Με το τραγούδι θέλω κι εγώ να ασχοληθώ. Στα 41 σήμερα, αν και πολύ αργά για ξεκίνημα, νοιώθω τις φωνητικές μου ικανότητες αρκετά ώριμες και με αφήνουν ικανοποιημένο πλέον κάτι που στο παρελθόν δεν συνέβαινε, και ήταν και η βασική αιτία που δεν επεχείρησα να κυνηγήσω το θέμα. Είμαι αυτοδίδακτος, εννοώ δηλαδή πως δεν παρακολούθησα ή δέχτηκα ποτέ συμβουλές και κατευθήνσεις για τον τρόπο που πρέπει να χειρίζομε τη φωνή κάτι όμως που δεν σημαίνει πως δεν είμαι πρόθυμος να συμβεί αυτό. Το είδος των τραγουδιών είναι αυτό των Νταλάρα, Βοσκόπουλου και Πουλόπουλου.
Ρίχτε παιδιά, όποιος μπορεί και ξέρει, ιδέες για το πως θα πρέπει να χειριστώ το θέμα.
Και λίγα για τη σχέση μου με το τραγούδι. Η σχέση είναι, λοιπόν, βαθειά ερωτική. Το αγάπησα από την ηλικία των 13ων περίπου. Σε ακροατήριο μπροστά δεν τραγούδισα ποτέ. Όσοι όμως έτυχε, περιστασιακά, να με ακούν καθώς τραγουδούσα με παρακινούσαν να δοκιμάσω στα σοβαρά για καριέρα κάτι όμως που δεν με έβρισκε σύμφωνο καθώς, όπως έγραψα και πιο πάνω, δεν είμουν ευχαριστημένος με την απόδοσή μου.
Το τραγούδι είναι ένα από εκείνα τα ελάχιστα τα οποία με κάνουν να νοιώθω πως είμαι στα νερά μου και πως παράγω έργο πραγματικό, καθώς βγαίνει από βαθειά μέσα μου, όπως και η ποίηση μα και δυό-τρεία πράγματα ακόμη, πράγματα που τυχαίνει όμως, να μην αξιοποιούνται επαγγελματικά σε αντίθεση με το τραγούδι. Γι' αυτό το λόγο, ρίξτε παιδιά ιδέες και σας υπόσχομαι μερίδιο από τα κέρδη των επιτυχιών...
