Το Σιντάρτα είναι από τα βασικά μυθιστορηματικά τεκμήρια της σύγχρονης εποχής. Καταγραφή της πορείας ενός ανθρώπου που ψάχνει να βρει τον εαυτό του και τη βαθύτερη αλήθεια της ζωής, γραμμένη με βιβλική σχεδόν απλότητα και ομορφιά, που καταλήγει σ' έναν παθιασμένο ύμνο της ατομικότητας και της πνευματικής ανεξαρτησίας. Δεν είναι περίεργο που το βιβλίο τούτο, απαλλαγμένο από τις βαριές, αποπνικτικές αναθυμιάσεις της εποχής των ορθοδόξων και των δογμάτων, έγινε κάτι σαν ευαγγέλιο για τις γενιές του ποπ και του ροκ, για τις γενιές της σύγχρονης μαρκουζικής μεταμαρξιστικής αμφισβήτησης.
Μέσα στις λιγοστές σελίδες του Σιντάρτα, οι νέοι βρήκαν την πίστη, αποκαλυπτική αντανάκλαση του κόσμου που αγωνίζονται να δημιουργήσουν: ενός κόσμου όπου η πείρα και η γνώση κατακτούνται και δε χαρίζονται, όπου ο έρωτας είναι μαθητεία, γνωστική περιπέτεια κι όχι φτηνός συναισθηματισμός, ενός κόσμου, τέλος, όπου η ζωή προχωρεί προς το αύριο, χωρίς να δεσμεύεται από την πίστη και τις φιλοδοξίες κανενός χθες.
Είναι αμφίβολο αν υπάρχει στη σύγχρονη λογοτεχνία άλλο βιβλίο τόσο αποκαλυπτικό , τόσο πολύτιμο για τους νέους του καιρού μας... για όσους θέλουν να είναι νέοι....
Περιγραφή
Αυτό είναι το χρονικό της ζωής του Σιντάρτα, του γιου του Βραχμάνου, που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα του χρόνια στη λιακάδα της ακροποταμιάς, στη σκιά του δάσους των μάνγκο, μοιράζοντας τα παιχνίδια του με το φίλο του το Γκοβίντα. Ένα περήφανο αγόρι, δυνατό και όμορφο, χαρισματικό και αγαπημένο από όλους. Με ψυχή φλογερή και φιλόδοξη. Ένα ανήσυχο πνεύμα που από μιας αρχής αναζητάει επίμονα να ανακαλύψει το δρόμο που να τον κάνει να ξεχωρίσει από τους άλλους, να προσεγγίσει το Θείο. Πιστούς βοηθούς σ' αυτό το τόλμημα έχει τις Βέδες, τον ασκητισμό, την αυτοσυγκέντρωση. Οδηγεί το πνεύμα του στο θρόνο του Βούδα. Και καταφέρνει να ξεχωρίσει. Μα γρήγορα διαπιστώνει πως στην επιτυχία την εγκόσμια δεν υπάρχει καμιά χαρά, κανένα κέρδος. "Η σοφία δεν μοιράζετα", θα ομολογήσει τελικά στο φίλο του το Γκοβίντα. "Κάθε άνθρωπος είναι ταγμένος να ακολουθήσει τη δική του πορεία μέσα στον κόσμο και να διδαχτεί από τις δικές του εμπειρίες. Η πείρα του διπλανού μας ελάχιστα μας βοηθά. Κι αυτό γιατί, για να μας τη δώσει, αναγκάζεται να τη μετατρέψει σε λέξεις. Και οι λέξεις είναι άψυχα πράγματα. Περιττά.... Η γνώση, όχι, δεν είναι μεταδόσιμη. Μπορώ να αγαπήσω μια πέτρα, Γκοβίντα, ή ένα δέντρο ή μια φλούδα. Όλα αυτά είναι πράγματα και μπορεί κανείς να αγαπήσει τα πράγματα. Αλλά δεν είναι μπορετό να αγαπήσει τις λέξεις. Και το Νιρβάνα δεν είναι πράγμα. Είναι μόνο μια λέξη".
Και ο κύκλος της ζωής του Σιντάρτα θα ολοκληρωθεί με τη συνεχή και αγωνιώδη αναζήτηση της ουσίας του κόσμου!...
Διαβάζοντάς το και φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του καταλαβαίνουμε ότι για να κερδίσουμε την ζωή μας.. πρέπει πρώτα να κερδίσουμε τον εαυτό μας ... και πως τίποτα μα τίποτα δεν μας χαριζεται!!!!!!!!!
Σε καταδεχτήκαμεεεε....
Βάλτε στόχο το φεγγάρι... έστω και αν δεν τον πετύχετε, τουλάχιστον θα βρεθείτε ανάμεσα στ' αστέρια...Πατάμε στέρεα στη γη, κοιτώντας ΨΗΛΑ...http://blogs.musicheaven.gr/sillia
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sillia στις 16-04-2008 14:22 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sillia στις 16-04-2008 14:24 ]
