ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
"...που γι' Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός"
ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ: ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΑΡΡΑ, ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, ΤΑΣΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΜΥΡΝΑΚΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
ΦΙΛΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ, ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΑΝΔΡΕΑΤΟΣ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ.
ΤΗΝ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΔΙΕΥΘΥΝΕΙ Ο ΜΙΛΤΟΣ ΛΟΓΙΑΔΗΣ.
.
«...στάθηκα μπροστά στο ποίημα σαν να το έβλεπα για πρώτη φορά. Ο ήχος του παρέσερνε το βουητό των πολύγλωσσων παζαριών και της αφρισμένης θάλασσας, ανταυγάζοντας το πλάγιο μελιχρό φως μιας Ελλάδας άλλης, ξεχασμένης...
Και πως οι λέξεις της κλείνονται σε ύποπτα δωμάτια, ναούς ελεύθερου έρωτα, πως οι στίχοι του γίνονται δρομάκια και οι στροφές γειτονιές μιας πόλης που λατρεύτηκε σαν μύθος, καθώς στα διάκενα των στροφών κυλούσε, πάντα σοφός, ο αρχαίος ο Νείλος με τα μικρά αλεξανδρινά παραποτάμια του...
Και πίσω από όλα διέκρινα κομμάτια από έναν κώδικα μυστικό, καβαφικό: Στιγμές ιδιωτικές που μεγεθύνονται ποιητικά σε μεγαλειώδη κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας, όταν την ίδια ώρα η Ιστορία καθορίζεται τραγικά από τις μικρές, ιδιωτικές στιγμές των πρωταγωνιστών της. Ή ακόμα, η φόρμα του καβαφικού ποιήματος, που μαγικά αναπαράγει τα μέρη του, παγιδεύοντας την ματιά του αναγνώστη σε φαραωνικούς ατέρμονους εσωτερικούς λαβυρίνθους επανάγνωσης, το ίδιο ωστόσο το ποίημα, παραμένοντας ευθύγραμμα, μικρό και..απλό. Πολλά τα μυστικά μονοπάτια που μου χάρισε η μουσική αυτή χαρτογράφηση. Κι όμως, πόσα άλλα μυστικά σοκάκια είδα και δεν επήρα. Και πόσα άλλα άραγε παρέμειναν τελείως σκοτεινά; Όμως τα μυστικά δεν κάνει να ξεσκεπάζονται. Μόνο, ίσως να τραγουδιούνται.
Στο τέρμα αυτού του ταξιδιού με πρόσμεναν σαν Τέλος και Αρχή, Ιθάκη μαζί και Αλεξάνδρεια, δεκαοκτώ τραγούδια. Μια δέσμη από τριαντάφυλλα. Αφημένα τώρα για σας στο μαρμάρινο κατώφλι μια πόρτας αθηναϊκής, κομμένα κάποτε από μιαν αυλή αλεξανδρινή...»
Δ.Παπαδημητρίου...
Για πρώτη φορά παρουσιάζεται στην πλήρη μουσική μορφή του το έργο του συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου «..πού γι’ Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός». Το έργο αποτελείται από δεκαοκτώ τραγούδια και έξι ορχηστρικά που έχουν παρουσιασθεί μόνο αποσπασματικά και σε σκηνική μορφή σε χώρους όπως: Στα επίσημα εγκαίνια της Bibliotheca Alexandrina, στο Ηρώδειο, στην Unesco (Παρίσι), στον Ο.Η.Ε. (Νέα Υόρκη), στο Alice Tully Hall (Lincoln Center Νέα Υόρκη), Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Umberto Agnelli Hall (Italian Cultural Institute, Τόκυο).
Η δίγλωση (ελληνική και αγγλική) έκδοση αποτελείται από τρεις ψηφιακούς δίσκους που περιλαμβάνουν συνολικά εικοσιτέσσερα τραγούδια και ορχηστρικά θέματα, ερμηνευμένα από τους: Φωτεινή Δάρρα, Ειρήνη Καράγιαννη, Τάσο Αποστόλου, Ανδρέα Σμυρνάκη και Νικόλα Στυλιανού. Επίσης συμμετέχουν φιλικά η Ελευθερία Αρβανιτάκη ερμηνευόντας δυο τραγούδια, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης σε τρία τραγούδια, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος σε ένα, καθώς και οι ηθοποιοί Αντώνης Λουδάρος και Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
Εκτός από τους τρεις ψηφιακούς δίσκους, η έκδοση συμπληρώνεται με ένα πολυτελές λεύκωμα με τα ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη, αποσπάσματα από το έργο του Νίκου Καββαδία «Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη. Αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα» καθώς και πολλά στοιχεία για το έργο του Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Το έργο ηχογραφήθηκε εξ’ ολοκλήρου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με την Ορχήστρα των Χρωμάτων που διευθύνει ο Μίλτος Λογιάδης.
Η ενορχήστρωση και η παραγωγή είναι του Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Οι φωτογραφίες του Κ.Π. Καβάφη παραχωρήθηκαν ευγενικά από το Αρχείο Κ.Π. Καβάφη.
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου γράφει για τον δίσκο...
«Ξόδεψα πολλή σκέψη για να ανακαλύψω το γιατί ο Καβάφης είναι μη μελοποιήσιμος! Αρθρογράφησα, έκανα και διάλεξη μάλιστα. Κατέθεσα τις αποδείξεις περί του θέματος, για να καταλήξω σήμερα να σας παρουσιάσω δεκαοκτώ τραγούδια πάνω στην ποίηση του Κ. Π. Καβάφη!
Το τι μεσολάβησε και φτάσαμε εδώ είναι πιο εύκολο σήμερα πια να σας το μαρτυρήσω με τη μουσική. Πάντως, εν ολίγοις, η επιχειρηματολογία περί του αντιθέτου με οδήγησε στον εντοπισμό προβλημάτων και με έβαλε αυτόματα στη διαδικασία επίλυσής τους.
Τα τραγούδια αυτά γράφτηκαν για να ακουστούν από το κοινό ως σύγχρονα ελληνικά τραγούδια. Κατάγονται δηλαδή πρωτογενώς από το Ελληνικό Έντεχνο Τραγούδι. Προσφέρονται στη συμφωνική παράδοση ως εκδοχή του ελληνικού λόγιου τραγουδιού που φύτρωσε σε ελληνικό μουσικό έδαφος μέσω της μετεξέλιξης του φολκλορικού ιδιώματος στον σύγχρονο ελληνικό μελωδισμό.
Μέσα μου, στη διάρκεια της σύνθεσης, φανταζόμουν το είδος στο οποίο θα ανήκε το έργο αυτό ως ένα Νέο Ελληνικό Συμφωνικό Τραγούδι. Το θέμα ήταν το νέο αυτό είδος να εκφράζει εξίσου είτε αυτούς που ακούν με καλλιτεχνική διάθεση ελληνικό τραγούδι είτε τους «άλλους», που προτιμούν την «ξενόγλωσση» συμφωνική μουσική και νιώθουν κάποιο κενό στην αντίστοιχη ελληνική μουσική γραμματεία.
Πρέπει επίσης να προσθέσω κάτι σε αυτήν τη μικρή σημείωση: η μελοποίηση του έργου ενός ποιητή από έναν συνθέτη είναι η στιγμιαία αντανάκλαση της ψυχής του συνθέτη στον στίλβοντα κόσμο του ποιητή και επ’ ουδενί μια επιστημονική «μεταγλώττιση» από τον Λόγο στη Μουσική (πώς θα μπορούσε, άλλωστε;). Πρόκειται δηλαδή και πάλι για την πρόσθετη δυνατότητα της (και) ερμαφρόδιτης τέχνης να γονιμοποιείται από μόνη της. Και είναι αυτή η δυνατότητα που κάνει την Τέχνη ανεξάρτητη και ανίκητη, όπως σίγουρα θα συμφωνούσε ο Καβάφης.»
Mικρό ιστορικό
«Τo πρώτο καβαφικό ποίημα που μελοποίησα ήταν το «Έτσι». Το πρωτοδιάβασα το 1979 σε κορνιζαρισμένη φωτοτυπία του πρωτότυπου χειρόγραφου, η οποία κοσμούσε σαν πίνακας έναν τοίχο σε φιλικό σπίτι. Το θυμόμουν πάντα από τότε, αλλά το αναζήτησα το 1985 και ο καλός φίλος μού το έστειλε.
Από αυτή την αρχή έφθασα στα πρώτα εννέα τραγούδια που πρωτοπαρουσιάστηκαν στα επίσημα εγκαίνια της Νέας Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και σε αντίστοιχη εκδήλωση στο Ηρώδειο τον Οκτώβριο του 2003. Το έργο δουλευόταν παράλληλα με τις διαδοχικές παραστάσεις του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αλλά και στην έδρα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στο Παρίσι, με τη διοργάνωση του τότε Έλληνα πρέσβη Βασίλη Βασιλικού. Τελικά, έφθασε στον αριθμό των δεκαοκτώ τραγουδιών, οπότε και δισκογραφήθηκε.
Μελοποιήθηκαν όσα τραγούδια από μόνα τους αποφάσισαν να μου αποκαλυφθούν και μουσικά – συχνά δε, ήταν άλλα από εκείνα που είχα αρχικά επιδιώξει ή επιθυμήσει. Έτσι, μου χάρισαν μια λυτρωτική ψευδαίσθηση μιας σχέσης αμοιβαίας και άρα αληθινής.
Στις 25 και στις 26 Οκτωβρίου 2006, ο Ρολάντο Βιγιασόν, μαζί με κάποιους από τους «πρώτους» εκτελεστές του έργου, τη Φωτεινή Δάρρα και τον Τάσο Αποστόλου, τραγούδησαν τέσσερα από αυτά τα τραγούδια στην έδρα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, καθώς και στην Aίθουσα Άλις Τάλι του Κέντρου Λίνκολν στην ίδια πόλη.
Στους εκτελεστές του έργου συγκαταλέγω και μερικούς εξαιρετικούς καλλιτέχνες που συμμετείχαν σε διαφορετικές εκδοχές του, όπως τον υπέροχα ευαίσθητο και υπαινικτικό «Καβάφη» Αλέξη Κωστάλα, ο οποίος απήγγειλε τα ποιήματα, όποτε το έργο παρουσιάστηκε ολόκληρο και με σκηνικότητα· τους ηθοποιούς Αντώνη Λουδάρο, Θοδωρή Μπουζικάκο και Σταύρο Καραγιάννη, οι οποίοι έχουν ερμηνεύσει κάποια ποιήματα ως θεατρικούς μονολόγους σε πρώτο πρόσωπο (λόγου χάριν, το «Ας φρόντιζαν») χωρίς να υπάγονται στο καθαρώς μουσικό αυτό ηχογράφημα. Ξεχωριστή μνεία αξίζει στον αισθαντικό τραγουδιστή Γιώργο Φλωράκη, ο οποίος αρκετές φορές έχει πάρει στους ώμους του τραγούδια του έργου σε ζωντανές εκτελέσεις και θα ανήκε σίγουρα στο ηχογράφημα αν η συνάντησή μας ξανά ύστερα από τόσα χρόνια... είχε γίνει απλώς λίγο νωρίτερα.»
Αλεξάνδρεια: Η Αλεξάνδρεια είναι πόλη της Αιγύπτου η οποία ιδρύθηκε το 331 π.Χ. από τον Αλέξανδρο. Υπήρξε το μεγαλύτερο λιμάνι και πρωτεύουσα της χώρας κατά την αρχαιότητα, ενώ στην ακμή της αποτελούσε μία από τις επιφανέστερες εστίες πολιτισμού, διάσημη για την βιβλιοθήκη της. Η πόλη της Αλεξάνδρειας βρίσκεται στα δυτικά του Δέλτα του Νείλου μεταξύ της Μαρεώτιδος λίμνης και τη νήσου του Φάρου. Συνδεόταν τεχνητά με ένα είδος γέφυρας, το λεγόμενα Επταστάδιο που ένωνε το νησί Φάρος με την πόλη, δημιουργώντας έτσι τα δύο λιμάνια της: τον Μεγάλο Λιμένα στα Ανατολικά και τον Εύνοστο προς τη Δύση. Με τον καιρό οι προσχώσεις πλάτυναν το Επταστάδιο τόσο ώστε τους περασμένους αιώνες να κτιστεί εκεί η τουρκική συνοικία της Αλεξάνδρειας και η Φάρος να γίνει συνέχεια και προέκταση της πόλης στη θάλασσα. Η κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια των νεώτερων χρόνων γεννήθηκε κάτω από την διοίκηση της Αιγύπτου από τον Μεχμέτ Αλή και επιβίωσε μέχρι τη διακυβέρνηση του Νάσερ. Ήταν η πατρίδα του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, του ιταλού ποιητή Τζιουζέπε Ουνγκαρέτι καθώς και του πατέρα του φουτουρισμού Φιλίππο Μαρινέτι. Η πόλη όμως γοήτευσε και αυτούς που –περαστικοί- έζησαν για κάποιο διάστημα σ’αυτόν τον τόπο. Λογοτεχνικό φόρο τιμής στην Αλεξάνδρεια έχουν αποδώσει ο Λώρενς Ντάρρελ με την τετραλογία του, «Αλεξανδρινό κουαρτέτο» (Ιουστίνη, Βαλτάσαρ, Μαουντόλιβ, Κλέα) - που αποτέλεσε σταθμό στη λογοτεχνία- και ο δικός μας Στρατής Τσίρκας στο συγκλονιστικό τελευταίο μέρος της τριλογίας του «Ακυβέρνητες Πολιτείες», τη «Νυχτερίδα». Πρόσφατα εκδόθηκε στα ελληνικά το βιβλίο «Αλεξάνδρεια. Η πόλη της μνήμης» του Μάικλ Χάαγκ, που παρουσιάζει την πόλη με τα μάτια των Καβάφη, Ντάρρελ και Φόρστερ, κάνοντας έτσι ευρύτερα γνωστή στο ελληνικό κοινό και τη σχέση του Ε.Μ.Φόρστερ με την Αλεξάνδρεια. Από την Αλεξάνδρεια είναι και ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου...
Κωνσταντίνος Καβάφης: Ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1863 και πέθανε στην ίδια πόλη το 1933 την ημέρα των γενεθλίων του. Ο μικρός Καβάφης ζει τα πρώτα παιδικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια, μέσα σε εξαιρετικές συνθήκες ευημερίας. Η οικογένεια του διαβίωνε με χαρακτηριστική άνεση στο πρώτο και στο δεύτερο πάτωμα ενός διώροφου σπιτιού, διατηρώντας Γάλλο παιδαγωγό, Αγγλίδα τροφό, Έλληνες υπηρέτες, Ιταλό αμαξά και Αιγύπτιο θυρωρό! Ο Καβάφης, όσο ζούσε, δεν εξέδωσε ποτέ ολόκληρο το ποιητικό του έργο, το οποίο, άλλωστε, συμπλήρωνε ως την τελευταία στιγμή της ζωής του. Ούτε, φυσικά, πραγματοποίησε ποτέ μια κανονικά εμπορική έκδοση. Ακολούθησε ένα δικό του, ιδιόρρυθμο σύστημα έκδοσης και κυκλοφορίας του έργου, το οποίο και προκάλεσε πολλές συζητήσεις στο χώρο των καβαφικών μελετών. Σύμφωνα με τη διδακτορική διατριβή του Γ.Π. Σαββίδη, υπήρξαν τρία διαφορετικά στάδια εκδοτικής τακτικής, σε «μονόφυλλα», «τεύχη» και «συλλογές», τα οποία αντιπροσωπεύουν τρεις διαφορετικές φάσεις στην ιστορία της καβαφικής ποίησης. Η μέθοδος των «μονόφυλλων» χρησιμοποιείται από το 1891 ως και το 1904, οπότε ο ποιητής τυπώνει το πρώτο «τεύχος» με 21 ποιήματα. Η πρώτη χρονολογική «συλλογή » του κυκλοφόρησε, ιδιωτικά πάντα κατά την πάγια τακτική του, το 1912 και η πρώτη θεματική «συλλογή» του το 1917. Για πρώτη φορά συγκεντρωμένο ολόκληρο το σώμα της αναγνωρισμένης καβαφικής ποίησης, κυκλοφόρησε το 1935 με επιμέλεια της Ρίκας Σεγκοπούλου, ενώ σήμερα κυκλοφορούν έγκυρες εκδόσεις των «αναγνωρισμένων», των «ανέκδοτων», των «αποκηρυγμένων» ποιημάτων (φροντισμένες από το Γ.Π. Σαββίδη) και των «ατελών» ποιημάτων του (από τη Ρενάτα Λαβανίνι). Ολα τα ποιήματά του ο Καβάφης τα έγραψε στην ελληνική, με την εξαίρεση ελαχίστων από τα μέχρι το 1968 ανεκδότων ποιημάτων του. Συνολικά τα ποιήματα που έγραψε ο Καβάφης είναι 154. Επιπλέον θα πρέπει να υπολογιστούν άλλα 75 που παρέμειναν ανέκδοτα έως το 1968 και τα οποία βρέθηκαν στο Αρχείο του ή σε χέρια φίλων του καθώς και 27 ποιήματα που δημοσίευσε μεν ο ίδιος μεταξύ 1886 και 1898 αλλά που αργότερα τα αποκήρυξε. Ο Καβάφης έγραψε και κάποια πεζά, δοκίμια, μελέτες, μεταξύ των οποίων: «Τα Ελγίνεια Μάρμαρα», «Οι Βυζαντινοί ποιηταί», «Το Κυπριακόν ζήτημα», «Το Τέλος του Οδυσσέως», «Μία σελίς της Τρωϊκής Ιστορίας» κ.α. Σύμφωνα με διευκρινίσεις και υποδείξεις του ποιητή, τα ποιήματά του κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες: τα ιστορικά, τα φιλοσοφικά και τα ηδονικά ή αισθησιακά. Αν και στην αρχή η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη συνάντησε την εχθρότητα και την επιφύλαξη του πνευματικού κόσμου, με τον καιρό επιβλήθηκε στη συνείδηση όλων σαν ένας ιδιόμορφος αλλά μεστός και γεμάτος με ουσιαστικό περιεχόμενο ποιητής που δεν ενδιαφερόταν για την εξωτερική εμφάνιση του στίχου του αλλά μονάχα για τον εσωτερικό στοχασμό, τη φιλοσοφική σκέψη και το στοχαστικό δίδαγμα. Μετά θάνατον, ο Καβάφης έγινε αντικείμενο μακρόχρονης μελέτης από ποιητές και μελετητές του έργου του σε όλο τον κόσμο. Τα ποιήματά του εκδόθηκαν και εκδίδονται σε συλλογές, ενώ πρόκειται και για τον πιο πολυμεταφρασμένο Νεοέλληνα λογοτέχνη. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, ολλανδέζικα, αραβικά, γιαπωνέζικα, αρμένικα, ινδικά, σλαβικές γλώσσες και σε πάρα πολλές άλλες γλώσσες. Στην οδό Λέψιους στην Αλεξάνδρεια, το διαμέρισμα του Καβάφη έχει μετατραπεί σε μουσείο με εκδόσεις, χειρόγραφα, μεταφράσεις, δημοσιεύματα και έργα τέχνης εμπνευσμένα από το έργο του, πλούσιο φωτογραφικό, φιλολογικό και άλλο υλικό.
Δημήτρης Παπαδημητρίου: Αλεξανδρινός του 1959. Από το 2002 διευθύνει το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Παρακολούθησε την τάξη σύνθεσης του 1993 στο Tanglewood Music Center με καθηγητές, μεταξύ άλλων, τον Henri Dutilleux (composer in residence), τον John Williams, τον George Perle, τον Oliver Knussen και τον Steve Reich. Υπήρξε βοηθός του Μάνου Χατζιδάκι κατά το διάστημα 1979-1981 και συμμετείχε ως μουσικός σε δίσκους του. Κύριο όργανο, η κλασική κιθάρα (Ευάγγελος Ασημακόπουλος). Πρόσθετα μαθήματα πιάνου και βιολιού. Μαθήματα θεωρητικών με τον Βαλεντίνο Πατρικίδη και τον Γιάννη Ιωαννίδη. Συμφωνική μουσική και μουσική δωματίου του Δημήτρη Παπαδημητρίου έχουν επανειλημμένα εκτελεσθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συνέθεσε μουσική για 16 ταινίες μεγάλου μήκους, 24 θεατρικές παραστάσεις και 12 τηλεοπτικά σήριαλ. Επίσης, κατά καιρούς συνέθεσε τα μουσικά σήματα για την ΕΡΤ, την ΕΡΑ, τo MEGA Channel, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς 902 και Δίεση, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, το κομμάτι της έναρξης της τηλεοπτικής μετάδοσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 κ.ά. Οι πιο σημαντικές εμφανίσεις του:
– 2006, Νέα Υόρκη, Ο.Η.Ε., Αίθουσα Γενικής Συνέλευσης: Συναυλία με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, για τα 60ά γενέθλια του Οργανισμού. Η συναυλία επαναλήφθηκε στην Αίθουσα Άλις Τάλι του Κέντρου Λίνκολν. Αθήνα, Γιουροβίζιον: Συνέθεσε το τραγούδι της τελετής έναρξης.
– 2004, Ολυμπιακοί Αγώνες: Διεθνή τηλεοπτικά σήματα και μουσική έναρξης διεθνούς τηλεοπτικής μετάδοσης (ΑΟΒ, «Three to Countdown»). Συμμετοχή στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Κήρυξη Ολυμπιακής Χρονιάς του Δήμου Αθηναίων με διεθνή αναμετάδοση).
– 2003, Παρίσι, UNESCO, Salle Ι: Συναυλία με έργα βασισμένα σε ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη. Μικρή Επίδαυρος: Συναυλία με αποσπάσματα από τη θεατρική του μουσική.
– 2002, Εγκαίνια Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας: Συναυλία με έργα βασισμένα σε ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη. Ηρώδειο: Επανάληψη της ίδιας συναυλίας.
– 2001, Ηρώδειο: Αναδρομική συναυλία με έργα του.
– 1993, Boston Symphony’s Seiji Ozawa Hall, Tanglewood Μusic Center: «Φιλοκτήτης» και μουσική δωματίου.
– 1992, Βιέννη, Musikverein, Frullingsfestival, Brahms saal, podium der yungen: Σονάτα για πιάνο και βιολί Νο2, με τον Γιάννη Γεωργιάδη, βιολί, και την Doris Adam, πιάνο.
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου έχει εκδώσει είκοσι δίσκους από όλο το φάσμα του έργου του, κερδίζοντας τρεις πλατινένιους δίσκους και έναν χρυσό. Έχει κερδίσει ένδεκα φορές βραβεία μουσικής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης· το Διεθνές Βραβείο της Μόστρας στη Βαλέντσια· το Διεθνές Βραβείο Μουσικής για Παιδική Ταινία· δύο φορές το μουσικό βραβείο «Αρίων» της δισκογραφικής βιομηχανίας· και δύο φορές το τηλεοπτικό βραβείο της εφημερίδας Έθνος.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 10-12-2007 13:13 ]
