Παράθεση:
Το μέλος AlmaNegra στις 01-12-2007 στις 16:26 έγραψε...
Νίκο, απλά θέλω να σου πω ότι πριν από 2 χρόνια, στο πλαίσιο της "υποχρεωτικής διδασκαλίας" για να πάρω το πτυχίο την αρμονίας, έκανα μάθημα σε δύο κυρίες, 71 και 68 ετών! Δεν ήταν καθόλου εύκολο για αυτές και το καταλαβαίνω, αλλά όταν κάναμε μάθημα, δεν μου έδιναν καθόλου την εντύπωση ότι είναι τόσο μεγάλες.
όπως διάβασα έδωσες ένα παραπάνω κίνητρο στο παιδί σου να μαθαίνει μουσική καλά. Και κάτι πολύ σημαντικό (νομίζω): μπορεί να μην αλλάζει ο άνθρωπος σε αυτήν την ηλικία, αλλά το ότι μπορείς να αποκτήσεις ξανά όνειρα, είναι κάτι νομίζω! Δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους στην ηλικία σου που να έχουν κάτι ακόμη να προσμονούν ή να ονειρεύνται.. 
|
|
Almanegra,
Μου φάνηκε ότι έβλεπα τον εαυτό μου σ' αυτά που ανέφερες. Η δασκάλα μου έχει πτυχίο αρμονίας και μου κάνει διδασκαλία, πιθανόν για τους ίδιους λόγους που ανέφερες, αλλά είναι εξαιρετική, λόγω της επιμονής της. Η //αυστηρότητά// της, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι η ευεργετική επιμονή της σε λεπτομέρειες που με βοηθούν στο να αποφεύγω λάθη και αποδίδω καλύτερα στη συνέχεια, με έχει κάνει να νιώσω και εγώ πραγματικά σαν να ήμουν 18 ετών. Σαν να έγινε ξαφνικά ένα ταξείδι στο παρελθόν, αμφίδρομο, στο οποίο μπορώ να διορθώσω αναδρομικά, φόβους που είχα στην ηλικία εκείνη για το πιάνο, την πειθαρχία, το φοβερό χρονόμετρο που μπορεί να σε εκμηδενίσει μπροστά σε άλλους κλπ. Πόσο πιο διαφορετικά είναι όλα αυτά όταν μπεις εθελοντικά στην πειθαρχία μπροστά σε ένα μουσικό όργανο. Εκεί που ήμουν καταβεβλημένος και βυθισμένος σε μαύρες σκέψεις με αδυναμία δημιουργίας συγκροτημένων σκέψεων, βρέθηκα να μελετάω νότες στο σολφέζ και να τις απαγγέλω με δυσκολία, ιδιαίτερα τα δέκατα έκτα, με παίξιμο πιάνου της δασκάλας (που μου τα γράφει και σε κασέτα για να εξασκούμαι) αλλά πάντα με χρονόμετρο στο 40, έστω και αν μπορούσα να έχω δικό μου ρυθμό, έτσι -για να αποκτήσω καλό ρυθμό- όπως λέει, και να μου κάνει παρατηρήσεις όταν χάνω κάποιες νότες από έλλειψη συγκέντρωσης. Αυτό μου είναι ευεργετικό γιατί ψάχνω και εγώ για να απομακρύνω τα σκουπιδάκια στον εγκέφαλό μου που εμποδίζουν την ομαλή ροή στη γρήγορη ανάγνωση των φθόγγων, με τέλεια συγκέντρωση. Έτσι μία ανάγνωση, αντί για 20 φορές την άσκηση (σε σύνολο 10 κατά μέσο όρο ασκήσεων, συν των επαναλήψεων όσων δεν πέρασα στην προηγούμενη εξέταση) με κάνει να τις κάνω περίπου πάνω από 100 φορές. Μειώνομαι γι' αυτό; Όχι δεν έχω νιώσει κάτι τέτοιο. Κάποτε σε ένα ατύχημα, χρειαζόμουν να κάνω ασκήσεις στο στόμα μου και εκείνο δεν είχε καμία χάρη. Όταν καταφέρνω να τραγουδάω τις νότες με συνεχή δέκατα έκτα και με ρυθμό χρονόμετρου, νιώθω μια χαρά ότι κάτι κατάφερα. Τι θα γίνει όταν θα μπαίνουμε στο Lemoine, δύσκολο να το φανταστώ. Μου βάζει και βαθμούς και έτσι μπορώ και εξετάζω και εγώ στη συνέχεια μόνος μου, το γιατί δεν έχω παίξει καλά στο κομάτι που εξετάστηκα. Δεν ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει στον εγκέφαλο. Είχα διαβάσει ότι σε νορμάλ ηλικίες γίνεται κάποια αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του τη στιγμή του παιξίματος του πιάνου, μετά από μεγάλη και εντατική μελέτη. Στην ηλικία μου; Καταλαβαίνω τις ηλικιωμένες κυρίες. Βέβαια σε μας είναι δύσκολο να απολαύσουμε ένα κομμάτι που θα παίζουμε, αφού θα αργήσουμε να παίξουμε ένα καλό κομμάτι και κολλάμε τώρα σε κομμάτια που έχουν χαρακτήρα ασκήσεων. Έχουμε πιάσει και το Χάρτινο το Φεγγαράκι του Χατζιδάκη, αλλά έχει κάτι συγχορδίες ο αθεόφοβος που με έχουν τρελλάνει στην προσπάθεια, χωρίς ακόμα αποτέλεσμα παρά την επιμονή της δασκάλας μου. Εφόσον η μελέτη αυτή δεν με αποσπά από άλλες χρήσιμες και αναγκαίες ασχολίες, γιατί να κάτσω να προβληματιστώ με πως και γιατί και να θέσω ερωτήματα στον ευατό μου; Ερωτήματα έθεσα στο φόρουμ για να δω πως μπορώ με κατάλληλες ασκήσεις να επηρεάσω κέντρα του εγκεφάλου που σχετίζονται με το πιάνο κλπ. Η δασκάλα μου, με είχε βρει να λύνω μόνος μου ασκήσεις σε ένα δυσκολότατο βιβλίο ασκήσεων Θεωρίας Μουσικής, βραζιλιάνικο και μου είπε αντί να κάθομαι να στενοχωριέμαι, να βάλω στόχο -μόνο για τον εαυτό μου - να δώσω εξετάσεις για Θεωρία Μουσικής και Σολφέζ και αν θέλω αργότερα να επιδιώξω να πάρω δίπλωμα αρμονίας, γιατί για πιάνου θα μου ήταν πολύ δύσκολο.
Το ενδιαφέρον της κόρης μου το ανακάλυψα κάποτε τυχαία όταν μου άλλαζε με μολύβι κάτι νότες στο βιβλίο μου επειδή όπως είπε "έτσι είναι καλύτερο", ένα μυστήριο που ποτέ δεν κατάφερα να ερμηνεύσω.
