...
Δεν ξέρω αν πρέπει να τη συστήσω σε αυτούς που δεν είναι φαν των Joy αλλά θέλουν να γίνουν...
Αλλά μόνο και μόνο για τη μουσική αξίζει να τη δει κανείς.
Φτιάχτηκε για τους φαν που ήθελαν μια πιστή απεικόνιση της πραγματικότητας βασισμένη σε ένα βιβλιο που περιγράφει τα γεγονότα από τη ματιά της
συζύγου του Curtis...
Για κάποιον που έχει δει μουσικά ντοκιμαντέρ ή ταινίες τύπου Last Days (Gus Van Sant), το Control μοιάζει αρκετά απλοϊκό...
Ειδικά για κάποιον που είχε το τέλος του Curtis μου φάνηκε ότι μάλλον υπεραπλούστευσε τα πράγματα.
Δε θα τη χαρακτήριζα εύκολη και φτηνή αλλά προορισμένη ίσως να πουλήσει και να γίνει αρεστή στους φανς...
Δεν είδα σε πολλά σημεία την καλλιτεχνική άποψη του σκηνοθέτη, πέρα από 2 κορυφαίες σκηνές στο δρόμο με απίστευτο background
και την τελευταία σκηνή...
Δε θα μπορούσα να φανταστώ αυτή την ταινία και τον Curtis σε έγχρωμο φόντο.
Το ασπρόμαυρο έμοιαζε να εφευρέθηκε για αυτόν και αυτήν την ταινία.
Σαν να υπήρχαν 2 ταινίες που έτρεχαν παράλληλα. Η μία με τις σκηνές όπου ο Curtis ήταν μόνος του
και με κέρδισαν και αυτές που ο Curtis ήταν με άλλα πρόσωπα...
Αυτή η εμμονή στην προσωπική ζωή και οι αναφορές στην ναζιστική ιδεολογία κτλ...ήταν σαν να το έγραψε το
σενάριο η χήρα...και την έκαναν καθαρά ιντριγκαδόρικη και πιασάρικη...
Προτιμώ τον Tony Wilson του 24Hour Party People...
O Sam Riley νομίζω τα κατάφερε χωρίς να με συνεπάρει αλλά στάθηκε καλά σε ένα δύσκολο ρόλο...
ϊσως φταίει ότι το όλο πράγμα ήταν στημένο για να γίνει αρεστό στους φανς και γενικά στον κόσμο.
Ισως να έγιναν όλα γρήγορα και να ήταν όντως τόσο απλοϊκά...
Είμαι περίεργος να δω τι έχουν δηλώσει οι Bernard Summer και Peter Hook για την ταινία και τους εαυτούς τους...
Νομίζω ότι ο σκηνοθέτης πήρε μερικά highlight από τη ζωή τους και από τις δηλωσεις του Curtis και τα έβαλε όλα
στη σειρά τη χρονολογική...
Τα ψήγματα της τέχνης του φαίνονται εκεί που παίζει με το κρεμαστό σύστημα για το άπλωμα-στέγνωμα των ρούχων...
αλλά τα ψήγματά του μου φάνηκαν λίγα.
Το ασπρόμαυρο βοήθησε πολύ...και η σκηνή στο δρόμο που δείχνει το ζευγάρι όλα τα λεφτά...
Και να θες να μην πας, δεν μπορείς, άμα είσαι φαν...δεν είναι στο χέρι σου...
3 χρόνια έκανε η ταινία για να βγει στις αίθουσες...
Η διασκευή των Killers που παίζει στους τίτλους τέλους σε κάνει να μη θες να φύγεις ή αν σηκώθηκες, να γυρίσεις πίσω στην αίθουσα...