609 online · 210.826 μέλη
Γειά σου και σένα φίλε ,....
κι ελπίζω η καρδιά μας να μην είναι απο πέτρα,
ουτε κυλούμενη μα ούτε και σταθερή,
να βγάζουμε εύχομαι την φωνούλα μας,
και να ναι βροντερή γλυκιά και καθαρή,
αν και μ αρέσουν οι Rollingstones γενικά,
μου θυμίζουν αυτή την αστραπή,
και την ζέστη την απαλή,
που βγάζει ο ήλιος τα πρωινά,
χάρηκα που μου απάντησες ,
.....βρήκα φίλους εδώ ,
που γράφουν οτι τους λεέι η ψυχή τους,
κι αυτο ,πολυ το εκτιμώ....
δεν είναι για εκδοτήρια οι στίχοι σας
απ ότι κατανοώ,
γράφετε για την ομορφιά ,
για το γαμώτο σας ετσι απλά...
κι άν παίρνεις φίλε μου έμπνευση ,
απο κάτι ή κάπου αλλού ,
σίγουρα δεν το κατακρίνω,
όμως.....
πρόβλημα ίσως να δημιουργείς,
χωρίς λόγο στον εαυτό σου,
το βλέπω καθαρά οτι απο μόνος σου
μπορεις αψογα να εκφραστείς....
κατι δικό σου ,ειναι μόνο δικό σου,
είναι αυτο που λένε ευτυχία,
αλλλα μην ανησυχείς,το εχω κάνει κι εγώ,
λίγες φορές,
όμως μετανοώ,
πάντα,
ετσι είναι η έμπνευση,
δεν την έχεις καθημερινά,
χρειάζεται καιρός για να περάσει,
και μέσα μας πολυ πολυ δουλειά.....
σου εύχομαι ότι καλύτερο με τις ποιητικές σου υποχρεώσεις,
κι άν μας αγαπάς κι εμάς,κατι απο αυτά που εχεις γράψει,
να διαβάσουμε, κι απόλαυση να μας δώσεις,
κι άν σου έιπα για την κυλιόμενη πέτρα,
να ξέρεις ,....χαριτολογώ,
ψάχνω λόγο και αιτία,
....κι έγω,
με φίλους να επικοινωνήσω,
και να πω΄ενα ΄΄γειά''
σας αγαπώ....
FILIOSH
Έυχομαι να μουν αέρας
να φυσούσα τα πρωινά
και για αγάπες να φύσαγα
σε ακρογιάλια μακρινά
Θα θελα να μουνα φωτιά
φωτιές να άναβα σε δάση
αλλά και πυρκαγιές να έσπερνα
στης ψυχής την πλάση
Ας ήμουν θάλασσα
τα πέλαγα να διαφέντευα
και μες του ωκεανού τα κύματα
νερα και αφρούς να έφερνα
Ας ήμουν κι ένας γλάρος
να πετούσα δίπλα στο γαλάζιο
και κοντά στα δέντρα τα ψηλά
βόλτες να φερνα χωρίς τον εαυτό μου να κουράζω
Η μουσική θα ήταν το ονειρό μου
Να γινόμουν ένα με αυτήν
και μες των νοτών τη μελωδία
εγώ να μύριζα φθόγγων ευωδία
Ό, τι και να γινόμουνα
Πουλι, αέρας, θάλλασα, γλάρος, μουσική
Ένα πόθο θα είχα σε ολάκερή μου την ζωή.
Να μενα αγνός, αγνός σαν ένα αρνάκι
και να χαιρόμουν τη ζωή
και με τις ομορφιές και με τα πάθη
Eτσι απλά χωρίς λόγο και αιτία,
απλοικά χωρίς αφορμή,
σαν αγέρας που φυσούσες,
μας παρέσυρες κι εμάς,
με μιά όμορφη μελωδία......
μεσα απο της ψυχής τα βάθη,
αχαλίνωτα του πόθου μονοπάτια,
έγειρες στης αγάπης τη φωτιά,
μάς έγνεψες χαμογελαστά,
μας πήρες μακριά,
απ του πόνου μας τη στάχτη...
ευχή και όνειρο να γίνουν χειροπιαστά,
νότες του πενταγράμου που κυλούν
σε δάχτυλα καθως ματώνουν,
και γίνονται έργα μουσικά....
τΟσα χρΟνια Ωριμα,
μΕ κατΑφεραν να φΤασω εδΩ,
να περΑσω απΟ στΑδια πρΩιμα ,
και νΑ γυρΙσω πΙσω,
στΑ παιδικΑ τΑ χρΟνια,
να πΩ ευχαριστω,
παληΑ υποδΗματα Αφησα,
καΙ ανΩριμος πια ,
προχωρΩ........
μικρΟς στΟ νοΥ ,
Ετσι χωρΑω τΑ πΑντα,
μΕ καθαρΗ σκΕψη καΙ ματιΑ,
μπορΩ,
καΙ ξενυχτΩ μαζΙ σου ζωΗ,
θλΙψη καΙ χαρΑ ,
ανΩνυμες μητΕρες,
ταμπΕλες που φΥγαν απΟ την καρδιΑ,
λΟγια ποΥ πιΑ δΕν στΑζουν ,
δΕν τρομΑζουν ,
δΕν πιΑνουν για φοβΕρες....
Ενα μΕ το εΙναι μου Εγιναν,
Ενα μΕ τΗν ψυχΗ μου,
δυνατΟτερος ,
καΙ μΕ αγΑπης γεμΑτα μυρωδιΑ,
φυλλα ποΥ τρΕμουν στΟν αΕρα,
ζωΗ μου δΕν σΕ χΟρτασα,
θΕλω νΑ ξαναζΗσω,
να πιΩ κΑθε γουλιΑ
απ τΗς ΑνΑστασΗς σου το νερΟ,
καΙ ζωντανΟς σΑν ερΘει η στιγμΗ,
τΑ μΑτια μου να κλεΙσω.
FILIOSH
Καταθέσεις Τέλους... Απο την αρχή μέχρι το τέλος
και να 'με λοιπόν
στο μέρος ετούτο
που η ζωή μου έμελλε να αρχίσει
φτηνά και μαύρα τσιγάρα...
στάχτες...
Σκοτεινοί καιροί
για εμάς τους ονειροπόλους
κι όμως
ποτέ δεν έχω συγχωρέσει
ούτε ξεχάσει... υποθέτω
κι έτσι κόλαση και παράδεισος
είναι για μένα το αυτό εδώ
Επειδής δεν είναι απλό όσο ένα πεντάγραμμο
ή ένα πεντάγωνο μαθηματικό (και μη)
κι έτσι όπως βαθειά κατεστραμένος είμαι
δεν το καταριέμαι, ούτε το διεκδικώ
και σαφώς κάποτε, δεν θα το συγχωρώ
έτσι υπνοτισμένος τον εαυτό μου που ακολουθώ
μήτε ξέρω τη συνέχεια
μόνο την υπολογίζω
κι εσένα όμως τώρα καλύτερα που σε παρατηρώ
κι εσύ τόσο ολότελα χαμένη είσαι
όπως κι εγώ...
ούτε άγγελος, ούτε δαίμονας
ούτε σκυλί της κολάσεως μυθικό
ούτε με τον διάβολο τον ίδιο μοιάζεις...
τώρα που σε καλοβλέπω
μοιάζεις με κάτι χειρότερο πολύ
με άνθρωπο μου μοιάζεις
με ποταπό αστό
και φοβάμαι,
οτι ακόμα δεν έφτασα στο "Κατάντησα"
και φοβάμαι,
οτι για εμέ υπάρχει και το "πιο χαμηλά"
πιο σκοτεινά,
ξανά και πάλι
ανανεομένα
δυναμικά συνεχίζω
πιο μαύρα και μοχθηρά
κι έγινε η μαυρίλα καπνός
για τα τσιγάρα που γράφω
κι έγινε η κακία αλκοόλ
να καταπίνω την αηδία, που έχω τόση να ξεράσω...
Παράξενος κόσμος... τι να πείς....
-----------------
Cowboy Vermilion
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Xaris4529 στις 15-02-2010 03:49 ]
Sήμερα σε θυμάμαι,
πρώτη φορά,
χρόνια πολλα μου λείψανε
και η δική σου η συντροφιά.......
Μού λεγες ,
ματάκια μου μικρά,
ψυχή μου όπου πονούσες,
στο στόμα φιλιά μετρούσες.
Ανοιξη το χειμώνα μου δωσες
γέλια παντού ,
μιά ζωγραφιά παιδιού ,
που παίζει με το χώμα
χαρά Θεού.....
Sτιγνο το χέρι ,φονικό
κι η θλίψη πιά με συντροφεύει,
λιώνει το μαχαίρι η φωτιά
που την ψυχή μου κυριεύει.....
Στάλαξέ μου στήν καρδιά
τόν πόνο που φοβάσαι,
στού φεγγαριού την αγκαλιά
θα σ έχω να κοιμάσαι.......
Κι άν κλάψεις όταν θυμηθείς
τήν τόση απουσία,
η αγκάλη αυτή που θα χαθείς
θα γίνει τρικυμία.....
θάλασσα ο δικός σου νούς
κύμα γλυκό το δάκρυ,
της λησμονιάς σου βαθύς ο ουρανός
τόυ νήματός σου η άκρη.........
FILIOSH
FILIOSH
καλος ηρθες στην παρεα μας!!!
αν εχεις ακουσει τι γινετε με εμενα απο τους αλλους
(σειγραφεις)
τοτε θα ξερεις οτι κατα καιρους εχω ποιηματοδιαριες!!!
παρε ενα παραδιγμα!!!!!!
Φως του ουρανού
κι αλφαβητάρι αγάπης
της νύχτας πέπλο αγνό
στο πως του δειλινού
Εικόνα μακρινή
χαμένη στην ΥΔΡΟΓΕΙΟ
κι εγώ να αναζητώ
για χρόνια αυτο τα όνειρο.
Αστέρια μακρινά
εσείς που μαρτυράτε
πως κάπου εκει ψηλά
η αγάπη μου κοιμάτε.
Και πέρα απ' τα γνωστά
φωλιάζει ενα θάυμα
αλήθεια μυστική
αγάπη μαγική.
Σελήνη φωτεινή
χρυσώνεις την ματιά μου
και ντύνεις στα λευκά
τα γκρίζα ονειρά μου.
Σ' αγαπώ, όχι μόνο γι' αυτό που είσαι,
αλλά γι' αυτό που είμαι εγώ όταν είμαι μαζί σου.
Σ' αγαπώ, όχι μόνο επειδή έχεις φτιάξει τον εαυτό σου όπως είναι,
αλλά επειδή φτιάχνεις και μένα.
Σ' αγαπώ επειδή έχεις κάνει περισσότερα
απ' όσα θα μπορούσε να είχε κάνει οποιοσδήποτε,
για να με κάνει ευτυχισμένο.
Κι όλα αυτά τα κατάφερες με το να είσαι ο εαυτός σου.
Σ' αγαπώ.
Μην ξεχνάς, κρατάς στα χέρια σου κάτι πολύτιμο, τη καρδιά μου!
Παράνομα σε πόθησα,
σε θέλησα κοντά μου,
λαχτάρησα τα χείλη σου,
έκαψα την καρδιά μου.
Τα βράδια μου ξενύχτησα
σκεφτόμουνα εσένα,
όλα τα λόγια τα γλυκά,
μάτια μου αγαπημένα.
Και το μυαλό μου μπέρδεψα,
με οδήγησε η ψυχή μου,
απ' την αιώνια λήθη μου
στην πλήρη λύτρωσή μου.
Μα τώρα ο χρόνος τελείωσε,
έχασα το παιχνίδι,
πάλι μονάχη έμεινα,
φωτιάς αποκαίδι.
Ίσως να μη σε ξαναδώ,
μα πάντα θα θυμάμαι,
πόσο σε ερωτεύτηκα
κι έτσι δεν θα λυπάμαι...
Τ' αστέρια υποκλίνονται
στη λάμψη των ματιών σου
και κάθε φλόγα χάνεται,
στη φλόγα των φιλιών σου...
Θαμπώνομαι στη λάμψη σου
καίγομαι στη φωτιά σου,
γίνομαι πυροτέχνημα
μέσα στην αγκαλιά σου!!!
Ονειρεύτηκα να σε γνωρίσω,
να γνωρίσω κάποια σαν εσένα
τελικά έγινε και για σένα θα ζήσω
εμείς οι δυο σαν ένα.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν μου αρέσει
κάτι που με απασχολεί,
είναι αυτό το σ' αγαπώ
που απ' το στόμα σου δεν λέει να βγει.
Μια φορά σου είπα "σ' αγαπώ"
χαρούμενος πίστευα θα σου αρέσει
όμως βιάστηκα πολύ να σου το πω
άραγε... τέτοια σχέση.. Θα αντέξει..;
Με κοίταξες με βλέμμα παγωμένο
δεν το κατάλαβες... Ναι... είχα πληγωθεί
τι σε κάνει να νιώθεις το σ' αγαπω απαγορευμένο;
γιατί καρδιά μου.. γιατί;
Αχ! και να ξέρες τι αισθάνομαι για σένα
μακάρι μια μέρα να το νιώσεις.
Αχ! και να ξερά τι αισθάνεσαι για μένα
ελπίζω κάποτε να μην με προδώσεις.
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι
μήπως πράγματι δεν μ' αγαπάς...;
Στην αγάπη προσπαθώ να κρατιέμαι..
αλλά στο ευαίσθητο σημείο πάλι με χτυπάς.
Είναι τόσο δύσκολο για σένα
να πεις ένα γλυκο "σ' αγαπω";
δεν θέλω πολλά.. μόνο ένα...
που θα με κάνει να αναστηθώ!
Μακάρι να μην αργήσεις ψυχή μου
την καρδιά σου να αφήσεις
είναι... πράγματι... ευχή μου
σύντομα να μ' αγαπήσεις.
Όταν διαβάσεις αυτές τις λέξεις
και πραγματικά τις προσέξεις
τότε μόνο θα καταλάβεις
πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της αγάπης...
Φεύγεις από μένα μακριά
φεύγεις απ' αυτόν που σ' αγαπά
ξέρεις πως δεν έφταιξα εγώ
εσύ διάλεξες το χωρισμό,
γκρέμισες ότι είχα ιερό.
Τώρα πια δεν σ' αγαπώ
δεν μπορείς πια να ελέγξεις
τις καρδιάς μου τον παλμό.
Τώρα πια δεν λαχταρώ
η αγάπη που σου είχα
έχει πάψει από καιρό.
Διώχνεις κάθε σκέψη μου μακριά
ρίχνεις την καρδιά μου στη φωτιά
όρκους που δεν τήρησες κρατώ
λόγια που με ρίξαν στο κενό,
νόμιζες δεν θα αναστηθώ.
Μου λείπεις και σ' αναζητώ
φώς μου παρηγοριά μου,
μα ίντα θα βγει που βρίχνεσαι
χιλιόμετρα μακριά μου.
Χιλιόμετρα απόσταση
είμαι μα δεν με νοιάζει,
έτσι κι αλλιώς η σκέψη μου
με 'σένα κουβεντιάζει.
Μην το θαρρείς πως σε ξεχνώ
όσο μακριά κι αν είσαι,
κάθε στιγμή κάθε λεπτό
μες το μυαλό μου είσαι...
παρε ΜΙΑ ιδεα!!!!!
Καλώς σας βρήκα,.....
γειά σου Dreicon,
που μιλάς για την αγάπη,
για τα μάτια τα φωτεινά
που οταν τα βλέπω αρμενίζει,
η δικη μου η καρδιά,.....
αγαπησιάρη....
και σκέφτομαι τι να σου πώ,
τι να σου απαντήσω,
με τόσο μεγάλο ποιήμα απ την καρδιά,
εγω δεν μπορώ...
συγνώμη κανω πίσω.....
¨
:)
αμα μας πείς για όλες τις αγάπες,
εμένα τί μου μένει πιά να πώ,
ψάχνω και γω ο άμοιρος,
για φεγγάρια νοσταλγικά,
μες τ ουρανού τη θλίψη,
αγάπες να θυμίζουν
και λόγια ψυθιριστά,
που μες τ αυτιά να κλαψουρίζουν,
σαν να υμνούν την λύπη,
για εναν έρωτα που θα χαθεί,
για τριαντάφυλλα που ματώνουν την καρδιά,
κι αφήνουν αιώνια του πόνου μυρωδιά.
περαστικά να μήν είναι μα παντοτινη η μουσική,
που κι αν ακόμα την ψυχή πονά,
τη θλιψη μας ζωγραφίζει,
και μας κρατάει συντροφιά.....
σου δίνω τη σειρά μου τώρα,
μήπως και σου λειψε η εμπνευση η ποιητική,
γράφε οτι θέλεις και πνίξε τη ζάλη,
απ της αγάπης το πιοτό μέθυσα
και με πονάει το κεφάλι....
:)
FILIOSH
Πάρτε με τοπογραφικοί ωκεανοί πάρτε με
ταξιδέψτε με στα ανήλιαγα βάθη σας
κάντε με να ξεχάσω τον κόσμο που ζω.
Πάρτε με τοπογραφικοί ωκαεανοί πάρτε με
γυρω γύρω πολύχρωμοι ιχθύες να πετούν
και κάτω απο τον ασυνέφιαστο ουρανό να κολυμπούν
Το φεγγάρι πάνω να λάμπει, ολόγιομο
σύμβολο φωτός και στρογγυλό σα σφαίρα
να περιπλανιέται στου κόσμου την άκρη περα
Σπήλαια, χωμένα στα βάθη του νερου να χάσκουν
γεμάτα κόσμους κρυφούς, γεμάτους με ζωή
την ομορφιά τους άραγε, θα την χάσουν;;;
Και πάνω νήσοι, της θάλασσας παιδιά
ξεπροβάλουν από το κύμα
και φτάνουν στου ουρανού τη σκοτείνια
Σκοτείνια, ναι, βράδυ είναι και κόσμοι κρυφοί
διασκεδάζουν και γλεντούν
και σε όλη τους τη μέθη Τρίτωνες χαιρετούν
Τρίτωνες περήφανοι και γοργονες πολύ σπουδαίες
παρέα με ψάρια αστακούς κάβουρες και ξιφίες
μόνο αυτοί γνωρίζουν του κόσμου τις αξίες
Εγώ στεφανωμένος με κορράλια, το θάυμα χαίρομαι
Το θαύμα των θαυμάτων, όχι απ' τα ανθρώπινα παρμένο
αλλά από όλους τους ανθρώπους πλήρες ξεχασμένο
Πάρτε με τοπογραφικοί ωκεανοί πάρτε με
ταξιδέψτε με στο μαγικό σας το νερό
και μην με κάνετε να νιώθω ως κάτι ασήμαντο, μικρό
χαίρε...
και χάρηκα που αρμενίζω στου πέλαγου τα βάθη,
ήταν γραμένα μέσα σου μικρά μικρά,
και τώρα που ήρθε η ώρα ,αντάμωσε
με της σελίδας τα φιλιά.......
μικρός κι άν είσαι δεν πειράζει,
τ ανήλιαγα νερά κατω απ το φώς του Φεγγαριού
ειναι γεμάτα πάθη,
Αχ, κόσμε παψε να μου θυμίζεις πιά
ότι κι εγω εκανα λάθη......
όμως ,
πέρα απο το ωραίο που είχα να σου πω,
πρέπει κι εγω τωρα να πώ κατι δικό μου,
κατι που να σκαλίζει ,
κατι που ισως μέσα μου χρυσάφι να θυμίζει,
αν είναι και στης αγάπης τα όνειρα,
σε λιμάνια να μην αράξω,
δώσε μου μάνα μπλέ του ουρανου,
και θάλασσα ήσυχη ταξιδεύτρα,
το καράβι μου να ταιριάξω...
τον Αι Νικόλα πρόσταξε να είναι στο προσκεφάλι
και του Αιόλου τα παιδιά τη φούσκα να πατάνε
θεριέψανε τα κύματα,του κόσμου μας τα νήματα,
και μες την θαλασσοταραχή απάνω στην πλώρη αγρια σκάνε....
ένα λουλούδι εχω κρυφό,
το πήρα στο τελευταίο το μουράγιο,
ολη η σκούνα εμύρισε ,θαρρείς το πέλαγο όλάκερο,
θαύμα μεσα στον κακο καιρό,
που η μυρωδιά είναι τρισάγιο.....
Απόψε κλαίει ο ουρανός,
και η βροχή είναι πυκνή,
τα σύννεφα κρύβουν το φεγγάρι
κι ο αέρας τρέμει το κορμί...
Να 'σουν εδώ αυτό το βράδυ
στην αγκαλιά σου να κρυφτώ,
να μη φοβάμαι το σκοτάδι
όταν σφιχτά θα σε κρατώ...!
Ήρθες ξαφνικά μια καλοκαιρινή Παρασκευή
και η παρουσία σου μου άλλαξε τη ζωή...
Σαν άγγελος από το πουθενά
ήρθες και με τρέλανες ολοκληρωτικά...
Μακάρι να μείνεις για πάντα εδώ
και 'γω σου υπόσχομαι θα σ' αγαπώ...
Έκανα σκέψεις που ξεχάστηκαν
έκανα όνειρα που χάθηκαν
έκρυψα το δάκρυ και σου γέλασα,
έκλεισα τα μάτια μου και είπα σε ξεπέρασα...
Έσβησα από τη μνήμη μου ότι θύμιζε εσένα
μα η καρδιά μου έσταζε δάκρυα από αίμα
είπα στην ψυχή μου, πληγώθηκα μα ζω
δεν έπαψα να υπάρχω μονάχα ν' αγαπώ.
Μα ήταν ένα ψέμα που λησμόνησα
και λάθη που με πλήγωσαν συγχώρεσα
και μπέρδεψα τα όνειρα με τη ζωή που έζησα
και νόμιζα πως ήσουνα στα όνειρα που έσβησα.
Και άρχισα να κάνω όνειρα και πάλι
και πάλι να πληγώνομαι και να πεθαίνω πάλι...
Η αγάπη είναι όνειρο
και την ζωή στολίζει
πριν αγαπήσεις άνθρωπο
πρόσεξε να τ' αξίζει.
Τα λόγια σου πριν πεις
μέτρα τα ένα-ένα
και της καρδιάς σου το κλειδί
μην δώσεις σε κανένα.
Κι αν από αγάπη πληγωθείς
μην κλάψεις μην δακρύσεις
έτσι είναι όλα στη ζωή
ή χάνεις ή κερδίζεις.
Όταν βλέπω την βροχή
η σκέψη μου σε σένα
όλες οι καλές στιγμές
που ζήσαμε σαν ψέμα.
Δεν θέλω να τελειώσει
εδώ δεν θέλω να τελειώσει,
με σένα εγώ ένιωσα
στην ζωή όπως δεν είχα ξανά νιώσει.
Σ' αγαπώ και σκέφτομαι πως όλα
έχουν τελειώσει
η απουσία σου πικρή
και με έχεις πια σκοτώσει...
Βλέπω έξω τον κόσμο
και μοιάζει αδειανός
δίχως εσένα πως να ζήσω
σαν σε νησί ναυαγός.
Οι φίλοι με ρωτάνε τι τρέχει
και σωπαίνω
χωρίς εσένα απαντώ
σιγά σιγά πεθαίνω.
O ποταμός κυλά
γοργά είναι τα νερά του
κρύα παγωμένα
στα ασημιά πλευρά του
Πέστροφες κολυμπούν
σε ύδατα καθαρά
και βουτιές φέρνουνε
λειθρίνια χαρωπά
Ένας ψαράς στην άκρη στέκει
με κάτασπρα μαλλιά
τον εαυτό του βλέπει
και τη γενιάδα του τη μακρία
Στα λαμπερά νερά του ποταμού
εκεί κοιτάει
ψάχνοντας για μεζέ
που κόσμος θα τον φάει
Μα ο ποταμός κυλά
και τραγούδια λέει
μα φεύγοντας μέσα βαθειά
μου φαίνεται σαν να κλαίει
Κλαιει για τους τόπους
μου μείναν πίσω μοναχοί
χωρίς τα νερά του
έγιναν έρημοι ξεροί
Ζωή είναι το ποτάμι
αγάπη το νερό του
ψυχή είναι οι ιχθύες
κόσμος ολάκερος στου κόσμου τις αμαρτίες
-----------------------------------------------------
Έφυγε ο χειμώνας φίλε
ίδρωσε η γη
τα χιόνια στέγνωσαν
γέμισαν οι ποταμοί
τα βουνά πιά είναι πράσινα
γεμάτα από δένδρα
και άσπρο πουθενά
φύγανε στα ξένα
Είναι η άνοιξη φίλε
δες πως περπατά
φορώντας κρίνα στα μαλλιά
και κρατώντας λουλούδια και φυτα
Και όλα πράσινα έχουνε πια γίνει
το κρύο και η παγωνιά
τίποτε από αυτά
δεν έχει απομείνει
-------------------------------------------
Έπεσε η νύχτα
σκοτείνιασε η μέρα
έπεσε το μάυρο
και θα μείναι ως αύριο
Το φεγγάρι λάμπει
αρχοντικο και πρόσχαρο
κιτρινόασπρη σφαίρα
στον ουρανό τον μάυρο πέρα
Και μόνο νυχτοπούλια
κρώζουν δυνατά
στης ησυχίας τον κόσμο
πετούνε χαρωπά
Αυτή είναι η νύχτα
απόλαυσε την όσο διαρκεί
γιατί είναι όμορφη η άτιμη
και κάλλιστη πολύ
--------------------------------------
Πως να σου το πω....
οτι πολύ σε λαχταρώ,
μ αγγίζεις και πεθαίνω,
και μεσα απο τις πληγές μου ξαναζώ
Πως να σου το πω
πως ολοι οι άγγελοι
στην Γη οταν κατεβαίνουν
ψάλλουν για το χατήρι σου σιγανά
ωσπου της νυχτας η ψυχη να βγεί
και στο χάραμα να την προσφέρουν
πως να σου το πω,
πως είσαι εν αστερι φωτεινό
πως να στο πω
πως,χίλια σ αγαπώ δεν θα μου φτάνουν
για να τρέξω,
στης αγκαλιας σου το βυθό.
Κοίτα με απο ψηλά
για σένα σαν πουλί πετώ
ανοιξες τα φτερά μου
και σ ολη τη Γη ακροβατώ
Πως να σου το πω,
για σένα θα τραβούν τις πετρες
απο το γέρικο βουνο,
όμορφο να φτιάξουν απο μάρμαρο
το χρυσαφένιο σου αρχοντικό.
Πως να σου το πω
για σενα πως μιλούν
οι άντρες στα στενά,
ψιθυρίζουν με ντροπη
καθώς περνάς
και μέσα τους πεθαίνουν
για την δική σου συντροφιά
Πως να σου το πω
πως ,ο έρωτας καθρεφτίζει
στων ματιών σου τη θαλπωρή,
πως να μου πείς
μεσ απο την ψυχη
οτι χάνεσαι,
απο του κόσμου την πικρή οσμή.
Πες μου μοναχά πως μ αγαπάς,
και ότι θα είσαι δίπλα μου για πάντα,
πες μου οτι σε κάθε δύσκολη στιγμή,
για κουράγιο εσυ θα μου χαμογελάς
Πως να σου το πω,
φεγγάρι ασημί στις στέγες των σπιτιών,
στον κήπο της καρδιάς μου ξενυχτάς,
χαιδεύεις απαλά στα χέρια σου
τα πλήκτρα ενός ακορντεόν.
Πως να σου το πω,
πως, όλες οι νότες της μουσικής,
για σενανε μιλουν
για σενα νανουρίζουν τη βραδιά
και όλα τα πουλια, μαζί σου τραγουδούν
Πως να σου το πω,
πως, έγινες έργο στη δική μου τη ζωή
φράση μελωδική,
παίξε νοσταλγικά και ήσυχα
της ψυχης μου ευαίσθητη χορδή.
πως να το πω ,
πως να το γράψω
πως να γυρίσω τη νυχτιά
και πανω στον καμβα να βάψω
αμέτρητα φεγγάρια για φιλιά
αφου εγω για σένα γίνομαι ποιητής,
μουσικός ,ζωγράφος ,αρχιτέκτονας,
κι όλων των ανθρώπων
εκφραστής
πως να σου το πω
οτι με πιάνει έρωτας
οταν μου μιλάς,
σ αγγίζω σαν να σε γνωρίζω
στα όνειρα μου έρχεσαι
κρυφά ,δειλά με ξαγρυπνάς. =
FILIOSH
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : FILIOSH στις 02-03-2010 01:01 ]
Φως του ουρανού
κι αλφαβητάρι αγάπης
της νύχτας πέπλο αγνό
στο πως του δειλινού
Εικόνα μακρινή
χαμένη στην ΥΔΡΟΓΕΙΟ
κι εγώ να αναζητώ
για χρόνια αυτο τα όνειρο.
Αστέρια μακρινά
εσείς που μαρτυράτε
πως κάπου εκει ψηλά
η αγάπη μου κοιμάτε.
Και πέρα απ' τα γνωστά
φωλιάζει ενα θάυμα
αλήθεια μυστική
αγάπη μαγική.
Σελήνη φωτεινή
χρυσώνεις την ματιά μου
και ντύνεις στα λευκά
τα γκρίζα ονειρά μου.
Είσαι για μένα κάτι άλλο
ένα όνειρο μέγαλο,
μία αλήθεια ένα ψέμα
μία αρχή δίχως τέρμα.
Ψάξε λοιπόν στα όνειρά μου
κοίτα λίγο πιο κοντά σου,
είμαι εγώ κάπου εκεί
να σου δείχνω την ζωή.
Αν αυτό που καίει πάνω μου είναι το κορμί σου,
άφησέ με σαν απαλό αεράκι να το δροσίσω
κι από τη φλόγα του να πάρω λίγο κι αν αντέξω
Να χαθώ μαζί σου...
Αν αυτό που κυλάει πάνω μου είναι το δάκρυ σου,
άφησέ με σαν απαλό μαντήλι να το σκουπίσω
κι από τον πόνο του να πάρω λίγο κι αν αντέξω
Να χαθώ μαζί σου...
Αν αυτό που χορεύει πάνω μου είναι η καρδιά σου,
άφησέ με σαν απλός παρτενέρ να τη συνοδεύσω
κι από το ταλέντο της να πάρω λίγο κι αν αντέξω
Να χαθώ μαζί σου...
Πως ήταν όλα ψέματα,
πως ήταν παραμύθια
ποτέ μου δεν κατάλαβα,
δεν είδα την αλήθεια.
Μου είπες πως μ' αγάπησες
και έκλαψες μπροστά μου
κι εγώ η χαζή σε πίστεψα
και σ' άφηνα κοντά μου.
Έβλεπα κάθε δάκρυ σου
και ράγιζε η καρδιά μου,
ο πόνος σου ήταν πόνος μου
κι η λύπη σου δικιά μου.
Γιατί ήταν όλα ψέματα;
Γιατί καμιά αλήθεια;
ποιος είναι ο λόγος που έδινες
σε μένα παραμύθια;
Τι έκανα για να πονάω
και για να κλάψω τόσο;
που εγώ τόσο σ' αγάπησα
πρέπει να το πληρώσω;
Λυπάμαι που έφτασα εδώ
και πρέπει να σε σβήσω,
συγνώμη βρε καρδούλα μου
μα δεν θα σε μισήσω...
Δυο καρδιές, δυο κορμιά
ανάμεσα η αγάπη
βαδίζανε μονόδρομο
σ' αυτό το μονοπάτι.
Τ' αστέρια τους καμάρωναν
κι ο πανσέληνος παρέα
φωτίζανε τις δυο ψυχές
εδώ... Στην Καλλιθέα
Όταν βλέπω την βροχή
η σκέψη μου σε σένα
όλες οι καλές στιγμές
που ζήσαμε σαν ψέμα.
Δεν θέλω να τελειώσει
εδώ δεν θέλω να τελειώσει,
με σένα εγώ ένιωσα
στην ζωή όπως δεν είχα ξανά νιώσει.
Σ' αγαπώ και σκέφτομαι πως όλα
έχουν τελειώσει
η απουσία σου πικρή
και με έχεις πια σκοτώσει...
Βλέπω έξω τον κόσμο
και μοιάζει αδειανός
δίχως εσένα πως να ζήσω
σαν σε νησί ναυαγός.
Οι φίλοι με ρωτάνε τι τρέχει
και σωπαίνω
χωρίς εσένα απαντώ
σιγά σιγά πεθαίνω.
Σε γνώρισα σε κοίταξα
μα αλήθεια δεν το πίστεψα,
πως ήσουν μπρος στα μάτια μου
το ένα από τα κομμάτια μου.
Η αλήθεια είναι πως γέλασα
κατάλαβα πως έχασα,
εσύ ήσουνα εσύ
που έψαχνα για μια ζωή.
Στιγμή εγώ δεν έχασα
αμέσως δίπλα σου έτρεξα,
να ζω μαζί σου ζήτησα
σε αγκάλιασα σε φίλησα.
Γυναίκα μου σε έκανα
να ζεις μεσ' στη ζωή μου,
να βγεις από τα όνειρα
να κοιμηθείς μαζί μου...
Πάρε τον δρόμο της καρδιάς
και μην ρωτάς που βγάζει,
αγάπα αυτούς που σ' αγαπούν
η μοίρα δεν αλλάζει!
Είσαι η αγάπη μου
μην το ξεχνάς!
Θα σ' αγαπώ
όπου κι αν πας.. .
Μ' αγάπησες στα ψέματα
μα πόνεσα στ αλήθεια,
τα μάτια σου με κοίταξαν
και μου 'μεινε συνήθεια.
Και κάθε βράδυ ξενυχτώ
και πίνω και τα σπάω
και προσπαθώ να ξεχαστώ
κι όμως δεν σε ξεχνάω.
Και τον θεό παρακαλώ
για σένα να γυρίσεις
και την νεκρή μου την καρδιά
να μου την αναστήσεις.
Σαν ένα αστέρι που ποτέ δε θα σβήσει
σαν τον αγέρα που συνέχεια φυσά,
σα μια πόρτα που ποτέ δε θα κλείσει
είναι η καρδιά μου, που για 'σένα χτυπά.
Σαν ηλιαχτίδα μες στο κρύο σκοτάδι
σαν τη σταγόνα σε μια έρημη γη,
σαν ευτυχία κάπου πέρα στον Άδη
είναι η μορφή σου που μου δίνει ζωή.
Σαν το λουλούδι που για πάντα θ' ανθίζει
σα μια σπίθα που ανάβει φωτιά,
σαν τον αλήτη που παντού τριγυρίζει
είναι η ψυχή μου που εσένα ζητά.
Σαν ένα όνειρο που φέρνει ελπίδα
σα μια εικόνα που δεν έχει χαθεί,
σαν μια ανάμνηση στην άδεια σελίδα
υπάρχεις μέσα μου μονάχα εσύ!!!
Μια γλυκιά καληνύχτα
και μια σκέψη γλυκιά,
για εσένα μωρό μου
που αγαπάω τρελλά!
Τις μέρες μετράω
για να σε δω,
αχ! πόσο μου λείπεις
μωρό μου γλυκό!
Το ξέρω ψυχή μου
πως είμαι τρελός
μα πες μου τι να κάνω
αφού σ' αγαπώ!
Σε θέλω κοντά μου
ξανά όπως παλιά
να σε πάρω αγκαλίτσα
να σε φιλήσω γλυκά!
Τα μάτια σου αλλάζουνε
της φύσης τον κανόνα
και φέρνουνε την άνοιξη
στην μέση του χειμώνα.
Μάτια με χρώμα του ουρανού
σου 'χει ο θεός δοσμένα
και όποιος σε δει πλανεύεται
και πλάνεψες και 'μένα.
Εγκλήματα δεν γίνονται
με τα πιστόλια μόνο
μα εσύ και με τα μάτια σου
μπορείς να κανείς φόνο.
Σκοτώνεις με τα μάτια σου
και δεν σε πιάνει νόμος
είσαι και θα 'σαι μια ζωή
νόμιμος δολοφόνος.
Μα καρδιά μου διαφορά
έχει ο θεός από εσένα,
αυτός σκοτώνει με ότι βρει,
εσύ με ένα σου βλέμμα.
για να καταλαβετε παιδες την αγαπη μου
πειγεντε στο youtube και ακουστε
το savin me
Μαζι με τον ποιητη φεβγουν και τα ποιητοπουλα εε?
ρε πεδες τι εγινε εδω??? ουτε εριμος να ηταν!!!!!!
σταματισα να γραφω μαζι και εσεις!!!!!!!!
για παμε να ανεβει λιγο το αιμα!!!!!!!!!!
Παράθεση:
|
Για δες αυτο
αν σταματισω να σε σκευτομαι
πρεπει να σταματισω να κανω και ονειρα
γιατι χωρις εσενα δεν υπαρχουν ονειρα
παρα μονο εφιαλτες!!!
αν καποτε με ρωταγανε
πως θελω να πεθανω
θα ελεγα μες στην αγγαλια σου
να με κρατας σφιχτα
και με ενα γλυκο φιλι
να φεβγω για τα αστεργια
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : lefteris001 στις 30-05-2010 11:10 ]
οι δρακοι πεθαναν
οι νεραιδες γερασαν
τα φιλτρα εσβισαν
και μονο η λαμψη
τον καταγαλανων ματιων σου
εμειναν για να μου θυμιζουν
πως καποτε υπειρχε μαγεια!!
Τελευει η μερα
και ο νους μου παλι σε κεινη ταξιδευει
μα απο το πρωι
ουτε καν σταματησε να περπατα μακρυα της
