Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ να διαβάζω βιοραφίες και ιστορικά βιβλιά. Όσοι ενδιαφέρονται για το ίδιο είδος έχω να τους προτείνω ένα βιβλίο του Δ. Χαριτόπουλου που τέλειωσα πρόσφατα. Πρόκειται για το: "Άρης ο αρχηγός των ατάκτων", το συγκεκριμένο βιβλίο δεν περιορίζεται μόνο στη περιγραφή της ζωής του Άρη Βελουχιωτη αλλά περιγραφει και τη γενικότερη κατάσταση που επικρατούσε στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου! Παρουσιάζει τους λόγους για τους οποίους οι ελληνικές κυβερνήσεις 'έκρυψαν' το έπος του αντάρτικου -και το αναγνώρισαν μόλις στα 1981- καθώς και το ρόλο των μεγάλων δυνάμεων και ιδιαίτερα της Αγγλίας την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου!
Ιστορία χωρίς τέλος του Έντε...
Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων (Marquez)...
AT
18.10.2005, 23:59
Quote:
|
Το μέλος xiozil στις 18-10-2005 στις 23:45 έγραψε:
[I]
Ιστορία χωρίς τέλος του Έντε...
|
|
....με πρόλαβες!!!! .......δεν έχω βρει μέχρι τώρα καλύτερη περιγραφή του "Τίποτα"!!
Quote:
|
Το μέλος ageloudaki στις 15-10-2005 στις 14:09 έγραψε:
...τώρα τελευταία διάβασα το ''Ρωμαίος και Ιουλιέτα'' και τον ''Ερωτόκριτο'' .
|
|
Μήπως έγινες συνδρομήτρια στη Συλλογή Ρομαντικής Λογοτεχνίας της DeAgostini ?
Πήρα κι εγώ τα 4 πρώτα βιβλία και θέλω να διαβάσω το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" παρόλο που το έχω διαβάσει από το πρωτότυπο, πιο πολύ για να δω τι σόι μεταφράσεις κάνουν σ' αυτή την εταιρεία...
Διότι ώραία είναι τα εξώφυλλα, αλλά από περιεχόμενο τι έχουν να μας πουν ???
@ Το διάβασα στην Ελευθεροτυπία και χαμογέλασα γιατί αυτό το αγοράκι κι η παρέα του μου κρατούσαν συντροφιά ως παιδί (κι όχι μόνο).
Ο μικρός Νικόλας, σχεδόν 50 ετών, αλλά ακόμα παιδί. Δημιούργημα του κειμενογράφου Ρενέ Γκοσινί (πνευματικά τέκνα του οποίου είναι ο Αστερίξ και ο Λούκι Λουκ) και του σκιτσογράφου Ζαν Ζακ Σανπέ. Από την πρώτη πρώτη ιστορία που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 1959, ο Νικόλας εξιστορεί τη ζωή του με τους φίλους του, που όλοι έχουν παράξενα ονόματα: Ρούφους, Αλσέστ, Μεξάν, Ανιάν και Κλοτέρ. Ολη αυτή η τρελοπαρέα ξανασμίγει τώρα σε νέες περιπέτειες και κάνει άνω-κάτω δασκάλους, μαμάδες και μπαμπάδες. Η ηλικία του μικρού Νικόλα στα βιβλία είναι ευμετάβλητη. Μεγαλώνει και ξανανιώνει ανάλογα με τις ιστορίες. Είναι μεταξύ 6 και 10 χρόνων, αλλά, όπως λένε οι δημιουργοί του, είναι «πάντοτε λίγο πιο μεγάλος στο σχολείο απ' ό,τι είναι στο σπίτι του». Σ' αυτές τις μικρές ιστοριούλες που θα διαβάζουμε κάθε μέρα εδώ δίπλα, τα παιδιά θα ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και οι μεγαλύτεροι θα ξαναθυμόμαστε τις δικές μας, αγαπημένες ιστορίες, γιατί κατά βάθος όλοι κρύβουμε έναν μικρό Νικόλα μέσα μας.
@ Κι αυτό γιατί Nick Cave είναι αυτός . . .
Σε βιβλίο οι στίχοι του από τη Σοφία Νικολαΐδου
Νικ Κέιβ στη διαπασών
«Ακούω Νικ Κέιβ πάντα στη διαπασών. Με ξεσηκώνει», λέει χαμογελαστά η Σοφία Νικολαΐδου. Συγγραφέας της νεότερης γενιάς, αυτής που μεγάλωσε ακούγοντας τους «Birthday Party» και τους «Bad Seeds» στη δεκαετία του '80 και του '90, μεταφράζει και εκδίδει σε τόμο τους στίχους από τη δισκογραφία του Νικ Κέιβ με τίτλο «Μπαλάντες για φόνους και άλλα τραγούδια» (εκδόσεις «Κέδρος»).
περισσότερα
εδώ
ενετ 5/12/05
Του Stephen King τα:Κριστίν,νυχτερίτες.σάκκος με κόκκαλα,πράσινο μίλι,αυπνία
Της Ευας Ομηρόλη:Μοιράϊδα
Καποια απο τα βιβλια που εχω διαβασει κατα καιρους και μου αφησαν τις καλυτερες εντυπωσεις ειναι :
1. Τα παθη του νεαρου Βερτερ-Βολφγκανγκ Γκαιτε( αν μπορειτε απο το πρωτοτυπο)
2. Λευκες νυχτες - Φιοντορ Ντοστογεφσκι
3. Οταν εκλαψε ο Νιτσε -Ιρβιν Γιαλομ
4. Απαντα -Διονυσιος Σολωμος
«H ονειρική υφή της πραγματικότητας» . Για τον κόσμο του Χρήστου Βακαλόπουλου.
(Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ – 2005)
Ένα βιβλίο, μια αναδρομή σε ένα χτες που μπερδεύεται τόσο πολύ με το σήμερα, μια επικοινωνία μεταξύ δύο φίλων που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη. Ο Κώστας Λιβιεράτος, από τους λίγους εξαίρετους και τόσο σεμνούς στοχαστές του σήμερα, μας ξεναγεί στον κόσμο του Χρήστου Βακαλόπουλου, ενός πλάσματος ατίθασου, ανατρεπτικού, ρομαντικού και γεμάτου αγάπη, που όμως έφυγε πολύ νωρίς.
Είναι δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα ... «τι ήταν ο Χ. Βακαλόπουλος» Κριτικός κινηματογράφου, αναλυτής, δημιουργός, συγγραφέας ... τι απ όλα αυτά ?? Η δική μου αίσθηση τείνει πως, πρόκειται για έναν άνθρωπο γεμάτο γνώση, πάθος, αγάπη, μοναδικότητα που λάτρεψε το σινεμά, την εποχή του, το παρελθόν και το μέλλον ... και προσπάθησε απλά να εκφράσει αυτή του τη λατρεία. Λάτρεψε ανθρώπους .. και τον λάτρεψαν. Ο Κ. Λιβιεράτος λοιπόν έγραψε για τον φίλο του. Ίσως ... προς τον φίλο του και ταυτόχρονα προς όλους εμάς.
Μια πολύ καλή παρουσίαση του βιβλίου υπάρχει στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 31-12 από τη Σταυρούλα Παπασπύρου. Αντιγράφω κάποια αποσπάσματα:
« .... Μια συλλογή με περισσότερα από διακόσια κείμενα για την επικοινωνία και τον πολιτισμό, ενός ανήσυχου, συχνά ειρωνικού και ταυτόχρονα προσγειωμένου ανθρώπου, που στα λίγα χρόνια που του αναλογούσαν – «εφυγε» στα 37 του χτυπημένος από την Νόσο του Χόσκινς – διεκδίκησε την πολυτέλεια να σκέφτεται και τη χαρά να δημιουργεί ανοίγοντας τα μάτια σε πολλούς, χωρίς ο ίδιος να «ανήκει» σε κανέναν»
<ηταν πεπεισμένος ότι «για να καταλάβεις το σινεμά πρέπει να είσαι ερωτευμένος με τα πάντα. Δεν είναι θέμα γνώσεων, ούτε καν θέμα εκπαιδευμένου ματιού. Χρειάζεται να συμμετέχεις σχεδόν μυστηριωδώς στη ζωή» >
Και ένα απόσπασμα από το επίμετρο του Κώστα Λιβιεράτου στο βιβλίο του.
« ... Δεν είμαστε πια όλοι μαζί: Ίσως επειδή, όπως λέει ο Χρήστος, χάσαμε το κέντρο και βυθιστήκαμε ένας – ένας στον υποκειμενικό του χρόνο, περιμένοντας το μέλλον για να μαζέψουμε τα κομμάτια. Αλλά και επειδή (όπως εκείνος ήξερε πολύ καλά) το μέλλον κάποτε τελειώνει και μερικοί (ο ίδιος, ο Τζό, ο Μωρίς), δεν έμελλε να περιμένουν άλλο – έλυσαν το αίνιγμα, φέροντας τον υποκειμενικό τους χρόνο να συμπέσει μια για πάντα με τον πραγματικό και πέρασαν απέναντι. Δεν είμαστε όμως ολότελα μόνοι: Γυρίζοντας πίσω, μέσα μας, όπως μας παρακινεί ο Χρήστος, ανακαλύπτουμε ένας – ένας πως είμαστε όλοι εκεί, πως κουβαλάμε ακόμα ο ένας τον άλλον – κι ίσως αυτό να είναι το μυστικό της προτροπής του. Εκεί λοιπόν έχει να σταθεί ο καθένας, στο τελευταίο έδαφος που του απομένει και να παλέψει με τα φαντάσματα ....»
Ο Χρήστος έφυγε το 1993. Επομένως, τα κείμενά του, που στην πλειοψηφία τους έχουν ως έναυσμα γεγονότα – κυρίως από τον χώρο της τέχνης, των ΜΜΕ κ.α. – ξεκινούν το 1975 και τελειώνουν το 1993. Βέβαια, το επίμετρο γράφτηκε στις μέρες μας. Αν και - κατά τη γνώμη μου – η σκέψη του Βακαλόπουλου είναι διαχρονική, ίσως οι εποχές αυτές φαίνονται μακρινές για κάποιους νεώτερους. Ειδικά όταν γίνονται αναφορές σε σήριαλ και μεταδόσεις της τηλεόρασης εκείνης της εποχής, σε συναυλίες, ακόμα και σε ταινίες. Όμως, είναι ένα βιβλίο για ένα ταξίδι, ίσως «δύσκολο αλλά ωραίο» σε κόσμους ιδεών, αισθητικής, σκέψης, ονείρων .... δημιούργημα αγάπης, συνέχειας και του σεβασμού.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : thank στις 01-01-2006 17:10 ]
1) Edgar Allan Poe
2) The Devils (or the Possessed) Fyodor Dostoyevsky
3) Der Name Der Rose Umberto Eco
4) H Βάρδια Νίκος Καββαδίας
Νομίζω αυτά είναι τα αγαπημένα μου
Quote:
|
Το μέλος jorge στις 01-07-2004 στις 17:52 έγραψε:
"1984"...
|
|
το ίδιο βιβλίο έχω ξεκινήσει να διαβάζω...
Bug Jack Baron ή στα ελληνικά Ο Τζακ Μπάρον και η αιωνιότητα...
δε θυμάμαι ποιός είναι ο συγγραφέας άλλα είναι πολύ καλό βιβλίο...
Επίσης για psycho άτομα σάν εμένα συστήνω όλα του Μίχαελ Έντε...
Απίστευτος συγγραφέας...
Jimy
02.01.2006, 16:09
ΜΑΡΙΑ ΜΗΤΣΟΡΑ-Καλός καιρός/Μετακινηση
Καλό μυθιστόρημα με εσωτερική πλοκή απο την μεριά της συγγραφέα και
λίγο απαισιόδοξο,το τελευταίο που διάβασα
irvin yallom
otan eklapse o nitse.
uperoxo biblio
pragmateute ti sxesi psixotherapeuti kai astheni..kai alla polla.
Quote:
|
Το μέλος mariaaa στις 03-01-2006 στις 12:57 έγραψε:
Αλχημιστης του Κοελο
|
|
μμ...ισως το λιγοτερο ενδιαφερον βιβλιο που εχω διαβασει του ιδιου συγγραφεα..οχι απο αποψη νοηματος..ενταξει μπορει να εχει δικιο σ ορισμενα πραγματα και πολλοι να ενστερνιστηκαν τις αποψεις του απο το εν λογω βιβλιο παρα απο οποιδηποτε αλλο(η φραση ''οταν θελεις κατι ολο το συμπαν συνομωτει για να το πετυχεις'' εχει γινει το motto πολλων)..αλλα πολυ επαναλαμβανομενος..γυριζα σελιδα και νομιζα οτι ξαναγυριζα παλι στην αρχη..Το ''11 λεπτα'' π.χ. μου φανηκε πιο ενδιαφερον
ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ - Τα λόγια μου (εκδόσεις "οδός Πανός", ISBN 960-8378-25-7).
(Μάσκες Ηλίου, Γκάλοπ, Λεπιδόπτερα, Το σπάσιμο των πάγων, Μη μου τους κύκλους τάρατε, Αναπνοές).
Αράδιασα τα cd της στη σειρά, να ΄ναι έτοιμα για ακρόαση, άνοιξα και το βιβλιαράκι και...
Kerato με πρόλαβες και έγραψες για τον Τζακ Μπάρον και το σκουλήκι της αιωνιότητας
Το πρωτοδιάβασα πριν 20+ χρόνια. Από τότε παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου , αν όχι το πιο αγαπημένο. Όταν έγραψα καλά λόγια για σένα δεν πίστευα ότι θα επιβεβαιώνοντο και στη πραγματικότητα.
Από τα αγαπημένα μου Η δις Σμίλλα διαβάζει το χιόνι , Το περί βλακείας και ο Κωστής Παπαγιώργης. Ακόμη μου αρέσει ο Σεπούλβεδα από τους Λατινοαμερικάνους.
Ακόμη μου αρέσει ο Ντενί Γκέτζ που γράφει μαθηματικά μυθιστορήματα καθώς και πολλά ιστορικά,όπως τα έργα του Κυριάκου Σιμόπουλου συνήθως από τις εκδόσεις ΣΤΑΧΥ.
Norman Spinrad είναι ο συγγραφέας και Ars Longa οι εκδόσεις για τον Τζακ Μπάρον.
Ξέχασα και τον Μπορίς Βιάν και το Βασίλη Ραφαηλίδη που τον διαβάζω μέχρι και σήμερα.
