Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ’αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος.
Που πια δέν έχω τίποτε άλλο
Μες στούς τέσσερις τοίχους,το ταβάνι,το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο
Δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
Έτσι σ’έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στό αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει
Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη και μαζί
Πήγαινε,πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’άπατα μιάν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μες στόν Παράδεισο.
πως να μην χρειαζεται ο ερωτας?πηγη ζωης δημιουργιας και εμπνευσης..
και ακομα και αν ποναει ο ερωτας εχει αυτη τη γλυκα της αυτοκαταστροφης...