Σε λίγο έρχεται η άνοιξη, η άνοιξη όμως δεν ήρθε, έφυγε, πριν προλάβω να τη γευτώ. Διάβασα το γράμμα της Άλκηστης και να μαι να γράφω, να απογυμνώνω κάθε αίσθημα και αίσθηση. Ξεκινώ με μια εισαγωγή για τον εαυτό μου, δεν έχω κάποια μορφή αναπηρίας αλλά αυτό δε με ξεχωρίζει από κανέναν που έχει. Σχεδόν από την αρχή του χρόνου περίπου ερωτεύθηκα έναν άνθρωπο που έχει μια μορφή κινητικής αναπηρίας, όταν το πρωτογνώρισα πίστεψα ότι πιο υπέροχος άνθρωπος από αυτόν δεν υπάρχει, πιο ζωντανός και πιο όμορφος, από όλα τα πλάσματα της γης ξεχώριζε με ένα χαμόγελο αφοπλιστικό που σου έπαιρνε την καρδιά και την ψυχή από την πρώτη στιγμή.
Δυστυχώς όμως τα πράγματα στη ζωή δεν εξελίσσονται ποτέ όπως τα θέλουμε και εκεί που άρχιζα να δίνω ολοένα και περισσότερο, να ανακαλύπτω πτυχές του εαυτού μου και αισθήματα πρωτόγνωρα, βρέθηκα να είμαι αντιμέτωπη με ένα τοίχο, που όσο και αν ήθελα να μπω μέσα του δεν ήθελε και το μόνο που υπήρχε ήταν η σεξουαλική επαφή, λίγο δύσκολο να το ομολογήσω δεδομένου ότι οι σαρκικές απολαύσεις ήταν το τελευταίο που με ενδιέφερε στις σχέσεις μου, μόνο που ο άνθρωπος αυτός δεν ήθελε και δε θέλει σχέσεις. Είναι δύσκολο να πολεμάς με τα αισθήματα σου ειδικά όταν είναι τόσο δυνατά, να θέλεις να δώσεις τα πάντα, να θέλεις να ζήσεις τα πάντα και να βαδίζεις μαζί του πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί που οποιαδήποτε στιγμή είναι ικανός να το κόψει. Μια στιγμή μαζί του και είναι όλη η ευτυχία του κόσμου σε μια αγκαλιά, ολάκερο το όνειρο που ζωντανεύει και όλες οι υπόλοιπες στιγμές οι χειρότερες μορφές απουσίας και πόνου. . .
Και η αγάπη δε ζητιανεύετε . . . μακάρι να τολμούσε . . . ίσως όμως να μην ήθελε . . ..
δεν πιστεψα ποτε πως για να κερδισω εναν ανθρωπο πρεπει να σπασω τον τοιχο του.
ετσι ξεκινα μια διαδικασια που δεν βγαζει πουθενα.
ο τοιχος,ειναι αποκλειστικα δικος του και δεν μου πεφτει λογος.
καλυτερα να ασχοληθω με τον δικο μου τοιχο.
ο καθενας μας εχει το δικαιωμα να ζησει και να πεθανει οπως θελει.
περιμενε λιγο και θα δεις.
ερχεται κι αλλος ερωτας.
περιμενε λιγο.
φιλακια. 
**************************************************
Να μιλήσω ή όχι; Νομίζω ότι και στο τέλος του μηνύματος δεν θα έχω καταλήξει ποιο είναι το σωστό.
Προσπάθησα να μαζέψω όσα περισσότερα ευρήματα μπορούσα για να διατηρήσω το ενδιαφέρον του ζωηρό.
Και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο ακολουθώντας το παράδειγμά του να μην φοβάμαι να εκφραστώ, ακόμα κι αν εκδύσω το μύθο του από το μεγαλείο που του έχω φορέσει, ακόμα κι αν αυτή η διαδικασία του "θρήνου" γίνει με όλα τα πρεπούμενα, δεν μπορώ να διαλύσω το φόβο για το το κενό που θ' απομείνει.
Τα ερωτηματικά παραμένουν χωρίς απάντηση. Έχει χρηστική αξία το μήνυμά μου πέραν του ότι αποτελεί υπόδειγμα για επιστολές σε στήλες περιοδικών του τύπου: "Η θεία Λόλα σας απαντά"; Δεν ξέρω. Εσείς θα μου πείτε.
Προσπαθώ να διατηρήσω ορθολογική στάση. Δεν ζούμε στα ρομαντικά μυθιστορήματα του 19ου αι. Σκίζω τα σημειώματα που του έχω γράψει. Δεν έχουν καμιά αξία.
Που να πάρω τις απαντήσεις που θέλω; Ποιον να ρωτήσω; Υπάρχει το "βιβλίο ης ζωής"; Ποιος το έχει; Ο Χάρι Πότερ;
Αφού μάλλον θα αργήσω να μιλήσω με το Χάρι, ας πάρω την ευθύνη των αποφάσεών μου και της τήρησής τους.
Καλή μου dreamer, ο άνθρωπος που θέλησα να είμαι μαζί του είναι τετραπληγικός. Αυτός όμως δεν θέλει πια. Λέει ότι δεν τον συναρπάζω και μιας και δεν μπορούμε να βλεπόμαστε συχνά καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί (ποιητική αδεία). Δεν είμαι ο έρωτας της ζωής του. Δεν ήμουν κανενός. Αυτό φταίει πράγματι; Δεν μου είπε.
Γενικά πάντως από μικρή με έχουν στην απέξω. Το τοπίο γύρω μου θολό.
Θέλησα να του αφήσω όμως και χώρο, για να σκέφτεται. Να αφομοιώνει. Χαλαρά. Μάλλον τα δύο δεν ισορροπήσανε καλά. Λίγη ευρηματικότητα και πολλή χαλάρωση; Πάντως κι εγώ καταλήγω ότι δεν έφταιξε η αναπηρία. Ξέρεις τι είναι; Τα θέλει όλα. Και πάνω που είχα καταλήξει ότι δεν υπάρχει συναρπαστικός έρωτας.
Ζήλεψα τον αέρα που ακουμπούσε τα μαλλιά του. Μακάρι να ήμουν εγώ αυτή που θα του έδινε τόση χαρά. Η απόρριψη πονάει, ακόμα κι αν ήμουν εγώ αυτή που θα έκανε το ίδιο στην επόμενη στροφή. Πρόλαβες, έφυγες πρώτος!
********************************************
Ήρθα πάλι μετά από έναν μικρό αγώνα δρόμου.
Καταρχήν, πόση ζημιά έχει κάνει αυτή η Άλκηστις. 
Κι όχι τίποτε άλλο, μετά από κείνα τα ωραία, χάθηκε. 
Και να τώρα, καθένας που διαβάζει την ιστορία σου για πρώτη φορά, να θέλει να αποτυπώσει και τη δική του. Άντε, ξαναγύρνα.
Τώρα ξέρετε κορίτσια, θα σκέφτονται όλοι "α, να ένα καλό θέμα για όλους τους απογοητευμένους! " . Και τι λέτε; Θα γράψουν πολλοί άντρες; Ή για ακόμα μία φορά θα μας κατατάξουν στις "ηλίθιες ρομαντικές; ".
Μην κοιτάτε που δεν άρχισα όπως εσείς, με το συναίσθημα να κατακλύζει τα λόγια μου, θα συνεχίσω μάλλον κάπως έτσι. Είναι μέχρι να βρω λίγο τον τρόπο μου, γιατί είχα ξεκινήσει να γράψω κάτι πριν κανένα μισάωρο, με πέταξε έξω το internet γιατί τελείωσε η κάρτα μου, πήγα πήρα άλλη μέσα στη βροχή και να μαι τώρα.
Είχα ξεκινήσει τελείως διαφορετικά, γιατί τα μηνύματά σας μου είχαν προκαλέσει ένα σφίξιμο στο στομάχι και στην καρδιά. Είναι και η βροχή (τρία μερόνυχτα τώρα, μέσα κι έξω :? ). Όμως, μάλλον το τρέξιμο και ο καθαρός αέρας με συνέφερε κάπως.
Οι ιστορίες σας είναι πολύ προσωπικές (παρόλα αυτά πολλοί θα δουν δικές τους περιπτώσεις στα λόγια σας), δεν ξέρω πόσο "ορθό" είναι να σχολιάσω κάτι, όμως δεν μπορώ να μην γράψω τώρα. Εμπνεύστηκα!
Ο έρωτας δεν έχει να κάνει με θαύματα, έχει να κάνει με ανθρώπους, με καρδιές, με αλήθειες, με αναζήτηση της ομορφιάς, που άμα είμαστε τυχεροί την ψάχνουμε ταυτόχρονα με τον άλλον στο σημείο που μας αποκαλύπτεται. Διαφορετικά, γίνεται όλο το άλλο, που πονάει, όμως πόσα μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε; :?
Παρόλα αυτά είναι όμορφο και αυτό που κάνατε εσείς εδώ. Μιλάτε για τα συναισθήματά σας, γνωρίζοντας τα αδιέξοδα. Αυτό που δεν μου αρέσει, αλλά ξέρω πως δεν το αποφεύγουμε εύκολα όταν είμαστε "χάλια" συναισθηματικά, είναι το "θολό τοπίο", Πηνελόπη. 
Κι άλλα θέλω να πω, συνεχίστε εσείς και θα βγάλουμε κι άλλα.
dreamer,( μα με τέτοιο όνομα, που πας; Λογικό να συναντάς τοίχους. Δεν ξέρω, κάτι συμβαίνει, αλλά τα όνειρα μου φαίνεται πως νιώθουν καλύτερα όταν είναι εγκλωβισμένα. 8O )πολύ μου άρεσε αυτό με την αγάπη που δεν ζητιανεύει. Αλήθεια, δεν ζητιανεύει, δεν απαιτεί. Δεν έχει αξία έτσι, δεν σε κάνει να "γουστάρεις".
Όμως, να διεκδικεί και να προκαλεί, πειράζει;
****************************************************
Σήμερα είχε ένα βασανιστικό ήλιο, όπως βασανιστικός είναι και ο έρωτας όταν η απουσία είναι έντονη και είναι όμορφα όμως να μας βρίσκω όλες και όλους εδώ. Προσπαθώντας να ξετυλίξω το κουβάρι της μνήμης, θα έλεγα πως δε μετανιώνω. Μερικές φορές αν όχι τις περισσότερες δεν υπάρχουν απαντήσεις και αυτό το αέναο γιατί είναι που βασανίζει, δεν ξέρω αν είναι η απόρριψη ή το πόσο έχουμε λατρέψει και επιθυμήσει αυτόν που νομίζαμε ότι έχουμε Πηνελόπη μου, ευελπιστώ το δεύτερο γιατί διαφορετικά το πρώτο είναι θέμα εγωισμού και όχι αληθινών συναισθημάτων.
Αριστεα μου, δεν ξέρω γιατί δε γράφουν οι άντρες και ούτε με ενδιαφέρει αν θα με κατατάξουν σε μια ηλίθια ρομαντική, είμαι τουλάχιστον ο εαυτός μου και ότι πιο πολύτιμο έχω να δώσω στον άλλον είναι κομμάτια από εμένα, μπορεί και να μην του κάνουν . . . και μου αρέσει να διεκδικώ και να προσπαθώ για αυτό που ποθώ και ας είμαι μόνη σε αυτό τον αγώνα, υπερασπίζοντας τα συναισθήματα μου καθημερινά και στον ίδιο και στους άλλους.
Vivaki, πίστεψε με ξέρει πως νιώθω, το βλέπει κάθε φορά που το βλέμμα μου καθρεφτίζεται στα μάτια του, και ξέρεις όλα αυτός τ’ άρχισε και όσο και αν έχει στο παρελθόν πονέσει δεν του δίνει το δικαίωμα να ξεχνάει πως άνθρωπος είμαι και εγώ. Είναι στιγμές που τα έχω χαμένα και η λογική δεν υπάρχει ούτε ίχνος στο μυαλό. Ξέρεις όταν το πρωτογνώρισα είπα μακάρι να ήμουν σαν αυτόν και στο photo finish έχει γίνει η μεγαλύτερη ανατροπή του εαυτού μου. Κλείνοντας, το post αυτό με βρίσκει με χαμόγελο γιατί είναι όμορφα να αγαπάς και θα έδινα τα πάντα για μια στιγμή που θα μείνει να πλανιέται στον αέρα γιατί «στην πιό μικρή στιγμή μαζί του, έζησα όλη τη ζωή. . . Πόσο όμορφο είναι να ζει κανείς. . .Τα πουλιά τραγουδάνε στα δέντρα. Είναι φτερά που θέλουν να πετάξουν. Δω πέρα η πόρτα είναι κλεισμένη. Πρέπει να την ρίξω. Πρέπει να σε δω, Α, ναναι ωραία η ζωή όπως εσύ. Το ξέρω, ακόμα δεν τελείωσε της δυστυχίας το συμπόσιο μα θα τελειώσει . . .»
**************************************************
Κι όμως, είναι τόσο ωραία αυτά που γράφετε, τόσο σπουδαία αυτά που νοιώθετε. Κι αν πονάτε, ας είναι, αξίζει τον κόπο, πιστέψτε με. Μιλά ένας άνθρωπος που έχει αγαπήσει και έχει πονέσει... ξέρετε πόσο. Και πήρε την απόφασή του: ή όλα ή τίποτα.
Το ξέρετε, ο πόνος θα περάσει, η πληγή θα κλείσει... μια μέρα. Τότε, θα κοιτάτε πίσω και θα κλαίτε, αλλά από χαρά, και υπερηφάνεια. Θα λέτε ναι, εγώ ήμουν αυτή, το έκανα, το έζησα, ΕΖΗΣΑ. Σας ζηλεύω.
Δεν το έχω ακούσει, μου το έγραψε μια φίλη μια φορά που η ζωή σταματούσε για μένα, η γη έπαυε να γυρίζει, η μέρα σκοτείνιαζε κι η θάλασσα με απειλούσε. Δεν ήταν η απόρριψη, ήταν το συναίσθημα (πολύ έξυπνο και ακριβές το σχόλιό σου). Είναι του Λουδοβίκου΅
Δώδεκα τα όχι τέσσερα τα ναι
Θέλει βαθιά ανάσα να πεις τον αμανέ
Τα άνθη της αγάπης για να γενούν καρπός
Ενα στα δέκα πιάνει... αν είσαι τυχερός
***************************************************
Ερωτας είναι να δίνεις και να δίνεσαι. Να εμπιστεύεσαι, να αφήνεσαι σε μια αγκαλιά. Ο έρωτας είναι ελευθερία. Ελευθερία πλήρης και απόλυτη, από τα πάντα. Ερωτας είναι να μη σε νοιάζει αν πεινάς, να σε νοιάζει ο άλλος. Να θέλεις το καλό σου, για να είσαι άξιος και ελκυστικός στον άλλον. Ερωτας είσαι εσύ... μ' εμένα... εμείς.
Κάποιος με είχε ρωτήσει τι εννοώ "όλα ή τίποτα".
Οποιος κατόρθωσε για μια στιγμή έστω να μη ζει και να αγαπάει αλλά να ζει επειδή αγαπάει, αυτός γνώρισε τον έρωτα, την απόλυτη αγάπη.
"... ότι ο έρωτας δεν είναι αυτό που ξέρουμε
μήτε αυτό που οι μάγοι διατείνονται
αλλά ζωή δεύτερη ατραυμάτιστη στον αιώνα"
************************************************
περι αγαπης και ερωτως...
φτιαχνεις καφε κι αναρωτιεσαι αν του αφησες αρκετο.
φτιαχνεις καφε και δεν θελεις να τον πιεις.
κοιτας το πευκο απεναντι και θυμασαι μια μαργαριτα που σου χαρισε.
κοιτας το πευκο απεναντι και ειναι αυτος,με τις χιλιαδες βελονες του
που σε τρυπουν.
πεφτεις στο κρεβατι και τον ζητας να σε ζεστανει.
πεφτεις στο κρεβατι και καιγεσαι. τον ζητας να σε "παρηγορησει"
τον ονειρευεσαι και ξυπνας ανησυχη.
τον ονειρευεσαι και επιτελους ησυχαζεις.
κανεις ερωτα μαζι του και νιωθεις πως τον εχεις αλλαξει.
κανεις ερωτα μαζι του και ξερεις πως σε αλλαξε.
αγαπη και ερωτας. δυο τοσο διαφορετικες ευθειες...
παραλληλες για παντα.
**************************************************
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : TRAST στις 09-06-2010 11:33 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : TRAST στις 09-03-2011 17:59 ]
