Θρησκείες και πραγματικότητες..

Mesogeios, δεν θα επιμείνω περισσότερο σε αυτή τη συζήτηση καθώς, αφενός έχω εκφράσει σε μεγάλο βαθμό τις απόψεις μου, αφετέρου βλέπουμε το θέμα από διαφορετική οπτική γωνία.

Η μόνη παρατήρησή μου είναι η εξής. Ονομάζεις αυθαίρετα κάτι ως πραγματικότητα και συνεχίζεις το συλλογισμό σου με βάση αυτόν τον ορισμό. Σου παρέθεσα τον ορισμό της πραγματικότητας σύμφωνα με τους γλωσσολόγους οι οποίοι και έχουν ασχοληθεί με την ετυμολογία και προέλευση των όρων. Είναι φανερό ότι η πραγματικότητα έχει σχέση με την αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου, καθώς οτιδήποτε εκπίπτει αυτής είναι εικασία και πίστη. Κι εδώ μπαίνει το θέμα του δόγματος και του αξιώματος. Επίσης, θεωρώ πολύ όμορφη την εκτενή φιλοσοφική ανάλυση του 'Είναι', αλλά με διαφορετική προσέγγιση από εκείνη της πραγματικότητας. Το 'Είναι" θα γίνει 'πραγματικότητα' όταν ο άνθρωπός καταφέρει να βρει τρόπους να 'συλλέξει' όλο το πλήθος των πληροφοριών που υπάρχουν στο αχανές σύμπαν. Τότε μάλιστα εικάζω ότι θα καταρρεύσει όλη η σημερινή λογική, καθώς θα αφοριστούν όλες οι έννοιες οι οποίες θα συνενωθούν σε μία.

Όσον αφορά δε το 'Είναι' το πιο πιθανό είναι να μην 'Είναι' τίποτα πέρα από καθαρή ενέργεια η οποία παίρνει διάφορες μορφές στη δική μας αντίληψη. Σύμφωνα με την επιστήμη ζούμε σε μία τεράστια θάλασσα από ενέργεια στην οποία το 'νερό' παίρνει πότε υγρή μορφή, πότε στερεή και πότε αέρια στα δικά μας μάτια. Στη βάση του παραμένει 'νερό'. Κάτω δε από αυτό το πρίσμα κι εφόσον δεχθούμε ότι η νοημοσύνη είναι παράγωγο της ενέργειας που ονομάζεται άνθρωπος, δε βλέπω το λόγο ολόκληρο το εξίσου ενεργειακό σύμπαν να μην διαθέτει νοημοσύνη, οπότε και δε βλέπω το λόγο να μην το ονομάσω Πατέρα της δικής μου νοημοσύνης, δηλαδή ύπαρξης. Αυτό όμως σημαίνει ότι πρέπει να στέκομαι 'ταπεινός' απέναντί του, να τον σέβομαι και να τον ερευνώ για να μπορέσω να τον προσεγγίζω στα επίπεδα νοημοσύνης, όπως ακριβώς θα αντιμετώπιζε κανείς τον Πατέρα του. Εδώ η συζήτηση θα είχε πολύ μέλλον, αλλά φοβάμαι ότι θα κουράσω, οπότε και σταματώ.

Παύλο, σου θυμίζω το ' Έστω ευθεία...Δύο ευθείες ονομάζονται παράλληλες όταν κλπ.", όπως επίσης και το 'έστω σημείο...απόσταση ενός σημείου από ευθεία ονομάζεται...." κλπ. Βλέπεις διαφορά στον τρόπο προσέγγισης της πραγματικότητας; Αν παρατηρήσει κανείς το πώς ορίζεται η κάθε επιστήμη, θα διαπιστώσει ότι ξεκινά από το απειροστό, δηλαδή από εκείνο που προσεγγίζει το μηδέν (σημείο, μονάδα αναφοράς, άτομο κλπ.). Η θρησκεία στον αντίποδα έχει ως άξονα αναφοράς το άπειρο, το παν. Εμείς ορίζουμε τον κόσμο γύρω μας κατά το δοκούν και χτίζουμε ένα οικοδόμημα 'λογικής' με βάση την μεταδιδόμενη γνώση. Τόσο η επιστήμη όσο και η θρησκεία είναι οικοδομήματα δόγματος και αξιώματος αντίστοιχα. Τελικά ίσως δεν απέχουν τόσο πολύ μεταξύ τους, καθώς στα δικά μου μάτια φαντάζουν ως αδερφάκια με διαφορετικό χαρακτήρα.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 20-01-2008 16:09 ]

Μαρία, σχετικά με επιστημονικές θεωρίες...

http://news.pathfinder.gr/periscopio/dark_energy.html

http://www.physics4u.gr/news/2008/scnews3182.html



Θα ήθελα επίσης να διορθώσω κάτι στην τελευταία πρόταση του προηγούμενού μου ποστ. Αντί της εκφράσεως "αδελφάκια με διαφορετικό χαρακτήρα" χρησιμοποιήστε την έκφραση 'Πατέρας και Μητέρα'.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 20-01-2008 18:47 ]

Πραγματικά βλέπουμε το θέμα από διαφορετική οπτική γωνία, μόνο που:

Παράθεση: Το μέλος StavmanR στις 20-01-2008 στις 15:06 έγραψε... Η μόνη παρατήρησή μου είναι η εξής. Ονομάζεις αυθαίρετα κάτι ως πραγματικότητα και συνεχίζεις το συλλογισμό σου με βάση αυτόν τον ορισμό. Σου παρέθεσα τον ορισμό της πραγματικότητας σύμφωνα με τους γλωσσολόγους οι οποίοι και έχουν ασχοληθεί με την ετυμολογία και προέλευση των όρων. Είναι φανερό ότι η πραγματικότητα έχει σχέση με την αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου, καθώς οτιδήποτε εκπίπτει αυτής είναι εικασία και πίστη.

Και πιο πριν:

Παράθεση: Παραθέτω ερμηνεία : "πραγματικότητα η [praγmatikσtita] O28 : η περιοχή, το σύνολο των υπαρκτών πραγμάτων, καταστάσεων ή συνθηκών, ο αντικειμενικός κόσμος όπως υπάρχει και γίνεται αντιληπτός (σε αντιδιαστολή προς τις υποθέσεις, τα αντικείμενα της φαντασίας κτλ.): Aντικειμενική / υποκειμενική / σκληρή / δυσάρεστη / ζωντανή / κοινωνική / πολιτική ……..

Τα μαυρίσματα δικά μου. Σχόλια ή ερωτήματα επί των μαυρισμένων είναι χωρίς νόημα.
Τα περί Ενέργειας, ενδιαφέροντα μεν, δεν με αφορούν σ’ αυτό το επίπεδο. Με τον Ολισμό και την αντιχριστιανική φύση του ασχολήθηκε παλιότερα ο Καντιώτης.
Εγώ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ!!!

Διευκρινιστικό: Τα περι Καντιώτη δεν αφορούν εσένα StavmanR...

Παράθεση: Το μέλος okanenas στις 18-01-2008 στις 13:44 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος mnk στις 18-01-2008 στις 10:49 έγραψε... Οι αρχαίοι Ελληνες έλεγαν "φίλε Ζευ", "πατήρ θεών και ανθρώπων", αγαπούσαν τιμούσαν και σέβονταν τους θεούς όπως και τους γονείς τους και ενώ αναγνώριζαν την τρομερή τους δύναμη, συγχρόνως τους προκαλούσαν κι ας το πλήρωναν, γιατί το θεωρούσαν ανάξιο του εαυτού τους να υποκύψουν από σκέτο φόβο. Για να μπορεί να σκέφτεται κανείς, πρέπει να κρατάει το κεφάλι όρθιο. Με σκυμμένο από το φόβο κεφάλι δε βλέπεις τ' αστέρια. Σήμερα λέμε "Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς", "ότι φιλάνθρωπος Θεός, Εσύ υπάρχεις", δηλαδή μας αγαπάς γι αυτό και σ' αγαπάμε, δεν είναι ο φόβος που μας κάνει να σκύβουμε το κεφάλι, αλλά η αναγνώριση των ευεργεσιών. Οπου υπάρχει φόβος δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη. Λέμε "Παναγίτσα μου" σαν να λέμε "μαμά μου", "ήμαρτον Θεέ μου" σαν να λέμε "συγγνώμη πατερούλη μου", ζητάμε τη βοήθεια του Χριστού και των Αγίων σαν να απευθυνόμαστε στον μεγάλο αδερφό μας. Με θάρρος, με αγάπη, αλλά και με πλήρη πεποίθηση ότι μας αγαπούν. Αν δεν ήταν "φιλάνθρωποι", δηλαδή φίλοι των ανθρώπων νομίζεις ότι θα τους σεβόμασταν ; Αγαπάμε τον Χριστό γιατί Αυτός θυσιάστηκε για μας, όχι εμείς γι αυτόν. Κι όπως μέσα στην οικογένειά μας πολλές φορές ξεπερνάμε τα όρια, αλλά αυτοί που μας αγαπάνε πάντα μας συγχωρούν, ετσι είναι κι ο δικός μας, ο ορθόδοξος Θεός. "Οτι ο Θεός αγάπη εστί".

ωραία τα λέει ο mnk , συμφωνούμε οτι θρησκεία=αγάπη αλλοίμονο.
Βέβαια η "μαγκιά'' των αρχαίων Ελλήνων ήταν οτι ως ανθρώποι συχνά αμφισβητούσαν την θεική οντότητα των Ολύμπιων. Και αυτό θέλει τεράστια τόλμη (και γνώση για όλα που την είχαν οι αρχαίοι).Συζητούσαν, διαφωνούσαν , καταριόντουσαν του θεούς μα προτίστως χρησιμοποιούσαν το όνομα των θεών στον λόγο τους. Στην χριστιανική πίστη δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο, μάλιστα λέγεται βλασφημία νομίζω.Άσε που εάν δεν είσαι χριστιανός δεν ανοίγουν κουβέντα μαζί σου οι εκπρόσωποι της εκκλησίας(!).Φυσικά και ξέρουν γιατί το κάνουν: για να διατηρηθεί η θρησκεία και να μην χρειαστεί να αντικρούσει επιχειρήματα και ενστάσεις που τυχόν δημιουργούνται. Κάτι που δεν έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες (και οι Ρωμαίοι αργότερα) με τους Ολύμπιους θεούς, και για αυτό η πίστη των ανθρώπων άλλαξε ... θεό !! Όλα μέσα στην ζωή είναι τελικά...

Και η μεγαλύτερη μαγκιά τους ήταν ότι απαγόρευαν οποιαδήποτε αμφισβήτηση της θρησκείας τους, αφού κατηγόρησαν το Σωκράτη ότι δεν τη σεβόταν.
'Εκαναν δηλαδή ακριβώς ότι κάνουν οι επίσημες κρατικές θρησκείες σήμερα : φανατικοί μουσουλμάνοι στις αντίστοιχες χώρες, φανατικοί εβραίοι στο Ισραήλ και ορθόδοξοι εδώ.

Ευχαριστώ πολύ για την ειρωνεία και τα καταπληκτικά σου επιχειρήματα. Αυτή η απάντηση ήταν πράγματι αποστομωτική !!!
Ουδέν σχόλιον !

Παράθεση: Το μέλος mnk στις 21-01-2008 στις 00:48 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος Mesogeios στις 21-01-2008 στις 00:16 έγραψε... Διευκρινιστικό: Τα περι Καντιώτη δεν αφορούν εσένα StavmanR... Ποιον αφορούν φίλε Mesogeie ;;

Στην πολύ σύντομη αλλά σαφέστατη και ελκυστική περιγραφή που έκανε ο StavmanR περί του ΕΙΝΑΙ ως πέρα για πέρα καθαρής ενέργειας που ταυτίζεται με ένα ενεργειακό σύμπαν που διαθέτει νοημοσύνη και σε τελευταία ανάλυση φτιαγμένο από την ουσία του θεού ή και είναι η μόνη αληθινή ύπαρξη, ο ίδιος ο θεός, κατάφερε μέσα σε τρεις γραμμές να δώσει ένα ολοκληρωμένο συνοπτικό παράδειγμα ιδεαλιστικού Ολισμού.
Ο ιδεαλιστικός Ολισμός χαρακτηρίζει εντελώς όλες τις ινδουιστικής βάσης ανατολικές θρησκείες, τις περισσότερες αρχαιοελληνικές θεολογικές και φιλοσοφικές προτάσεις (Ορφικούς, μυστικιστικά ρεύματα, Πλάτων) και μια σειρά πιο σύγχρονες φιλοσοφικές αναζητήσεις, με κατά την προσωπική μου άποψη, κορυφαίο δείγμα τον Σπινόζα που προτείνει ένα μειξοπάρθενο σχήμα υλιστικού πανθεϊσμού (απόλυτα λογικού και ιδιαίτερα προοδευτικού για την εποχή του – 17ος αιώνας).
Σ’ αυτόν τον Ολισμό αναφερόταν ο Αυγουστίνος Καντιώτης το 1972 κατονομάζοντας στους Σύγχρονους πολέμιους της Ορθοδοξίας:
Σήμερον, αγαπητοί μου, η Εκκλησία πολεμείται σφοδρώς.
Εχθροί της Εκκλησίας εν πρώτοις, είναι οι Ολισταί, παντός χρώματος και αποχρώσεως, οι οποίοι έχουν σβήσει από το λεξικό της ζωής την λέξη Θεός…..
Βεβαίως, παρά το γεγονός ότι για τα παραπάνω έδωσε αφορμή η τοποθέτηση του StavmanR, ο ίδιος στις μέχρι τώρα τοποθετήσεις του, πνεύμα ανεξάρτητο με αυτοτελή φιλοσοφική κοσμοθεώρηση, έχει κάνει σαφές ότι οι σχέσεις του με τις οργανωμένες εκφράσεις της θρησκείας (Εκκλησία – Δόγματα – Ιερατείο κλπ.) είτε είναι κακές είτε ανύπαρκτες. Αρα η αναφορά στον Καντιώτη δεν τον αφορά…
Μια σειρά όμως τοποθετήσεις άλλων σε αυτό το θέμα (αλλά και σε άλλα παρόμοια) αναδύουν μια έντονη μυρωδιά διακριτικού φλερτ του ολισμού με τον χριστιανισμό (πχ η θέση που λέει ότι είναι δυνατόν να οδηγηθείς σε αποδείξεις περί του θεού εξετάζοντας τη δομή της ύλης μέσα σε ένα επιστημονικό εργαστήρι – πρακτικής ή θεωρητικής κατεύθυνσης οδηγεί στο σχεδόν αναπόφευκτο συμπέρασμα - παραδοχή ότι κόσμος και θεός είναι φτιαγμένοι από την ίδια ύλη – υποβόσκουσα υλιστική αναφορά…) Θεώρησα λοιπόν το προηγούμενο μικρό σχόλιο χρήσιμη κατάθεση προβληματισμού…
Όμως νιώθω πως και με δική μου ευθύνη η κουβέντα έχει ξεφύγει από το αρχικό της πλαίσιο (Θρησκείες και πραγματικότητα) καθώς αναλωθήκαμε (αναλώθηκα) πολύ στα «περί διαγραμμάτων». Το θέμα θα αποκτούσε, κατά τη γνώμη μου, ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν κατάφερνε να ανιχνεύσει και να οδηγήσει σε γόνιμη ανταλλαγή απόψεων γύρω από τις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στις θρησκείες και την κοινωνία, έστω και διαχρονικά, αλλά με έμφαση στις σημερινές σχέσεις Εκκλησίας – Κράτους, σε διάφορα επίπεδα: Νομικό, θεσμικό, ηθικό, οικονομικό, Παιδεία και διαμόρφωση συνειδήσεων, παγκοσμιοποίηση (ιμπεριαλισμός δηλαδή) κλπ.
Από αυτή την άποψη δεν θα ήθελα να επανέλθω στο θέμα στη παρούσα συζήτηση. Ας μου συγχωρεθεί το εκτεταμένο διευκρινιστικό σημείωμα όμως δεν μπορούσα και δεν ήθελα να αδιαφορήσω στο ερώτημα σου.
Μια τελευταία διευκρίνιση, ώστε να μη χρειαστεί να επανέλθω: Η αναφορά στον Αυγουστίνο Καντιώτη δεν έχει ίχνος απαξιωτικού χαρακτηρισμού, μια και έντιμα δηλώνω ότι εκτιμώ και σέβομαι την προσωπικότητα του δίπλα σε εκείνες του Ρωμανίδη, του Ν. Χακτηνικολάου και του Μεταλληνού, για το ξεκάθαρο των απόψεών τους και τη συνέπεια της σκέψης και της πράξης τους και με τους οποίους, ως τελευταίο ξεκαθάρισμα, ιδεολογικά όχι μόνο διαφωνώ αλλά βρίσκομαι σε αντίθετο «στρατόπεδο».

Δεν επανέρχομαι στο θέμα, παρά μόνο για διευκρινιστική τοποθέτηση σε αναφορές που αφορούν έμμεσα ή άμεσα στο πρόσωπό μου. Δεν υιοθετώ καμία φιλοσοφική προσέγγιση. Όλες έχουν τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματά τους. Όλες δε, θα τεθούν υπό αμφισβήτηση στο μέλλον όπως συνέβη σε κάθε σχεδόν βαθμίδα της ανθρώπινης λογικής. Η αναφορά μου στο ενεργειακό 'Είναι', αποτελεί τη μεταφορά των πιο πρόσφατων στοιχείων της ίδιας της σύγχρονης 'μητέρας των επιστημών', της αστροφυσικής. Εχθές το βράδυ μάλιστα πέτυχα εκπαιδευτικό κινηματογραφικό υλικό (ντοκυμαντερ) που αφορούσε τη θεωρία του κοσμολογικού πληθωρισμού και της συμπαντικής φυσαλίδας. Θα ήταν ενδιαφέρον να το είχαν παρακολουθήσει και άλλοι συμμετέχοντες στη συζήτηση, καθώς θα είχαμε περισσότερα ερεθίσματα για περαιτέρω ανάλυση γύρω από τελευταία ευρήματα και φιλοσοφικές προσεγγίσεις της επιστήμης για το αχανές σύμπαν.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 21-01-2008 16:40 ]

Όσα αφορούν στις 'θάλασσες ενέργειας' που παρέθεσα σε προηγούμενη παρέμβαση, παραθέτω ένα κείμενο από τον Φυσικό Χαιζενμπεργκ, το 1937:

"Η αντίφαση (στις θεωρίες τις σωματιδιακής φύσεως του Αϊστάιν) καλύθηκε με την παραδοχή ότι όλες οι οντότητες της φύσης έχουν μαζί σωματιδιακές και κυματικές ιδιότητες, που μπορεί να εκδηλώνουν ανάλογα με τις πειραματικές συνθήκες. Γι’ αυτό, και παρότι μόνο μια όψη εκδηλώνεται κάθε φορά, για τη συνεπή περιγραφή των φυσικών φαινομένων απαιτείται χρήση και των δύο εικόνων, σωματιδιακής και κυματικής. Στην κβαντομηχανική ορολογία, αυτό εκφράστηκε με τις νέες έννοιες του σωματιδιακο-κυματικού δυϊσμού και της συμπληρωματικότητας."

Οι θεωρίες του διισμού κοντεύουν να συμπληρώσουν εκατονταετία ύπαρξης, και μας υπενθυμίζουν ότι πίσω από κάθε ορατή παρατήρηση, υπάρχει αντίστοιχα μία προς το παρόν αόρατη...

Συνεχίζει, με φιλοσοφική προέκταση επάνω στις ανθρωπιστικές διιστικές παρατηρήσεις του Μαρξ:
"Για την ύπαρξη στενής σχέσης με τις μαρξιστικές έννοιες μαρτυρά επίσης η χρήση από τον Μαρξ στο Κεφάλαιο σειράς εννοιών παρεμφερών με της κβαντικής θεωρίας. Αν ο Χάιζενμπεργκ μιλά για δυϊσμό σωματίου-κύματος, ο Μαρξ αναφέρεται στο δυαδικό χαρακτήρα του εμπορεύματος, όπου συνενώνονται αντίθετοι προσδιορισμοί: η αξία χρήσης, ταυτόσημη με την υλική, σωματική φύση του, και η ανταλλακτική αξία, έκφραση της ανθρώπινης ενέργειας που καταβλήθηκε στην παραγωγή του."

Συνεχίζει, με ολοκλήρωση της εκφραστικής ταυτότητας του ανθρώπου:
"«Τα δυο προτσές στην επιστήμη και την τέχνη δεν είναι τόσο διαφορετικά. Επιστήμη και τέχνη διαμορφώνουν με την πάροδο των αιώνων μια ανθρώπινη γλώσσα» (Φυσική και Φιλοσοφία, σελ.104-05)."

Περισσότερα ενδιαφέροντα για τον επιστήμονα αυτό θα βρείτε εδώ

Σε άλλο κείμενο επισημαίνεται:
"Στην πορεία του προς τη διατύπωση αυτής της αρχής, ο Heisenberg αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα. Το σημαντικότερο από αυτά ήταν το πρόβλημα της γλώσσας. Ο Ντ. Τ. Σουζούκι γράφει: "Οι εσωτερικές εμπειρίες ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες της γλώσσας" , (αφορά τη σχέση της υποκειμενικότητας με την αντικειμενικότητα σε πλήρη ανάπτυξη).

Όσον αφορά δε την αιτιότητα:"Και σε ένα άλλο σημείο τονίζει: «Η συνηθισμένη περιγραφή της φύσης, και προπαντός η πεποίθηση αυστηρής νομοτέλειας των φυσικών φαινομένων, βασίζεται στην υπόθεση ότι είναι δυνατή η παρατήρηση των φαινομένων χωρίς την αισθητή αλλοίωσή τους... Επειδή, από την άλλη μεριά, κάθε περιγραφή ενός φυσικού φαινομένου στο χώρο και χρόνο εξαρτάται από την παρατήρηση, προκύπτει ότι η περιγραφή στο χώρο και χρόνο και η κλασική αρχή της αιτιότητας αντιστοιχούν σε συμπληρωματικές απόψεις της πραγματικότητας που αμοιβαία αρνιούνται η μια την άλλη".
Με άλλα λόγια δεν μπορώ να γνωρίζω την αιτία που προκαλεί μία κατάσταση ως παρατηρητής γιατί με κάποιο τρόπο επηρρεάζω τη χωροχρονική συνέχεια...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 11-02-2008 04:08 ]

Καλημέρα(αν και κάπως ρόζ η σημερινή μέρα ).

Το 1931, ένας νεαρός αυστριακός ονόματι Κούρτ Γκέντελ, δημοσιεύει την εργασία του, πάνω στην Μη Πληρότητα των Συστημάτων. Αυτή, εν ολίγοις "λέει":

"Κάθε σύστημα αξιωμάτων περιλαμβάνει προτάσεις τις οποίες δεν μπορούμε να διερευνήσουμε αν είναι αληθείς ή ψευδείς, με τα μέσα που μας δίνει το ίδιο το σύστημα. Με άλλα λόγια, για να μπορέσουμε να αποδείξουμε τις αξιωματικές αυτές προτάσεις πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα άλλο σύστημα αξιωμάτων ακόμα πιο ευρύ, που να περιέχει το προηγούμενο. Έτσι όμως, μένουμε και πάλι με την αδυναμία μας να αποδείξουμε το ευρύτερο αυτό σύστημα, και χρειαζόμαστε κάτι ακόμα ευρύτερο. Τελικά φαίνεται ότι η γνώση μας για το κάθε τι πάντα θα απαιτεί περισσότερα στοιχεία, που αναγκαστικά θα μας δίνονται μόνο απ' έξω από το υπό μελέτην σύστημα."

Αν και η εργασία του αφορούσε τα μαθηματικά και τη λογική(και για την ακρίβεια τα μετα-μαθηματικά ή την φιλοσοφία των μαθηματικών), έδωσε μια πνοή και στα υπάχοντα φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής(και πως να μην συμβεί άλλωστε αυτό, την στιγμή που τα μαθηματικά χαρακτηρίζονται, ως η γλώσσα του σύμπαντος).

Στην συζήτηση μας, όμως, τα πράγματα μπορούν να πάρουν άλλη τροπή(ή ντροπή? ). Κατά την άποψή μου, η θρησκεία, οι πολιτικές ιδεολογίες και γενικά η στάση ζωής μας, είναι αξιώματα που συμβάλλουν στην δημιουργία του θεωρήματος της ζωής μας(αδόκιμα χρησιμοποιώ τον όρο "δημιουργία", καθώς τα θεωρήματα ανακαλύπτονται και δεν δημιουργούνται). Δεν έχει νόημα να αποδείξεις τα αξιώματα(είτε τα δέχεσε είτε όχι). Το θέμα είναι, ξέρουμε πια αξιώματα θα επιλέξουμε και γιατί?