625 online · 210.846 μέλη
Μαργαρίτα:
Αυτή είναι μία μεγάλη αλήθεια που δυστυχώς δεν εφαρμόζεται πιστά στα Ισλαμικά κράτη και αντίστοιχα δεν γνωρίζουν οι πιστοί του Χριστιανισμού, θεωρώντας (αδικα) τη διδασκαλία του Ισλαμ βάρβαρη.
Όταν κάποιος θέλει να προβεί σε ορθο-λογιστική ανάλυση γράφει επιστήμη, όπως ο κος Μπέγζος, μακριά από συναισθηματισμούς και δογματισμούς.
|
Η περί Θεού αυταπάτη
Ο Richard Dawkins, κορυφαίος εξελικτικός βιολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, έχει καταστεί διεθνώς γνωστός ως μαχητικός υπερασπιστής ενός αθεϊστικού ανθρωπισμού, ασυμβίβαστου με κάθε θρησκευτική πίστη. Αγωνίζεται εναντίον όλων των σύγχρονων φονταμενταλισμών, ιδιαίτερα της χριστιανικής ποικιλίας που προβάλλει τον «δημιουργισμό» ή το «ευφυές σχέδιο» ως δήθεν εναλλακτική άποψη απέναντι στη δαρβινική θεωρία της εξέλιξης. Το βιβλίο του «The God Delusion», μπεστ σέλερ αφότου κυκλοφόρησε στην Αγγλία και στις ΗΠΑ (φθινόπωρο του 2006), έχει ξεσηκώσει θύελλα συζητήσεων και αρθρογραφίας, όπως καταγράφεται στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο - και φυσικά στο Διαδίκτυο. Το φαινόμενο προβλέπεται ότι θα συνεχιστεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς η μετάφραση του βιβλίου άρχισε ήδη να κάνει την εμφάνισή της ανά τον κόσμο (ήδη κυκλοφόρησε στα ολλανδικά, ενώ η γερμανική έκδοση έχει αναγγελθεί για τον εφετινό Σεπτέμβριο). Σήμερα δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την ελληνική έκδοση του βιβλίου, το οποίο θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Κάτοπτρο με τίτλο «Η περί Θεού αυταπάτη».
Σε κάθε χωριό υπάρχει ένας πυρσός - ο δάσκαλος. / Και ένας πυροσβεστήρας - ο κληρικός.
Υποψιάζομαι ότι πολλοί άνθρωποι που ανατράφηκαν στο περιβάλλον της μιας ή της άλλης θρησκείας είναι δυστυχείς, δεν πιστεύουν ή ενοχλούνται με όσα αποτρόπαια διαπράττονται στο όνομά της. Νιώθουν μια αόριστη λαχτάρα να εγκαταλείψουν τη θρησκεία των γονέων τους και εύχονται να μπορούσαν να το πράξουν· αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι η φυγή αποτελεί επιλογή. Αν είστε ένας από αυτούς, το ανά χείρας βιβλίο σάς αφορά. Στοχεύει στο να αφυπνίσει συνειδήσεις - στην αφύπνιση της συνείδησης απέναντι στο γεγονός ότι το να είναι κανείς άθεος αποτελεί μια ρεαλιστική φιλοδοξία, και μάλιστα γενναία και μεγαλοπρεπή. Μπορείτε να είστε άθεος, αλλά και ένα ευτυχές, ηθικό και διανοητικά ολοκληρωμένο άτομο. Ομοίως, θέλω να αφυπνίσω συνειδήσεις και σχετικά με κάποια άλλα ζητήματα:
Ισως διδαχτήκατε ότι οι φιλόσοφοι και οι θεολόγοι έχουν εκθέσει βάσιμους λόγους για τους οποίους πρέπει να πιστεύουμε στον Θεό.
Αν έχετε τέτοια γνώμη, τότε θα δοκιμάσετε μεγάλη έκπληξη μαθαίνοντας ότι τα επιχειρήματα υπέρ της ύπαρξης του Θεού είναι εντυπωσιακά ασθενή. Πολλοί άνθρωποι, λόγου χάριν, πιστεύουν στον Θεό επειδή νομίζουν ότι έχουν δει κάποιο όραμά του με τα ίδια τους τα μάτια. 'Η επειδή άκουσαν τη φωνή του. Αυτό το επιχείρημα προσωπικής εμπειρίας είναι το πειστικότερο για όσους ισχυρίζονται ότι είχαν παρόμοια εμπειρία, αλλά το λιγότερο πειστικό για οποιονδήποτε άλλον - πόσο μάλλον για όποιον έχει αρκετές γνώσεις ψυχολογίας.
Λέτε ότι είχατε άμεση εμπειρία του Θεού; Ε, λοιπόν, μερικοί άνθρωποι λένε ότι βίωσαν την εμπειρία ενός ροζ ελέφαντα, αλλά αυτό πιθανότατα δεν σας εντυπωσιάζει. Ο Peter Sutcliffe, ο αντεροβγάλτης τού Γιόρκσαϊρ, άκουγε πολύ καθαρά τον Ιησού να του λέει να σκοτώσει γυναίκες - και φυλακίστηκε ισόβια. Ο Τζορτζ Μπους λέει ότι ο Θεός τού είπε να εισβάλει στο Ιράκ (τι κρίμα που δεν του αποκάλυψε και ότι δεν υπήρχαν εκεί όπλα μαζικής καταστροφής). Πολλοί τρόφιμοι ασύλων νομίζουν ότι είναι ο Ναπολέοντας ή ο Τσάρλι Τσάπλιν ή ότι όλος ο κόσμος συνωμοτεί εναντίον τους. Δεν τους κακοκαρδίζουμε, αλλά ούτε βέβαια παίρνουμε στα σοβαρά τις ένδοθεν εξ αποκαλύψεως πεποιθήσεις τους, κυρίως επειδή ελάχιστοι άλλοι τις συμμερίζονται. Οι θρησκευτικές εμπειρίες διαφέρουν μόνο κατά το ότι όσοι ισχυρίζονται πως τις έχουν βιώσει είναι πολυάριθμοι.
Πολύ συχνά εκλαμβάνουμε το φύσημα του ανέμου ή κάποια σκιά ως απόκοσμη φωνή ή σατανική φιγούρα, αντίστοιχα. Θέλω να πω ότι στην κατασκευή μοντέλων είναι άριστος ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Οταν κοιμόμαστε, το μοντέλο ονομάζεται «όνειρο»· όταν είμαστε ξύπνιοι, λέγεται φαντασία ή, αν πρόκειται για ιδιαίτερα ζωηρή παράσταση, ψευδαίσθηση. Αν είμαστε εύπιστοι, τότε δεν αναγνωρίζουμε την ψευδαίσθηση ή τα έντονα όνειρα ως τέτοια, και ισχυριζόμαστε ότι είδαμε ή ακούσαμε κάποιο φάντασμα· ή έναν άγγελο· ή τον Θεό· ή, ειδικά αν συμβαίνει να είμαστε νεαρής ηλικίας, γυναίκες και καθολικές, την Παρθένο Μαρία. Αυτά τα οράματα και τα «φανερώματα» σίγουρα δεν συνιστούν βάσιμους λόγους για να πιστεύει κανείς ότι τα φαντάσματα ή οι άγγελοι, οι θεοί ή οι παρθένοι υπάρχουν και στην πραγματικότητα. [...]
Ισως νομίζετε ότι θα πρέπει να υπάρχει Θεός, διότι ανθρωπολόγοι και ιστορικοί αναφέρουν ότι η θρησκεία κυριαρχεί σε κάθε ανθρώπινη κουλτούρα.
Μιχαήλ Αγγέλου «Η δημιουργία του Αδάμ
Αν το βρίσκετε αυτό πειστικό, παρακαλώ επιτρέψτε μου να διαφωνήσω: μπορεί η πίστη να είναι πανταχού παρούσα, αλλά αυτό δεν αυξάνει καθόλου την αλήθεια των ισχυρισμών της θρησκείας. Το γεγονός ότι η θρησκεία είναι πανταχού παρούσα σημαίνει πιθανόν ότι έχει λειτουργήσει προς κάποιο όφελος, αλλά ενδέχεται να μην αφορά εμάς ή τα γονίδιά μας. Ισως να λειτουργεί μόνο προς όφελος των ίδιων των θρησκευτικών ιδεών, εφόσον συμπεριφέρονται ως οιονεί γονίδια, ως αντιγραφείς. Ο φιλόσοφος Daniel Dennett μάς θυμίζει πολύ εύστοχα ότι το κοινό κρυολόγημα είναι καθολικό σε όλους τους λαούς όπως και η θρησκεία, ωστόσο δεν θα ισχυριζόμασταν ότι τα κρυολογήματα μας ωφελούν. Πράγματι, τόσοι ευσεβείς άνθρωποι έχουν πεθάνει για τους θεούς τους και έχουν σκοτώσει για χάρη τους· έχυσαν το αίμα τους αυτοτιμωρούμενοι, ορκίστηκαν να περάσουν όλη τη ζωή τους άγαμοι ή σε μοναστική σιωπή, όλα στην υπηρεσία της θρησκείας. Για ποιον λόγο; Ποιο το όφελος από τη θρησκεία; Η θρησκεία, αντίθετα, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του ευσεβούς ατόμου, καθώς και τη ζωή των άλλων. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν βασανιστεί λόγω της πίστης τους σε μια θρησκεία, ή έχουν καταδιωχθεί από ζηλωτές για κάτι που - σε πολλές περιπτώσεις - αποτελεί ελάχιστα διαφορετική εναλλακτική πίστη. Η θρησκεία καταβροχθίζει και πόρους, μερικές φορές σε τεράστια κλίμακα: ένας μεσαιωνικός καθεδρικός ναός μπορούσε να απαιτήσει 100 εργατοαιώνες για την κατασκευή του, ωστόσο δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ως κατοικία ή για κάποιον πραγματικά χρήσιμο σκοπό.
Μήπως ανήκετε σε αυτούς που πείθονται να πιστέψουν στον Θεό από τις ενδείξεις που προσφέρουν οι Γραφές;
Το γεγονός ότι κάτι είναι απλώς καταγεγραμμένο αποτελεί πειστικό επιχείρημα για ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει να διατυπώνουν ερωτήσεις όπως: «Ποιος το έγραψε, και πότε;» - «Πώς ήξεραν τι να γράψουν;» - «Αραγε εκείνοι, γράφοντας στην εποχή τους, εννοούν πράγματι αυτό που εμείς, στην εποχή μας, καταλαβαίνουμε;» - «Ηταν άραγε αμερόληπτοι παρατηρητές ή μήπως είχαν απώτερους στόχους οι οποίοι επηρέαζαν τα γραπτά τους;». Από τον 19ο αιώνα ήδη, οι εργασίες εμβριθών θεολόγων έχουν τεκμηριώσει την άποψη ότι τα Ευαγγέλια δεν συνιστούν αξιόπιστες καταγραφές όσων συνέβησαν πραγματικά. Ολα γράφτηκαν πολύ αργότερα από τον θάνατο του Ιησού, και επίσης μετά τις Επιστολές του Παύλου, οι οποίες δεν αναφέρουν σχεδόν κανένα από τα δήθεν γεγονότα της ζωής του Ιησού. Κατόπιν, όλα αντιγράφηκαν και ξανααντιγράφηκαν, μέσω μιας διαδικασίας που θυμίζει το παιχνίδι «χαλασμένο τηλέφωνο», από αντιγραφείς οι οποίοι όχι μόνο δεν ήταν αλάνθαστοι, αλλά είχαν και τις δικές τους θρησκευτικές προτεραιότητες. [...]
Σε μια ιστοσελίδα αθεϊστικού περιεχομένου έτυχε να βρω έναν «Νέο Δεκάλογο»:
1. Μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θα ήθελες να σου κάνουν.
2. Σε όλα σου τα εγχειρήματα προσπάθησε να μην προκαλείς βλάβες.
3. Να φέρεσαι στους συνανθρώπους σου, στα έμβια όντα και στον κόσμο γενικότερα με αγάπη, εντιμότητα, συνέπεια και σεβασμό.
4. Μην παραβλέπεις το κακό όταν γίνεται, ούτε να αποφεύγεις να αποδώσεις δικαιοσύνη· όμως να είσαι επίσης πρόθυμος και να συγχωρήσεις κάποιον για αδικήματα που έχει αυτοβούλως παραδεχθεί και για τα οποία ειλικρινώς έχει μεταμεληθεί.
5. Ζήσε τη ζωή με αίσθημα χαράς και θαυμασμού.
6. Να προσπαθείς πάντα να μαθαίνεις κάτι νέο.
7. Να εξετάζεις όλα τα πράγματα· να ελέγχεις πάντα τις ιδέες σου βάσει των γεγονότων και να είσαι έτοιμος να αποκηρύξεις ακόμη και πεποιθήσεις που διαφυλάσσεις ως κόρη οφθαλμού αν δεν συμβαδίζουν με αυτά.
8. Ποτέ να μη λογοκρίνεις ούτε να γυρνάς την πλάτη στην έκφραση κριτικής· να σέβεσαι πάντοτε το δικαίωμα των άλλων να διαφωνούν μαζί σου.
9. Να διαμορφώνεις τις απόψεις σου ανεξάρτητα, με βάση τη λογική σου και την πείρα σου· μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να καθοδηγείται τυφλά από τους άλλους.
10. Να αμφιβάλλεις για το καθετί.
Αυτή η μικρή συλλογή εντολών δεν αποτελεί έργο κάποιου μεγάλου σοφού ή προφήτη ή επαγγελματία ηθικού φιλοσόφου. Είναι απλώς η συμπαθέστατη απόπειρα ενός ανώνυμου χρήστη του Διαδικτύου να συνοψίσει τις σύγχρονες ηθικές αρχές στο ιστοημερολόγιό του, προκειμένου να αντιπαραβληθούν στις βιβλικές Δέκα Εντολές. Ο παραπάνω δεκάλογος μοιάζει με εκείνον που θα κατάρτιζε κάθε συνηθισμένος, ευπρεπής άνθρωπος της εποχής μας. Για τη δική μου βελτιωμένη εκδοχή των Δέκα Εντολών θα δανειζόμουν μερικές από τις προαναφερθείσες, αλλά θα προσπαθούσα μεταξύ άλλων να βρω θέση και για τις ακόλουθες:
1. Να απολαμβάνεις την ερωτική σου ζωή (εφόσον δεν βλάπτεις οποιονδήποτε άλλο) και να επιτρέπεις και στους άλλους να απολαμβάνουν κατ' ιδίαν τη δική τους, όποιες κι αν είναι οι προτιμήσεις τους, οι οποίες δεν σε αφορούν ούτε στο ελάχιστο.
2. Μην κάνεις διακρίσεις και μην καταδυναστεύεις άλλα πλάσματα εξαιτίας του φύλου, της φυλής τους ή (όσο είναι δυνατόν) του είδους τους.
3. Μην κατηχείς τα παιδιά σου σε δόγματα. Δίδαξέ τα πώς να σκέπτονται ανεξάρτητα, πώς να αξιολογούν δεδομένα και πώς να διαφωνούν μαζί σου.
4. Να υπολογίζεις το μέλλον σε χρονική κλίμακα που ξεπερνά τη διάρκεια της δικής σου ζωής.
Καλά όλα αυτά, αλλά αν δεν υπάρχει Θεός πώς θα μπορούμε να είμαστε καλοί;
Ο Richard Dawkins, εξελικτικός βιολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Το βιβλίο του με τίτλο «The God Delusion» έχει ξεσηκώσει θύελλα συζητήσεων και αρθρογραφίας
Διατυπωμένο με αυτόν τον τρόπο, το ερώτημα ηχεί ευτελές. Οταν κάποιος θρησκευόμενος μου το απευθύνει έτσι, νιώθω αμέσως τον πειρασμό να του απαντήσω προκλητικά: «Δηλαδή μου λες ότι προσπαθείς να είσαι καλός μόνο και μόνο για να κερδίσεις την έγκριση και την επιβράβευση του Θεού, ή για να αποφύγεις την αποδοκιμασία και την τιμωρία Του; Αυτό δεν είναι ηθικότητα· σημαίνει απλώς ευτελή κολακεία, ταπεινωτική συμπεριφορά, σημαίνει να κοιτάς συνεχώς τη μεγάλη κάμερα στον ουρανό, ή τον μικροσκοπικό κοριό μέσα στο κεφάλι σου, που παρακολουθούν κάθε κίνησή σου, ακόμη και κάθε ταπεινή σκέψη σου». Οπως είπε ο Αϊνστάιν «Αν οι άνθρωποι είναι καλοί μόνο και μόνο επειδή φοβούνται την τιμωρία και προσδοκούν αμοιβή, τότε είμαστε πράγματι θλιβεροί». Για να το πω αλλιώς, αν συμφωνείτε ότι, χωρίς Θεό, θα διαπράττατε ληστείες, βιασμούς και δολοφονίες, τότε αποκαλύπτεται πως κατά βάθος είστε ανήθικο άτομο. Αν, από την άλλη, δέχεστε ότι θα συνεχίζατε να είστε καλός και χωρίς Θεία επίβλεψη, τότε έχετε υπονομεύσει καίρια τον ισχυρισμό σας ότι χρειάζεται απαραιτήτως ο Θεός για να είμαστε καλοί.
Λέγεται συχνά με κυνισμό ότι δεν υπάρχουν άθεοι στα χαρακώματα. Τείνω να υποψιάζομαι ότι υπάρχουν πολύ λίγοι άθεοι στις φυλακές. Δεν ισχυρίζομαι υποχρεωτικά ότι ο αθεϊσμός ενισχύει την ηθικότητα, μολονότι ο ουμανισμός - το σύστημα ηθικής που συχνά συνοδεύει τον αθεϊσμό - πιθανόν την ενδυναμώνει. Αλλωστε, τα αποτελέσματα των ως τώρα ερευνών σίγουρα δεν υποστηρίζουν την κοινή άποψη ότι η πίστη σε κάποια θρησκεία συσχετίζεται θετικά με την ηθικότητα. Οπως είπε ο αμερικανός νομπελίστας φυσικός Steven Weinberg, «Η θρησκεία αποτελεί προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Με ή χωρίς αυτήν, θα υπάρχουν καλοί άνθρωποι που θα πράττουν το καλό και κακοί άνθρωποι που θα πράττουν το κακό. Αλλά για να πράττουν καλοί άνθρωποι το κακό, απαιτείται η θρησκεία». [...]
Διατηρείτε ακόμη μια συμπάθεια απέναντι στη θρησκεία ως κάτι καλό, ακόμη και αν έχετε χάσει την πίστη σας;
Τότε θα σας παρακινήσω να αναλογιστείτε με ποιους τρόπους η θρησκεία δεν αποτελεί κάτι τόσο καλό για τον κόσμο: Αφού αποδεχόμαστε την αρχή ότι η θρησκευτική πίστη πρέπει να γίνεται σεβαστή απλώς και μόνο επειδή είναι θρησκευτική πίστη, δύσκολα θα αρνηθούμε τον σεβασμό στην πίστη τού Οσάμα μπιν Λάντεν και των βομβιστών αυτοκτονίας. Αλλά και τα διδάγματα της «μετριοπαθούς» θρησκείας, μολονότι αυτά καθαυτά δεν είναι εξτρεμιστικά, συνιστούν ανοικτή πρόσκληση στον εξτρεμισμό.
Η θρησκευτική πίστη αποτελεί έναν ιδιαίτερα ικανό παράγοντα εξουδετέρωσης της ορθολογικής σκέψης. Αν τα παιδιά διδάσκονταν να αμφισβητούν και να διερευνούν λεπτομερώς τις πεποιθήσεις τους, αντί να διδάσκονται την ανώτερη αρετή της τυφλής πίστης, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπήρχαν βομβιστές αυτοκτονίας. Οι βομβιστές αυτοκτονίας κάνουν όσα κάνουν επειδή πραγματικά πιστεύουν σε ό,τι διδάχτηκαν στα θρησκευτικά τους σχολεία: ότι το καθήκον απέναντι στον Θεό υπερβαίνει κάθε άλλη προτεραιότητα και ότι αν γίνουν μάρτυρες για χάρη Του θα ανταμειφθούν στους κήπους του παραδείσου. Και εκείνο το μάθημα δεν το διδάχτηκαν απαραιτήτως από φανατικούς εξτρεμιστές αλλά από ευπρεπείς, ευγενείς, συμβατικούς θρησκευτικούς διδασκάλους. Η θρησκευτική πίστη μπορεί να γίνει πάρα πολύ επικίνδυνη, και η εσκεμμένη ενστάλαξή της στον ευάλωτο νου ενός αθώου παιδιού συνιστά οδυνηρό σφάλμα. [...]
Ευγνωμονώ τους γονείς μου που υιοθέτησαν την άποψη ότι τα παιδιά δεν πρέπει να διδάσκονται κυρίως τι να σκέπτονται αλλά πώς να σκέπτονται. Αν αυτά, έχοντας εκτεθεί κατά αμερόληπτο και προσήκοντα τρόπο σε όλες τις επιστημονικές ενδείξεις, αποφασίσουν μεγαλώνοντας ότι η Βίβλος είναι κυριολεκτικά αληθής ή ότι οι κινήσεις των πλανητών καθορίζουν τη ζωή τους, τούτο αποτελεί δικαίωμά τους. Τονίζω το ότι αποτελεί δικό τους δικαίωμα να αποφασίσουν τι θα σκέπτονται, και όχι δικαίωμα των γονέων τους να τους το επιβάλουν δίκην ανωτέρας βίας.
Αν αφαιρέσουμε τη θρησκεία, τι θα βάλουμε στη θέση της; Τι θα προσφέρουμε στους ασθενείς,
στους απελπισμένους, σε όλους εκείνους για τους οποίους ο Θεός είναι ο μοναδικός τους φίλος;
Η πρώτη απάντηση που πρέπει να δώσουμε δεν αξίζει καν τον κόπο να αναφέρεται: Η ικανότητα της θρησκείας να παρηγορεί δεν της προσδίδει αλήθεια· έστω κι αν αποδεικνυόταν τελεσίδικα ότι η πίστη στην ύπαρξη του Θεού είναι απολύτως ουσιώδης για την ψυχολογική και συναισθηματική υγεία του ανθρώπου· έστω κι αν όλοι οι άθεοι είναι απελπισμένοι νευρωτικοί που ωθούνται στην αυτοκτονία από το ανελέητο κοσμικό άγχος - τίποτε από όλα αυτά δεν θα προσέφερε την παραμικρή ένδειξη ότι η θρησκευτική πίστη είναι αληθινή.
Πρέπει να υπάρχει Θεός, λέει ένα σύνηθες επιχείρημα, διότι αν δεν υπήρχε, η ζωή θα ήταν κενή, άσκοπη, μάταιη, μια έρημος χωρίς νόημα και σημασία. Χρειάζεται μήπως να τονίσουμε ότι η εν λόγω λογική καταπίπτει με το πρώτο χτύπημα; Ισως η ζωή να είναι κενή. Ισως οι προσευχές μας για τους νεκρούς πράγματι να είναι άσκοπες. Το να υποθέτουμε το αντίθετο ισοδυναμεί με το να δεχόμαστε ότι αληθεύει το συμπέρασμα που θέλουμε να αποδείξουμε. Αυτός ο δήθεν συλλογισμός είναι εμφανώς κυκλικός.
Η αληθινά ενήλικη οπτική, αντιθέτως, βρίσκεται στο ότι η ζωή μας είναι τόσο μεστή νοήματος, τόσο πλήρης και θαυμαστή όσο εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να την κάνουμε. Και όντως μπορούμε να την κάνουμε αξιοθαύμαστη! Αν η κατάργηση του Θεού αφήνει ένα κενό, ο κάθε άνθρωπος θα το καλύψει με διαφορετικό τρόπο. Ο δικός μου τρόπος περιλαμβάνει μια γερή δόση επιστήμης, της τίμιας και συστηματικής προσπάθειας για την ανακάλυψη της αλήθειας σχετικά με τον πραγματικό κόσμο. [...]
ΠΗΓΗ:ΒΗΜΑ
-----------------
''Εστ'ημάρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και ες αεί έσεται''
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Disasterpiece στις 06-07-2008 19:43 ]
|
Λεγεται επικληση στην αυθεντια,mister!Το εκανε και η margo πιο πανω.Απλα αντιπαραθετουμε αποψεις και συζηταμε(εαν καταστει αναγκαιο).Εν Χριστω αδελφε,ειρηνη ημιν!
|
Παύλο, παραπάνω διάβασα ένα κείμενο από το βιβλίο που μου είχες προτείνει παλαιότερα. Καταρχήν, στο παραπάνω απόσπασμα, διαβάζω επί της ουσίας το "ευαγγέλιο του αθεϊσμού" χωρίς να εμπεριέχει οποιαδήποτε ορθή/ορθολογιστική τοποθέτηση. Πρόκειται στην ουσία για μία έκθεση ιδεών. Ελπίζω το υπόλοιπο βιβλίο να έχει αρκετές αποδείξεις/αναλύσεις πάνω σε αυτά που αναφέρει ο κος Dawkins, όπως πχ. περί ορθολογισμού, την έννοια του οποίου μάλλον παραγνωρίζει. Εκείνο που έχει πλάκα είναι η 10η εντολή που ευθέως σου δίνει εντολή να αμφισβητήσεις όλα όσα σου λέει... (*) Μπορούμε να κάνουμε πολλές αναλύσεις πάνω στην επί μέρους περιγραφή, όπως και στις ίδιες τις "εντολές", αλλά πιστεύω ότι ούτως ή άλλως θα χάσουμε χρόνο, με ένα εμπρηστικό βιβλίο που πέτυχε το στόχο κάθε κατά βάση εμπορικού βιβλίου. Εγώ προσωπικά θα το διαβάσω κάποια στιγμή, μήπως και κατά λάθος αδικώ τον "αντικειμενικό-παρατηρητή" συγκεκριμένο συγγραφέα. Υ.Γ. Επίσης παραβλέπει στην αναφορά του στις θρησκείες ότι ο αθεϊσμός αποτελεί εξίσου θρησκεία (οργανωμένη πίστη/δόγμα). Αντιφατικότατος...
(*) εντολή η [endolν] O29 : 1.ενέργεια με την οποία πρόσωπο ή ομάδα που έχει εξουσία ζητά από κπ. να δράσει οπωσδήποτε με συγκεκριμένο τρόπο· παραγγελία, διαταγή
Η εντολή δεν επιδέχεται αμφισβήτησης από την φύση της. Ακόμα κι αν κάποιος αμφισβητήσει τη λέξη "εντολη" είναι δύσκολο να παραβλέψει την προστακτική ενεστώτα στο δεκάλογο. Για άλλη μία φορά τα λογοπαίγνια των "ορθολογιστών" παραπλανούν τον κόσμο, δίνοντας την πεποίθηση ότι σου παρέχουν το ελεύθερο της σκέψης/βούλησης, ενώ στην ουσία σου γεμίζουν το κεφάλι αοριστία και αφηρημάδα.
Για να καταλάβεις επακριβώς τί εννοώ, σου ξανααναφέρω τον "πατέρα της λογικής" Κουρτ Γκέντελ. Υποστήριζε (απέδειξε) ότι η λογική έχει όρια τα οποία βρίσκονται στις ανακυκλώσεις των βασικών αξιωμάτων της. Έτσι. πχ η πρόταση: "αυτή η πρόταση είναι ψευδής", είναι παρά-λογη μιας και αναθεωρεί το βασικό αξίωμα της δηλωτικής πρότασης, η οποία κατατίθεται ως αληθής.
Παίζουν με τη λογική του παραλόγου κι εμείς τους ακολουθούμε κατά πόδας. Πιστεύω ότι γίνομαι σαφής και κατανοητός... Επιτέλους, όποιος μιλά με "ορθολογικούς" όρους δε σημαίνει ότι επιχειρηματολογεί και ορθολογικά!!!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 06-07-2008 22:56 ]
Αθεΐα. Το καύχημα της εποχής μας
Αθεΐα! Τίτλος μεγάλος και καύχημα για τον σημερινόν άνθρωπο. Όποιος τον αποχτήσει(και για να τον αποχτήσει, φτάνει να χειροτονηθεί μοναχός του άπιστος),γίνεται παρευθύς στα μάτια των άλλων σοφός, κι' ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός, κι' ας είναι γελοίος, επίσημος κι' ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος κι' ας είναι ανάξιος, επιστήμονας κι' ας είναι κουφιοκέφαλος.
Δεν μιλώ για τον άνθρωπο που έχει πόθο να πιστέψει, μα δεν μπορεί, με όλο που κατά βάθος πάντα η αιτία της απιστίας είναι η περηφάνεια, αυτή η οχιά, που κρύβεται τόσο επιτήδεια μέσα στον άνθρωπο, που δεν μπορεί να την καταλάβει. Όπως και νάναι, οι άνθρωποι που αγωνίζουνται και πολεμάνε με τον άπιστο εαυτό τους, έχουνε όλη τη συμπόνεσή μας. Γι' αυτούς παρακαλούμε, όσοι πιστεύουμε, να τους βοηθήσει ο Θεός να πιστέψουνε, όπως έκανε σε κείνον τον πατέρα που είχε άρρωστο το παιδί του, και παρεκάλεσε τον Χριστό να το γιατρέψει. Και Κείνος του είπε: «Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σε κείνον που πιστεύει». Και τότε ο πατέρας του παιδιού έκραξε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τη απιστία», δηλαδή «έχω πόθο να πιστέψω, κι' εσύ, Κύριε, δυνάμωσέ τον». Οι άπιστοι, για τους οποίους μιλούμε, δεν είναι τέτοιοι. Όχι μονάχα δεν κλάψανε ποτέ, για να ανοίξουνε με τον πόνο και με τη συντριβή την κλεισμένη πόρτα, την πόρτα της μετανοίας, όπως έκανε εκείνος ο δυστυχισμένος πατέρας που γράφει το Ευαγγέλιο, αλλά μήτε συγκινηθήκανε ποτέ τους, μήτε αισθανθήκανε καμμιά πίκρα για την απιστία τους, μήτε νοιώσανε πως έχουνε γι' αυτό καμμιά ευθύνη, κανένα φταίξιμο. Όλο το φταίξιμο είναι του Θεού, που δεν φανερώνεται μπροστά τους να τους πει: «Ελάτε, ψηλαφήσετέ με, πιάστε με, μιλείστε μαζί μου όπως μιλάτε μεταξύ σας, αναλύσετέ με μέ τη χημεία σας, κομματιάστε με μέ το μαχαίρι της ανατομίας σας, ζυγίστε με, μετρείστε με, ικανοποιήσετε τις άπιστες αισθήσεις σας, χορτάσετε τ' αχόρταγο λογικό σας!».
Αυτοί οι αυτοτιτλοφορούμενοι άπιστοι, σε καιρό που επιδείχνουνε την εξυπνάδα τους, φουσκωμένοι από τον κούφιον αγέρα της περηφάνειας κι' από την πονηρή ευστροφία του μυαλού τους, δεν είναι σε θέση οι δύστυχοι, να νοιώσουνε πόσο ανόητοι και στενόψυχοι φαίνουνται σε κείνους που πιστεύουνε. Γιατί, για να πιστέψουνε, ζητάνε κάποιες αποδείξεις που κάνουνε τον πιστό να τους ελεεινολογεί για την περιορισμένη αντίληψη που έχουνε για το πνεύμα και για τα πνευματικά ζητήματα. Ο πιστός ξέρει πολύ καλά ως που μπορούνε να φτάξουνε οι διαλογισμοί του άπιστου, γιατί, κι' αυτός, σαν άνθρωπος, τους έχει εκείνους τους λογισμούς, τους λογισμούς της σάρκας, τους λογισμούς τούτου του κόσμου. Ενώ ο άπιστος είναι ανύποπτος για όσα έχει μέσα του ο πιστός, και για ό,τι βρίσκεται παραπέρα από την πρακτική γνώση του, δηλαδή για τα μυστήρια που είναι κρυμμένα από τα μάτια του, και που γι' αυτό θαρρεί πως δεν υπάρχουνε. Κι' από την ανοησία του κορδώνεται, και μιλά με καταφρόνεση για κείνους που είναι σε θέση να νοιώσουνε τη βαθύτερη σύσταση του κόσμου, ενώ αυτός ο δυστυχής είναι τυφλός και κουφός, και θαρρεί πως τα' ακούει όλα και πως τα βλέπει όλα. Ο πιστός έχει πνευματικά μάτια και πνευματικά αυτιά, καθώς και κάποια «υπέρ αίσθησιν». Ο άπιστος πώς να πάρει είδηση από κείνον τον μυστικόν κόσμο μόνο με τα χονδροειδή μέσα που έχει, δηλαδή με τις σωματικές αισθήσεις; Πώς να πιάσει τα λεπτά κι' αλλόκοτα μηνύματα εκείνου του κόσμου, αφού ο δυστυχής δεν έχει τις κεραίες που χρειάζουνται για να τα πιάσει;
Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του, με τον τρόπο που γνωρίζει μονάχα αυτός, για το τι είναι σε θέση να νοιώσει ο πιστός, και τι μπορεί να νοιώσει ο άπιστος: Λαλούμε, λέγει, τη σοφία του Θεού που είναι μέσα σε μυστήριο, και που είναι κρυμμένη, τη σοφία που την προόρισε ο Θεός, πριν από τους αιώνες, για δόξα δική μας, και που δεν τη γνώρισε κανένας από τους άρχοντες τούτου του κόσμου (δηλ. τους σοφούς της κοσμικής σοφίας), και που ξεσκεπάζει αυτά που, κατά τη Γραφή, δεν τα είδε μάτι, και που δεν τ' άκουσε αυτί, και που δεν ανεβήκανε στην καρδιά κανενός ανθρώπου, εκείνα που ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον αγαπούνε. Αλλά σε μας τα φανέρωσε ο Θεός με το Πνεύμα του το άγιο. Επειδή, το άγιο Πνεύμα όλα τα ερευνά, και τα βάθη του Θεού.
Γιατί, ποιος άνθρωπος γνωρίζει το μέσα του ανθρώπου, παρά μονάχα το πνεύμα του ανθρώπου που είναι μέσα στον άνθρωπο; Έτσι και τα μυστήρια του Θεού δεν τα γνωρίζει κανένας παρά μονάχα το Πνεύμα του Θεού. Κι' εμείς δεν επήραμε το πνεύμα του κόσμου ( δηλ. τη φιλοσοφία και την κοσμική γνώση), αλλά το Πνεύμα του Θεού, για να γνωρίσουμε όσα χάρισε σε μας ο Θεός. Κι' αυτά (τα χαρίσματα) δεν τα εκφράζουμε με τα λόγια που διδάσκεται η ανθρώπινη σοφία, αλλά με λόγια που διδάσκει το άγιο Πνεύμα, μιλώντας σε πνευματικούς ανθρώπους με πνευματικόν τρόπο. Πλην, ο άνθρωπος που έχει την σαρκική γνώση (τον ορθολογισμό), δεν παραδέχεται όσα διδάσκει το Πνεύμα του Θεού, γιατί τα νομίζει για ανοησίες, και δεν είναι σε θέση να καταλάβει πως ανακρίνεται πνευματικά. Ο πνευματικός όμως άνθρωπος, ανακρίνει κάθε άνθρωπο, ενώ αυτός από κανέναν δεν ανακρίνεται».
Η απιστία υπήρχε πάντα. Μα σήμερα, με την αποτρόπαια ματαιοδοξία που μας τρώγει, την επιδείχνουμε σαν να μας δίνει τη μεγαλύτερη αξία. Όποιος έχει πίστη στον Θεό και στην αλήθεια που φανέρωσε, είναι καταφρονεμένος, σαν στενόμυαλος κι' ανόητος, και τραβά πάνω του όλα τα περιγελάσματα. Λογαριάζεται για ¨βλαμμένος» από τον πολύν κόσμο, μάλιστα από τον κόσμο που ξέρει να τα καταφέρνει στη ζωή, να «πετυχαίνει», να βγάζει λεφτά, να καλοπερνά, να μη δίνει πεντάρα για τίποτα, κατά το ρητό που λέγει: «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Για τούτο, χρειάζεται να έχει θάρρος και να περιφρονά την εκτίμηση του κόσμου και το υλικό συμφέρον του, όποιος λέγει πως έχει πίστη στον Θεό.
Ενώ εκείνον που καυχιέται πως δεν πιστεύει σε τίποτα, α') Τον έχει ο κόσμος σε μεγάλη υπόληψη και σεβασμό, μάλιστα όσο περισσότερο άπιστος λέγει πως είναι, τόσο περισσότερη είναι η εκτίμηση και ο σεβασμός που φανερώνει ο έξυπνος και σοβαρός κόσμος στο πρόσωπό του. Ο τέτοιος άνθρωπος είναι συνοφρυωμένος, με λίγα και βαρειά λόγια, αράθυμος κι' απότομος, « θετικός άνθρωπος», « γερό μυαλό». β') Όλα του έρχουνται βολικά, και δεν σκοτίζεται, δεν στενοχωριέται για τίποτα. Δεν έχει ευθύνες και ζαλούρες: Εδώ κάτω, λέγει, είναι η Κόλαση κι' ο Παράδεισος. Η ζωή είναι για να την απολαβαίνουνε οι έξυπνοι. Οι κοιμισμένοι κι' οι αφιονισμένοι ας πεθάνουνε».
Εξ άλλου, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να κάνεις τον άπιστο! Πατάς ένα μονάχα κουμπί, κι' όλα σου έρχονται βολικά. Ο διάβολος είπε στον Χριστό: Πέσε, προσκύνησέ με, και θα γίνουνε οι πέτρες ψωμιά, «οι λίθοι άρτοι».
Λέγει λοιπόν ο έξυπνος : « Να κάθεσαι, άνθρωπος με τετρακόσα μυαλά, να χάνεις τον καιρό σου με χαζομάρες, σαν τις γρηές, με θεούς, με κόλαση και με παράδεισο, με καντήλια, με θυμιατά, με δισκοπότηρα, με παπάδες και με καλόγρηες! Και σε ποια εποχή; Στην εποχή μας, που η επιστήμη στέλνει ανθρώπους στους πλανήτες! Ακούς, φίλε μου, βλακεία που έχει αυτός ο κόσμος;».
Αυτά λένε για τους πιστούς οι έξυπνοι και οι τιμημένοι τούτου του κόσμου, και τους χειροκροτούνε οι πολλοί, που τους έχουνε για φρόνιμους σε όλα, επειδή δεν κυνηγάνε ίσκιους, αλλά έχουνε μυαλό γερό, και επιτυχαίνουνε σε ότι καταπιαστούνε.
Ναι! Επιτυχαίνουνε, γιατί, μ' έναν λόγο, η απιστία είναι « η πλατεία πύλη και ευρύχωρος οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την απώλειαν», όπως είπε ο Χριστός, αλλά « εις την επί γης ευδαιμονίαν». Ενώ η πίστη είναι «η στενή πύλη και τεθλιμμένη οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι « η απάγουσα εις την ζωήν», αλλά « εις την επί γης δυστυχίαν και περιφρόνησιν». « Πολλοί εισιν οι εισερχόμενοι διά της πλατείας πύλης» κατά τον λόγο του Κυρίου, « και ολίγοι εισιν οι ευρίσκοντες την στενήν πύλην».
Όλοι οι άπιστοι λένε πως αν βλέπανε ένα θαύμα, θα πιστεύανε. Μα η πίστη δεν έρχεται με τη βία, αλλά με τη συγκατάθεση της ψυχής. Γι' αυτό σε όσους ζητάνε θαύμα για να πιστέψουνε, δεν δίνεται, κατά τον λόγο που είπε ο Χριστός στους Φαρισαίους: « Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί και σημείον ου δοθήσεται αυτή».
Αλλά και θαύμα να δει ένας άπιστος, η υπερηφάνεια δεν τον αφήνει να πιστέψει, για να μη φανεί ευκολόπιστος και καταφρονεθεί.
Πριν καιρό έγραψα με συντομία πέντε- έξη άρθρα για τα θαύματα που γίνουνται σ' ένα χωριό της Μυτιλήνης, με τον τίτλο « Φρικτά μυστήρια». Πολλοί αναγνώστες συγκινηθήκανε στο έπακρο, ιδίως οι ταπεινοί κι' αγράμματοι άνθρωποι, «τα μωρά του κόσμου και τα εξουθενημένα». Οι έξυπνοι όμως κι' οι τετραπέρατοι δεν δώσανε σημασία, και κάποιοι απ' αυτούς με περιγελάσανε και μου γράψανε πως λέγω ανοησίες.
Αλλά, «Θεός ου μυκτηρίζεται». Από τότε ως τα σήμερα τα θαύματα δεν πάψανε, κι ολοένα γίνουνται πυκνότερα και τρομαχτικώτερα. Οι άνθρωποι που τα βλέπουνε μου τα γράφουνε με όλα τα καθέκαστα, κι απ' αυτά κάνω ένα βιβλίο που θα είναι σαν πυρωμένο σίδερο για τις άπιστες γλώσσες (Πρόκειται για το βιβλίο «Σημείον μέγα» που εξέδωσε ο « Αστήρ»). Αυτόν τον καιρόν γίνουνται ανασκαφές, για να βρεθεί η αρχαία εκκλησία με τα λείψανα εκείνων που φανερώνονται ολοζώντανοι μπροστά στους απλούς ανθρώπους, στον ύπνο και στον ξύπνο τους, καθώς κι εικόνες και τα' άλλα κειμήλια. Θα είχανε βρεθεί όλα, και θα ξεσκεπαζότανε γρήγορα ολότελα αυτός ο φοβερός κρατήρας, που θα σάρωνε τους άπιστους με την αγιασμένη λάβα του, αν υπήρχανε περισσότερα μέσα στα χέρια των φτωχών ανθρώπων που σκάβουνε με μια πίστη που είναι σαν φωτιά.
Μα, όπως και να είναι, με τη χάρη του Θεού « την τ' ασθενή θεραπεύουσαν και τα ελλείποντα αναπληρούσαν», θα βγάλουνε σε καλό τέλος το βλογημένο αυτό έργο, και θα θριαμβέψει η ακατάλυτη πίστη μας, και θα ακουστεί ως τα πέρατα του άπιστου κόσμου η βροντερή φωνή: « Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος!».
Φώτης Κόντογλου
|
Σταύρο...Επιχειρείς να κάνεις κριτική πάνω σε ένα βιβλίο διαβάζοντας ένα ελάχιστο απόσπασμα; Είναι σα να κρίνω ολόκληρο τον χριστιανισμό επειδή διάβασα 2 σελίδες απ' το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Θα μείνω στην δήλωσή σου ότι θα το διαβάσεις, πράγμα που θα έπρεπε να έχεις κάνει ήδη μια και σε ενδιαφέρει τόσο η αντίθεση μεταξύ αθέων και θρήσκων. Εάν σε ενδιαφέρει η αθεϊστική σκέψη νομίζω αξίζει να διαβάσεις και το "Έτσι μίλησεν ο Ζαρατούστρα" του Νίτσε, αν δε το έχεις κάνει ήδη. Πραγματικά αν θα 'πρεπε να συστήσω σε κάποιον μόνο ένα βιβλίο για να διαβάσει στη ζωή του, αυτό θα ήταν.
Παύλο, προς το παρόν ασχολούμαι με βιβλία της λογικής και μεταλογικής, όπως "Αιχμάλωτος των μαθηματικών" που αναφέρεται στον Κουρτ Γκέντελ, και "η ελληνική ιδιαιτερότητα" του Καστοριάδη. Οι μεταφυσικές ανησυχίες του κου Dawkins μπορούν να περιμένουν κάτω από αυτό το πρίσμα, μιας και στα παραπάνω βιβλία αδυνατεί κανείς να διαβάσει περισσότερες από 5-10 σελίδες ανά ημέρα, αντιλαμβανόμενος το -κατά δύναμιν- πλήρες νόημα.
Μόλις περιέγραψες το τί συμβαίνει επί της ουσίας στα θρησκευτικά θέματα (όχι απαραίτητα από εσένα). Τέλος, η διδασκαλία ισχύει εφόσον αναγνωρίσεις τον Θεό και σε βοηθά να τον προσεγγίσεις με βάση τις αισθήσεις σου. Σε άλλη περίπτωση, δεν έχει αυτούσιο νόημα και η ενασχόληση μαζί της αποτελεί σοφιστεία.
Δεν με ενδιαφέρει επί της ουσίας η αντίθεσή τους (τα κοινά τους είναι περισσότερα από όσα νομίζουν), όσο ο κατά συνθήκην ορθολογισμός που επικαλούνται όλοι όσοι υποστηρίζουν δογματικά τις απόψεις τους. Υπό αυτήν την παρατήρηση, διαβάζω σχεδόν μόνο ακραίους δογματισμούς εκατέρωθεν, που προβάλλονται ως επιχειρήματα τους τελευταίους 6 μήνες που παρακολουθώ και συμμετέχω.
Στο προηγούμενο ποστ σου παρέθεσα τον τρόπο με τον οποίο γίνονται σήμερα οι "Χρησμοί" σε στυλ Πυθίας (ηξεις αφηξεις ουκ εν τω πολεμω θνηξεις) και τα κυρήγματα των επιστημονιστικών θρησκειών... Οι εσωτερικές αντιφάσεις και η ανακύκλωση των αξιωμάτων της λογικής, αποπροσανατόλιζαν το μέσο μυαλό από την αρχαιότητα ακόμα, με αποτέλεσμα να το ωθούν προς μία προκαθορισμένη συναισθηματική κατεύθυνση. Η ώθηση αυτή επιτυγχάνεται μέσω της ρητορικής ικανότητας που προδιαθέτει τον συνομιλητή, όπως η όμορφη διάταξη των συστατικών μιας σαλάτας την καθιστά πιο θελκτική. Μπορεί κανείς να διαβάσει μερικά πράγματα σχετικά με την "επιστήμη της λογικής" ώστε να καταλάβει, τί είναι εκείνο με το οποίο τον βομβαρδίοζυν καθημερινά. Πίστευα ότι θα το λάβεις σοβαρά υπόψη και θα το διευρευνήσεις διεξοδικά, μιας και φαίνεται να διαθέτεις αρκετά ανεπτυγμένο ορθολογικό τρόπο σκέψης.
Τέλος, οι άθεοι έχουν μια αγνωστικιστική ουδέτερη και συνεπή στάση, η οποία είναι απόλυτα σεβαστή (βέβαια, ως προς την ορθότητα ελεγχόμενη). Οι αθεϊστές είναι το αντίθετο. Επί της ουσίας οι αθεϊστές είναι θρήσκοι, οπότε και η παραπάνω πρότασή σου, που έχω παραθέσει, δεν έχει πραγματικό νόημα αν θέσουμε όπου άθεοι=αθεϊστές, ως ,απλά, μία ακόμα αντιφατική πρόταση (μιας και ο Dawkins και οι υπόλοιπες παραθέσεις αφορούν αθεϊστές και όχι άθεους):
"αντιπαράθεση αθεϊστών και θρήσκων" = "αντιπαράθεση θρήσκων και θρήσκων" = κενό νοήματος.
Κάποια στιγμή διάβασα στο ίντερνετ μία σοφιστεία που έλεγε: "ο αθεϊσμός είναι θρησκεία, όσο είναι χόμπι το να μην κολλάς γραμματόσημα". Βέβαια, ο εν λόγω σοφιστής ξέχασε ότι εκείνος που δεν έχει ως χόμπι να κολλά γραμματόσημα, αναγνωρίζει τόσο την ύπαρξη των γραμματόσημων, όσο και την ενασχόληση μαζί τους ως χόμπι... το οποίο και απλά δεν τον συγκινει. Ο αθεϊσμός αναγνωρίζει μία εικόνα του θεού, όπως εκείνον βολεύει, δηλαδή του προσωπικού θεού, τον οποίο και δεν αποδέχεται ως θεό, αλλά ως ιδεοληψία. Σύμφωνα με το παραπάνω παράδειγμα, το "να κολλά κανείς γραμματόσημα" δεν αποτελεί χόμπι, επειδή προσωπικά αναγνωρίζω το γραμματόσημο ως πχ. μαχαίρι (επειδή κάποιος αυτοκτόνησε με γραμματόσημο), οπότε και επί της ουσίας δεν υφίσταται η λέξη γραμματόσημο. Οπότε μαζευόμαστε όσοι δεν μας συγκινεί το γραμματόσημο και βγάζουμε ένα καινούργιο λεξικό, στο οποίο η λέξη γραμματόσημο έχει ως εξής:
-γραμματόσημο (ουσ.): αντικείμενο τετράγωνο αιχμηρό που χρησιμοποιείται για την τμήση αντικειμένων. Χρησιμοποιήθηκε από αργόσχολους ως χόμπι, οι οποίοι είχαν την πρωτόγονη συνήθεια να εναποθέτουν στην πίσω πλευρά τους σάλιο, και να τα κολλούν σε προσωπικά ημερολόγια.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 07-07-2008 14:04 ]
|
Ο ορισμός του φονταμενταλισμού: Αποδέξου πρώτα αυτό που διδάσκουμε και μετά διάβασέ το...
Θα περίμενε κανείς η ενασχόληση με τα νοήματα που εξέφρασε ο ίδιος ο δημιουργός του κόσμου να έχουν νόημα είτε πιστεύουμε σε αυτόν είτε όχι. Μήπως πρέπει να πιστέψω ότι ο Πλάτων ήταν Θεός για να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με τα νοήματά του; Τι παλαβή ιδέα είναι αυτή ότι πρέπει πρώτα να πιστέψεις στον Θεό για να αντιληφθείς τη σοφία ενός κειμένου; Μήπως επειδή η ίδια η σοφία λείπει και πρέπει να καλύψει το κενό η ...πίστη;
Οι φιλόσοφοι -ένθεοι και άθεοι- θα στριφογυρίζουν στον τάφο τους...
Κι έχω κι ένα ερώτημα να κάνω σχετικά με τον τίτλο του τόπικ: Εάν ο Αθεϊσμός είναι ο νέος φονταμενταλισμός, ποιος είναι ο παλιός; Πρέπει να ξέρουμε για να τον αποφύγουμε.
Μιλώντας για την προσωπική μου εμπειρία, πρέπει να σου πω ότι μεγάλωσα ως χριστιανός και ότι στην εφηβεία άρχισα να έχω τις πρώτες αμφιβολίες. Όταν στην 3η λυκείου αποφάσισα με καθαρή ψυχή να διαβάσω την Καινή Διαθήκη αναζητώντας τον Θεό, ήταν η χαριστική βολή για τη θρησκεία μέσα μου. Τίποτα το θεϊκό δεν υπήρχε εκεί, τίποτα το ανώτερο που να χρειάζεται να το αποδώσεις σε θεία παρέμβαση. Από τότε επιστρέφω συχνά σε αυτό το βιβλίο και δεν παύει να με απογοητεύει. Εάν η Καινή Διαθήκη ήταν έργο του Θεού (θεόπνευστο), τότε το "Έτσι μίλησεν ο Ζαρατούστρα" που διάβασα μετά από 1 χρόνο θα έπρεπε να το έχει γράψει ο Θεός του ...Θεού.
Αυτός που παρέθεσες είναι όντως φονταμενταλισμός, δηλαδή η αποδοχή της διδασκαλίας χωρίς την βιωματική προσέγγιση. Αυτό που σου ζητά κάποιος είναι να προσπαθήσεις να βιώσεις (αν δεν έχεις βιώσει ήδη) τον φορέα και κατακλείδα της διδασκαλίας (ΘΕΟ). Άρα η ορθή πρόταση έχει ως εξής: Αποδέξου(βίωσε και όχι με μαθηματικές συνεπαγωγές) το Θεό και στη συνέχεια παρακολούθησε τη διδασκαλία του.
Παύλο με την πρώτη πραάγραφο με επσιτρέφεις στη βάση της συζήτησης. Τα έχουμε συζητήσει περί των αξιωμάτων της ίδιας της επιστήμης. Με άλλα λόγια για να παρακολουθήσω τα μαθηματικά είμαι υποχρεωμένος να δεχθώ ότι πχ. 1+1=2 (έχω γράψει κάποια "ψιλά" στο μπλογκ μου με θέμα "Απλά μαθηματικά"), ή ακόμα και την έννοια του 1, χωρίς περαιτέρω επεξήγηση. Μην με επιστρέφεις στις ρίζες της συζήτησης, ώστε να μην ανακυκλώνουμε πάνω στα ίδια αξιώματα (που όπως σου είπα διαγράφουν την εξέλιξη "κενού νοήματος" στη συζήτηση).
Όταν νιώθεις την αγάπη, τη νιώθεις με βάση φιλοσοφικές προσεγγίσεις ή απλώς αποτελεί βίωμα; Γιατί δεν αποκαλείς το βίωμά σου αυτό "φονταμενταλιστικό" μιας και δεν κατανοείς καν πώς σου συμβαίνει και από που προκύπτει;
Το ερώτημά σου σχετικά με τον τίτλο, προφανώς αφορά τη Μαργαρίτα... Εντούτοις, υπάρχουν πάμπολλοι φονταμενταλισμοί, μερικούς από τους οποίους ανέφερα κι εγώ στα πλαίσια της συζήτησης αλλά σου διέφυγαν πχ. ο προτεσταντισμός. Δεν είναι ο μόνος αλλά στην παρούσα φάση αρκεί... εφόσον προυπάρχει ένας τουλάχιστον, αρκεί για να ονομαστεί η αθεΐα "νέος". Επίσης, ο αθεϊσμός υπήρχε πάντα, απλά δεν είχε οργανωθεί επίσημα ως θρησκεία, όπως συμβαίνει σήμερα. Γι' αυτό και είναι καλό να μη συγχέουμε τις σποραδικές πεποιθήσεις που υπήρχαν παλαιότερα, με το οργανωμένο δόγμα του σήμερα.
Η ερμηνεία των κειμένων αποτελεί προσωπική υπόθεση. Δεν μπορεί κανείς να πείσει τον άλλο πάνω σε ερμηνειολογικά ζητήματα και θέματα που αγγίζουν την τέχνη (σε μουσικό σάιτ αυτό θεωρείται περισσότερο από δεδομένο). Το πώς και το γιατί απαξίωσες το δόγμα του Χριστιανισμού είναι επίσης προσωπική υπόθεση που δεν συνιστά ούτε επιχειρηματολογία ούτε καν ένδειξη, απλά μία προσωπική μαρτυρία, σύμφωνα με τον "ορθολογισμό". Το "θεϊκό" είναι μάταιο να το ψάχνεις μέσα στην ύλη και τα σύμβολα που αποτελούν το βιβλίο. Εκεί θα πέσεις έξω αναγκαστικά.
Αν θέλεις ενασχολήσου λίγο, σε ερασιτεχνικό πάντα επίπεδο, με την ίδια τη λογική. Θα αναθεωρήσεις πολλά από αυτά που θεωρείς δεδομένα, ακόμα και την άποψή σου για τον Πλατωνισμό-Αριστοτελισμό, που αποτελεί ό,τι πιο ανθρώπινα ανεπτυγμένο έχει δημιουργηθεί (με τις αδυναμίες του φυσικά). Ο Αριστοτέλης αποκαλείται ο πατέρας της λογικής στην Αρχαία Ελλάδα, μάλλον διόλου τυχαία...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 07-07-2008 14:28 ]
|
Επιτέλους! Και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι διακρίνω έναν παππούλη μέσα στο καλάθι στον ουρανό!
Καιρό έχουμε να "ειδωθούμε".
