Ο θάνατος είναι απλά θάνατος. Δεν υπάρχει πέθανα πολύ ή πέθανα λίγο. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη γέννηση. Ο θάνατος πάντα προκαλεί συγκινησιακές μνήμες και ενστικτώδεις αποτροπιαστικές αντιδράσεις, εσωστρέφεια και μελαγχολία. Η έκφραση 'μυρίζει θάνατο' δεν είναι τυχαία στην ποίηση και τη λογοτεχνία, και φυσικά δεν αναφέρονται στις φυσικές ιδιότητες της
πτωμαΐνης*. Δεν μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος από το θάνατο του διπλανού του.
Η τηλεόραση διατηρεί κάποιες από τις μοναδικές ικανότητες του φορέα της (φως)...τη διάθλαση και περίθλαση της πραγματικότητας. Έτσι, όσο κοντά μπορεί να σε φέρει στο θάνατο ενός ανθρώπου, τόση απάθεια μπορεί επίσης να σου προκαλέσει μέσω των παραπάνω ιδιοτήτων.
Τα λεγόμενα πρόσωπα του δημόσιου βίου, είναι εν μέρει παράγωγα των παραπάνω ιδιοτήτων. Ελάχιστοι μπορούν να γνωρίζουν την πραγματική αύρα (θετική ή αρνητική) που εκείνα (τα πρόσωπα) εκπέμπουν, καθώς ο φακός ζουμάρει σχεδόν πάντα προγραμματισμένα και με τεχνικές ακρίβειες επάνω στα σημεία που εκείνος (ο φακός) επιθυμεί. Είναι σα να προσπαθεί κανείς να καταλάβει την ανθρώπινη ύπαρξη βλέποντας μόνο πχ. ακτινογραφίες ή μαγνητικές τομογραφίες, δηλαδή μέσα από επιλεγμένο φάσμα δεδομένων...
Έχει αναρωτηθεί κανείς ποτέ πως έλεγαν τον τάδε πεζικάριο από τους 300 του Λεωνίδα, που σφαγιάστηκε αργά και βασανιστικά στη μάχη; Ποιος από όλους μας ενδιαφέρθηκε ποτέ για οποιονδήποτε Αθηναίο πολίτη την ώρα που όλοι εξυμνούμε το Σωκράτη. Ποιος κατηγόρησε ποτέ την ιστορία και τους ιστορικούς για την παράλειψη τιμητικής ονομαστικής αναφοράς στους πεζικάριους την ώρα που το διασημότερο πρόσωπο ίσως της Ιστορίας είναι ο Εφιάλτης ή ο Ιούδας...
Οι άνθρωποι που είχαν μεγάλη επιρροή στα κοινά, ασχέτως με το πόστο ή την ιδιότητά τους, πάντοτε χαίρουν μοναδικής ονομαστικής αναφοράς στην Ιστορία, σε αντίθεση με το 'πλήθος', το οποίο απολαμβάνει μαζικών αναφορών τύπου "άγνωστος στρατιώτης, πολίτης, αγωνιστής, αντάρτης κλπ.". Αυτή είναι η βασική μου τοποθέτηση, σε στυλ προβληματισμού, σε όσα αφορούν τη διάκριση του Αρχιεπίσκοπου από το λαό, και την ονομαστική αναφορά στο χαμό του.
Προσωπικά, αν και ποτέ δε διατήρησα καλές σχέσεις με την επίσημη εκκλησία, δεν μπορώ παρά να συλλυπηθώ για το θάνατο ενός ακόμα ανθρώπου, καθώς από αρχιεπίσκοπους δεν θα στερέψουμε ποτέ. Το έργο του συγκεκριμένου θα κρίνεται για μεγάλο διάστημα, τόσο στα ενδο-εκκλησιαστικά, όσο και στα γενικότερα κοινωνικά κέντρα διαμόρφωσης της Ιστορίας και κατά πάσα πιθανότητα η ιστορική κρίση θα πνιγεί μέσα σε ωκεανούς δεδομένων που θα αποσαθρώσουν εκατέρωθεν κάθε στεριά αντικειμενικότητας.
Κλείνω με ένα σλόγκαν που δημιουργήθηκε μεταξύ παρεγκεφαλίδας και μετωπιαίων λοβών: " ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο αρπακτικό στον πλανήτη. Εμφανίζει εκτός των άλλων και την ιδιότητα του
καθαριστή**. Αρκεί να πέσει κανείς κοντά του νεκρός και θα χυμήξει να τον κατασπαράξει μέχρι και το τελευταίο του κομμάτι...πότε προτάσσοντας την ιδιότητα του αρπακτικού και πότε του καθαριστή."
Τέλος, για να μη δημιουργηθεί η εντύπωση ότι το σλόγκαν έχει άμεσο στόχο συνομιλητή ή συνομιλητές, θα αναφέρω ότι πολλοί ακόμα πίνουν μέσα σε κρυστάλλινα ποτήρια με γεμάτα στόματα και παχιές κοιλιές, στη μνήμη του Λοΐζου, του Χατζιδάκη, του Παπανδρέου κλπ. Όσο μάλιστα η μνήμη τους και το έργο τους έχουν ακόμα 'ψωμί', θα συνεχίσουμε να τους τιμούμε, ξεσκίζοντας τα σωθικά της πνευματικής τους υπόστασης...
*πτωμαΐνη : χημική ένωση που εκκρίνεται κατά την αποσύνθεση των πτωμάτων. Στην έκκρισή της οφείλεται η γνωστή μυρωδιά του νεκρού.
**καθαριστές : μεταφορική ονομασία των όντων που τρέφονται από νεκρούς οργανισμούς, μεταξύ των οποίων και τα όρνεα. Ονομάζονται έτσι γιατί συμβάλουν στον καθαρισμό του περιβάλλοντος από τα ήδη νεκρά ζώα, ενώ τα όρνεα δεν θανατώνουν ποτέ για να τραφούν.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 29-01-2008 04:24 ]
