Ας μιλήσουμε για βιβλία. Τι λέτε...;

Το μέλος thank στις 01-01-2006 στις 16:28 έγραψε...

«H ονειρική υφή της πραγματικότητας» . Για τον κόσμο του Χρήστου Βακαλόπουλου.

(Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ – 2005)

Ένα βιβλίο, μια αναδρομή σε ένα χτες που μπερδεύεται τόσο πολύ με το σήμερα, μια επικοινωνία μεταξύ δύο φίλων που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη. Ο Κώστας Λιβιεράτος, από τους λίγους εξαίρετους και τόσο σεμνούς στοχαστές του σήμερα, μας ξεναγεί στον κόσμο του Χρήστου Βακαλόπουλου, ενός πλάσματος ατίθασου, ανατρεπτικού, ρομαντικού και γεμάτου αγάπη, που όμως έφυγε πολύ νωρίς.

Είναι δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα ... «τι ήταν ο Χ. Βακαλόπουλος» Κριτικός κινηματογράφου, αναλυτής, δημιουργός, συγγραφέας ... τι απ όλα αυτά ?? Η δική μου αίσθηση τείνει πως, πρόκειται για έναν άνθρωπο γεμάτο γνώση, πάθος, αγάπη, μοναδικότητα που λάτρεψε το σινεμά, την εποχή του, το παρελθόν και το μέλλον ... και προσπάθησε απλά να εκφράσει αυτή του τη λατρεία. Λάτρεψε ανθρώπους .. και τον λάτρεψαν. Ο Κ. Λιβιεράτος λοιπόν έγραψε για τον φίλο του. Ίσως ... προς τον φίλο του και ταυτόχρονα προς όλους εμάς.

Μια πολύ καλή παρουσίαση του βιβλίου υπάρχει στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 31-12 από τη Σταυρούλα Παπασπύρου. Αντιγράφω κάποια αποσπάσματα:

« .... Μια συλλογή με περισσότερα από διακόσια κείμενα για την επικοινωνία και τον πολιτισμό, ενός ανήσυχου, συχνά ειρωνικού και ταυτόχρονα προσγειωμένου ανθρώπου, που στα λίγα χρόνια που του αναλογούσαν – «εφυγε» στα 37 του χτυπημένος από την Νόσο του Χόσκινς – διεκδίκησε την πολυτέλεια να σκέφτεται και τη χαρά να δημιουργεί ανοίγοντας τα μάτια σε πολλούς, χωρίς ο ίδιος να «ανήκει» σε κανέναν»
<ηταν πεπεισμένος ότι «για να καταλάβεις το σινεμά πρέπει να είσαι ερωτευμένος με τα πάντα. Δεν είναι θέμα γνώσεων, ούτε καν θέμα εκπαιδευμένου ματιού. Χρειάζεται να συμμετέχεις σχεδόν μυστηριωδώς στη ζωή» >

Και ένα απόσπασμα από το επίμετρο του Κώστα Λιβιεράτου στο βιβλίο του.

« ... Δεν είμαστε πια όλοι μαζί: Ίσως επειδή, όπως λέει ο Χρήστος, χάσαμε το κέντρο και βυθιστήκαμε ένας – ένας στον υποκειμενικό του χρόνο, περιμένοντας το μέλλον για να μαζέψουμε τα κομμάτια. Αλλά και επειδή (όπως εκείνος ήξερε πολύ καλά) το μέλλον κάποτε τελειώνει και μερικοί (ο ίδιος, ο Τζό, ο Μωρίς), δεν έμελλε να περιμένουν άλλο – έλυσαν το αίνιγμα, φέροντας τον υποκειμενικό τους χρόνο να συμπέσει μια για πάντα με τον πραγματικό και πέρασαν απέναντι. Δεν είμαστε όμως ολότελα μόνοι: Γυρίζοντας πίσω, μέσα μας, όπως μας παρακινεί ο Χρήστος, ανακαλύπτουμε ένας – ένας πως είμαστε όλοι εκεί, πως κουβαλάμε ακόμα ο ένας τον άλλον – κι ίσως αυτό να είναι το μυστικό της προτροπής του. Εκεί λοιπόν έχει να σταθεί ο καθένας, στο τελευταίο έδαφος που του απομένει και να παλέψει με τα φαντάσματα ....»

Ο Χρήστος έφυγε το 1993. Επομένως, τα κείμενά του, που στην πλειοψηφία τους έχουν ως έναυσμα γεγονότα – κυρίως από τον χώρο της τέχνης, των ΜΜΕ κ.α. – ξεκινούν το 1975 και τελειώνουν το 1993. Βέβαια, το επίμετρο γράφτηκε στις μέρες μας. Αν και - κατά τη γνώμη μου – η σκέψη του Βακαλόπουλου είναι διαχρονική, ίσως οι εποχές αυτές φαίνονται μακρινές για κάποιους νεώτερους. Ειδικά όταν γίνονται αναφορές σε σήριαλ και μεταδόσεις της τηλεόρασης εκείνης της εποχής, σε συναυλίες, ακόμα και σε ταινίες. Όμως, είναι ένα βιβλίο για ένα ταξίδι, ίσως «δύσκολο αλλά ωραίο» σε κόσμους ιδεών, αισθητικής, σκέψης, ονείρων .... δημιούργημα αγάπης, συνέχειας και του σεβασμού.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : thank στις 01-01-2006 17:10 ]