O θανατηφόρος ιός της αφθονίας

Ευτυχώς για εμάς η συγκεκριμενη "νόσος" αποτελεί γνώση χιλιετερήδων, ιδιαίτερα στην ιδιαίτερη πολιτισμική κληρονομιά μας.

Δυστυχώς για εμάς, μόνοι τους τα λέγανε και μόνοι τους τα ακούγανε...

Η παιδεία απέτυχε. Σειρά έχει η επανάσταση.

Δυστυχώς αυτός ο τρόπος ζωής μας έχει επιβληθεί...

σωστος!

Τρεις προτάσεις, τρεις μεγάλες θεματικές ενότητες.

- Ο άνθρωπος στη σύγχρονη κοινωνία κάνει βήματα στο κενό, χωρίς στέρεες βάσεις. Η βιασύνη του να απορροφήσει και να ενσωματώσει την τεχνολογία στη ζωή του, τον έχει καταστήσει "σχιζοφρενή", καθώς καλείται ταυτόχρονα να ακολουθήσει τον προκαθορισμένο γενετικά βιόρυθμό του, ενώ ταυτόχρονα να μεταβάλλει καθημερινά τον εν λόγω βιόρυθμο λόγω των συνεχών μεταβολών στο άμεσο περιβάλλον του.

- Επιτέλους αναγνωρίζεται ότι η τεχνολογία δεν είναι πανάκεια. Επιτέλους αναγνωρίζεται επίσης ότι η Φιλοσοφία είναι η ίδια μας η ζωή και όχι τρόπος ζωής. Είχα κάνει παλαιότερα νύξεις στο θέμα "Πόση φιλοσοφία πια;". Φιλοσοφία δεν είναι να βγάζεις πορίσματα, αλλά να θέτεις ερωτήματα. Όταν ξέρει κανείς να θέτει τις σωστές ερωτήσεις, θα βρει αντίστοιχα τις σωστές απαντήσεις...

- Καλωσορίσατε στον καπιταλισμό και την εξατομίκευση (επιδίωξη ιδιωτικών οφελών) των τελευταίων δύο αιώνων. Ο άνθρωπος γίνεται τυχοδιώκτης και ματαιόδοξος, ενώ η εξάρτησή του από τα υλικά αγαθά μετατρέπεται σε εθισμό, με τις αντίστοιχες ψυχοσχιστικές συνέπειες...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 25-05-2008 04:56 ]

Αγαπητέ Γιώργο, διαφωνώ με τον τρόπο σκέψης σου! Γιατί πιστεύεις ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι όπως τους περιγράφεις; Εσύ μπορεί να συνάντησες ορισμένους του είδους αυτού, αλλά δεν είναι όλοι ίδιοι. Και μάλιστα, μπορεί να νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, όμως δεν τα ξέρεις! Και θα γίνω πιο συγκεκριμένη. Κάπου είπες, ότι ορισμένοι ανθρωποι που ήδη έχουν κάποια υλικά αγαθά, θέλουν ακόμα περισσότερα. Που ξέρεις εσύ, τι έχουν και τι δεν έχουν; Και που ξέρεις, αν πράγματι τα έχουν, για ποιο λόγο χρειάζονται και άλλα; Ίσως το πρόβλημα να μην είναι στην υπερκατανάλωση, αλλά πολύ βαθύτερο. Κάποιοι άνθρωποι, θέλουν κάτι περισσότερο, όχι απο απληστία αλλά απο σπουδαιότερους παράγοντες, όπως για παράδειγμα, κοινωνικούς! Θα σου πω άλλη φορά τι εννοώ, έχω λόγο που το λέω αυτό. Επίσης, γιατί πρέπει να βάζουμε όλους τους ανθρώπους σε καλούπια; Δηλαδή, κανείς δεν ξέρει καλύτερα απο μας το σώμα του και τις ανάγκες του. Αν κάποιος είναι ευχαριστημένος με αυτό που βλέπει, γιατί να πρέπει να το αλλάξει, μόνο και μόνο επειδή το θέλουν οι άλλοι; Γιατί δεν δέχονται στην τελική, ορισμένοι, τους άλλους για αυτό που είναι και θέλουν διαρκώς να τους αλλάξουν; Και ειλικρινά, οι άλλοι που κριτικάρουν διαρκώς, δεν βλέπουν και λίγο τη φάτσα τους στον καθρέφτη; Ή μήπως νομίζουν ότι αυτοί, είναι τέλειοι; Ήμαρτον θεέ μου! Κάτι άλλο το οποίο θέλω να σου πω, με όλη την ειλικρίνεια που με διακρίνει, ποιός είναι αυτός που θα θελήσει να κλείσει το δρόμο στον άλλο όσον αφορά την προσωπική του επέκταση, όσον αφορά, την αγάπη του για την εργασία, και όσον αφορά τους στόχους του; Γιατί πρέπει να προσφέρουν δουλειά μόνο σε ορισμένους και σύμφωνα με τα δικά τους άδικα κριτίρια, και όχι σε όλλους ανεξαιρέτως ηλικίας, μόρφωσης. και κοινωνικού επιπέδου;

Αγαπητη Λιζα

Μου κανεις μια προσωπικη επιθεση χωρις λογο.

1. <<Και μάλιστα, μπορεί να νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, όμως δεν τα ξέρεις>>.Ειδες να ανφερω καπου οτι εγω τα ξερω ολα?Οσω ζω μαθαινω και οσο μαθαινω μπορω να λεω την αποψη μου.
   
2. <<Γιατί πιστεύεις ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι όπως τους περιγράφεις;>>Απλα μεσα απο αυτο εκφραζω την αποψη μου και  αυτο δεν μπορει να μου το απαγορευσει κανεις.
   
3. Δεν εβαλα στο ιδιο καλουπι ολους τους ανθρωπους γιατι και μονη σου το ανεφερες οτι << Κάπου είπες, ότι ορισμένοι ανθρωποι που ήδη έχουν κάποια υλικά αγαθά, θέλουν ακόμα περισσότερα>>.Αρα μην προσπαθεις να διαστρεβλωσεις αυτα που ειπα.
4. <<Και ειλικρινά, οι άλλοι που κριτικάρουν διαρκώς, δεν βλέπουν και λίγο τη φάτσα τους στον καθρέφτη;>>Το θεμα δεν ειναι αν κοταξεις το προσωπο σου στον καθρεφτη γιατι ο καθρεφτης δειχνει οτι θες εσυ να δειχνει.

Ας σταματησουμε να κρυβομαστε πισω απο το δαχτυλο μας και το σημαντικοτερο ας σταματησουμε να ζουμε σε ουτοπιες. και ψευδαισθησεις

Τελος αν πιστευεις οτι σε εθιξα προσωπικα επειδη εισαι στα ατομα που δεν ανηκουν στην παραπανω κατηγορια κανεις μεγαλο λαθος.Δεν εθιξα κανενα προσωπικα και ποτε δεν προσπαθησα να τους βαλω ολους στο ιδιο καλουπι αντιθετως εθιξα ενα προβλημα της εποχης που μαστιζει την σημερινη κοινωνια.Αν σου φαινετε τοσο παραλογο αυτο δεν μπορω να κανω κατι.

Εξαλου τον ευατο μου δεν τον εβγαλα απ'εξω

Βλεπα το τοπικ μερες τωρα, αλλα μολις τωρα αποφασισα να το διαβασω.

Εκανα και το τεστ και η διαγνωση ειναι "ελαφριας μορφης affluenza".
(ενταξει, το ηξερα και απο μονη μου οτι πασχω....)

Κοιταω και την οικογενεια μου, και νιωθω λυπηση....
Τους βλεπω ολους που καθονται τα απογευματα μπροστα στην τηλεοραση, αποβλακωμενοι να κοιτανε εκπομπες και σειρες, που στην πλειονοτητα των περιπτωσεων δεν τους ενδιαφερουν καν! Απλωνονται στους καναπεδες νωχελικα και κοιτανε μονο ευθεια, δεν κοιτιουνται μεταξυ τους, ουτε μιλανε φυσικα....
Με πιανουν κρισεις ωρες ωρες και παω και τους κλεινω την τηλεοραση για να κατσουμε λιγο ολοι μαζι, να μιλησουμε ή να κανουμε κατι ολοι παρεα...
Και πραγματικα ειναι ασυγκριτα πιο ομορφα. Το προηγουμενο σαββατο δεν τους επετρεψα ολη μερα να ανοιξουν την τηλεοραση, και ηταν ενα απ τα πιο ησυχα και ηρεμα σαββατοκυριακα που εχω περασει τους τελευταιους μηνες. Μπορει να ακουστει κουλο, αλλα ενιωθα οτι εχω γονεις.

Το χειροτερο με την αφθονια ειναι οτι μπαινουμε σε μια φαση πνευματικης αδρανειας, δεν χρειαζεται να σκεφτομαστε πολυ, ουτε να "ψαχνομαστε". Ο δρομος ειναι χαραγμενος και οι πορειες προκαθορισμενες. Η ρουτινα ειναι συγκεκριμενη: δουλευεις πολυ για να μπορεις να αγοραζεις πολυ. Και το να αγοραζεις πολυ υποτιθεται σε κανει αξιο πολιτη και ευτυχισμενο ανθρωπο.
Και το χειροτερο ειναι οτι η υπερκαταναλωση δεν εχει μονο κοινωνικες και ατομικες συνεπειες, αλλα και περιβαλλοντικες. Οσο πιο προσκολλημενοι γινομαστε στην τεχνολογια και τα αγαθα, τοσο πιο πολυ απομακρυνομαστε και "ριχνουμε" στα ματια μας το περιβαλλον. Πλεον οποιος ασχολειται και φροντιζει για το περιβαλλον κινδυνευει να θεωρηθει γραφικος. Ακομα και στα πιο απλα πραγματα δεν δινουμε σημασια. Η μανα μου, ας πουμε, με κοιταει περιεργα οταν παω ενα στενο πιο κατω για να πεταξω τα σκουπιδια στον καδο ανακυκλωσης. (Ειναι γελοιο! Ενα μολις στενο πιο κατω.....Και εκεινη βαριεται να παει....)



Υπαρχει τοση μιζερια σε καθε στιγμη της ζωης μας.
Οτι και να κανουμε δεν ειμαστε ευτυχισμενοι, γιατι ψαχνουμε την ευτυχια στο λαθος μερος.
Ειναι φυσιολογικο εν μερη να αποζηταμε τοσο πολυ τα υλικα αγαθα.
Επειδη ακριβως κατα την διαρκεια της ιστοριας του ανθρωπου ποτε πριν δεν υπηρξε εποχη οπου τα υλικα αγαθα μπορουσαν να αποκτηθουν τοσο ευκολα, τωρα που πλεον υπαρχουν τα παντα σε αυθονια γυρω μας, μας πιανει μανια να αποκτισουμε οσο περισσοτερο γινεται, μονο και μονο επειδη.....μπορουμε.
Ειχα ενα παραμυθακι οταν ημουν μικρη, με εναν αρκουδο και μια αλεπου.
Πηγαινε η αλεπου μια μερα επισκεψη στις φιλες της, τις μελισσες, και αποφασισε να παρει μαζι της και τον αρκουδο. Οταν φτασανε στην γιγαντιαια και πανεμορφη κυψελη, ο αρκουδος τρελαθηκε απο την χαρα του, γιατι δεν ειχε ξαναδει τοσο πολυ και τοοοοσο νοστιμο μελι στην ζωη του. Και το καλυτερο? Οι μελισσες τους ειπαν οτι μπορουν να φανε οσο θελουν!
Βουτηξε, λοιπον, ο αρκουδος μεσα στο μελι και αρχισε να τρωει με μανια. Η αλεπου ετρωγε λιγο λιγο και το απολαμβανε, συμβουλευοντας τον αρκουδο να προσεχει και να μην το παρακανει. Ο αρκουδος ομως δεν την ακουγε. Λεει "εχω την αδεια να φαω οσο θελω απο αυτο το τοσο νοστιμο μελι, και θα κανω κρατει?", και συνεχισε να χλαπακιαζει λυσσαλεα. Σταματησε μονο οταν επεσε η νυχτα και πηγαν για υπνο. Ηταν τοσο χαρουμενος και χορτατος και εκανε ηδη σχεδια για το αυριανο γιουρουσι. 
Η επομενη μερα ξημερωσε και η αλεπου ξυπνησε με κεφια. Ο αρκουδος ομως δεν μπορουσε να σηκωθει απ το κρεβατι. Τον πονουσε η κοιλια του και ενιωθε αρρωστος.
Οταν τελικα πηγαν για πρωινο και δοκιμασε λιγο απο το μελι, εκεινο ηταν πικρο και αγευστο και του προκαλουσε ναυτια. Λεει θυμωμενα στην αλεπου και στις μελισσες "Το μελι σας χαλασε! Χτες ηταν γλυκο και πεντανοστημο, σημερα ομως ειναι απαισιο, αγευστο και μου φερνει αναγουλα!". Και του λεει η αλεπου, ο οποια ετρωγε με απολαυση το μελι της "Το μελι δεν χαλασε, ειναι ακριβως οπως ηταν και χτες! Εσυ ομως δεν ακουσες την συμβουλη μου, παρασυρθηκες και εφαγες παραπανω απ οσο επρεπε, και τωρα το μελι εχει χασει την αξια του για σενα. Δεν ειναι γλυκο οπως ηταν στην αρχη".

Αυτό Κριστίνα να το προσέξεις όσο είναι νωρίς. Ονομάζεται "ανθρωπιά" και είναι ανίατη μεταδοτική ασθένεια...

Βέβαια μερικές φορές απλώς...δουλεύεις πολύ (το δεύτερο σκέλος δεν είναι προϋπόθεση). Στο κεφάλι σου μέσα κάνεις άπειρα ψώνια...

Πλέον όποιος κοιτάζει στη σωστή κατεύθυνση, οδηγείται βιαίως στο γιατρό, ως πάσχων από στραβισμό.

Άντε να πείσεις έναν εξαρτημένο-εθισμένο ότι είναι μίζερος... Στη δεύτερη πρόταση αν αφαιρέσουμε το "τόσο πολύ τα", μπορούμε να μιλήσουμε για το "μέτρον άριστον".

Νάτο πάλι το μέτρον άριστον...

Κριστίνα