και εμεις πριν εικοσο χρονια
τα ιδια ρωταγαμε.
βεβαια είχαμε και τη μουρλια, αλλά τα χρήματα ήταν πιο εύκολα και ο ανταγωνισμός λιγότερος.
τώρα όποις το αποφασίσει ένα ωραίο πρωί βαφτίζεται ηχολήπτης.
δίνει μία τιμή 50ε φθηνότερα από εσένα και αντε να εξηγήσεις στους άσχετους, οτι και αυτος είναι ΄μέγας άσχετος.
αποτέλεσμα, να ρίχνεις συνέχεια τις τιμές σου και να αυξάνεις τις ώρες εργασίας και την εκπαίδευσή σου, στα νέα μηχανήμτα και τις τεχνικές.
απο πανυγύρια 140DB eko μέχρι κλασική με 40 όργανα και χορωδία.
απαραίτητα:
1) γνωσεις ψυχιατρικής και ψυχανάλυσης. αυτή άλλωστε είναι και η μοναδική δουλειά του ηχολήπτη. όλοι οι μουσικοι και ειδικά οι τραγουδιστες, είναι άτομα ανασφαλή και προβληματικά. δουλειά σου είναι να τους πείσεις οτι ακούγονται καλά, ανεξάρτητα απο το αν αυτό είναι πάντα αλήθεια.
οχι "γλύψιμο" - ψυχανάλυση.
2) γνωση αγγλικών. όποιος μπoρεί και διαβάζει manuals απο τα αγγλικά, και οχι απο τις απαράδεκτες ελληνικές μεταφράσεις ξέρει 70% περισσότερα πράγματα απο τους άλλους. απόδειξη, οτι όλοι τον ρωτάνε.
3) καλές δημόσιες σχέσεις, με όλους τους επαγγελματίες του χώρου, ηχολήπτες, στούντιο, μαγαζιά, φίρμες, μουσικοί, με συνεχή ενημέρωση.
4) νόμος: η φωνή του τραγουδιστή τουλάχιστον 6-9db πάνω απο ολους τους άλλους. ποτέ δεν διώξανε κανέναν ηχολήπτη γι αυτό.
5) γερο, γερό, γερό, γερό, γερό στομάχι. και πόδια, για την ορθοστασία.
και νεύρα γιά όλα τα προηγούμενα.
6) λεφτά? ποιά λεφτά! εμείς το χόμπυ μας κάνουμε. μας κοστίζει κάτι παραπάνω, αλλά το διασκεδάζουμε. αλλοι τα παίζουν στο καζίνο. άλλοι τα δίνουν στους γιατρούς.
εμείς στην Εφη Θώδη.
και στο Mahler.
leanthros