Στέκομαι στης Παπανικολή την γωνία, και εκείνος σταματάει. Μια χρυσή άμαξα φωτεινή. Είμαι ελεύθερος, οι δρόμοι είναι άδειοι απόψε. "Κρύο, πολύ κρύο, καλησπέρα", το βλέπω να απλώνεται σαν χνούδι πάνω στους δρόμους.
"Χαριλάου Τρικούπη και Αλεξάνδρας γωνία" θα σας πω μόλις φτάσουμε νομίζω πως θυμάμαι, μα δεν ξέρω να σας πω ακριβώς. Το κινητό μου, η πρόταση για το θέατρο, είμαι πεσμένη πολύ. Δεν ήθελα πάλι να βγω, μα, σκέφτηκα. Δεν μπορώ, πρέπει να τον δω να ζει το πάθος του. Και ίσως από εκείνο να παρασυρθώ λοιπόν κι εγώ λιγάκι.
Σταματάω εδώ κούκλα μου; Να σας πω δεν θυμάμαι, εκείνο το μπλου κάτι; Γιατί είσαι τόσο πεσμένη γλυκιά μου; Τί να σας πω...
Παίρνω το ύφος μου το αυστηρό, και περνάω με κόκκινο την Αλεξάνδρας, τον χαζεύω, με χαζεύει, αλλάζει το φανάρι. Και όπως ανοίγω την πόρτα.
"Αναστάσης μου λεει" εσύ; Και είναι τα μάτια του σαν κρύσταλλα ένα πράγμα, και δεν ξέρω αν βρίσκομαι σε ένα μπαράκι, ή σε κάποιο παραμύθι με καλούς μάγους, νεράιδες, και ξωτικά. Τον αντικρίζω είναι στο βάθος, και είναι στα καλά του. Όμορφος μέσα στην ευτηχία του, φοράει το χαμόγελο της. Κι εκείνη, πραγματική νεράιδα θα έλεγα. Βρίσκομαι στη χώρα των τελευταίων ρομαντικών.
Στο λαιμό μου φοράω μια καρδούλα, και ζητάω ένα μαρτίνι, για να με αναγνωρίσει. Δεν είμαι σίγουρη για τη γεύση του μαρτίνι, δεν πίνω κιόλας. Νίκο με λένε, μια φωνή. Ένας μικρός πρίγκιπας. Καλά πού βρέθηκε αυτός εδώ; Μου κάνει μια μικρή εισαγωγή στο χώρο, για τα ποτά, και για τα τσιγάρα του πατέρα του που έχει αναλάβει τον περιορισμό τους. "Θα του το κόψω". Μαζί σου. Το χαμόγελο μου είναι αληθινό.
Την φιλάω, τον αγκαλιάζω. Είμαι πολύ χαρούμενη που είναι καλά. Καλή χρονιά, αφήνει την ευχή του και ο τύπος με το μαύρο καπέλο. Ορφέας. Ζεστά χέρια πολύ, ζεστή καρδιά. Ζεστή φωνή.
"Το αισθάνεται αυτό που κάνει, γι' αυτό τον απολαμβάνω" μου λεει η νεράιδα στα γερμανικά, και παραδόξως. Την καταλαβαίνω.
Νίκος μου λεει. Και με φωτογραφίζει με το βλέμμα του. Γλιστράω στην καρέκλα μου, δεν μπορεί ούτε ο μικρός πρίγκιπας να με κρατήσει εκεί, γλιστράει ο χρόνος μου. Ξέρω πως δεν μπορώ να μείνω ακόμη για πολύ. Βγάζει τον καπνό του, και αρχίζει μεθοδικά να συγκεντρώσει την ενέργεια του στην τελετή του τσιγάρου του. Νομίζει πως τα καταφέρνει, τον φωτογραφίζω κι εγώ με το δικό μου. Αλλάζει ο μουσικός.
Είσαι στη πίστα. Αφήνεις το ποτό σου. Γυρνάω να δω το ακροατήριο σου, δεν διαισθάνομαι το άγχος σου, τελικά το κατέχεις, μπορεί και πάλι η μαγική νεράιδα σου να έκανε κάποιο μαγικό. Ο χώρος έχει γεμίσει.
Ήμασταν τόσοι οι τελευταίοι ρομαντικοί, δεν ήξερα;
Γρατζουνάς τη κιθάρα σου, την κρατάς με μια ευχάριστη άνεση, λάμπει στα χέρια σου, εσύ στα δικά της. Στις χορδές τις χάνεσαι, και αφήνεις μια πρώτη μελωδία.
Άννα μου τραγουδάς. Κι εγώ χαμογελώ. Σε χαίρομαι αλήθεια πολύ. Μετράμε καπάκια από μπουκάλια. Τραβάμε φωτογραφίες κλείνοντας τα μάτια μας. Η μουσική είναι παντού. Ψευδώνυμα, ονόματα, οινοπνεύματα, καπνός, νερό, φιλικά χάδια. Πόρτες ξύλινες παλιές. Και μια καρέκλα που γλιστρά.
Τολμώ να στην παραχωρήσω και δεν την δέχεσαι. Χαμογελάς μέσα από το μπουφάν σου, και είναι το χαμόγελο σου ζεστό, μεθυσμένο σχεδόν από τον χώρο, ειλικρινά δεν ξέρω. Παραμένω εκεί. Περιορισμένη, έχει τελειώσει ο χρόνος μου το ξέρω, και πλέον θα χαθώ.
Σε χαιρετώ βιάστηκα. Φοράς κάποιο άρωμα μεθυστικό, πιάνεις το πρόσωπο μου στα λευκά χέρια σου, και νοιώθω για λίγο την ασφάλεια σου. Είσαι αλήθεια νεράιδα. Κρύβεις τον θησαυρό σου, μέσα σε κουτιά από ακριβά ποτά, χάρτινα. Μου λες πως σήμερα φεύγεις νωρίς. Είσαι δέκα χρονών το πολύ, και όμως πολύ, πολύ μεγάλος από πρίγκιπας. Βασιλιάς της χώρας των τελευταίων ρομαντικών.
Σε φιλώ, και είναι τα γένια σου απαλά από τον καπνό του χώρου, φοράς ακόμα εκείνο το χαμόγελο με το οποίο κλέβεις στιγμές από την ζωή, για να τις μοιράσεις μαζί μας. Να εκλπηρώσεις κάποιο κρυφό σκοπό. Πρέπει να είσαι ο διερμηνέας του παραμυθιού. Και μεταφράζεις την ζωή για εμάς. Από τα γερμανικά, δεν ξέρω;
Πιάνω το παλτό μου. Σπρώχνω την πόρτα.
Κρύο, πολύ κρύο.
Και όπως γυρίζω πίσω μου. Βλέπω πως ο χώρος έχει πλέον εξαφανιστεί. Δεν ήταν όλο παρά ένα όνειρο;
Χαμογελώ. Και με το πιο τρυφερό ύφος μου. Αποχωρώ.
Αναστάση.
Ορφέα.
Κώστα.
Εύα.
Μικρέ Νίκο.
Μεγάλε Νίκο.
Βασίλη.
Σας ευχαριστώ. Ήταν μια παραμυθένια εμπειρία. Σίγουρα...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : ANna29 στις 05-01-2008 16:41 ]