Πήρες από το Λυκαβηττό το live της συναυλίας;

Ένα πολύ ενδιαφέρον και ενημερωτικό άρθρο για να μάθουμε τις εξελίξεις που αναμένονται στην Ελλάδα, με παραδείγματα που έχουν ήδη εφαρμοσθεί στο εξωτερικό...


Η μουσική στον 21ο αιώνα

Η ανάπτυξη της τεχνολογίας την τσάκισε. Με την πλάτη στον τοίχο πια η αποδεκατισμένη δισκογραφία αντεπιτίθεται με τα ίδια όπλα: την τεχνολογία! Οι παραδοσιακές βόλτες στα δισκοπωλεία θα αντικατασταθούν από το σερφάρισμα στο Ιντερνετ. Η πολύωρη αναζήτηση δίσκων στα ράφια θα εκλείψει, αφού μηχανήματα νέας τεχνολογίας που θα τοποθετηθούν σε δισκοπωλεία θα προσφέρουν 12 τραγούδια μέσα σε 4 λεπτά.


Ενώ, λύση στην έλειψη χώρου για δισκοθήκες θα δώσουν πρωτοποριακές συσκευές σε μέγεθος γουόκμαν, οι οποίες χωρούν μέχρι 10.000 τραγούδια. Οσο για τα live, σε λίγα χρόνια θα μπορείτε φεύγοντας από το Λυκαβηττό να πάρετε σε CD τη συναυλία που μόλις ακούσατε.

Με μπροστάρη τον Πίτερ Γκάμπριελ, μια ομάδα ειδικών στη μουσική και την τεχνολογία ίδρυσαν το 1999 την OD2. Αντιλαμβανόμενοι έγκαιρα το μέγεθος της ζημιάς από την πειρατεία, έσπευσαν να φτιάξουν ένα είδος «ηλεκτρονικής δισκοθήκης» όπου μπορεί κανείς να κατεβάσει φθηνή, πλην όμως νόμιμη, μουσική. Το κοινό ανταποκρίθηκε αμέσως. Σκεφτείτε ότι το 2003 στην Αγγλία πούλησε ένα εκατομμύριο τραγούδια, όσα δηλαδή και στο πρώτο μόλις τρίμηνο του 2004.

Σε λίγες μέρες το OD2 καταφθάνει και στη χώρα μας, στο site των δισκοπωλείων Virgin (www.virginmega.gr). Σχεδόν 300.000 κομμάτια ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου θα μπορούν να γίνουν δικά σας με ένα κλικ από τον υπολογιστή σας.

Η δεύτερη φάση στην οποία θα περάσουμε από τον Σεπτέμβρη διευκολύνει ακόμα περισσότερο τον καταναλωτή. «Κυρίως εκείνους που δεν διαθέτουν Ιντερνετ, ή φοβούνται να εκθέσουν στο διαδίκτυο την πιστωτική τους κάρτα. Με ειδικά μηχανήματα που θα τοποθετηθούν στα Virgin Megastores θα μπορεί κανείς να κατεβάζει τραγούδια και να φτιάχνει τις δικές του συλλογές. Για 12 τραγούδια απαιτούνται μόλις τέσσερα λεπτά. Θα μπορείτε να διαλέγετε και το εξώφυλλο», λέει ο Κώστας Πηλαδάκης, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Vivere Entertainement, στην οποία ανήκουν τα Virgin Megastores. «Η τιμή για κάθε κομμάτι ξεκινά από τα 99 λεπτά, αλλά μπορεί να πέσει και μέχρι τα 67 λεπτά, αν αγοράσεις πολλά. Π.χ. τα 65 τραγούδια θα κοστίζουν περίπου 50 ευρώ».

Προπληρωμένες κάρτες

Αν πάλι θέλετε να πετύχετε καλή τιμή, αλλά δεν θέλετε να αγοράσετε όλα τα κομμάτια σ' ένα απόγευμα, μπορείτε να προπληρώσετε έναν μεγάλο αριθμό κομματιών και να τα αγοράζετε σε απεριόριστο χρόνο.

«Ο τρόπος που εξελίσσεται η ηλεκτρονική αγορά της μουσικής θα μπορούσε να συγκριθεί με εκείνη της κινητής τηλεφωνίας», συνεχίζει ο Κ. Πηλαδάκης. «Στο δεύτερο στάδιο θα πωλούνται μέχρι και στα περίπτερα κάρτες διαφόρων ποσών, που θα τις ξύνεις και με τον κωδικό θα μπορείς να κατεβάζεις από το Ιντερνετ μουσική. Αλλά και στα κινητά νέας γενιάς θα μπορεί κανείς να αποθηκεύει δεκάδες τραγούδια και μάλιστα σε ηχητική ποιότητα CD».

Θα ξεχάσουμε, λοιπόν, τα δισκάδικα νωρίτερα απ' όσο νομίζαμε; «Σύμφωνα με μελέτες, η μουσική ηλεκτρονικής μορφής θα αντικαταστήσει το 20% του λιανικού εμπορίου, αλλά θα καταπολεμήσει το 40% της πειρατείας», σχολιάζει ο Κ. Πηλαδάκης. «Το CD πλέον θα απευθύνεται περισσότερο σε μουσικόφιλους και συλλέκτες».

Το OD2 ασφαλώς και δεν είναι η μόνη εταιρεία που παρέχει τέτοιες υπηρεσίες. Οι Αμερικανοί έχουν εδώ και έναν χρόνο ξελογιαστεί με το iTunes. Ενα site που ανήκει στην Apple, ξεκίνησε πέρυσι τον Απρίλιο και μέσα σε έναν χρόνο πούλησε 70 εκατ. τραγούδια. Την ίδια περίπου στιγμή άνοιξε και το αντίστοιχο site της ΕΜΙ, ενώ, πρόσφατα εγκαινιάστηκε και ο αντίστοιχος κόμβος της SONY.

Δυστυχώς και τα δύο αυτά είναι απροσπέλαστα για τους κατοίκους εκτός Αμερικής. Κι αυτό γιατί στις ΗΠΑ η νομοθεσία προβλέπει κοινά ποσοστά στην απόδοση των πνευματικών δικαιωμάτων από όποια πολιτεία κι αν κατεβάσεις το τραγούδι. Αντιθέτως, στην Ευρώπη κάθε χώρα αποδίδει διαφορετικό ποσοστό δικαιωμάτων.

Αν δηλαδή κάποιος κατεβάσει ένα τραγούδι του Ρόμπι Γουίλιαμς θα χρειαστεί να αποδώσει διαφορετικό ποσοστό στην ελληνική ΑΕΠΙ διαφορετικό στην αγγλική, τη γαλλική κ.λπ. Αυτομάτως, λοιπόν, η εταιρεία επιβαρύνεται με ένα τεράστιο έξοδο για το ξεκαθάρισμα των ποσοστών. Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει δώσει προθεσμία έως τις 22 Ιουνίου στους κατά τόπους εισπρακτικούς οργανισμούς προκειμένου να καταθέσουν τις προτάσεις τους. Εάν δεν ανταποκριθούν, θα πάρει πρωτοβουλίες και θα αποφασίσει αυτοβούλως τη θέσπιση νέων νόμων για κοινά ποσοστά απόδοσης δικαιωμάτων.

Νέα δεδομένα, όμως, δημιουργούνται και στον χώρο των συναυλιών. Στην Αμερική η εταιρεία Disclive ακολουθεί τις περιοδείες των Πίξις, των Ντορς, του Μπίλι Αϊντολ, στήνει ειδικά μηχανήματα ηχογράφησης και διαθέτει στο κοινό το live σε CD. Από κάθε συναυλία κυκλοφορούν 1.000 μόνο αντίτυπα που κοστίζουν από 20 έως 25 δολάρια. Στην ηλεκτρονική τους διεύθυνση www.disclive.com. θα μάθετε τα πάντα.

Με το ηλεκτρονικό μουσικό εμπόριο ασχολείται τελευταία και ο Στέλιος Χατζηιωάννου. Σε πρόσφατο δημοσίευμα της «Γκάρντιαν» αναφέρεται πως ετοιμάζει κόμβο στο Ιντερνετ όπου θα διαθέτει δωρεάν τραγούδια νέων καλλιτεχνών.

Και πού θα αποθηκεύσουμε όλ' αυτά τα τραγούδια; Στο ipod. Μια συσκευή μικρότερη από γουόκμαν, που κοστίζει περί τα 600 ευρώ, έχει πουλήσει στην Αμερική περί τα 3,5 εκατ. κομμάτια και χωράει 10.000 τραγούδια, όσα δηλαδή και 800 CD!

Μπορεί οι Πίτερ Γκάμπριελ και Ντέιβιντ Μπόουι να θεωρούνται πραγματικά πρωτοπόροι σε ό,τι αφορά τη χρήση του Ιντερνετ, ωστόσο, υπάρχουν και καλλιτέχνες που αντιστέκονται. Ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ επιμένει ότι δεν θα δώσει ποτέ άδεια για χρήση των τραγουδιών των Μπιτλς μέσω Ιντερνετ. Η Μαντόνα επίσης απέχει, ενώ οι Ρόλινγκ Στόουνς μόλις πρόσφατα είπαν το πολυπόθητο ΟΚ. «Οι Μπιτλς είναι μια ειδική περίπτωση», λέει ο Ιων Σταμπουλής, διευθυντής της ελληνικής ένωσης της IFPI. «Μην ξεχνάτε ότι τελευταίοι απαρνήθηκαν το βινύλιο και δέχτηκαν να βγάλουν άλμπουμ τους σε CD, μόλις το 1989. Κάποιοι άλλοι δεν δίνουν άδεια για καθαρά καλλιτεχνικούς λόγους. Το περίφημο κοντσέρτο του Κιθ Τζάρετ στην Κολονία διαρκεί 22 λεπτά, άρα είναι αδύνατον να δεχτεί να το πουλάνε προς 99 σεντς, όσο οποιοδήποτε 3λεπτο κομμάτι».

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα υπάρχουν ακόμα μουσικόφιλοι που θα ενδιαφέρονται για τον Κιθ Τζάρετ...


της Ματούλας Κουστένη φωτ. Ν. Πηλός
(Ελευθεροτυπία, 20/06/2004)

Πολύ ωραία όλα αυτά και ενδιαφέροντα!

Ομως εγώ έχω μιά άλλη απορία:

Οταν,κάποια στιγμή,ο κάθε επί τής Γής ασχολούμενος με την μουσική θα έχη στην διάθεσή του τα μέσα να φτιάχνη παραγωγές με προδιαγραφές studio,τί νόημα θα έχη η πώληση τραγουδιών γενικά;Αφού μάλιστα τα τραγούδια δέν θα κυκλοφορούν σε κάποιο υλικό μέσο αλλά ώς ψηφιακά αρχεία...

Τι άλλο θα δουν τα ματάκια μας;
Το καλό με αυτή τη ιστορία είναι τουλάχιστον ότι δεν θα χρειάζεται να πάρεις ένα ολόκληρο cd αν σου αρέσουν 1 - 2 κομμάτια μόνο.

Πρώτον, πώληση τραγουδιών θα συνεχίσει να υπαρχεί για τον απλούστατο λόγο ότι οι επαγγελματίες μουσικοί πρέπει κάπως να ζήσουν.Κανείς δεν δουλέυει τζάμπα...

Δεύτερον,το επίπεδο της παραγωγής δεν έχει καμία απολύτως σχέση.Όσο και να εξελιχθεί η "φτηνή" και διαθέσημη τεχνολογία (λέγε με behringer) πάντα θα υπάρχουν πολύ καλύτερα,δυνατότερα και ακριβότερα συστήματα (pro tools κανείς;).Ένας απλός χομπίστας πόσα χρήματα μπορεί να δώσει χωρίς να περιμένει αντίκρυσμα;10000 euro;100000 euro;

Τρίτον,τα ψηφιακά αρχεία που διακινούνται(προς το παρών mp3,στα κοντά mp4 και ξέρω'γω ποιό άλλο format...) είναι format συμπίεσης...Η ποιότητα των mp3 είναι εξαιρετικά χαμηλή (δεν μπορείς να περιμένεις τα 4 Mbytes να είναι το ίδιο με τα 70...).Συμπιέζουν μεσαία,κόβουν μπάσα (ως μπασίστας παιδεύομαι ιδιαίτερα να βρω μπασογραμμές από mp3,ιδιαίτερα αν μιλάμε για πολύπλοκα κομμάτια,πχ yes ή king crimson.Δεν μιλάω για prog και Death Metal,εκεί γίνεται της λάσπης...) και γενικότερα τα κομμάτια χάνουν πολλά από την παραγωγή τους (είναι πιο μεταλλικά και παραμορφωμένα).

Τέταρτον και ποιο σημαντικό...υπάρχει ένας απλός λόγος για τον οποίο δεν μπορούν όλοι να φτίαξουν μουσική,ακόμα και αν είχαν τα μέσα.Δεν είμαστε όλοι ίσοι.Δυστυχώς (ή ευτυχώς,κατά την άποψή μου) η μουσική και η τέχνη γενικότερα δεν είναι δημοκρατική ή σοσιαλιστική.Είναι ολιγαρχική.Άλλο οι Pink Floyd,οι yes και oi fates warning,άλλο τα μωρά στη φωτιά και οι πυξ λαξ και τελείως διαφορετικό το συγκροτηματάκι της γειτονιάς.Καμία η σχέση του Νταλάρα με τον Ρουβά και του (ύψιστου) Χατζηδάκι με τον Φοίβο...Μην τρελαθούμε κίολας!!!Όσο και να αλλάξουν τα μέσα,το ταλέντο,η έμπνευση και η προσωπική δουλειά παραμένει σταθερή αξία.

Από όλη αυτή την ιστορία ελπίζω ο πλουραλισμός να βγει κερδισμένος και να μπορέσουν να ακουστούν καινούργια,πρωτότυπα πράγματα!Ίσως η μουσική πάψει να κυνηγάει την ουρά της και προχωρίσει προς νέες δόξες...ίσως όχι.Ο χρόνος θα δείξει...

PS:πάντως,θεωρώ απαράδεκτη την πρακτική να επιλέγονται τραγούδια από δίσκους διότι δείχνει έλλειψη σεβασμού προς την δουλειά του μουσικού,αλλά και μία στροφή προς την νοοτροπία του "hit song"...

>Πρώτον, πώληση τραγουδιών θα συνεχίσει να υπαρχεί για τον απλούστατο λόγο ότι οι επαγγελματίες μουσικοί πρέπει κάπως να ζήσουν.Κανείς δεν δουλέυει τζάμπα...

Ασφαλώς κανείς δέν δουλεύει τζάμπα.Αλλά πρέπει να διευκρινίσουμε τί εννοούμε λέγοντας "επαγγελματίες μουσικοί" σε μιά τέτοια περίπτωση:τους εκτελεστές (που δέν θα υπάρχουν,αφού όλα θα γίνωνται διά τής τεχνολογίας) ή τους δημιουργούς (που ναί μέν θα υπάρχουν,αλλά δέν θα έχουν κόστος παραγωγής,αφού δέν θα χρειάζεται να κλείνουν ώρες σε studio και να πληρώνουν εκτελεστές,ίσως και ενορχηστρωτές και παραγωγούς κλπ κλπ).

>Δεύτερον,το επίπεδο της παραγωγής δεν έχει καμία απολύτως σχέση.Όσο και να εξελιχθεί η "φτηνή" και διαθέσημη τεχνολογία (λέγε με behringer) πάντα θα υπάρχουν πολύ καλύτερα,δυνατότερα και ακριβότερα συστήματα (pro tools κανείς;).Ένας απλός χομπίστας πόσα χρήματα μπορεί να δώσει χωρίς να περιμένει αντίκρυσμα;10000 euro;100000 euro;

Αν η "φθηνή και διαθέσιμη" τεχνολογία εξελιχθή τόσο ώστε να μπορή κανείς να παράγη το ίδιο αποτέλεσμα με κάποιον που σήμερα δουλεύει με το pro tools (και παρεμπιπτόντως,το pro tools δέν είναι "διαθέσιμη" τεχνολογία;),τότε πάλι δέν θα υπάρχη κόστος.

>Τρίτον,τα ψηφιακά αρχεία που διακινούνται(προς το παρών mp3,στα κοντά mp4 και ξέρω'γω ποιό άλλο format...) είναι format συμπίεσης...Η ποιότητα των mp3 είναι εξαιρετικά χαμηλή (δεν μπορείς να περιμένεις τα 4 Mbytes να είναι το ίδιο με τα 70...).Συμπιέζουν μεσαία,κόβουν μπάσα (ως μπασίστας παιδεύομαι ιδιαίτερα να βρω μπασογραμμές από mp3,ιδιαίτερα αν μιλάμε για πολύπλοκα κομμάτια,πχ yes ή king crimson.Δεν μιλάω για prog και Death Metal,εκεί γίνεται της λάσπης...) και γενικότερα τα κομμάτια χάνουν πολλά από την παραγωγή τους (είναι πιο μεταλλικά και παραμορφωμένα).

Ο σκοπός που υπάρχουν τα συμπιεσμένα αρχεία είναι η εξοικονόμηση χρόνου στην διακίνησή τους και χώρου στην αποθήκευσή τους.Οταν,σε κάποιο προσεχές μέλλον,η διαχείριση ενός αρχείου 70MB θα είναι το ίδιο γρήγορη και εύκολη απο πλευράς αποθήκευσης με την διαχείριση μικρότερων αρχείων σήμερα,τότε τα ψηφιακά αρχεία που θα διακινούνται θα περιέχουν ακριβώς την πληροφορία που θα μεταφράζεται σε hi-fi ακρόαση.

>Τέταρτον και ποιο σημαντικό...υπάρχει ένας απλός λόγος για τον οποίο δεν μπορούν όλοι να φτίαξουν μουσική,ακόμα και αν είχαν τα μέσα.Δεν είμαστε όλοι ίσοι.Δυστυχώς (ή ευτυχώς,κατά την άποψή μου) η μουσική και η τέχνη γενικότερα δεν είναι δημοκρατική ή σοσιαλιστική.Είναι ολιγαρχική.Άλλο οι Pink Floyd,οι yes και oi fates warning,άλλο τα μωρά στη φωτιά και οι πυξ λαξ και τελείως διαφορετικό το συγκροτηματάκι της γειτονιάς.Καμία η σχέση του Νταλάρα με τον Ρουβά και του (ύψιστου) Χατζηδάκι με τον Φοίβο...Μην τρελαθούμε κίολας!!!Όσο και να αλλάξουν τα μέσα,το ταλέντο,η έμπνευση και η προσωπική δουλειά παραμένει σταθερή αξία.

Η τεχνολογία δέν σε κάνει δημιουργό αφ'εαυτής,αυτό είναι σίγουρο.Ο προβληματισμός μου όμως αφορά την μελλοντική εκείνη χρονική στιγμή κατά την οποία ο -μή γεννηθείς εισέτι- νέος Χατζηδάκις αλλά και ο -επίσης μή γεννηθείς εισέτι- νέος αρχάριος στη μουσική θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να διαθέτουν εξοπλισμό που τώρα τον βρίσκουμε μόνο στα studios,γιατί είναι ακριβός.Μήν ξεχνάμε οτι σήμερα εμείς διαθέτουμε στα σπίτια μας υπολογιστές με ισχύ χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από εκείνη που είχε ο ENIAC ο οποίος ήταν ένα πανάκριβο μηχάνημα και τον διέθετε μόνο ένα πανεπιστήμιο.....
Μέ τους υπολογιστές μας αυτούς μπορούμε σήμερα εμείς να τυπώσουμε π.χ. ένα βιβλίο,με ποιότητα τέτοια που μέχρι πρίν λίγα χρόνια χρειαζόταν να πάμε σε ένα τυπογραφείο γιά να μάς κάνη την δουλειά μας..


>Από όλη αυτή την ιστορία ελπίζω ο πλουραλισμός να βγει κερδισμένος και να μπορέσουν να ακουστούν καινούργια,πρωτότυπα πράγματα!Ίσως η μουσική πάψει να κυνηγάει την ουρά της και προχωρίσει προς νέες δόξες...ίσως όχι.Ο χρόνος θα δείξει...

Είναι επόμενο πως όσο πιό εύκολη γίνεται η πρόσβαση τών αυτιών μας σε διάφορα ακούσματα,τόσο πιό μεγάλες πιθανότητες υπάρχουν γιά τα καινούργια και πρωτότυπα πράγματα να φτάσουν σ'εμάς..

>PS:πάντως,θεωρώ απαράδεκτη την πρακτική να επιλέγονται τραγούδια από δίσκους διότι δείχνει έλλειψη σεβασμού προς την δουλειά του μουσικού,αλλά και μία στροφή προς την νοοτροπία του "hit song"...

Με όλη αυτή την τεχνολογία που υπάρχει (αλλά και αυτήν που θα υπάρξη στο μέλλον),πιστεύω πως θα "καταργηθή" η έννοια τού "δίσκου" και αντίθετα η διακινούμενη "μονάδα μουσικής" θα είναι το μουσικό κομμάτι..

To pro tools δεν είναι ευρέως (παράλειψη δική μου) διαθέσιμη τεχνολογία,λόγου κόστους αλλά και πολυπλοκότητας...Ένα σύστημα με βασική τιμή 11000 euro,το οποίο απο μόνο του δεν κάνει απολύτως τίποτα αλλά θέλει χίλια-δυό extensions,εισόδους,μείκτες και ξέρω-γω τι άλλο δεν είναι για τον ερασιτέχνη...Και όταν φτάστουμε στο σημείο να έχει μία behringer των 500 euro 192 εισόδους και 44Khz δειγματοληψία,τα pro-tools θα έχουν 600 εισόδους και 200 khz δείγματα.Η τεχνολογία δεν μένει στάσιμη.Τα πανεπιστήμια έχουν τους σημερινούς eniac (Cray,IBM συστοιχίες,Silicon Graphics etc etc),τα κομπιουτεράκια τσέπης του αύριο.

Εκτελεστές πάντα θα υπάρχουν.Μπορεί να έχουμε μία μεγάλη άνθηση του session μουσικού,ο οποίος να πληρώνεται για να παίζει σε κομμάτια που γράφουν άλλοι (fine with me).Αλλά όσο και να αλλάξει η τεχνολογία,ένας καλός μπασίστας είναι ένας καλός μπασίστας,τέλος.Απλά πέρα από το μπασο θα έχει τα 19ιντσα με τους ενισχυτές,τα synths,πετάλια συνδεδεμένα με οπτικες ίνες (λέω τώρα) άλλα στο κέντρο θα είναι ένας τύπος με ένα μπάσο.Όπως ήταν το 20,το 60 αλλά και το 2000.

Πάντως,η μουσική είναι ακριβή...Για αυτό και εγώ,στην επόμενη ζωή μου θα ασχοληθώ με το πλέξιμο...

Wraith, συγχαρητήρια.

Συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα λες.
Βέβαια δεν έχω τις τεχνικές γνώσεις για να σου απαντήσω σχετικά με τα όσα ειδικά αναφέρεις για τα συγκεκριμένα προγράμματα.
Πάντως, στέκομαι στο γεγονός ότι αυτή είναι η σωστή, η ψύχραιμη αντιμετώπιση του θέματος.
Ας είμαστε αισιόδοξοι.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας πρέπει και θα αποδειχθεί εξαιρετικό εργαλείο για την πρόοδο της μουσικής.
Και αφού τέχνη και ταλέντο δεν χάνονται, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να τα θανατώσουν, τότε τι έχουμε να φοβηθούμε;

Αυτό που έχουμε να φοβηθούμε νομίζω πως είναι η εμπορική αντιμετώπιση του θέματος.
Νομίζω όμως πως ο χρόνος που θα κυλήσει θα φέρει την κατάσταση εκεί που οδεύει νομοτελειακά, δηλαδή στην ισορροπία.
Θα πληρώνεται όποιος παράγει έργο και θα πληρώνεται καλύτερα όποιος αποδίδει καλύτερο έργο.
Επίσης με τον καιρό πιστεύω πως αρκετοί ενδιάμεσοι που ζουν από τη μουσική βιομηχανία θα εκδιωχθούν από το σύστημα, που δεν θα τους σηκώνει πια.

Για το τέλος θέλω και γω να επισημάνω το θέμα που έθιξε ο wraith.

"PS:πάντως,θεωρώ απαράδεκτη την πρακτική να επιλέγονται τραγούδια από δίσκους διότι δείχνει έλλειψη σεβασμού προς την δουλειά του μουσικού,αλλά και μία στροφή προς την νοοτροπία του "hit song"... "

Συμφωνώ απόλυτα. Αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια είναι ΕΓΚΛΗΜΑ.
Η μουσική δεν είναι σουπερμάρκετ.
Πως θα έχεις άποψη για κάποιον αν δεν έχεις ακούσει ένα τουλάχιστον πλήρες έργο του;
Βέβαια, θα μου πείτε, και ποιος είσαι εσύ που θες να έχεις άποψη, αφού υπάρχουν άλλοι που πληρώνονται για να αποφασίζουν την άποψή σου;
Έλα όμως που εγώ θέλω να έχω...
Πάντως, δυστυχώς έχει δίκιο ο Hastaroth.
Το πράγμα πάει εδώ και καιρό ώστε να καταργηθεί η έννοια του album και να διακινείται ως εμπορικό προϊόν το track.

Πάντως πολύ ενδιαφέρον θέμα παιδιά.