Θρησκείες και πραγματικότητες..

Τον Θεό τον φτιάξαμε μόνοι μας γιατί δεν αντέχαμε τα αίσχη μας... (Μ. Λουντεμης-Εκσταση). (ριξτε του μια ματια πριν το κρινετε!) Αυτή είναι για μένα η μόνη αλήθεια που ισχύει γύρω από την θρησκεία! Γύρω απ' όλες τις θρησκείες για την ακρίβεια. Θα ήθελα τις απόψεις των φίλων και να γίνει μια όμορφη συζήτηση με επιχειρηματολογία και όχι προσωπικές επιθέσεις. Ευχαριστώ.

Η συζητηση δεν μπορει να υπαρξει απο τη στιγμη που και μονος σου αποκλεισες οποιαδηποτε αλλη αληθεια:

Παράθεση: Αυτή είναι για μένα η μόνη αλήθεια που ισχύει γύρω από την θρησκεία! Γύρω απ' όλες τις θρησκείες για την ακρίβεια.

Ετσι δεν ξεκινας μια συζητηση.

Γιατι ιδιαιτερα στις θρησκειες, αληθειες υπαρχουν πολλες και ολες ειναι ισαξιες, σε ο,τι αφορα το επιπεδο της συζητησης. Κανεις δεν θα πεισει κανεναν και η συζητηση θα καταληξει σε καυγα γυρω απο τις θρησκειες.

Noiz Reduction Team

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : noizreduction στις 07-01-2008 12:25 ]

Οπως θα ειδες, ΓΙΑ ΜΕΝΑ ειναι η μονη αληθεια... Αυτο δεν παει να πει οτι αρνουμαι να ακουσω τις αποψεις των αλλων.. Βιαζεσαι να κατακρινεις χωρις να κρινεις noisereduction!

Καταρχήν ο Λουντέμης έγραψε τόνους χαρτιών πριν χρησιμοποιήσει αυτήν την φράση σε ένα έντεχνο λογοτεχνικό κείμενο. Η απομόνωση μίας φράσης δε με βρίσκει σύμφωνο, ούτε και πιστεύω ότι μπορεί να συνοψίσει μία ολόκληρη φιλοσοφία. Ακόμη, έχουν αναπτυχθεί πλήρως πολλές θεωρίες που βασίζονται στην αιτιολόγηση της παρατηρήσεως όπως ο σκεπτικισμός και ο ντετερμινισμός, οι οποίες παραδέχονται εμμέσως πλην σαφώς την ήττα τους ή και την υπαναχώρησή τους, από την ίδια έλλειψη αιτιολογήσεως της εμφανίσεως του κόσμου και της ζωής.

Η φιλοσοφία είναι η αγάπη προς την απόκτηση γνώσης και γύμναση του πνεύματος. Δεν έχει καμία σχέση με ισχυρισμούς παντογνωσίας και απολυτότητες. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι, κατέθεταν τα πορίσματά τους περισσότερο ως ερωτήματα προλόγου και λιγότερο ώς κατακλείδα επιλόγου, ασχέτως αν ήταν εκφρασμένα σε καταφατική μορφή.

Περνώ στο σχολιασμό της διατύπωσης του τίτλου της συζητήσεως. Στην δική μου αντίληψη είναι σα να διαχωρίζουμε τη θρησκεία από την πραγματικότητα. Η θρησκεία αποτελεί ένα πρίσμα της πραγματικότητας από τα πανάρχαια χρόνια. Ακόμα και οι αισθήσεις μας αποτελούν φίλτρα διηθήσεως της πραγματικότητας, χωρίς να μπορούν να τη συλλάβουν πλήρως. Ο καθένας έχει τη δική του πραγματικότητα που ονομάζεται υποκειμενικότητα, ενώ η συμφωνία (τομή ή και ταύτιση) των υποκειμενικοτήτων ονομάζεται αντικειμενικότητα. Αν κάποιος επιλέγει να φορέσει Ρειμπαν και κάποιος άλλος μία άλλη μάρκα (ή και τύπο) συκλίνοντος ή αποκλίνοντος φακού, είναι προσωπικό του θέμα και γούστο, τόσο στην οπτική που αυτά προσφέρουν, όσο και στο κοινωνικό στάτους που προσδίδουν στο άτομό του.

Όσον αφορά στο θέμα του δόγματος, έχω άλλη μία παρατήρηση... η λογική είναι από τη φύση της δογματική. Ξεκινά από τη βάση της αποδοχής διά μέσω της παρατηρήσεως, όπου η υποκειμενικότητα γίνεται αντικειμενικότητα. Αυτό ορίζεται ως κανόνας (αξίωμα) και προχωρούμε στην περαιτέρω ανάλυση των επιμέρους παρατηρήσεων με βάση αυτό το αξίωμα. Ακόμα κι όταν η αλυσίδα κλείσει και φτάσουμε να αναιρέσουμε το αρχικό αξίωμα, είναι σημαντικό να σκεφτούμε ότι η αναίρεση βασίστηκε στο αναιρεθέν αξίωμα, δηλαδή όλη η αλυσίδα είναι άκυρη από τη βάση της και τελικά δεν γνωρίζουμε αν το λάθος ήταν το πρωταρχικό αξίωμα ή η προσέγγιση της αναλύσεως. Αυτά, όσον αφορούν τη προσέγγιση του δόγματος από την επιστήμη. Το να ορίζω τη μονάδα με σκοπό να την αναιρέσω είναι τουλάχιστον παρανοϊκό. Γι' αυτό και στην επιστήμη δεν νοείται 'αναίρεση' αξιώματος αλλά 'εμπλουτισμός', δηλαδή ορίζουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ίσχυε η ως τώρα παρατήρηση και δεν γνωρίζαμε, χωρίς αυτή να αναιρείται πλήρως.

Για να μην πολυξεφύγω, η φύση του ανθρώπου είναι δογματική και ο καθένας επιλέγει το δόγμα που θα ακολουθήσει. Εκείνο που έχει σημασία είναι να διανθίζει τη προσέγγισή του προς τη βάση του δόγματος, ώστε να διαθέσει τον εαυτό του ως ένα ακόμα σκαλοπάτι προς την εξέλιξη. Τέλος, δεν υπάρχει κακή φιλοσοφία, θρησκεία ή επιστήμη. Κακή είναι η οπτική του καθενός από αυτά μέσα από το πρίσμα ενός άλλου, όταν και το δόγμα του ενός προσπαθεί να επιβληθεί στου άλλου.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 07-01-2008 15:53 ]

Παράθεση: Το μέλος fearlessangel στις 07-01-2008 στις 13:12 έγραψε... Οπως θα ειδες, ΓΙΑ ΜΕΝΑ ειναι η μονη αληθεια... Αυτο δεν παει να πει οτι αρνουμαι να ακουσω τις αποψεις των αλλων.. Βιαζεσαι να κατακρινεις χωρις να κρινεις noisereduction!

Θα ακουσεις ομως τις αποψεις των αλλων, ξεροντας και πιστευοντας μεσα σου, πως μονο η δικη σου αποψη ειναι η Αληθεια και καμια αλλη δεν μπορει να σταθει μπρσοτα της.

Και οι πιθανοτητες καποια απο τις αλλες αποψεις να σε μεταπεισει, ειναι παρα πολυ μηδαμινες.

Οποτε εκρινα απο τα λεγομενα σου. Απο αυτα κριθηκες εξαλλου, οχι απο τον χαρακτηρα σου ( που δεν τον ξερω κιολας για να πω κατι ).

Επειδη λοιπον για ολους μας, υπαρχει η αληθεια ΜΑΣ, ειναι δυσκολο στη συζητηση αυτη να βρεις ανθρωπους ικανους να μην την επιβαλλουν στους συνομιλητες τους.

Αγαπητέ Σπύρο, επέτρεψε μου να διαφωνήσω. Απο προσωπική μου εμπειρία, μπορώ να σου πώ, ότι όχι μόνο υπάρχει Θεός, αλλά και για όλα όσα γίνονται στον κόσμο, ο τελευταίος που ευθύνεται είναι ο Θεός! Απο πολύ μικρή σε ηλικία διάβαζα βιβλία τα οποία είχαν να κάνουν με το Θεό. Όμως, παρόλο που είχα γνώσεις πάνω στο θέμα του Θεού, δεν είχε γίνει και κάτι για να με πείσει, αν θέλεις, ότι όντως υπάρχει Θεός. Μέχρι που στα 22 μου χρόνια, ήρθα αντιμέτωπη με το θάνατο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ήταν η πρώτη φορά που γνώριζα κάτι τέτοιο και κάθε άλλο παρά προετοιμασμένη ήμουν. Το περίεργο με μένα ήταν, ότι παρόλη την τραγωδία μου, όχι μόνο δεν το έβαλα κάτω, αλλά συνέχισα να προσεύχομαι, και αυτό μου έδινε δύναμη! Στα 25 μου, δυστυχώς άλλη μια τραγωδία, ήρθε να γκρεμίσει τον κόσμο μου. Αλλά τότε, δεν σου κρύβω, ότι λύγισα, και είπα, ακόμα και εγώ που διάβαζα τόσα χρόνια χριστιανικά βιβλία, ότι δεν υπάρχει Θεός! Μήνες, θυμάμαι είχα να προσευχηθώ. Και μάλιστα απορούσα με τον εαυτό μου, και έλεγα, πως είναι δυνατόν να παρακαλάω με τόση θέρμη για κάτι, και Εκείνος, να μην με ακούει... Και τελικά, να παίρνει πίσω, αυτό που τόσο πολύ ήθελα... Στη συνέχεια, έγιναν μια σειρά από γεγονότα, τα οποία με έπεισαν, ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, και ότι δεν φταίει ο Θεός για αυτό. Για παράδειγμα, όσο και αν πόνεσα για αυτά που έγιναν, σκέφτηκα, ότι αν είχα και άλλες υποχρεώσεις, θα ήμουν αναγκασμένη να μείνω σπίτι, να παραμείνω αμόρφωτη, να μην έχω εξελιχτεί σαν άνθρωπος και σαν προσωπικότητα, για χάρη των ατόμων που έχασα. Και αυτό, θα το έκανα, επειδή αν υπήρχαν αυτά τα άτομα, θα ήταν η πρώτη μου προτεραιότητα, και δεν θα σκεφτόμουν τη δικιά μου ευχαρίστηση πάνω από τη δική τους. Εκτός αυτού, μετά απο όλα όσα έγιναν, όταν κάθησα με ηρεμία να σκεφτώ και να βάλω σε μια σειρά κάποια πράγματα, είδα, ότι ο Θεός, ίσως να έκρινε, ότι κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας μου, ίσως δεν ήταν ακόμα έτοιμο για μεγάλες ευθύνες, όπως αποδείχτηκε αργότερα. Και κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι κάποια πράγματα γίνονται, για να ωριμάζουμε και να γινόμαστε πιο δυνατοί στη ζωή, αλλά και με τη στάση μας αυτή, να δίνουμε το καλό παράδειγμα και στους άλλους που δεν είναι τόσο δυνατοί σαν εμάς, να προχωράνε... Ο Θεός υπάρχει, γιατί εμένα με έσωσε πολλές φορές, και ακομα και σήμερα, παρόλο που δεν προσεύχομαι πλέον τόσο πολύ, είναι μαζί μου, καθημερινά... Αλήθεια, δεν πιστεύω, ότι τα ταλέντα ή ακόμα και η εφυεία που κρύβουμε μέσα μας, έχουν να κάνουν μόνο με τα γονίδια. Αντίθετα, είμαι σίγουρη, ότι ο Θεός, είναι εκείνος που μας τα δίνει, απο τη στιγμή που θα γεννηθούμε. Στο χέρι μας είναι, να τα αξιοποιήσουμε, ή απλά να τα προσπεράσουμε σαν να μην υπάρχουν. Ενα άλλο παράδειγμα είναι, και πολύ ωραίο, το θαύμα της γέννησης. Απο τη στιγμή της σύλληψης μέχρι τη στιγμή της γέννας, δεν έχεις αναρωτηθεί ποτέ, ποιός ευθύνεται για αυτό το μεγαλείο; Πως μόνο ο Θεός, είναι τόσο σοφός και τόσο ανώτερος, ώστε έδωσε στις γυναίκες την τιμή να μεγαλώνουν ενα παιδί μέσα τους με τέτοιο τρόπο; Και μόνο ο τρόπος που μεγαλώνει ενα παιδάκι στη μήτρα, προκαλεί δέος! Ποιός άλλος θα μπορούσε να το κάνει αυτό; Και αν δεν υπάρχει Θεός, πως εξηγείς το θαύμα της γέννησης; Έχω πολλά παραδείγματα, αλλά σκέφτηκα να γράψω μόνο για αυτά που τα θεωρώ πιο σπουδαία.

Φίλοι μου, εγώ δεν διαφωνήσω ούτε θα προσπαθήσω να μεταπείσω κανέναν γι' αυτά που πιστεύει! Επειδή είναι η πρώτη μου προσπάθεια να ανοίξω ένα τόπικ ισως να έθεσα λίγο λάθος το σκεπτικό μου. Εγώ είπα την άποψή μου και περιμένω ν' ακούσω απόψεις άλλων ανθρώπων, είτε διαφωνώ είτε συμφωνώ μ' αυτές. Γι' αυτό είπα ότι δεν θέλω προσωπικές επιθέσεις και θα ήθελα απλά ο καθένας να μας πει αυτό που πιστεύει και να το δικαιολογήσει αν θέλει χωρίς να προσπαθήσουν άλλοι να τον μεταπείσουν. Δηλαδή περιμένω απλά μια καταγραφή και ανταλλαγή απόψεων και πιστεύω. Σας ευχαριστώ.

Από τα αρχαία χρόνια ακόμα ο άνθρωπος είχε την ανάγκη να απευθύνεται σε κάτι ανώτερο...Όμως νομίζω πως είναι ένα θέμα πολύ λεπτό και καλύτερα να σταματήσω εδώ....

εμένα που με έχει ανάγκη όλος ο κόσμος γιατί δεν με θεοποίησαν?

Αλήθεια=θεια άλης=θεϊκή περιπλάνηση,περιπλάνηση στο θείο.
Ο ίδιος ο ορισμός της θέτει α πριόρι την ύπαρξη κάτι θεογενούς που περιπλανάται
ή ενός θεού που κάποιος πρέπει να περιπλανηθεί για να τον βρει ο οποίος αντιπροσωπεύει την μόνη Αλήθεια.

Ο Θεός είναι η μόνη ουσία . Όλα τα άλλα υπάρχουν δι αυτού.
Πολλές φορές κατασκευάζουμε έναν θεό για να του καταλογίσουμε τα πανδεινα μας.
Το είδωλο του θεού μας ομως απ'τον κατ'ουσίαν υπάρχοντα Θεό διαφέρει.

Κάποιο λάθος πρέπει να κάνεις. Ετυμολογικά: αλήθεια < αρχαία ελληνική, ἀλήθεια < ἀληθής < α στερητικό + λήθη

Φίλε Vouliakis και εγώ μέχρι πρότινος αυτή την εντύπωση είχα μέχρι που διάβασα τον παραπάνω ορισμό "αλήθεια=θεία αλης" στο έργο του Πλάτωνα "Κρατύλος" όπου υπάρχουν παρόμοιοι ορισμοί πολλών εννοιών.
Ωστόσο ποτέ δεν είμαι απόλυτος. Απλά εμπιστεύομαι τον Πλάτωνα.

Βρήκα ένα άρθρο για την αποσαφήνιση...

Η αναζήτηση τής αλήθειας των λέξεων (με την έννοια που εξηγήσαμε) είναι ιδιαίτερα ελκυστική στην ετυμολογική έρευνα τής ελληνικής γλώσσας, λόγω τής μακραίωνης παράδοσής της, που επιφυλάσσει εκπλήξεις. Μιλώντας για την αλήθεια, λ.χ., ας δούμε την ετυμολογική της προέλευση. Το επίθετο αληθής (απ' όπου η αλήθεια) προήλθε από το στερητικό α- και -λήθος, το («λήθη») ή την ίδια τη λέξη λήθη: α-ληθής επομένως ήταν αρχικά «αυτός που δεν μπορεί να περάσει στη λήθη, να λησμονηθεί ή να αποκρυβεί», άρα «αυτός που δεν λανθάνει, δεν υποκρύπτεται, αλλά είναι εμφανής, απτός, πραγματικός, αληθινός». Επ' ευκαιρία, ας σημειωθεί ότι η αρχαιότατη (ήδη στον Όμηρο) λέξη αληθής και αλήθεια δεν προέρχεται από την ομόρριζη λέξη λάθος, η οποία εμφανίζεται πολύ αργά (στους μεταγενέστερους χρόνους).

Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 2 Φεβρουαρίου 2003

Σε ένα άλλο άρθρο "http://www.lostbodies.gr/radar_text.html" αναφέρεται το εξής: "Ακόμα άλη ονομάζεται η περιπλάνηση του πνεύματος, η θεία περιφορά του πνεύματος, η αλή-θεια, την οποία ο Πλάτων στον Κρατύλο παρετυμολογεί απ' αυτή τη θεία περιφορά του νου, τη Θεία άλη. Ο αλήτης θεωρεί ζητώντας την αλήθεια.

*παρετυμολογώ= κάνω δικές μου υποθέσεις για την προέλευση της λέξεως, κάνω λογοπαίγνιο

Αν ο Όμηρος χρησιμοποίησε 3 αιώνες νωρίτερα τη λέξη αλήθεια από τον Πλάτωνα, μάλλον βρίσκεται πλησιέστερα στην πηγή (έτυμο) της λέξεως. Από την άλλη, μιλούμε για έναν μυθιστοριογράφο-ιστορικό κι έναν Φιλόσοφο. Η χρήσεις των λέξεων θα μπορούσαν να αποτελούν λογοπαίγνια μέσα στο συνολικό πνεύμα των κειμένων τους. Σκεφτείτε, να διαβάσετε σημερινό λογοπαίγνιο έπειτα από 2500 χρόνια. Είναι δύσκολο να το κατανοήσει πλήρως κανείς πριν προσεγγίσει τη σημερινή πραγματικότητα...
Προς το παρόν είναι δύσκολο να διαγράψουμε τον κλάδο των Φιλολόγων και Ερευνητών της Ελληνικής. Κάθε άποψη, όμως, είναι καλοδεχούμενη προς συζήτηση.

Τέλος ρίξτε μία ματιά σε αυτή τη σελίδα, όπου θα διαπιστώσετε ότι όλο το έργο του Πλάτωνα είναι ένα απέραντο λογοπαίγνιο. Το σύνολο σχεδόν των λέξεων που χρησιμοποιούνται είναι έντεχνα πλεγμένες με το κείμενο.
http://www.geocities.com/athens_5th_century/CRATYLOS.htm

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 14-01-2008 14:59 ]

Mε πρόλαβες, StavmanR (Ολόκληρο το άρθρο του Μπαμπινιώτη, εδώ...)

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : vouliakis στις 14-01-2008 16:02 ]

Για όποιον διαθέτει υπομονή με τα αρχαία κείμενα, όλος ο διάλογος βρίσκεται εδώ:
http://teivos.samos.aegean.gr/~alex/Plato/Dial/CratylusOrg.htm


Pantelis-Socrates μας έβαλες σε ευχάριστους μπελάδες...

Παράθεση: Το μέλος StavmanR στις 14-01-2008 στις 14:41 έγραψε... Βρήκα ένα άρθρο για την αποσαφήνιση... Η αναζήτηση τής αλήθειας των λέξεων (με την έννοια που εξηγήσαμε) είναι ιδιαίτερα ελκυστική στην ετυμολογική έρευνα τής ελληνικής γλώσσας, λόγω τής μακραίωνης παράδοσής της, που επιφυλάσσει εκπλήξεις. Μιλώντας για την αλήθεια, λ.χ., ας δούμε την ετυμολογική της προέλευση. Το επίθετο αληθής (απ' όπου η αλήθεια) προήλθε από το στερητικό α- και -λήθος, το («λήθη») ή την ίδια τη λέξη λήθη: α-ληθής επομένως ήταν αρχικά «αυτός που δεν μπορεί να περάσει στη λήθη, να λησμονηθεί ή να αποκρυβεί», άρα «αυτός που δεν λανθάνει, δεν υποκρύπτεται, αλλά είναι εμφανής, απτός, πραγματικός, αληθινός». Επ' ευκαιρία, ας σημειωθεί ότι η αρχαιότατη (ήδη στον Όμηρο) λέξη αληθής και αλήθεια δεν προέρχεται από την ομόρριζη λέξη λάθος, η οποία εμφανίζεται πολύ αργά (στους μεταγενέστερους χρόνους). Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 2 Φεβρουαρίου 2003 Σε ένα άλλο άρθρο "http://www.lostbodies.gr/radar_text.html" αναφέρεται το εξής: "Ακόμα άλη ονομάζεται η περιπλάνηση του πνεύματος, η θεία περιφορά του πνεύματος, η αλή-θεια, την οποία ο Πλάτων στον Κρατύλο παρετυμολογεί απ' αυτή τη θεία περιφορά του νου, τη Θεία άλη. Ο αλήτης θεωρεί ζητώντας την αλήθεια. *παρετυμολογώ= κάνω δικές μου υποθέσεις για την προέλευση της λέξεως, κάνω λογοπαίγνιο Αν ο Όμηρος χρησιμοποίησε 3 αιώνες νωρίτερα τη λέξη αλήθεια από τον Πλάτωνα, μάλλον βρίσκεται πλησιέστερα στην πηγή (έτυμο) της λέξεως. Από την άλλη, μιλούμε για έναν μυθιστοριογράφο-ιστορικό κι έναν Φιλόσοφο. Η χρήσεις των λέξεων θα μπορούσαν να αποτελούν λογοπαίγνια μέσα στο συνολικό πνεύμα των κειμένων τους. Σκεφτείτε, να διαβάσετε σημερινό λογοπαίγνιο έπειτα από 2500 χρόνια. Είναι δύσκολο να το κατανοήσει πλήρως κανείς πριν προσεγγίσει τη σημερινή πραγματικότητα... Προς το παρόν είναι δύσκολο να διαγράψουμε τον κλάδο των Φιλολόγων και Ερευνητών της Ελληνικής. Κάθε άποψη, όμως, είναι καλοδεχούμενη προς συζήτηση. Τέλος ρίξτε μία ματιά σε αυτή τη σελίδα, όπου θα διαπιστώσετε ότι όλο το έργο του Πλάτωνα είναι ένα απέραντο λογοπαίγνιο. Το σύνολο σχεδόν των λέξεων που χρησιμοποιούνται είναι έντεχνα πλεγμένες με το κείμενο. http://www.geocities.com/athens_5th_century/CRATYLOS.htm [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 14-01-2008 14:59 ]

Πάρα πολύ καλή και χρήσιμη η αναφορά σου.
Φυσικά και δεν μπορώ να αμφισβητήσω ένα ειδικό φιλόλογο. Μα με έπεισε τόσο πολύ αυτή η αναφορά του Πλάτωνα που παρέβλεψα πως πολλές φορες τα φιλοσοφικά κείμενα πνέουν ποίηση και ποιητικότητα

Παράθεση: Το μέλος StavmanR στις 14-01-2008 στις 15:15 έγραψε... Για όποιον διαθέτει υπομονή με τα αρχαία κείμενα, όλος ο διάλογος βρίσκεται εδώ: http://teivos.samos.aegean.gr/~alex/Plato/Dial/CratylusOrg.htm Pantelis-Socrates μας έβαλες σε ευχάριστους μπελάδες...

Χαίρομαι που έγινα αφορμή για έναν τόσο χρήσιμο διάλογο.

Τα χρόνια μου πολλά (ή μήπως χρόνια πολλά μου; ) στην ομήγυρη, πριν απ' όλα!
Διαβάζοντας τον τίτλο του θέματος είχα την εντύπωση πως άλλο ήθελε να πει ο φίλος μας. Η συζήτηση περί ύπαρξης θείου/ενέργειας-που-υπάρχει-μέσα-σε-όλους-μας-και-μας-ενώνει είναι σαφώς διαφορετική από τη συζήτηση που φαντάστηκα ότι ζητούσε ο φίλος. Αυτήν που αφορά τους μεσάζοντες.

Παιδιά εγώ προσωπικά για θρησκείες δεν ξαναμιλάω γιατί παρεξηγήθηκα την προηγούμενη φορά και ξενέρωσα που κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει έστω το σαρκαστικό χιούμορ που έκανα...
Για να σοβαρευτώ λοιπόν..Η πείρα μου ως άνθρωπος μου λέει πως δεν πρέπει να είμαστε σίγουροι για τίποτα αλλά και να μην απορρίπτουμε και τίποτα.
Μου άρεσαν πάρα πολύ οι απόψεις του Stavmar επειδή επιχειρηματολογούσε και δεν άφηνε τίποτα μετέωρο.

"Κατάντια" στα μούτρα σου! Καθόλου δεν εκπλήσσει, ωστόσο η μία είναι μια φιλοσοφική συζήτηση που μπορεί να συνεχιστεί για πάντα ενώ η άλλη είναι μια συζήτηση για κάτι το οποίο επηρεάζει άμεσα τη ζωή μας. Είναι μια συζήτηση για τις λειτουργίες που έχουν αναλάβει οι ενδιάμεσοι λειτουργοί ανθρώπινων κατασκευασμάτων(η θρησκεία είναι εξ ολοκλήρου ανθρώπινο οικοδόμημα, ε;) και, προσωπικά, περίμενα κάτω από αυτόν τον τίτλο, αυτή την κουβέντα. Χωρίς να σημαίνει αυτό πως πρέπει να τραβήξουμε τα μάτια μας απ' το φεγγάρι. Απλά απ' τις παρανυχίδες ξεκινάει καμιά φορά το κακό..
Έλα, γεια μας!