Η metal μουσική που έχει τις περισσότερες φορές εξυψώσει τη ροκ μουσική σε άπιαστα επίπεδα με τις μελωδίες και τα riff πολλών τραγουδιών και έχει γεννήσει πολλά είδη πέρα από το heavy, όπως το power, to thrash, to death, to doom, to gothic και τόσα άλλα, έχει άπειρους φίλους, πολλούς οπαδούς αλλά και όχι λίγους εχθρούς.
Η πρωτοβουλία μου να ανοίξω μια τέτοια συζήτηση, που ελπίζω να έχει καλή συνέχεια, δεν έχει σκοπό να πάει κόντρα σε κανέναν, ούτε να τεθεί θέμα σύγκρισης με άλλα είδη μουσικής και κυρίως την ελληνική σκηνή που προβάλλεται με τον καλύτερο τρόπο από την κοινότητα του Musicheaven.
Σκοπός της είναι να μιλήσει ο καθένας για τον αγαπημένο του δίσκο, το αγαπημένο του τραγούδι, απόψεις για συναυλίες και ότι άλλο θέλει ο καθένας σχετικά με τη Metal σκηνή.
(μετακινήθηκε στην κατηγορία Μουσικές Συζητήσεις από την κατηγορία Τραγούδια. ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΝΕΑ ΘΕΜΑΤΑ, θερμή παράκληση)
Επιτέλους και μερικά μέταλλα στο musicheaven!Nice to meet you guys!
Το metal είναι (πάντα κατά την άποψή μου,.ετσι;) η πλέον ελπιδοφόρα σκηνή που κινείται αυτή τη στιγμή.Εξαιρετικά πειραματική και ακραία, με την progressive και την death/grind έκφανσή της,η metal σκηνή επανέρχεται στο προσκήνιο μέσα από ποιό pop-love metal σχήματά,όπως οι Evanescence,οι Nightwish και οι Him (οι οποίες μπάντες συντελούν τα μέγιστα στην προσέλκυση νέου κοινού,για αυτό μη φωνάζετε οι ποιό παραδοσιακοί).
Προσωπικά,απο σχήματα έχω μία ιδιαίτερη προτίμηση στους Fates Warning και στους Watchtower,οι οποίοι χαρακτηρίζουν τον ήχο που αναζητώ στις κιθάρες, και οι Gordian Knot,όσον αφορά το μπάσο (Sean Malone έτσι;όχι αστεία...). Αγαπημένος δίσκος...μάλλον το Metropolis,part II:Scenes from a memory των Dream Theater,που ήταν η αιτία να ασχολιθώ σοβαρά με τη progressive σκηνή. Καλύτερη metal συναυλία που πήγα ως τώρα:Entombed με Candlemass και Dark Tranquility.
Απο μικρή μου αρέσανε τα τύμπανα και γενικώς ότι κάνει θόρυβο
(πχ 3 χρονών ανακάλυψα τις κατσαρόλες!). Τελικά όμως με κέρδισε το πιάνο και τα ακούσματα μου μέχρι μια ηλικία περιορίζονταν σε κλασσική μουσική.
Η κλασσική μουσική ήταν αυτή που με βοήθησε να αποδεχτώ σαν ακουσμα
την metal, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό!
Δεν νομίζω ότι με εκφράζουν οι βαριές μορφές της metal (πχ thrush).
Για να υπάρχουν πάντως θα εκφράζουν κάποιους για κάποιο λόγο.
Ακούω ευχάριστα Dream Theater και ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το Question to heaven των Iced Earth.
Επίσης μου άρεσε το τελευταίο cd των Ιron Maiden.
Oι Evanescence ήταν μια ευχάριστη εκπληξη με μια καλή πρώτη εμφάνιση. Δεν ήξερα ότι αυτό το είδος λέγεται pop-love metal! Καλό πάντως και αποδεκτό από πολύ κόσμο.
Αυτό φαίνεται άλλωστε.
Η κλασσική μουσική έχει επιρρεάσει την σύγχρονη metal,με κυριότερο εκπρόσωπο την progressive σκηνή.Οι πιό πολλοί μουσικοί της prog metal έχουν κλασσική παιδεία,οπότε δεν μου φαίνεται (εμένα τουλάχιστον) ιδιαίτερα παράξενο να αποδέχεται καποιος το metal μέσω της κλασσικής μουσικής.
Το είδος που εκπροσωπούν οι Nightwish,Evanescence,Him ανήκει (κατά τη γνώμη μου) στον γενικότερο χώρο του metal.Είναι όμως πιό εύκολο στην πέψη σε σχέση,πχ,με Symphony X ή Spastic Inc,όπου χάνει η μάνα το παιδί για διαφορετικούς λόγους.Αρα είναι pop-oriented metal ή love-metal,από τον ομώνυμο δίσκο των Him.Δεν είναι επίσημη ονομασία,απλά τον χρησιμοποιώ τον όρο για να επικοινωνώ.
Πάντως,όλοι από τύμπανα-κρουστά ξεκινάν (ή μάλλον κατσαρολικά,κουτιά και μαξιλάρια)...
Δε νομίζω ότι σχήματα οπως οι Evanescence και οι Him χαρακτιρίζονται metal...Pop-Love Metal?Μάλιστα...Το ακόυσα και αυτό!Δεν ενημερώνομαι πάντως απο μουσικά περιοδίκά και δεν ξέρω αν έχει επικρατήσει ο όρος(Ελπίζω οχι).Εμένα πάντως μου ακούγεται σαν να έχουν πάρει μπαλαντίτσες του τύπου "total eclipse of the heart" με μια δόση παραμόρφωσης και φωνιτικά theater of tragedy και έτοιμο το τραγουδάκι.
Α,την άποψη μου λέω,έτσι;Δε κατακρίνω τίποτα!Περί ορέξεως....
Αγαπημένος δίσκος;GUTTER BALLET-SAVATAGE
diskos -> Iron Maiden , Brave new World
tragoudi -> In Flames , Only for the Weak
Sinaulia -> Genika goustarw oles tis sinaulies
Metalica aderfia , auta apo mena ....
Thin Lizzy
και
Deep Purple / Rainbow
CHE
03.08.2004, 09:57
Όπως ίσως γνωρίζετε οι περισσότεροι, ο χαρακτηρισμός Heavy Metal ειπώθηκε για πρώτη φορά από έναν δημοσιογράφο-κριτικό προσπαθώντας να βρει την κατάλληλη λέξη για τη μουσική που έπαιζε ο Jimi Hendrix.
Μ’ αυτό το σκεπτικό ο δίσκος Jimi Hendrix Experience είναι ίσως ό, τι καλύτερο.
Από κει και πέρα όμως υπάρχει ένας προβληματισμός σε ότι αφορά τον διαχωρισμό του Heavy Metal από το Hard Rock.
Οι Deep Purple, Led Zeppelin, Rainbow, Whitesnake και πολλοί άλλοι, θεωρούνται από μερικούς Heavy Metal και από άλλους Hard Rock.
Ο προβληματισμός είναι υπαρκτός αν και κατά την ταπεινή μου άποψη δεν θεωρώ τα παραπάνω συγκροτήματα Heavy Metal. Αρκεί να ακούσει κανείς Iron Maiden, Judas Priest, AC/DC για να καταλάβει τη διαφορά. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι πολλά τραγούδια ‘‘παίζουν’’ πότε με το ένα και πότε με το άλλο είδος.
Αν θεωρήσουμε ότι όλοι αυτοί ανήκουν στην ίδια κατηγορία, τότε σίγουρα δεν μπορώ παρά να θεωρήσω τους Deep Purple και τους Led Zeppelin ως τα κορυφαία συγκροτήματα όλων των εποχών.
Προσωπικά προτιμώ τα πιο αργά τραγούδια τους. Κι επειδή είμαι εκ φύσεως συναισθηματικός τύπος, υπάρχουν τραγούδια που μου θυμίζουν πότε μία γυναίκα, πότε ένα τοπίο, ένα αντικείμενο κ.λπ.
Τα αγαπημένα μου είναι:
THE SOLDIER OF FORTUNE - Deep Purple
CHILD IN TIME - Deep Purple
CATCH THE RAINBOW - Rainbow
THE TEMPLE OF THE KING - Rainbow
STILL OF THE NIGHT - Whitesnake
FOOL FOR YOUR LOVING - Whitesnake
STAIRWAY TO HEAVEN - Led Zeppelin
WHOLA OUTTA LOVE - Led Zeppelin
WHERE EAGLES DARE - Iron Maiden
αλλά και πολλά άλλα.
Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι οι πρώτοι 3-4 δίσκοι των Deep Purple και των Led Zeppelin αποτελούν σημείο αναφοράς για την Ιστορία της Μουσικής.
Ο όρος "heavy metal" έχει πολλές ιστορίες σχετικά με το πως προέκυψε.Μία ιδιαιτέρως γνωστή είναι από το τραγούδι των Steppenwolf "Born to be Wild" όπου αναφέρεται στους στίχους:
I like smoke and lightning
Heavy metal thunder
Racin' with the wind...
Παρά τον σεβασμό που έχω σε σχήματα όπως Led Zeppelin,Deep Purple,Whitesnake,Rainbow δεν νομίζω ότι είναι Heavy Metal.Είναι ο ορισμός του classic rock (ειδικά στα slow κομμάτια τους).
Hail metal brothers and sisters!
Είμαι από τις ψωνάρες που έχουν θεούς τους Manowar και τους συναφείς επικούς βαρύμαγκες, που θεωρούν ότι το heavy metal πέθανε στα τέλη της δεκαετίας του 80 και που απορρίπτουν εκ των προτέρων όλες τις mainstream τάσεις.
Είμαι ρομαντική, μου αρέσουν οι ηρωισμοί, μου αρέσει ο Νίτσε, πιστεύω στο δίκιο του δυνατότερου, πιστεύω ότι η ζωή είναι μια μάχη, όπου Each Dawn I Die και στρέφω το Finger of Scorn στους νεκροζώντανους.
Για μένα λοιπόν, για να συγκροτηθώ λίγο, η heavy metal μουσική δεν υπάρχει πλέον. Γι αυτό την αγαπώ τρελά, όπως εξυψώνει κανείς κάποιο πρόσωπο αγαπημένο που "φεύγει". Ο ήχος πλέον έχει γίνει αγνώριστος από τις πολλές επιρροές. Δεν είμαι αντίθετη στην πρόοδο και στον πειραματισμό (ο κλασσικοθρεμμένος Malmsteen έκανε παπάδες με την κιθάρα), όμως οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές ανάμεσα στην πρωτοτυπία και την παραμόρφωση. Είναι άραγε τυχαίο ότι οι Iron Maiden, το πιο δημοφιλές metal γκρουπ αναμφισβήτητα, παίζουν επί 25 χρόνια την ίδια μουσική; Σαφώς και αυτό είναι βόλεμα από μέρους τους. Η μουσική τους όμως αποτελεί την πεμπτουσία του heavy metal: raw power!
Πέρα από τη μουσική αλλοίωση, υπάρχει και η ιδεολογική αλλοτρίωση του heavy metal.
Οι αρχικές πηγές εμπνεύσεις για το heavy metal ήταν τα ηρωικά έπη από την ελληνική και τη σκανδιναβική μυθολογία, οι ιστορίες του Tolkien και του Robert Howard (βλ. Κόναν ο Βάρβαρος), οι θρύλοι με ιππότες και μάγισσες, ο αποκρυφισμός, οι ψυχιατρικές παρεκκλίσεις (Diary of a Madman) και οι θρύλοι του εγκλήματος, όπως ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης (The Ripper, Killer).
"Σοβαρή θεματολογία!" θα σπεύσουν κάποιοι να καγχάσουν. Οχι, με την αυστηρή έννοια της λέξης, δεν είναι "σοβαρή", δεν εμπεριέχει μηνύματα, δε σε "υποψιάζει" κοινωνικά. Ομως, η μουσική αυτή καταδεικνύει το θρίαμβο του υποσυνειδήτου πάνω στο συνειδητό. Εκφράζει τη συνεχή πίεση που υφίσταται ο σύγχρονος άνθρωπος να καταπιέζει τα ζωώδη ένστικτά του, να φαίνεται συγκροτημένος και πολιτισμένος, τη στιγμή που θέλει απλά να kick ass. Είναι μια θαρραλέα εξερεύνηση στο σκοτάδι του ανθρωπίνου νου και των ορίων του καθενός από μας (you must go through hell to find heaven) και γι΄αυτό είναι μουσική με δύναμη, με συμβολισμό. Ο καθένας μας γίνεται πολεμιστής που μάχεται για την αλήθεια του, ο καθένας βλέπει τον Ripper κατάματα, για να μη φοβάται πια τα βράδια, μπαίνει στο μυαλό του Madman για να βγει σοφότερος και ωριμότερος. Το heavy metal ήταν η κατεξοχήν ατομιστική μουσική. Αφορά τον άνθρωπο, όχι το σύνολο.
Από τότε λοιπόν που οι διάφορες metal μπάντες άρχισαν να βγάζουν κοινωνικά μανιφέστα (Annihilator, Metallica, από τους πρώτους διδάξαντες), το στοιχείο του ατομισμού χάθηκε. Η μουσική μας έγινε προιόν ευρείας κατανάλωσης για τους κοινωνικά ανήσυχους, οι στίχοι απέκτησαν βαθιά νοήματα, κι έγιναν τελείως ασυμβίβαστοι με την ίδια τη μουσική που είναι η δόλια απ΄τη φύση της, δυνατή και ακατέργαστη. Το metal έχασε αυτό που το έκανε μοναδικό, μπασταρδεύτηκε. Κοινωνικοί κατήγοροι μπορούν να είναι οι ποιητές τύπου Bob Dylan, Pink Floyd, Joan Baez. Αυτή είναι η δουλειά τους και ξέρουν να την κάνουν περίφημα. Δεν είναι επουδενί δουλειά του heavyμεταλλά κι ούτε θα πρεπε ποτέ να γίνει.
Και να σας πω και την αλήθεια μου; Η μουσική για μένα πρέπει να μιλάει πριν απ΄όλα στο συναίσθημα και μετά στη νόηση. Ο στίχος είναι το συμπλήρωμα, όχι ο σκοπός. Θα μου αρκούσε απλώς ν΄ακούω την υπέροχη μουσική μου, με τον τραγουδιστή να απαγγέλνει τα άπαντα της Κοκκινοσκουφίτσας. Τόσο μετράει για μένα ο στίχος.
Εδώ κλείνει το δοκίμιο. Λατρεύω τους Manowar, τους Angelwitch, τους Cyrith Ungol. Γι΄αυτούς ειδικά, θα ήθελα κάποιος να μου πει τη γνώμη του, τους βρίσκω υποχθόνια καλούς!
Heavy metal live forever! Heavy metal rest in peace!
Quote:
|
Το μέλος rapunzel στις 02-12-2004 στις 15:10 έγραψε:
1
"....Είμαι από τις ψωνάρες που έχουν θεούς τους Manowar και τους συναφείς επικούς βαρύμαγκες, που θεωρούν ότι το heavy metal πέθανε στα τέλη της δεκαετίας του 80 και που απορρίπτουν εκ των προτέρων όλες τις mainstream τάσεις....."
2
"....Για μένα λοιπόν, για να συγκροτηθώ λίγο, η heavy metal μουσική δεν υπάρχει πλέον....."
3
"...Δεν είμαι αντίθετη στην πρόοδο και στον πειραματισμό....."
4
"...Είναι άραγε τυχαίο ότι οι Iron Maiden, το πιο δημοφιλές metal γκρουπ αναμφισβήτητα, παίζουν επί 25 χρόνια την ίδια μουσική;....."
5
"....Ομως, η μουσική αυτή καταδεικνύει το θρίαμβο του υποσυνειδήτου πάνω στο συνειδητό. Εκφράζει τη συνεχή πίεση που υφίσταται ο σύγχρονος άνθρωπος να καταπιέζει τα ζωώδη ένστικτά του, να φαίνεται συγκροτημένος και πολιτισμένος, τη στιγμή που θέλει απλά να kick ass....."
6
".....Από τότε λοιπόν που οι διάφορες metal μπάντες άρχισαν να βγάζουν κοινωνικά μανιφέστα (Annihilator, Metallica, από τους πρώτους διδάξαντες), το στοιχείο του ατομισμού χάθηκε....."
7
".....Η μουσική μας έγινε προιόν ευρείας κατανάλωσης για τους κοινωνικά ανήσυχους, οι στίχοι απέκτησαν βαθιά νοήματα, κι έγιναν τελείως ασυμβίβαστοι με την ίδια τη μουσική που είναι η δόλια απ΄τη φύση της, δυνατή και ακατέργαστη. Το metal έχασε αυτό που το έκανε μοναδικό, μπασταρδεύτηκε....."
8
".....Κοινωνικοί κατήγοροι μπορούν να είναι οι ποιητές τύπου Bob Dylan, Pink Floyd, Joan Baez. Αυτή είναι η δουλειά τους και ξέρουν να την κάνουν περίφημα....."
9
"...Και να σας πω και την αλήθεια μου; Η μουσική για μένα πρέπει να μιλάει πριν απ΄όλα στο συναίσθημα και μετά στη νόηση. Ο στίχος είναι το συμπλήρωμα, όχι ο σκοπός. Θα μου αρκούσε απλώς ν΄ακούω την υπέροχη μουσική μου, με τον τραγουδιστή να απαγγέλνει τα άπαντα της Κοκκινοσκουφίτσας. Τόσο μετράει για μένα ο στίχος...."
10
"...Εδώ κλείνει το δοκίμιο. Λατρεύω τους Manowar, τους Angelwitch, τους Cyrith Ungol. Γι΄αυτούς ειδικά, θα ήθελα κάποιος να μου πει τη γνώμη του, τους βρίσκω υποχθόνια καλούς!....."
|
|
Στην αρχή δεν πίστευα στα μάτια μου....Σιγά σιγά διαβάζοντας την συνέχεια του συγκεκριμένου Post απλά έβαλα τα γέλια σε ορισμένα σημία
και σε άλλα κουνούσα το κεφάλι μου
.....
Ξεκαθαρίζω εξ' αρχής οτι το post μου δεν έχει σκοπό να προσβάλει την rapunzel αλλά το βλέπω σαν μια πολύ καλή ευκαιρία να δούμε τις απόψεις των "ομόϊδεατών" σε σχέση με τα λεγόμενα της....
Απαντήσεις σε ρυθμό πολυβόλου....:
1
Αν οι Manowar δεν είναι mainstream τότε ποιοί είναι...????
Στον χώρο μας δεν μπορώ να σκευτώ πολλές μπάντες που να κάνουν ανάλογες πωλήσεις....
2
(δεν θέλω να ακουστεί προσβλητικό αλλα δεν βρίσκω άλλα λόγια...!!!)
Τι λέ ρε Καραμήτρο
Και εγώ μέχρι χτές που άκουγα PIG DESTROYER νόμιζα οτι ήταν κυκλοφορία αυτού του μήνα...!!!Πόσο λάθος έκανα....
3
Όχι βέβαια....!!!! ΕΣΥ αντίθετη στην πρόοδο????Ποιός κακεντρεχής θα τολμούσε να πεί κάτι τέτοιο...???!!!!Αφού μέχρι τώρα μας λές ότι η Metal έχει πεθάνει μαζί με τα 80's ποιά πρόοδο???(Βασικά άθελα σου έχεις πέσει μέσα αφού απο τότε ο ήχος του Metal άρχισε να σαπίζει σε ανυσηχιτικό βαθμό...)
4
Οι Maiden είναι ΈΝΑ απο τα πιο δημοφιλή group σε αυτό τον πλανήτη(στην κατηγορία τους) και όχι ΤΟ πιο δημοφιλές (πιθανά οι Metallica και μόνο λόγω πωλήσεων)....και σίγουρα μετά απο τους τελευταίους δίσκους τους θα έχεις αντιληφθεί κι εσύ ότι δεν θα ξεπεράσουν ποτέ ξανά τον εαυτό τους, αφού δεύτερο "Seventh Son...." ή "Number of..." ή "Powerslave" δεν θα υπάρξει....
Γιατί παίζουν ακόμα ???? Δεν βλέπω λόγο....(πέρα απο τα φράγκα!)
5
Έχεις τέτοιου είδου προβλήματα???
Όχι γιατί εγώ ως άνθρωπος αν ποτέ νιώσω την ανάγκη να κλωτσίσω την γλουτιαία περιοχή κάποιου απλά το κάνω και δεν γράφω μουσική....Ή μήπως νομίζεις ότι ο De Maio κοιμάτε με το σπαθί στο προσκέφαλο και ταΐζει το άλογο του με πτώματα απο την χτεσινοβραδυνή μάχη...???
ΉΜΑΡΤΟΝ!
6
Το Kill 'em All απο μόνος του σαν τίτλος αποτελεί κοινωνική στάση(όποια κι αν είναι αυτή)...Έστω οτι το ίδιο ισχύει για το περιεχόμενο του Alice In Hell(????)...
Να σου υπενθυμίσω ότι πρίν απο Metallica και Annihilator υπήρχε το NWOBHM (με group όπως Tygers Of Pan Tang, Diamond Head, Golden Earing, Raven, Ethel The Frog,....με σαφείς στοιχουργικές αναφορές σε κοινωνικά θέματα της εποχής τους...) πρίν οι Hetfield και Waters ακουμπήσουν κιθάρα...Οπότε για πιο χαμένο στοιχείο ατομισμού μιλάς?????
7
Καλά...Εδώ Παραληρείς...
Η μουσική(είναι δική τους και δική)μας έγινε προιόν ευρείας κατανάλωσης για τους κοινωνικά ανήσυχους(???Κάτι σαν το ARIEL* για τα ασπρό-ρουχα να πούμε??????) Οι στίχοι απέκτησαν βαθιά νοήματα(και που είναι το πρόβλημα?????????), κι έγιναν τελείως ασυμβίβαστοι με την ίδια τη μουσική που είναι η δόλια(!!!!!!!!????????) απ΄τη φύση της
8
Στην τελική το Τσαμπουκάλεμα του METAL ταιριάζει με την αγανάκτιση και την κοινωνική ανισότητα που ένιωθαν κατά καιρούς οι δημιουργοί του (π.χ. Sepultura, Pantera οχι στα poser χρόνια τους, Queensryche,....)
9
Να προτιμάς τα Soundtrack στις αγορές σου....!!!!
10
Οι Cyrith Ungol κατά τη γνώμη μου έχουν γράψει ιστορία με τα δύο πρώτα τους album:"Frost And Fire"(1981) , "King Of The Dead" (1984). Για να είμαι ειλικρινής σταμάτισα να τους ακούω στην πολύ τρυφερή ηλικία των 16 όταν είδα ένα τυπάκι να φοράει μπλούζα τους και να πουλάει μούρη μεταλοπατέρα, ενώ στην αρχή της ίδιας χρονιάς με ρωτούσε μεταξύ άλλων εκπληκτικών και αξιομνημόνευτων "...οι Sabbath παίζουν Black...???"(το μάτι μου...!!!! Απο τότε άρχισα και την προπόνηση για φαλακρός).
MANOWAR Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ανατριχίλα μου μόλις ξεχύθηκε για πρώτη φορά το "Battle Hymn" απο τα αυλάκια του βινυλίου μέσα στο Philips του πατέρα μου (που λεφτά για δικό μου???Όλα σε δίσκους πήγαιναν...) και απο εκεί στα ανυποψίαστα αυτία μου...Ποτέ δεν θα φανταζόμουν ένα χρόνο πρίν, οτι θα έλεγα τους Beatles που τόσο ευλαβικά άκουγα το Let It Be "Χατζήφλωρους και Gaylords" (για να αναθεωρήσω κάποια χρόνια αργότερα...Παιδική αρώστεια ήταν και δεν μου άφησε κουσούρια ευτυχώς!). Ακόμη και τώρα βάζω καμιά φορά το Sign Of The Hammer και βουρκώνω στο
Guyana (Cult Of The Damned) ...
Eternal Bonds Never Break!!!!
Οι Angel Witch πάλι ποτέ δεν ξεπέρασαν το ομόνυμο ντεμπούτο τους που είναι και απο τους ωραιότερους δίσκους της δεκαετίας του '80 αν και τα "Screamin' And Bleedin' " και " Frontal Assault " ήταν αντικειμενικά αρκετά καλά για την εποχή τους...
Αυτάάάάάάά....
Συγνώμη αν χρησιμοποιώ κάποιες εκφράσεις λίγο αντισυμβατικές με το όλο πνεύμα του Μ/Η και φαίνομαι επιθετικός αλλά πως να το κάνουμε???? Έτσι μιλάω και στην non-cyber ζωή μου....!!!
Αγαπητέ Carnivorus,
Θα ήθελα κατ΄αρχήν να σε πληροφορήσω για τα εξής: πριν στείλω το mail μου (το προηγούμενο, εννοώ), είχα ξεκαθαρίσει εκ των προτέρων με τον εαυτό μου, ότι δεν το κάνω για να προκαλέσω, αλλά γιατί αυτά που γράφω πραγματικά τα πιστεύω.
Ξεκαθαρίζω επίσης ότι αναφέρθηκα σε προσωπικές απόψεις (διάσπαρτα στο κείμενο υπάρχουν «για μένα», «κατά τη γνώμη μου»), κι ότι δε γράφω το μανιφέστο των heavymetalλάδων, γιατί τότε θα ήμουν μεγαλομανής, αν όχι γελοία.
Θα αναφερθώ, λοιπόν, στα σημεία που σχολιάζεις, ελπίζοντας να δώσω κάποια εξήγηση ή απάντηση στις παρατηρήσεις σου .
1. Οταν αναφέρομαι στις mainstream τάσεις, αναφέρομαι στις δεσπόζουσες τάσεις της εποχής μας. Στα συγκροτήματα που εκπροσωπούν τη νέα τάξη του heavy metal, και απευθύνονται και στους μή heavymetalλάδες, εκsoftίζοντας τον metal ήχο (πχ. Evanescence) στο όνομα της εμπορικότητας. Εδώ έχεις δίκιο, προφανώς έπρεπε να πω απλά «νέες» τάσεις και ν΄αποφευχθεί το μπέρδεμα.
Οι Manowar, πάντως, στους οποίους αναφέρεσαι, δε νομίζω να ήταν ποτέ mainstream, ήτοι δεσπόζουσα τάση, ανεξάρτητα από την εμπορικότητά τους. Πάντοτε αντιμετώπιζα ειρωνικά μειδιάματα στις παρέες, όταν έλεγα ότι είμαι fan τους και, όπως θα γνωρίζεις, η μουσική βιομηχανία τους αντιμετώπιζε ως «γραφικούς» και «νούμερα», από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν, μέχρι σήμερα (μια εικόνα φυσικά που οι ίδιοι καλλιεργούσαν με ιδιαίτερη φροντίδα). Νομίζω ότι mainstream είναι ο «ευρέως αποδεκτός» στη συνείδηση της μάζας και τέτοιοι, οι Manowar δεν ήταν ποτέ. Τώρα, σωστά θα μου πείς, και πώς χ***ηκαν στο τάληρο, εάν δεν ήταν ευρέως αποδεκτοί; Γιατί οι οπαδοί τους είναι σταθεροί και φανατικοί, υποθέτω. Aπό τους 10 οπαδούς, οι 9 είναι σίγουρο ότι θα αγοράσουν το επόμενο album, ενώ σε άλλα «εποχιακά» συγκροτήματα, αυτή η σταθερότητα δεν υφίσταται. Αυτά για το mainstream.
2. Προφανώς δεν πρόσεξες, το επεξηγητικό «ΓΙΑ ΜΕΝΑ». Ποτέ δε θα έλεγα στους οπαδούς μιας μουσικής ότι η μουσική τους δεν υπάρχει πια, έστω κι αν κι εγώ ακούω την ίδια μουσική, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν προσβλητικό γι΄αυτούς και κακόγουστο.
Εγώ εξακολουθώ να εμμένω στην άποψή μου αυτή. Ενα απλό πράγμα: όταν, για να φτιάξεις κεφάλι, πρέπει ν΄ακούσεις το “Battle Hymn” (ευτυχώς που και σε κάτι τουλάχιστον συμφωνούμε), το “Chaos Descends” και άλλους ύμνους της προπροηγούμενης δεκαετίας, θα πει ότι η τωρινή εποχή δεν «παράγει». Σίγουρα βγαίνουν πολλά αξιόλογα πράγματα, αλλά ΟΧΙ ύμνοι, τίποτα που μένει στο μυαλό. Κι αυτό, Carnivorus, για πρώτη φορά, δεν είναι προσωπική μου άποψη, αλλά άποψη πάαααρα πολλών heavymetalλάδων!
3. Η απάντησή σου «πώς υπάρχει πρόοδος αφού το metal πέθανε» μπορεί να σταθεί μόνο σα σοφιστεία. Οταν αναφέρομαι στην πρόοδο, αναφέρομαι στην πρόοδο ΓΕΝΙΚΑ, κι όχι στην πρόοδο του metal, αφού ΔΥΣΤΥΧΩΣ τέτοια πρόοδος δεν υπήρξε ποτέ. Πειραματισμοί ναι, που άλλοι έμεναν πιστοί στο πνεύμα του metal και άλλοι το ξεφτίλισαν (για να το πω χύμα), αλλά πρόοδος όχι, γιατί αν υπήρχε πρόοδος, τώρα το metal θα ήταν ζωντανό και δυναμικό και εξελισσόμενο και δε θα χρειαζόταν να ακούμε δίσκους από το 80 για να αισθανόμαστε την ανατριχίλα. Και, εννοείται από τα παραπάνω, ότι έπεσα «μέσα» εντελώς ηθελημένα κι όχι άθελά μου, όπως γράφεις, όσον αφορά ότι «ο ήχος του Metal άρχισε να σαπίζει σε ανησυχητικό βαθμό».
4. Εδώ έχεις δίκιο ότι ήμουν απόλυτη για τη δημοτικότητα των Maiden, αλλά το point μου, που προφανώς σου διέφυγε, ήταν ότι η εμμονή τους στην ίδια φόρμουλα όλα αυτά τα χρόνια, ήταν αυτή που τους εξασφάλισε και τη δημοτικότητα. Και ναι, οι πρόσφατες δουλειές τους σίγουρα δε συγκρίνονται με τις παλιές...
Γιατί εξακολουθούν να παίζουν ακόμα; Ρώτα τους φανατικούς ακροατές τους!!!
5. Χαίρομαι που έχεις αυτή τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης, άλλοι όμως Carnivorus, δεν μπορούν να κλωτσήσουν «τη γλουτιαία περιοχή κάποιου» χωρίς να έχουν σημαντικές συνέπειες από εργοδότες, φίλους ή συγγενείς! Θέλουν, αλλά δε μπορούν. Αλλοι δεν τολμούν καν να φανταστούν ότι είναι ικανοί να το κάνουν! Αυτό εννοώ με εσωτερική καταπίεση και υποταγή στις κοινωνικές συμβάσεις (που αλίμονο, φυσικά, αν δεν υπήρχαν!). Κι εδώ κολλάει η «κοινωνική προσφορά» της μουσικής, και δη του heavy metal, που προσφέρει έναν αναίμακτο τρόπο συναισθηματικής αποσυμφόρισης.
Θα σου εξομολογηθώ κάτι, που θα σου φανεί κακομοιρίστικο, αλλά αδιαφορώ πλήρως, γιατί είναι η αλήθεια. Για να βρω το κουράγιο να πω στη διευθύντριά μου πριν δυο χρόνια για μια μετάθεση που μ΄ενδιέφερε, άκουγα ΚΑΘΕ πρωί πριν πάω στη δουλειά, απί ΜΙΑ εβδομάδα, το “Battle Hymn!” Εφτιαχνα την κατάλληλη ψυχολογία, για να διεκδικήσω (με επιτυχία, τελικά) αυτό που ήθελα.
Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα στη δειλία και στο δισταγμό, και μέχρι ο χρόνος ή η εμπειρία να του δώσουν τα απαραίτητα guts για να διεκδικεί αυτά που θέλει χωρίς βοηθήματα, μπορεί να χρησιμοποιεί τη μουσική λίγο σαν τονωτικό (είμαι έτοιμη για τον επόμενο γύρο ειρωνίας)! Και θα σέβομαι πάντα τον κάθε Joey De Maio που μου χάρισε αυτό το «μαγικό φίλτρο»!
6. Συγνώμη, αλλά επειδή είμαι λίγο περισσότερο πληροφορημένη από όσο νομίζεις και γνωρίζω τί εστί NWOBHM, θα σου υπενθυμίσω ότι το 90% των στίχων των συγκροτημάτων αυτών αναφέρονται σε α) μυθολογικές μάχες
β) σε χαβαλέ και easy living, σε γ) παραμύθια της Χαλιμάς και δ) στην ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ εξέγερση του κάθε ένα μας απέναντι σε αυτό που τον καταπιέζει. Ηταν το αρχέγονο, ακατέργαστο heavy metal. Σίγουρα ορισμένα κομμάτια θα εμπεριέχουν και κοινωνικά μηνύματα, η έμπνευση άλλωστε είναι ανεξάντλητη, σίγουρα όμως αυτά είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας! Μην τρελαθούμε τώρα, δηλαδή, που οι Sabre, οι Aragorn (Cry of the Vampire), οι White Spirit κλπ βγάζανε και κοινωνικά μηνύματα!!!
7. Τί ακριβώς δεν κατάλαβες από το παραλήρημα;
Ο αρχικός heavymetalλάς ήταν ο outsider, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν ο προσωπικός του «νταλκάς» και αντιλαμβανόταν την «κοινωνία» σαν κάτι έξω από αυτόν. Ξαφνικά όμως οι μπάντες και ο metal χώρος, για να μή φαντάζει σαν την ξανθιά μες στις μελαχροινές, και ν΄αποκτήσει σοβαροφάνεια, έπρεπε να πιάσει τα κοινωνικά θέματα κι έπρεπε να γεμίσουμε με Sting, Tracy Chapman, κλπ με μαλλούρες και ηλεκτρικές κιθάρες!
Εάν θέλαμε τέτοιους, είχαμε και τα πρωτότυπα! Εκεί είναι το πρόβλημα!
8. Εντάξει, εδώ έχεις δίκιο. Ειδικά για τους Sepultura, που έχουν καλό λόγο να είναι οργισμένοι και αυθεντικοί, παιδιά της Βραζιλίας των τρομακτικών ανισοτήτων, δή, και που η μουσική τους επενδύει άψογα το στίχο τους. Απλά θεωρώ ότι εάν δεν υπάρχει καλός λόγος, η κοινωνική διαμαρτυρία δεν είναι η αποστολή του heavy metal μουσική. Εξακολουθώ να τη θεωρώ ατομικιστική μουσική κι εδώ σταματάω, γιατί δε θέλω να επαναλαμβάνομαι συνεχώς.
10. Θεωρείς ότι ο λόγος που σταμάτησες ν΄ακούς Cyrith Ungol είναι σοβαρός; Τί σε πείραξε να προοδεύει ο κόσμος και το κάθε τυπάκι να την ψάχνει; (είδες που δε μ΄ενοχλεί τελικά η πρόοδος;)
Συγνώμη από τα άλλα παιδιά για το ύφος της προσωπικής επιστολής, αλλά επειδή ουσιαστικά είναι απάντηση προς τον Carnivorus, βγήκε έτσι αναπόφευκτα.
pou den apantaw alla exei pesei poly douleia mazemenh....
tha epanelthw omws entos tis evdomadas....
tha parakalousa paralhla ta ypoloipa melh sxetika me to antikeimeno na ekferoun mia apopsh se sxesh me oti exei ypothei...
HAIL
Up The Irons
