Γειά σας και πάλι παιδιά. Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Μόλις χθες γύρισα από μια βδομάδα διακοπών στο Πάλτσι (μετά τον Βόλο). Μπανάκι, βόλτες, κοπελιές
και τα σχετικά. Ας μπούμε όμως στο ψητό. Αλλού θέλω να καταλήξω. Είδα κι εγώ τον τελικό σε ένα μπαράκι με κάτι άλλους τρελάρες Έλληνες. Το κάψαμε το μαγαζί. Είχα εφοδιαστεί με σημαίες και κασκόλ και τα είχα κρεμάσει στα κάγκελα της αυλής. Στο Πάλτσι όμως έτυχε να παραθερίζουν και κάτι Γερμανοί
οι οποίοι μόλις πέρναγαν έξω από το σπίτι που είχα νοικιάσει με κάτι φιλαράκια, κοιτούσαν την σημαία και τα κασκόλ, έσκυβαν το κεφάλι και προχωρούσαν κάνοντας τους αδιάφορους. Είναι φοβερό να νιώθεις τόση υπερηφάνια χάρη σ' αυτά τα παιδιά που αναμφισβήτητα άξιζαν την κούπα, άσχετα με το τι λένε κάποιοι που "πονάνε" τώρα και έβλεπαν από τον
δερμάτινο καναπέ τους την Ελλαδάρα να το σηκώνει το... τιμημένο!!!! Ένας Γερμανός όμως σταμάτησε, κοίταγε τη σημαία και ψιλογέλαγε...... Βγαίνω τότε στην αυλή και στα Αγγλικά του λέω: "Σ' αρέσει;;; Θέλεις μια;;;;" για να δω την αντίδρασή του. Μου λέει: "Όχι, έχω κι εγώ της χώρας μου, της Γερμανίας". "Και γιατί δεν την έχεις μαζί σου;;;;;" του λέω. Τότε για να κρύψει την αμηχανία του και την ντροπή του για την εθνική του ομάδα και την πορεία της στο euro, σηκώνει το χέρι του σαν να με χαιρετά και φεύγει με το κεφάλι να έχει φτάσει στα γόνατα από το πολύ σκύψημο. "Άντε παλιογερμαναρά," λέω από μέσα μου, "που θες να μας την πεις κι όλας. Άντε σπιτάκι σου να δεις και την κούπα που θα σηκώσει η Ελλαδάρα μας και το 2006!!!!!!!!" Άντε γεια!!!!!!!!!!!!!!!!!!
back!
