Χεχεχεχε .... Αυτό το τόπικ με γυρίζει πολλάαααααα χρόνια πίσω, στην εποχή της εφηβείας μου, εκεί στα 80ς .... Τότε που ως πιτσιρικάδες - ηλικίας 10 - 15 ετών - ανακαλύπταμε τη ΧΕΒΙ ΜΕΤΑΛ μουσική. Και, πώς να το κάνουμε, είναι διαφορετική η αίσθηση να "εισπράττεις" το Peace Of Mind των Iron Maiden, το Crusader των Saxon ή τον πρώτο δίσκο των Bathory, που ανέφερε ένας φίλος παραπάνω, σχεδόν ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ....
Μια από τις εφηβικές μου αγάπες ήταν και οι MANOWAR, τους οποίους μού συνέστησε ο κολλητός μου στο Γυμνάσιο βάζοντάς μου να ακούω τραγούδια τους από το τηλέφωνο !!!! Έτσι, δεν μπορώ να ξεχάσω τα "εφηβικά ανατριχιάσματα" όταν για πρώτη φορά άκουσα το All man play in ten, το Battle Hymn, το Sign Of A Hammer, το The Bridge Of Death, το Guianna κλπ κλπ. Τους παρακολούθησα μέχρι το FIGHTIN' THE WORLD, όπου με είχε εντυπωσιάσει το DEFENDER, στο οποίο κάνει αφήγηση ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ηθοποιός ΟΡΣΟΝ ΓΟΥΕΛΣ με την υπέροχη αντρίκεια φωνή του. Από κει κι ύστερα, όμως .... τους έχασα !!! Δεν συνέχισα να τους παρακολουθώ [όπως δεν συνέχισα να παρακολουθώ τους Maiden, τους Metallica, τους Megadeth και όλο το εν γένει χέβι μέταλ ιδίωμα, το οποίο από την ηλικία των 17 - 18 ετών κι εφεξής ένιωθα ότι δεν με εκπροσωπεί και δεν με εκφράζει. Σόρρι παιδιά 
..... Αντιθέτως, ένιωθα την ανάγκη να εντρυφήσω όλο και περισσότερο στο ροκ των περασμένων δεκαετιών - 60ς και 70ς - αλλά και στο τότε "καινούριο αίμα" της εναλλακτικής σκηνής ροκ, καθόσον τα τότε καινούρια ονόματα όπως REM, Dead Can Dance, Pixies, Walkabouts κλπ έφερναν μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ανανέωση στο ροκ σκηνικό].
Αν, πάντως, από το 88 - 89 κι εφεξής έχω χάσει κάτι σημαντικό από τους MANOWAR .... θα ήταν χαρά μου από εσάς τους νεότερους να το μάθω !!! Και .... ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώτες μας αγάπες ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ ΠΟΤΕ ......
sea_like_eyes
(θα έπρεπε να υπάρχει emoticon με ξυράφια στα χέρια...)
