Νεκρόφιλοι είναι και εκείνοι που ηδονίζονται στην ιδέα του νεκρού ανθρώπου. Από δαύτους έχει γεμίσει ο τόπος...
-Πόσοι δε χαίρονται στην ιδέα της αυτοκτονίας του Ιούδα ή του Εφιάλτη;
-Πόσοι δεν ερωτεύτηκαν την ιδέα της νεκρής Μαριέττας Γιαννάκου (διάβασα αρκετά ποστς σε διάφορα σάιτς);
-Πόσοι δεν θέλουν τον Μπους νεκρό, ασχέτως αν περιμένουν από άλλους να το πράξουν;
Αυτά είναι 3 "κραχτά" παραδείγματα του τί εστί νεκροφιλία, σε επίπεδο όχι ψυχολογικής κατάστασης και σεξουαλικής "ιδιαιτερότητας", αλλά εκείνο της πνευματικής έκπτωσης.
Φτάσαμε σε σημαίο να θέλουμε νεκρό τον ιδεολογικό μας αντίπαλο. Και όχι απλά να το θέλουμε, αλλά να νιώθουμε ανυπέρβλητη ευχαρίστηση στην ιδέα του θανάτου του. Φτάσαμε σε σημείο να φονεύουμε "εν ψυχρώ" τον φίλαθλο της αντίπαλης ομάδας και να "σέρνουμε" το πτώμα του σε όλο το ίντερνετ για να αναδείξουμε την μοναδική επιτυχία μας.
Ζούμε σε μία κοινωνία που η δική μου ιδέα είναι πιο σημαντική από τη δική σου ζωή. Κατεχόμαστε, με άλλα λόγια, από νεκροφιλικές ιδεοληψίες.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 15-05-2008 10:57 ]