Ομως, αυτες οι θεωριες τιθενται σε θεωρητικο πλαισιο. Γιατι στην πραγματικοτητα, στην εφαρμογη, τιποτα δεν ειναι ασπρο/μαυρο, αλλιως ολες οι αποφασεις θα ηταν ευκολο να γινουν. Η τελεια θεωρια γινεται γκρι οταν αφορα ανθρωπους, γιατι ειμαστε ατελεις. Τι εννοω?
"Η αγαπη ειναι η εξαφανιση του εγω". Ναι, ειναι. Σε εναν ιδανικο κοσμο. Αλλα σε ολα υπαρχει μια κλιμακα, ενα range. Ποιος ανθρωπος αγαπα απολυτα τον συντροφο του, ωστε να εξαφανιστει τελειως το εγω του? να μην μεινει ουτε ενα ψιχουλακι εγωισμου? δεν υπαρχει τετοιος ανθρωπος, γιατι δεν υπαρχει τελειος ανθρωπος. Συνεπως, το εγω δεν εξαφανιζεται ολοκληρωτικα, και η αγαπη δεν ειναι τελεια, σε ολα υπαρχει κλιμακα και τα πραγματα -κατω απο το πρισμα του ρεαλισμου και οχι της θεωριας- ειναι γκρι. Μπερδεμενο το ασπρο με το μαυρο. Η αγαπη θα επρεπε να ειναι η εξαφανιση του εγω, αλλα στην πραξη δεν ειναι ακριβως ετσι. Κατ'επεκταση ολοι καποιες "θυσιες" κανουμε, ολοι κατι ζηταμε απο τους αλλους, και ολοι απο μας κατι ζητανε. Ολοι εχουμε απαιτησεις. Μονο η αγαπη της μανας προς το παιδι ειναι ανιδιοτελης, εκεινη στην πραξη οντως ξεπερνα το εγω. Δυο ανθρωποι σε σχεση αντρα-γυναικας πρεπει να περασουν πολλα χρονια μαζι για να μαθουν να αγαπανε ο ενας τον αλλον με αυτον τον τροπο, με υπερβαση του εγω σε ολα.
