Σταμάτησα να παρακολουθώ τους Metallica, κάπου στο 1994-95, όταν και μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι πλέον η δημιουργία δεν είναι προϋπόθεση της αναγνώρισης, αλλά αντίστροφα η αναγνώριση είναι προϋπόθεση της δημιουργίας. Για να μην τους αδικήσω έναντι άλλων συγκροτημάτων, το ίδιο συμβαίνει και με πολλά άλλα συγκροτήματα που εμφάνισαν αναγνωρισιμότητα περισσότερη από όση μπορούσαν να διαχειριστούν.
Ως νέος με έντονη αντιπολεμική, κοινωνιολογική και ιδεολογική έκρηξη, παρακολούθησα, σχεδόν ευλαβικά, το συγκεκριμένο συγκρότημα, το οποίο παρουσίαζε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον έναντι πολλών εκ των υπολοίπων του χώρου και της εποχής. Προσεγμένος στίχος (πχ. ο δίσκος ...and justice for all είναι στιχουργικά φιλοσοφική προσέγγιση, ξεφεύγει από την τέχνη), νέες τεχνοτροπίες σε ρυθμούς και μελωδίες και γενικά ένα καλοστημένο συνολικό project που έγινε πρότυπο (το project) για τα συγκροτήματα που ακολούθησαν.
Προσπάθησα έκτοτε να ακύσω κάποιες σύγχρονες δημιουργίες, αλλά έδιναν μία αίσθηση παλιμπαιδισμού με αναφορές σε Punk, garage κλπ. σε μία προσπάθεια διαφοροποίησης μέσω της επιστροφής στις ρίζες. Έχω ξεχωρίσει μερικά κομμάτια από LOAD, RELOAD κλπ. τα οποία όμως μου δίνουν την αίσθηση ότι δεν είναι προσεγμένα με το μεράκι και τη σχολαστικότητα που υπήρχε παλαιότερα.
Τέλος, είναι καλό να θυμόμαστε η σύγχρονη POPular (περιλαμβάνει πολλές τεχνοτροπίες ο χαρακτηρισμός POP, όσο κι αν μας τρομάζει το άκουσμα) μουσική, είναι στηριγμένη επάνω σε ένα πολυπληθές και πολυπαραγοντικό project, που πλέον κάθε συγκρότημα έπρεπε να απαρτίζεται από πχ 40-50 άτομα, τα οποία και συμμετέχουν στην τελική μορφή. Σας θυμίζω ότι πχ. στο Nothing else matters, όλο το background με τα βιολιά και τις μελωδίες ανήκει αναγνωρισμένα στον παραγωγό. Χωρίς τις προσθήκες αυτές, το κομμάτι θα ήταν ένα μέτριο(κλασικό, συνηθισμένο) κιθαριστικό άκουσμα.
Θα μου συγχωρέσετε το γεγονός πως όταν αναφέρομαι γενικά σε Metallica θα εστιάζω την αναφορά μου στην προ LOAD εποχή, για προσωπικούς αισθητικούς λόγους.
..............................
