Απορια με της κλιμακες

Καποιος μου ειπε οτι καθε κλιμακα εχει και καποιο χαρακτηρα
π.χ. οτι ι μι ιφεσι ματζορε ειναι ι ποιο dark (αν δεν κανω λαθος αυτη μου ειπε )
αυτο που θα ηθελα ειναι αν καποιος ξερει καθε κλιμακα τι χαρακτηρισμο εχει ι που μπορς να το μαθω???

Για τους "χαρακτηρες" που λες δεν το εχω ξανακουσει , παντως ματζορε και dark δεν μου κολλαει

Πιο κλασσικιστικο χαρακτηρα πχ θα μπορουσες να πεις οτι εχουν οι μελωδικες ή οι αρμονικες οι οποιες εχουν και αυτο το " dark - evil " ακουσμα ..

χαρακτηρες /υφος δεν ξερω ποια ειναι ι ποιο σωστη λεξη

δεν μιλαω γενικα καθε τονος εχει το δικο του χαρακτηρα /υφος

Οι χαρακτηρισμοί κλιμάκων ή συγχορδιών,που είναι και το πιο συνηθισμένο,είναι καθαρά ψυχολογικό θέμα και αφορά μόνο τον ίδιο που ακούει ή παίζει.Δεν υπάρχει καμιά κατηγοριοποίηση σε σκοτεινές ή φωτεινές κλπ,γιατί ο καθένας άντιλαμβάνεται διαφορετικά έναν ήχο.Ό,τι κι αν ''κυκλοφορεί''για τέτοιο θέμα είναι τελείως αβάσιμο.

Ειχα διαβασει καποτε, αν και δεν θυμαμαι καλα, οτι καποτε πιστευαν οτι ισχυε αυτο για τους τροπους (ιονικος, δωρικος κτλ) Και νομιζω και οτι ο πάπας της δυτικης εκκλησιας ειχε απαγορευσει τη χρηση του φρυγιου τροπου διοτι πιστευαν οτι μπορουσε να μαγεψει οποιον ακουγε και να επιρεασει ....
Τωρα κατα κοινη ομολογια οι ματζορε θεωρουνται πιο ευθυμες απο τις ελασσονες που εχουν ενα πιο μελαγχολικο τονο
Απο κει και περα ειναι πολυ πιο υποκειμενικο το να προσδιορισεις τι συναισθημα βγαζει η καθε συγχορδια και σιγουρα μεγαλο ρολο παιζει και η αρμονια του κομματιου...π.χ. μια συγχορδια που πρεπει να λυθει, ας πουμε μια ντιμινουιτα (ελαττωμενη) μπορει να δωσει συναισθηματα διαφορα οπως προσμονη ή αγωνία μεχρι να λυθει σε μια κυρια συγχορδια.
Αν και γενικα επειδη μιλαμε για συναισθηματα δεν νομιζω οτι γινεται να τα προσδιορισεις ...
Οσο αφορα τον τονο για το λογο οτι εκει πλεον μιλαμε για συχνοτητες και για το πως επιρρεαζει καθε συχνοτητα τον ανθρωπινο εγκεφαλο.Εκει μαλλον θελει πολυ ψαξιμο η δουλεια. Ψαξε στο νετ για μουσικη και ψυχολογια, για μουσικοθεραπεια και τετοια, αν σε ενδιαφερει τοσο πολυ
Ελπιζω να βγαλεις ακρη και να μας πεις και μας!!!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : photis86 στις 20-02-2008 02:15 ]

Για να καταλάβεις φίλε cofee, σε γενικές γραμμές οι ματζόρε έχουν χαρούμενο άκουσμα και οι μινόρε λυπητερό (οι αρμονικές και οι μελωδικές) ενώ οι επίπεδες μινόρε έχουν πιο (οπως το λέει η και η λέξη) φλατ άκουσμα. Επίσης η κλίμακα που λέει κάποιος πιο πάνω ότι είχε απαγορευτεί (ουσιαστικά το τριημιτόνιο είχε, και όχι η κλίμακα) είναι η ελαττωμένη η οποία δημιουργεί μια τρομερή ένταση στα αφτιά μας. Όσον αφορά στους 7 αρχαίους ελληνικούς τρόπους πχ ο Λυδικός ήταν ένας τρόπος τον οποίον χρησιμοποιούσαν για να φτιάξουν παιχνιδιάρικες μελωδίες και τραγούδια για παιδιά. Δεν έχω χρόνο να πω παραπάνω ελπίζω κάποιος να το κάνει!

"...στην ποιηση και τη μουσική υπάρχει κάποιος περιορισμός στον τρόπο μεταχείρησης του υλικού.Η απόδειξη αυτού είναι οι διαφορετικές μεταξύ τους αρμονίες.Αυτός που ακούει την καθεμία ξεχωριστά επηρεάζεται με διαφορετικό τρόπο.Για παράδειγμα, ο Μιξολύδιος τρόπος προκαλεί τη λύπη και ζαρώνει τη ψυχή του ανθρώπου.Ο Δώριος τρόπος έχει τη δύναμη να αποκαθιστά την πνευματική σταθερότητα .Ο Φρύγιος τρόπος γεμίζει την ψυχή με ανθουσιασμό."

Αριστοτέλης. Πολιτικά.

Ο Ε.Power έχει κάνει μια λεπτομερή συσχέτιση μεταξύ τονικοτήτων και συναισθημάτων.
Επίσης ο M. Katz εχει φτιάξει ενα λεπτομερή πίνακα που αναφέρει τις σχέσεις μεταξύ όλων των τονικοτήτων (24) και των χρωμάτων.
Γενικά έχουν γίνει αρκετές απόπειρες συσχέτισης χρωμάτων-τονικότητων.Η διατονική κλίμακα αντιστοιχεί στα επτά βασικά χρώματα, κατα τους περισσότερους, με τον εξής τρόπο:
ΝΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ
ΡΕ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ
ΜΙ ΚΙΤΡΙΝΟ
ΦΑ ΠΡΑΣΙΝΟ
ΣΟΛ ΜΠΛΕ
ΛΑ ΛΟΥΛΑΚΙ
ΣΙ ΒΙΟΛΕΤΙ

Επίσης, την εποχή του Μπαρόκ γίνεται μια προσπάθεια αυστηρής συσχέτισης συναισθημάτων με τους τόνους ακόμα και με το συνδυασμό των οργάνων."Πατέρας" αυτής της "Θεωρίας των συναισθημάτων" είναι ο Καρτέσιος.

Δυστυχώς, για αυτό δεν διαθέτω πολλές πληροφορίες.

Ναι, σωστά άκουσες. Αν και όλες οι μείζονες κλίμακες, έχουν υποτίθεται το ίδιο άκουσμα, αφού έχουν ακριβώς την ίδια σειρά τόνων και ημιτονίων, οι κλασικοί διέκριναν διαφορετικά ηχοχρώματα σε κάθε μία από αυτές και κάποιοι, όπως ο Μπετόβεν για παράδειγμα, φημολογείται πως επέλεγαν την κλίμακα στην οποία θα γράφανε τα κομμάτια τους σύμφωνα με το συμβολισμό της.

Κάποιες έχουν μεγαλύτερη συμβολική αξία από άλλες. Αν θυμάμαι καλά - γιατί έχουν περάσει χρόνια από τότε που ασχολήθηκα με το ηχόχρωμα των κλιμάκων, η Σολ μείζονα θεωρείται η κλίμακα του "ήλιου". Η πιο λαμπερή κλίμακα. Στις Ελάσσονες νομίζω η Φα ελάσσονα, είναι αυτή που συμβολίζει το πεπρωμένο, αλλά δεν κόβω και το κεφάλι μου.
Θα σε συμβούλευα για να βρεις την απάντηση που ψάχνεις να ανατρέξεις σε ιστορικές σημειώσεις που αφορούν τους κλασικούς συνθέτες. Όταν γράφουν για τα έργα τους, συνήθως σημειώνουν και τη συμβολική σημασία της κλίμακας επάνω στην οποία γράφτηκαν τα έργα τους, ειδικά όταν πρόκειται για μεγάλα κλασικά έργα. Κοίτα περισσότερο στη βιογραφία του Μότσαρτ και του Μπετόβεν. Ίσως και του Σούμπερτ.

Αυτές οι θεωρίες πάντως για τη συμβολική σημασία της κάθε κλίμακας, είναι ανθρώπινες παρατηρήσεις. Μπορείς να παίξεις κάθε μία από αυτές και να δεις τι αίσθημα προκαλούν σε εσένα. Νομίζω αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος, όταν μιλάμε για σύνθεση, αφού μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει σημασία, η αίσθηση της κλίμακας.

Είχαν απαγορεύσει το διάστημα Φα - Σι, που είναι αυξημένο, ως διάστημα του διαβόλου, οπότε πάντοτε βαρύναν το Σι με μια ύφεση.

Το θέμα των κλιμάκων έχει τεράστιο ενδιαφέρον, αν σκεφτεί κανείς ότι οι ίδιες κλίμακες αν τις χρησιμοποιήσεις με έναν τρόπο παραπέμπουν σε βυζαντινή μουσική, με άλλο παραπέμπουν σε τζαζ, ή σε μουσική της εποχής του σέξπηρ ή σε λαϊκά! Και όλα αυτά οφείλονται στη διαδοχή που επιλέγει κανείς σε ότι αφορά τις συγχορδίες, σε τι ανάλυση θα τις παίξει και τι αλλοιώσεις θα προσθέσει! Αυτό είναι το κατ' εμένα απίστευτο στη μουσική. Πώς μια μείζονα κλίμακα ας πούμε, όταν την χρησιμοποιήσεις με έναν τρόπο σου βγάζει κλασική μουσική, ενώ με έναν άλλο τζαζ, με έναν τρίτο μπλουζ.

koita an ennoei kt g akousma aytos pou sou eipe t mono diaxorismo pou mporo na sou po einai pos oi majore einai opos k oi sygxordies tous xaroymenes san ixos eno oi minore exoun ena pio lupitero pio allo akousma s sxesi m tis majore!!!alla o xaraktirismos pou sou eipe k den kollaei k den t exo ksanakousei..

kai sygkekrimeni katigoriopoiisi den yparxei,alla genika stis klimakes ektos ap t an einai minore i majore sigoura paizei rolo oso anafora t akousma tous o oplismos pou exei i kathe klimaka!isos m ayto pou sou eipe na ennoouse pos oi ufeseis b k e pou exei i klimaka efoson i ufesi ellatonei imitonio dimiourgoun enan vathi k isos akomi k skoteino ixo o opoios nai men dn endykneite gia matzore alla etsi tou dimiourgeite sto diko tou ayti!!!

Το βασικό λάθος που κάνει ένας νέος μουσικός είναι ότι εφαρμόζει ολοκληρωμένες απόψεις πάνω σε εξειδικευμένες 'συνιστώσες' του ήχου. Ο μουσικός ήχος περιλαμβάνει μία πληθώρα στοιχείων-ιδιοτήτων, μερικά εκ των οποίων βρήκα πρόχειρα σε μία αναζήτηση:

μουσικότητα, ανάλυση, ταχύτητα, ηχοχρωματικό πλούτο, κύριο σώμα, απόσβεση, μεταβατικότητα, εστίαση, βάθος, δυναμική, εικόνα, λυρισμό, όγκο, αέρα, ομοιογένεια, φυσικότητα, απαλότητα κλπ.

Οι κλίμακες (σκάλες), όπως αυτές αναφέρονται σε διδασκαλίες, αποτελούν οργανωμένη γνώση μεταδόσεως των μουσικής επιστήμης. Στην ουσία σπάνια κανείς συναντά ανάλυση αυτοτελούς 'κλίμακας' σε μουσικό κομμάτι, μιας και συνήθως στερείται ολοκληρωμένου μουσικού νοήματος. Όλα τα παραπάνω στοιχεία (και όχι μόνο) συμμετέχουν στην ψυχολογία του μουσικού μας κομματιού. Είναι δυνατόν να δημιουργήσει κανείς κομμάτι ματζόρε το οποίο να βγάζει κατάθλιψη, όπως και μινόρε που είναι πολύ χαρούμενο, ανάλογα με τα υπόλοιπα στοιχεία που συμμετέχουν. Θεωρώ σημαντικό να μην απομονώνουμε μουσικά στοιχεία προσπαθώντας να δημιουργήσουμε αυτοτελές νόημα. Είναι σα να λέμε ότι το πράσινο στη ζωγραφική είναι χρώμα ηρεμίας και περίσκεψης, κι εγώ ζωγραφίζω σκηνή πολέμου με πράσινο χρωματισμό του αίματος και περιμένω το κάδρο μου να είναι γαλήνιο... Το χαρακτηριστικό που επέλεξα "συμμετέχει" στην όλη εικόνα, δεν την καθοδηγεί.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 21-02-2008 09:41 ]

Ναι αλλά ακούγοντας μια σκάλα ματζόρε η μινόρε (ειδικά αν είναι αρμονική μινόρε) καταλαβαίνει το αυτί μας μια διαφορά. Αυτό είναι σίγουρο. Συνήθως οι μινόρε (και ξαναλέω ειδικά οι αρμονικές) έχουν αυτό το στοιχείο της "λύπης" (μικρή 3η, μικρή 6η) που ουσιαστικά μαζεύει την σκάλα προς τα μέσα. Είναι πολύ χαρακτηριστικό. Το αν το κομμάτι που φτιάχνουμε είναι χαρούμενο ή λυπητερό δεν έχει τόση σχέση με τη σκάλα (αλλά όπως και να το πάρει κανείς συνήθως τα λυπητερά είναι μινόρε) . Και δεν έχει σχέση γιατί μπορούμε να αλλάξουμε το ύφος εμφυτεύοντας μέσα στη σκάλα την σχετική της (ναι το λέω μπακαλίστικα) χωρίς απαραίτητα να αλλάξουμε σκάλα. Τελοσπάντων, διαχωρισμός υπάρχει και σε αυτές και στους τρόπους. Ο κάθε τρόπος χρησιμοποιούταν για διαφορετικό σκοπό από τους αρχαίους Έλληνες. Παραθέτω ένα site με αρκετές πληροφορίες : Αρχαίοι Ελληνικοί Τρόποι

θα συμφωνησω με την αποψη οτι η ματζορε δινουν ενα πιο χαρουμενο ακουσμα απο τις μινορε... γιατι στο αγγλικο συστημα οταν εδινα εξετασεις ειχε μια ασκηση η οποια ηταν να καταλαβουμε εαν το κομματι βρισκοτανε σε ματζορε ή μινορε... Και ως συνηθως η δασκαλα μου ελεγε οτι η ματζορε ειναι πιο χαρουμενη και η μινορε πιο λυπητερη.

Τωρα εαν καποιος αισθανεται οτι η μινορε ειναι πιο χαρουμενη αλλο αυτο...εξαρταται για το πως σκεφτεται.....
εγω πιστευω οπως το βλεπει ο καθενας με τα συναισθηματα του.......