Πιστεύω πως όλοι οι "μεγάλοι" ερμηνευτές,σαν αυτούς
που αναφέρατε έχουν ένα είδος ανασφάλειας.
Ιδιαιτέρως στην σημερινή εποχή που τα πάντα έχουν κατακλυστεί
από κακή μουσική.
Πιστεύω πως ερμηνεύοντας τραγούδια πιο "εμπορικά",πιο "εύκολα"
μπορούν να είναι ξανά στο επίκεντρο,να λένε "είμαστε και εμείς
εδώ,έχουμε παρουσία"άσχετα αν αυτή η παρουσία πολλές
φορές εκφράζεται με επιλογές που παρεκκλίνουν αρκετά από
την πορεία τους ως τώρα.
Όσο για την Ελευθερία Αρβανιτάκη, ίσως να έχει γίνει πιο
"ποπ" ,όπως λες Σωτήρη,το τελευταίο διάστημα, μα δεν νομίζω
πως αυτό είναι άσχημο, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση
της Πρωτοψάλτη που κατά τη γνώμη μου τώρα τελευταία
αναλώνεται....
Άλλωστε η δουλειά με τον Νίκο Ξυδάκη το αποδεικνύει πως
παραμένει στον δρόμο της άσχετα αν κάποιες φορές δοκιμάζει
και άλλους δρόμους.
Τα ίδια στο παρελθόν έλεγαν κάποιοι για την Χαρούλα Αλεξίου
όταν έκανε το Δι'ευχών,πως αποκύρηξε το λαϊκό παρελθόν της,
βέβαια οι σημερινές επιλογές των Νταλάρα-Αρβανιτάκη για
παράδειγμα,δεν συγκρίνονται με το Δι'ευχών που στον χρόνο
έγινε δίσκος-σταθμός στην καρριέρα της Χαρούλας,απλά
το παραθέτω για να τονίσω την ανάγκη πειραματισμού που
καμιά φορά σου βγαίνει και άλλες όχι.
Για να επιστρέψω στην Αρβανιτάκη γιατί ξέφυγα από το θέμα
είναι πολλά τα τραγούδια που μου την φέρνουν
στο νου και που εκφράζουν αυτό το "γήινο"που λες μα ταυτόχρονα
και το "αέρινο"
Γιατί η Ελευθερία είναι γη και αέρας ταυτόχρονα
Επιλέγοντας 2 θα πω το "Παράπονο-ξενιτιά"για το "γήινο"
και το "Μη φεύγεις"για το "αέρινο"
Υγ.Σωτήρη το "Μαύρο κυπαρίσσι" είναι σημάδι στην καρδιά....