Παρόλο που, ως άνθρωπος, έχω ... ένα σωρό ελαττώματα, μπορώ να πω ότι ουδέποτε στη ζωή μου έχω νιώσει να με κυριεύουν αισθήματα ζήλειας !!!! Έτσι, για παράδειγμα, τις περιόδους που έμενα χωρίς ερωτικό ταίρι, δεν ζήλεψα ποτέ τους φίλους μου που τους έβλεπα να κυκλοφορούν με τις ωραιότερες γυναίκες !!! Στο πανεπιστήμιο, σε κάποιες εξεταστικές που .... δεν έλεγα να περάσω μάθημα, δεν ζήλεψα ποτέ τους συμφοιτητές μου που περνούσαν τα μαθήματα αποκομίζοντας, μάλιστα, μεγάλους βαθμούς. Απεναντίας, όποτε τους έβλεπα δεν είχα κανένα πρόβλημα να τούς δώσω και "συγχαρητήρια". Επίσης, κάποιες φορές που από επαγγελματικής απόψεως δυσκολευόμουν να "τα βγάλω πέρα", δεν ένιωθα καθόλου ζήλεια για φίλους ή γνωστούς μου που στα επαγγελματικά τους είχαν ήδη τακτοποιηθεί κλπ κλπ κλπ ..... Αυτό, μάλλον, συνέβαινε επειδή έχω μάθει να αγαπώ και να δέχομαι τη ζωή με όποιες συνθήκες κι αν μού προσφέρεται και, ακόμη και όταν όλα μού πηγαίνουν στραβά, να λέω "ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ" ......
Γενικά, πάντως, δεν νομίζω ότι η ζήλεια είναι κατακριτέο και μεμπτό αίσθημα [όπως λέει η λαϊκή ρήση "να 'ταν η ζήλεια ψώρα θα κόλλαγε όλη η χώρα"]. Είναι, όμως, κατακριτέα και μεμπτή η ... "παθολογική" μορφή της ζήλειας, δηλαδή ο ΦΘΟΝΟΣ, ο οποίος περιέχει όχι μόνο τη ζήλεια αλλά και την εμπάθεια, το μίσος, τη χαιρεκακία κλπ. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο φθόνος είναι από τα πιο άσχημα αισθήματα που μπορούν να κυριεύσουν την ανθρώπινη ψυχή. Όμως, ας μην ξεχνάμε το εξής : Από αυτόν που φθονεί είναι πάντα πολύ - πολύ - πολύ χειρότερος σαν άνθρωπος αυτός ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟ ΦΘΟΝΟ ......
