xm
24.11.2007, 19:49
Τον απρίλιο που πέρασε έτσι ξαφνικά έχασα τον μπαμπά μου.Ισως εκεί που είναι τώρα να είναι καλύτερα,όμως ήταν πολύ ξαφνικό και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι συνέβη.
Θα ήθελα πολύ να του γράψω κάτι στην τελευταία του κατοικία αλλά δεν έχω ιδιαίτερη ικανότητα να εκφράσω στο χαρτί αυτό που νιώθω.
Δεν ειναι ανγκη να του γραψεις τιποτα..Σε ακουει, οταν θα θελησεις να του μιλησεις
ηδη αυτό που έκανες θελει ... λιγο θαρρος...
καλως ηρθες στην παρεα μας....
Να είσαι σίγουρος/η ότι ό,τι κι αν θέλεις να του πεις το ξέρεις μόνο εσύ αλλά το ξέρει και ο ίδιος... Δεν χρειάζεται να γράψεις κάτι μοναδικό λοιπόν, αφού αυτό υπάρχει ήδη μέσα σου..
Να είσαι καλά.
Δεν χρειαζεται να του γραψεις....οτι θελεις να του πεις αρκει να το εχεις στο μυαλο σου και αυτος θα το ακουσει!
Επισης ο μπαμπας σου θα ζει
πάνταμεσα στην καρδιά σου!
Τα λόγια είναι περιττα..οι σκέψεις σου αρκούν..
xm
25.11.2007, 08:41
Σας ευχαριστω ολους!Εχετε δικιο,απλα αυτη την αναγκη εχω τωρα.Χτες ειχε και γεννεθλια γι'αυτο μπηκα σ'αυτη την διαδικασια.
Ο χαμός του γονιού δεν ξεπερνιέται εύκολα ματάκια μου, είναι σίγουρο...
Να είσαι καλά, να ζήσεις πολλά πολλά χρόνια και να τον θυμάσαι κυρίως όμως να ξέρεις ότι η μανούλα σου χρειάζεται να την στηρίξεις με την αγάπη σου.
Φιλάκια πολλά πολλά!!!!!!!!!!!
Το αν μπορεις να εκφρασεις σε χαρτι τα συναισθηματα σου δεν σε κανει λιγοτερο η περισσοτερο ανθρωπο,,, το αν μπορεις ομως να τον θυμασαι και να γινεις ακομα καλυτερος ανθρωπος και για σενα αλλα και για την κοινωνια μας αυτο σε κανει ξεχωριστο, και πανω απο ολα ανθρωπο.Εγω εχασα μια συμαθητρια μου και στον ταφο της(ασχημη λεξη στο αναπαυτηριο της) τις αφησα ενα ποιημα που ειχα γραψει....δεν εγινε κατι απλα με βοηθισε να προχωρισω ,,,οχι ξεχνωντας την απλα αγαποντας την ζωη.Λοιπον εν κατακληδη αυτο που θελω να σου πω ειναι οτι δεν εχει και μεγαλη σημασια να γραψεις κατι σε ενα κομματι χαρτι αλλα να το χαραξεις στην καρδια σου και πιστευω πως το εχεις κανει οποτε εχεις κανει την υψηστη πραξη.Ελπιζω να εισαι καλα και αν θες το οτιδηποτε εδω ημαστε .
eimai kai ego edo gia sena
Καρδούλα μου, σε χαιρετώ. Και εγώ έχασα κάποτε τα παιδιά μου. Είτε γονιό χάσεις είτε παιδί είναι ακριβώς το ίδιο... Ξέρω ακριβώς τι περνάς, να είσαι σίγουρη/ος. Θέλω να σου πώ λοιπόν με απόλυτη σιγουριά, ότι ο μπαμπάς σου όσο τον έχεις στην καρδιά σου και δεν τον ξεχάσεις, θα ζει! Αυτό το γεγονός, δεν το καταλαβαίνουν οι άλλοι οι οποίοι δεν είναι στη θέση μας, εννοώ, που δεν έχουν χάσει δικό τους άνθρωπο, και πολλές φορές νομίζουν ότι δεν θα ξανασταθούμε στα πόδια μας μετά από ενα θάνατο στην οικογένεια, το αντίθετο συμβαίνει, εγω το ξεπέρασα σιγά σιγά αλλά όχι με τη βοήθεια των άλλων οι οποίοι έκαναν τα πάντα για να μου θυμίζουν το γεγονός και να με πληγώνουν παραπάνω, αλλά με τη δική μου θέληση και το κουράγιο! Και με τη βοήθεια του Θεού! Τυχαίνει να πιστεύω στο Θεό, και Αυτός είναι που με βοήθησε να επουλώσω τις πληγές μου... Έχουν περάσει 7 χρόνια απο το θάνατο του δεύτερου παιδιού μου, και δεν το έχω ξεχάσει, αλλά το έχω ξεπεράσει... Οι δικοί μου, κάποια στιγμή, είπαν ότι δεν ήταν φυσιολογικό να μην κλαίω και να μην χτυπιέμαι μετά απο αυτές τις απώλειες... Είπαν, ότι δεν ήμουν καλά! Εγω όμως θα σου πω ενα πράγμα. Καί πόνεσα, καί έκλαψα, και πόνεσα ακόμα περισσότερο όταν μου έξησαν πληγές άτομα του φιλικού όπως νόμιζα περιβάλλοντος μου... Άλλοτε πονούσα φανερά, άλλοτε βουβά... Και κάποιοι είπαν, ότι όλα αυτά τα έβγαλα από το μυαλό μου, ότι δεν είχα ποτέ παιδιά, και ότι δεν ήταν δυνατό να πέρασα πένθος αλλά να μην κλαίω!!!!!!! Καρδούλα μου, εγώ το ήξερα... Κανείς άλλος... Ξέρεις πως το ξεπέρασα; Γράφοντας! Ναι, καθόμουν και έγραφα ώρες ατέλειωτες, γράμματα στα παιδιά που έχασα, και ας μην τα έβλεπαν ποτέ. Έβγαζα απο μέσα μου όλα όσα αισθανόμουν, όλα όσα με βάραιναν... Επίσης, μιλούσα με άτομα που ήξερα ότι μπορούσαν να με ακούσουν, αν και οι περισσότεροι αποδείχτηκαν... άστα να πάνε... Αλήθεια σου λέω, κανείς δεν με πίστευε, ότι είχα περάσει τόσα πολλά σε τόσο νεαρή ηλικία... Και με έβαλαν στον τοίχο, και με σημάδευαν... Καταλαβαίνεις τι εννοώ... Εγω όμως, σήμερα, είμαι εδω, και συνεχίζω να προχωράω στο πείσμα όλων! Και για του λόγου το αληθές, μετά το χαμό των παιδιών μου, μετά απο ένα διάστημα δηλαδή, σπούδασα και ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου να γίνω επιτέλους ευτυχισμένη... Σε κάποιο βαθμό το πέτυχα... Και εσύ μπορείς να το κάνεις... Αν όχι με κάποιο γράμμα, μια που δεν ξέρεις τι να γράψεις, κάνε το με άλλο τρόπο. Προχώρα στη ζωή σου, και να είσαι σίγουρος/η, ότι ο μπαμπάς σου θα είναι εκεί μαζί σου ανά πάσα στιγμή... Μια άλλη ιδέα είναι, αν ασχολείσαι με τη μουσική, να γράψεις ενα μουσικό κομμάτι για τη μνήμη του μπαμπά σου... Ή ακόμα, και να του <μιλήσεις> μέσω προσευχής... Θα σε ακούσει... Και αν μια μέρα σου πει κάποιος, ότι δεν είναι σωστό να πονάς, ή αν το έχεις ξεπεράσει, γιατί δεν πονάς, μην απαντήσεις τίποτα! Κάνε μεταβολή και φύγε! Άνθρωποι που θέλουν να πονάς, δεν είναι άνθρωποι! άκου με που σου λέω... Ξέφυγα λίγο από το θέμα, αλλά ήθελα να σου μιλήσω επειδή σε νιώθω... Όποτε με χρειαστείς, θα είμαι εδώ μαζί σου οποιαδήποτε ώρα! Μη διστάσεις να μου στείλεις μήνυμα για οτιδήποτε... Θα χαρώ να σου μιλήσω... Περιμένω νέα σου.
To problima olwn ton anthrwpwn den einai na xasoune ena agapimeno tous atomo alla
na kseperasoune tin autou apoleia...
Den einai anagki na to skalizeis kai na to skeftesai opws les oti theleis na matheis ti sunebei...
To dwro ZWI mas dothike me kapoio antitimo...na kseroume panta oti ana pasa stigmi tha teleiwsei...
Emeis tin dexomaste etsi opws einai...Kai giati oxi malista...
Sigoura kapoios otan pethanei gia merikous einai megali gia allous mikri apoleia...
Merikoi einai dunatoi kai alloi poio euaisthioi kai xreiazontai perissotero xrono gia na to kseperasoun...
Alla opws lene merikoi o theos stelnei mpores stous dunatous...
Oso gia ton patera sou min anisuxeis..giati kai einia kalitera ekei pou einai kai giati tha ton ksanadeis....opote tha prepei esu na sunexiseis tin zwi sou kanonika xwris na uparxei kati pou tha se trabaei pisw...stin pokeimeni periptwsi enas thanatos...
Kai tha sou pw kai kati allo...kserw einai duskolo na to katalabeis kai na to niwseis alla makari na mporouses....
Epeidi eimai agglia polla xronia exw mathei polla pragmata pou aforane tin culture tous...ena apo auta einai kai i antimetwpisi tis apoleias enos agapimenou tous proswpou...
Otan loipn pethanei kapoios dikos tous,den forane pote maura,den penthoune kai den moirologane..apla kanoune ena megalo trapezi giati einai oloi xaroumenoi epeidi tha tksanabrethoune oloi mazi se mia alli zwi kai to atomo pou efuge einai kalitera ekei pou einai...
Anoikse ena leksiko,bres tis lekseis "Sunexeia" kai "Xara" mathe ti simainoun kai frontise na tis efarmoseis stin praksi...
xm
01.12.2007, 19:54
Ειναι πολυ νωρις ακομα και νιωθω ενα μουδιασμα,σαν καμια λεξη να μην μπορει να εκφρασει οσα νιωθω.Δεν εχω μοιραστει τα οσα νιωθω με οσους ειναι κοντα μου γιατι ισως να μην αντεξω αυτη τη στιγμη,το ξεκαθαρισμα που γινεται σε τετοιες καταστασεις.Γιατι σε τετοιες στιγμες καταλαβαινεις πραγματικα ποιος αξιζει..!Προτιμω να δειχνω στον κοσμο μου και να συμμετεχω σε ολα σαν να μην εχει αλλαξει τιποτα.Μονο τα βραδια χωρις να σκεφτω,ειναι η στιγμη που προσπαθω να αδειασω λιγο απο το βαρος που με κανει να πηγαινω πισω.Δε πιστευω ακομα πως καθε μερα ειναι καλυτερη απο την προηγουμενη αντιθετα μαλιστα...!
Τελικα σ'αυτην την ζωη ειναι πολυ σημαντικο να ξερεις να ακους τον αλλο ακομα κι οταν δεν εχει να σου πει τιποτα.Εχω κατσει μαζι με φιλους μου και κοιταζα εναν απο αυτους και του μιλουσα απο μεσα μου και ενιωθα οτι με ακουει.Δε θελω να φορτωσω κανεναν με το βαρος που νιωθω.Ειναι ομως φορες που λυγιζω που δεν μ'αφηνει ο πονος ουτε να σηκωθω απο το κρεβατι.Αν δεν ηταν η μητερα μου που πιστευω οτι χρειαζεται την μεγαλυτερη στηριξη πιστευω πως θα ηταν πολυ δυσκολα για μενα.Απο την μια μερα στην αλλη πηρα στα χερια μου την ζωη και γεμισα ευθυνες για πολλα,κατι που μου εμοιαζε πολυ μακρινο.Πιστευω κι εγω οτι τιποτα δεν μας ερχεται στη ζωη που δεν μπορουμε να το αντεξουμε..!Σιγουρα ομως η απωλεια του παιδιου ειναι οτι πιο οδυνηρο ομως ειναι κι αυτες οι σχεσεις που αναπτυσονται αναμεσα σε μανα γιο και σε κορη πατερα που οταν ερθει η απωλεια σε τσακιζει..!
Υπαρχουν φορες που θελω τα παντα και φορες που με ενοχλει οτιδηποτε ειναι διπλα μου.Δεν εχω καταφερει ακομα να βρω καποια διεξοδο..
Ευχαριστω τον καθενα ξεχωριστα,γιατι με κανετε να νιωθω λιγοτερο μονη σ'αυτη την απεραντη πολη..!!!!
Οτι και να σου πω οσες λεξεις και να χρησιμοποιησω δεν θα μπορεσω να σε κανω να αισθανθεις καλυτερα αλλα αυτο που μπορω να σου πω ειναι πως υπαρχουν ακομοι Ανθρωποι......ολα θα πανε καλα και κατι που εχω μαθει μεσα απο απωλειες ειναι οτι ο χρονος σε ηρεμη.......και δεν σε κανει να ξεχνας να το θυμασε αυτο.
