Κι εγώ πρώτη φορά είδα από κοντά τόσο κόσμο μαζεμένο.
Δυστυχώς δεν τα κατάφερα να έρθω νωρίς, έφτασα κατά τις 9
και ανέβηκα στο λοφάκι.
Από εκεί η θέα ήταν εκπληκτική, αν και δεν καταλαβαίναμε τι ακριβώς γινόταν
κάτω. Χάσαμε σχεδόν όλη την είσοδο των παικτών από τα καπνογόνα που είχαν θολώσει την ατμόσφαιρα.
Εκείνη τη στιγμή δεν θα ήθελα να ήμουν κάτω. Είμαι σίγουρη ότι θα λιποθυμούσα από τον καπνό.
Οσο για τα συνθήματα, πιστεύω ότι το παρακάνανε. Ξεχάσανε ότι ήταν και πολλά παιδιά εκεί (και γιατί να μην είναι εξάλλου).
Στο άκουσμα του γνωστού πλεον "Είναι βαρια η που... του τσολιά" ένα πιτσιρίκι που ήταν δίπλα μας με τον πατερα του τον ρώτησε τι είναι η "που...".
Τι να πει ο άνθρωπος; του είπε ότι είναι ένα όπλο που κρατάνε οι τσολιάδες!
Η οργάνωση δεν ήταν και η καλύτερη που θα μπορούσε να υπάρξει.
Ίσως να μην πίστευαν ότι θα το παίρναμε και δεν είχαν ετοιμαστεί!!!!
Πάντως ήταν τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός και η συγκίνησή μας που
όλα τα αρνητικά στοιχεία μπήκαν σε δεύτερη μοίρα.
Η κυρία Βανδή πάλι δεν νομίζω ότι έχει μαζέψει σε όλες τις συναυλίε της μαζί τόσο κόσμο, όποτε λογικό ήταν να ζηλέψει λίγο εχθές.
Λέτε να το γυρίσει στο ποδόσφαιρο;;;;;;