Ας μιλήσουμε για βιβλία. Τι λέτε...;

τότε μην διαβάζεις Κάφκα, αδικείς κι αυτόν (ιδιοφυία για τον λογοτεχνικό κόσμο, απο τους αγαπημένους μου) και τον εαυτό σου γιατί ενώ βαριέσαι διαβάζοντας τον συγκεκριμένο συγγραφέα θα μπορούσες να περνάς καλύτερα τον καιρό σου. με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα

ο γυρισμός είναι ταξίδι


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: revekka on 30-07-2004 15:40 ]

Ασχετο, αλλα εχει διαβασει κανεις την "Ελληνική Μυθολογία" του Τσιφορου??? Εφυεστατο βιβλιο!!!! Επισης διαβαστε του 2 τομους του "Μια Σταγονα Ιστορια"!! Μοναδικεσ ιστοριούλες Ιστοριας!!!

Ένα πολύ καλό βιβλίο που τελείωσα πριν λίγες μέρες είναι το "Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη..." του Κώστα Καρακάση.Ένα βιβλίο που σε κάνει να καταλάβεις έντονα ότι το αύριο είναι τόσο αβέβαιο και ότι ο άνθρωπος είναι τόσο μικρός μπροστά σε αυτό που λέμε πεπρωμένο ή απλά τύχη... Όμως με τη δύναμη της ψυχής τελικά μπορεί να προχωρήσει μπροστά!Μια ιστορία που μοιάζει με τραγικό παραμύθι και που όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή...

Quote:

Το μέλος Tsipiriki στις 13-09-2004 στις 00:11 έγραψε: Ένα πολύ καλό βιβλίο που τελείωσα πριν λίγες μέρες είναι το "Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη..." του Κώστα Καρακάση

Δείτε επίσης και εδώ.

Quote:

Το μέλος revekka στις 30-07-2004 στις 15:22 έγραψε: τότε μην διαβάζεις Κάφκα, αδικείς κι αυτόν (ιδιοφυία για τον λογοτεχνικό κόσμο, απο τους αγαπημένους μου) και τον εαυτό σου γιατί ενώ βαριέσαι διαβάζοντας τον συγκεκριμένο συγγραφέα θα μπορούσες να περνάς καλύτερα τον καιρό σου. με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα ο γυρισμός είναι ταξίδι [ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: revekka on 30-07-2004 15:40 ]

Ρεββέκα έχω αρχίσει και ανησυχώ. Σκέφτομαι ότι για να τον υποστηρίζεις με τέτοιο πάθος, κάποιος λόγος θα υπάρχει.
Εμένα εξακολουθεί να μη με αγγίζει και δεν ντρέπομαι να το πω.
Μήπως υπάρχει κάτι που δεν βλέπω; Θα ήθελα πολύ να με κατευθύνεις, να μου προτείνεις ένα βιβλίο του που κάνει πιο ξεκάθαρη την φιλοσοφία του.

Αυτές τις μέρες διαβάζω τα Εντεκα λεπτά. Είναι ένα χαρακτηριστικό βιβλίο του Κοέλο, στο οποίο δεν φοβάται να χρησιμοποιήσει φράσεις από τα προηγούμενα βιβλία του, έτσι για να εμπαιδώσουμε την φιλοσοφία του.
Οι πιο πολλοί συγγραφείς πέφτουν σε αυτή την παγίδα, αλλά δεν νομίζω ότι ο κόσμος θα βαρεθεί εύκολα τον Κοέλο ακόμη και αν επαναλαμβάνεται στα βιβλία του.

κοίτα να δείς που σου είπα να μη διαβάζεις κάφκα αν δε σ αρέσει και θέλεις να διαβάσεις! τελικά μπορεί και να δουλεύει μερικές φορές η αντίστροφη ψυχολογία

δοκίμασε να διαβάσεις τη μεταμόρφωση του κάφκα, και υπόψην ότι τον καιρό που έγραφε ήταν μεγάλη καινοτομία να μην αρχίζει μια ιστορία απο την αρχή, να συνεχίζεται και να τελειώνει σε χρόνο συνεχόμενο. ο λογοτεχνικός χρόνος (πλοκή) και η ιστορία (όπως συνέβησαν τα γεγονότα με χρονολογική σειρά) είναι δυο διαφορετικά πράγματα στον κάφκα (και τον μοντερνισμό) και το να μπορεί ένας συγγραφέας να παρουσιάζει και τα δύο ταυτόχρονα, αλλά και άλλους χρόνους-τόπους (πχ όνειρα, φαντασιώσεις) είναι αρκετά δύσκολο. τα συγκεκριμένα κείμενα παίζουν με το τι περιμένει ο αναγνώστης, δηλ μπορεί να περιμένει μια εισαγωγή, κατατόπιση αλλα αντι αυτού διαβάζει μια ιστορία απο τη μέση ή απο ένα άλλο σημείο. αν και η λογοτεχνία συνδέεται με τη ζωή, τίποτα δεν είναι τυχαίο, υπάρχει λόγος για οτιδήποτε βλέπεις γραμμένο, για οτιδήποτε δεν βλέπεις, για τη χρονική στιγμή που ξεκινά ή δεν ξεκινά κάτι, για το αν ολοκληρώνεται ένα θέμα ή όχι.

ελπίζω να το διαβάσεις και να βρείς κάτι που να σε τραβήξει τελικά

Αν το κατάλαβα καλά, αυτό το είδος γραψίματος μου θυμίζει περισσότερο σενάριο ταινίας. Το χρησιμοποιούν πολύ τωρα τελευταία αυτό το μπέρδεμα χρόνου και καταστάσεων. Εκεί όμως τα πράγματα είναι πιο εύκολα γιατί μια ταινία διαρκει κατά μέσο όρο 100 - 120 λεπτά, ενώ η ανάγνωση ενός τέτοιου βιβλίου διαρκεί περισσότερο γιατί πρέπει να είσαι συνεχώς συγκεντρωμένος σε αυτό που διαβάζεις.
Θα ψάξω την Μεταμόρφωση και μόλις το διαβάσω θα σου πω εντυπώσεις.
Ευχαριστώ πολύ.

δεν είναι άτοπο να συγκρίνεις τον μοντερνισμό και την εξέλιξη του κινηματογράφου που είναι αποτέλεσμα αλλαγών τόσο στην τεχνολογία όσο και στις αντιλήψεις, στον τρόπο που βλέπουμε. για παράδειγμα με την ανακάλυψη των τρένων, η ανθρώπινη όραση εκπαιδεύτηκε στο να κοιτάει σε μια 'οθόνη' , το παράθυρο, και να βλέπει εικόνες να εναλλάσονται λόγω της ταχύτητας του τρένου, εμπειρία που δεν είχε κανένας μέχρι τότε.

Εχει διαβάσει κανείς τα βιβλια της Jean M. Auel με θεμα "Τα παιδιά της γης";
Είναι μια σείρα από 5 βιβλία (+1 που γράφεται τωρα) και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις BELL.
Στα βιβλία αυτά η Auel αναφέρεται στην ζωή πρωτόγονων ανθρώπων πολύ περιγραφικά αλλά χωρίς να κουράζει. Μοιάζει με ένα μεγάλο παραμύθι!
Βρίσκομαι στο 3ο βιβλίο και ήδη ψάχνω το 4ο!
Εχω αρχίσει να ζηλεύω λίγο τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων εκείνων.
Σίγουρα ήταν πιο δύσκολη η διαβίωση αλλά κάτι μου λεει ότι τοτε ήταν πολύ καλύτερη η ζωή!

Teleutaia exw faei ena kollima me ton Kundera. Eseis ti gnwmi exete??

Για τέτοιου διαμετρήματος στοχαστές αδυνατώ να μιλήσω. Απλώς σε συμβουλεύω να μην αφήσεις κανένα βιβλίο του. Κάθε ένα είναι και μια ξεχωριστή διανοητική εμπειρία. Προσωπική αδυναμία μου "Το Βιβλίο του γέλιου και της λήθης" και βέβαια "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι"

Quote:

Το μέλος Sofia στις 22-11-2004 στις 14:38 έγραψε: Teleutaia exw faei ena kollima me ton Kundera. Eseis ti gnwmi exete??

Παρτε μια ιδέα απο την Αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι:

Άν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας είναι να επαναληφθεί αμέτρητες φορές, είμαστε καρφωμένοι στην αιωνιότητα όπως ο Ιησούς Χριστός επάνω στο σταυρό. Τι φριχτή ιδέα! Στον κόσμο της αιώνιας επιστροφής, κάθε κίνηση φέρνει το βάρος μιας αβάσταχτης ευθύνης. Αυτό είναι που έκανε το Νίτσε να λέει ότι η ιδέα της αιώνιας επιστροφής είναι το πιο βαρύ φορτίο ( das schwerste Gewicht).
Άν η αιώνια είστροφή είναι το πιο βαρύ φορτίο, οι ζωές μας μπορούν, σ'αυτό το πλαίσιο, να φανερωθούν, σ'όλη τους την λαμπρή ελαφρότητα. Στ'αλήθεια, όμως, είναι φριχτή η βαρύτητα και ωραία η ελαφρότητα.
Το πιο βαρύ φορτίο μας συνθλίβει, μας κάνει να λυγίζουμε κάτω απ'αυτό , μας πιέζει στο έδαφος. Αλλά, στην ερωτική ποίηση όλων των αιώνων, η γυναίκα επιθυμεί να δεχτεί το φορτίο του αντρικού κορμιού. Το πιο βαρύ φορτίο είναι λοιπόν ταυτόχρονα και η εικόνα της πιο έντονης ζωικής ολοκλήρωσης. Όσο πιο βαρύ είναι το φορτίο, τόσο είναι πιο αληθινή και πιο πραγματική.
Σ'αντιστάθμισμα, η ολική απουσία του φορτίου κάνει το ανθρώπινο όν να γίνεται πιο ελαφρύ απ'τον άνεμο, να πετάει, ν'απομακρύνεται απ'τη γη, απ'το γήινο είναι, να μην είναι παρά μόνο κατά το ήμισυ αληθινό και οι κινήσεις του να είναι εξίσου ελεύθερες όσο και χωρίς σημασία.
Λοιπόν, τι να διαλέξει κανείς; Το βάρος ή την ελαφρότητα;
Πρόκειται για το ερώτημα που έθεσε ο Παρμενίδης τον 6ο αιώνα π.Χ. Κατ'αυτόν, το σύμπαν είναι χωρισμένο σε ζεύγη αντιθέτων : το φως-το σκοτάδι, το παχύ-το λεπτό, το ζεστό-το κρύο, το είναι-το μη είναι. Θεωρούσε οτι ένας απ'τους πόλους αντίφασης είναι θετικός (το φωτεινό, το ζεστό, το λεπτό, το είναι), ο άλλος αρνητικός. Αυτός ο διαχωρισμός σε πόλους, θετικό και αρνητικό, μπορεί να μας φαίνεται παιδαριωδώς εύκολος. Εκτός απο μία περίπτωση : τι είναι θετικό, το βάρος ή η ελαφρότητα;
Ο Παρμενίδης απαντούσε : το ελαφρύ είναι θετικό, το βαρύ είναι αρνητικό. Είχε δίκιο ή όχι; Ιδού η απορία. Ένα πράγμα είναι βέβαιο. Η αντίφαση βαρύ-ελαφρύ είναι η πιο μυστηριώδης και η πιο διφορούμενη απ'όλες τις αντιφάσεις.

Περισσότερα για τον ίδιο τον Kundera και την βιβλιογραφία του θα βρείτε στο site: www.kundera.de



[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: MariannaP on 22-11-2004 15:04 ]

Auto diabazw twra kai exw pathei plaka!
Diabasa episis ta: Farewell Waltz , Life is Elsewhere kai to Ignorance to opoio to jezoumisa se 1 mera giati den mporousa na to afisw apo ta xeria mou!

θαυμαστός καινούριος κόσμος του άλντους χάξλευ
τέταρτη διάσταση γιάννης ρίτσος
και το κορυφαίο βουνό της ψυχής του γκάο ξινγκιάν

Aβικένας - Ο Δρόμος Του Ισπαχαν..

re paidia... vasika - den exw kairo sto forum genikotera.. pantws poso poly xairomai pou ta themata trexoun kai den ftanoun kai exoun symmetoxh.. apla - ok, einai kapws enas favlos kyklos - alla anyway. emena ta agaphmena mou einai Maitr kai Margarhth tou M.Bulgakov (ekdwseis Themelio sta ellhnika) kai "Little, Big" tou John Crowley. To prwto einai kapws san paramythi - milaei gia ton Voland ena mysthrio typo pou syggenevei me diafores theothtes pou hrthe apanw sthn gh kai ekane diafora kolpa - alla sthn ousia - einai gia ton Syggrafea (Maitr) kai thn agaphmenh tou Margarhth - einai gia ton teleio kai romantiko erwta.. dinei kai mia diaforetikh apopsh gia ta ourania, panta mesa se ena kallhtexniko plaisio.. To deftero einai gia anthrwpous kai plasmata apo ton kosmo twn neraidwn - vasika moiazei me saga, ypotithetai pws einai fantasy (to phra apo eleftheroudakh - ena reprint tou Gollantz apo mia seira best-of fantasy) alla den moiazei me tolkien - vasika einai poly poly pio romantiko kai paramythenio - kai grammeno me magikh glwssa - poly omorfo vivlio.. kai milaei sthn ousia gia ton sygxrono kosmo - apla mesa apo ena paramythenio prisma - opws tha mporousame na skeftomaste oi idioi an eimastan.. tespa.. se diaforetikes synthikes

καποτε διαβασα ενα βιβλιο με τιτλο [το αρωμα] αλλα δεν θυμαμε τον συγραφεα ηταν ξενος.μηπος τον ξερει κανεις;

ssakiss1: Το άρωμα, του Πατρίκ Ζισκίντ.

yparxoun atoma kai atoma pou thavmazoun afto to vivlio (to arwma) - apo thn allh dystazw na to diavazw (den kserw giati - isws epeidh den exw idiaiterh apopsh gia ta arwmata). Gia kapoio logo sto myalo mou petaei "To arwma tou oneirou" tou Tom Robbins

Μη διστάζεις, διάβασέ το!
Αντιγράφω από το greekbooks.gr:
"Ένα τρομακτικό παραμύθι; Ένα φιλοσοφικό θρίλερ; Μια ερωτική φαντασία; Για τον Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ, τον σκοτεινό ήρωα, μαθαίνουμε μόνο πως γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1738 στο Παρίσι, ανάμεσα στα σκουπίδια της αγοράς με δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτός που τρομάζει τους πάντες με την παντελή έλλειψη κάθε μυρωδιάς έχει την πιο ευαίσθητη μύτη του κόσμου. Καταγράφει στην ατελείωτη τράπεζα της μνήμης του όλες τις μυρωδιές που συναντά στο δρόμο του, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορεί να ανακαλέσει κάθε στιγμή εκείνη που θα διαλέξει. Η μακριά πορεία του στο βασίλειο των οσμών θα τον οδηγήσει από το εργαστήριο του αρωματοποιού στη θέση του ημίθεου που παρασύρει τα πλήθη με μοναδικό όπλο το ύψιστο και συγκλονιστικότερο άρωμα που υπάρχει. Αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης... ...Μια νέα διάσταση δίνεται στον κόσμο των αισθήσεων οδηγώντας στη συγκλονιστική κορύφωση όπου το ένστικτο κυριαρχεί των πάντων."