Δίσκοι από την ελληνική δισκογραφία που αδίκως πέρασαν απαρατήτητοι

Δημιούργησα αυτό το τόπικ, στο οποίο θα γράφουμε ο καθένας μας για αξιόλογους / ενδιαφέροντες / ή ακόμη και πολύ ωραίους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας που, κατά την προσωπική μας άποψη, πέρασαν απαρατήρητοι εντελώς άδικα. Γιατί συνέβη αυτό ??? Ίσως λόγω ανεπαρκών δημοσίων σχέσεων του δημιουργού, ίσως λόγω ελλιπούς υποστήριξης - προώθησης του δίσκου, ίσως λόγω σεμνότητας του δημιουργού, ίσως .... ίσως ...... Τεσπα, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το ζητούμενο είναι να αναφερθούν εδώ κάποιοι δίσκοι που κακώς / πολύ κακώς δεν υπέπεσαν εγκαίρως στην αντίληψή μας, μήπως και, έστω και ετεροχρονισμένα, τους ανακαλύψουμε ....

Αγαπητοί μου συμφορουμίτες, κάνω την αρχή :

ΔΙΣΚΟΣ : ΣΕ ΜΙΑ ΧΟΡΔΗ

ΣΤΙΧΟΙ - ΜΟΥΣΙΚΗ : ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΟΛΑΚΙΔΗΣ

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ : ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΟΛΑΚΙΔΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΦΩΤΙΟΥ, ΑΝΝΑ ΔΑΡΔΑΜΑΝΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ και ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ

ΕΤΑΙΡΙΑ : MINOS - EMI

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ : 1998

Πραγματικά, φίλοι μου, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ γι' αυτήν τη δουλειά : Για τον καταπληκτικό ποιητικό και προπαντός  ΑΛΗΘΙΝΟ / ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ στίχο του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΟΛΑΚΙΔΗ, που είναι γεμάτος δύναμη, νεύρο και συναισθηματική φόρτιση .... Για τις πανέμορφες μουσικές του ιδίου, που "ακροβατούν" μεταξύ λαϊκού και μπαλάντας .... Για τις ερμηνείες : τη στιβαρή - αντρίκεια ερμηνεία του ιδίου του Τσολακίδη [ναι, θα μπορούσε να κάνει καριέρα ΚΑΙ σαν τραγουδιστής], για την συγκλονιστική ΜΑΡΙΑ ΦΩΤΙΟΥ [αυτή η κοπέλα γιατί δεν κατάφερε να κάνει καριέρα ???}, για την έκπληξη Άννα Δαρδαμάνη ..... Γενικά, πρόκειται για "σαλονικιώτικο δημιούργημα", που ηχογραφήθηκε στο στούντιο ΠΟΛΥΤΡΟΠΟ. Επίσης, ο δίσκος είναι πλημμυρισμένος ως επί το πλείστον με μνήμες και αρώματα Θεσσαλονίκης και αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι τα περισσότερα όμορφα πράγματα στο ελληνικό τραγούδι μάς έρχονται από κει πάνω ....

Από αυτόν το cd είχα ακούσει πριν κάτι χρόνια μόλις 2 τραγούδια, τελείως τυχαία. Από κει και ύστερα .... έψαχνα παντού να το βρω !!! Προχθές που το εντόπισα - πάλι τυχαία - στο δισκάδικο της κας Ουρανίας Ξυλούρη [στοά Νικολούδη στην Πανεπιστημίου], η χαρά μου δεν περιγραφόταν !!!! Φυσικά, εδώ και 2 μέρες το cd player μου δεν παίζει τίποτε αλλο εκτός από το "σε μία χορδή" .....

Θα είναι χαρά μου να διαβάσω και τα δικά σας post για δισκογραφικές δουλειές που, κατά την άποψή σας, κακώς δεν ανακαλύψαμε όταν κυκλοφόρησαν. Ίσως να μην έχουν ακόμη αποσυρθεί, ίσως να υπάρχει ακόμη από κανένα αντίτυπό τους στα δισκάδικα και έτσι να μπορέσουμε, έστω και εκ των υστέρων, να τις ανακαλύψουμε και να τις αγκαλιάσουμε, όπως τους αξίζει ....

"Τα φεγγάρια του χειμώνα είναι λίγο παλαβά" απο τον Αλέξανδρο Δήμα.

Απο τον δίσκο αυτό έχει ξεχωρίσει μόνο το " Ένα καράβι" απο τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Την εποχή που κυκλοφόρησε ο δίσκος αυτός, α;κουγόταν αρκετά και η "Γάτα" με την Αφροδίτη Μάνου (πολύ όμορφο!) αλλά και - αν δεν απατώμαι το "Κάτι διάφανες Ψυχές".

Αν ήταν να επιλέξω έναν τέτοιο δίσκο από τον ευρύτερο χώρο του ροκ, τότε αυτός θα ήταν ο δίσκος των Εν Πλώ:

Αντιγράφω από ένα καλό review του δίσκου:

[...]Η μουσική των Εν Πλω ήταν περισσότερο "ελληνική" και πρωτότυπη από άλλα γκρουπ που έδρασαν εκείνη την εποχή. Και μάλιστα τα στοιχεία ελληνικής παράδοσης, όπως κλαρίνα και απόηχοι ρεμπέτικου, ήταν εκείνα που συνιστούσαν την πρωτοτυπία. Οι στίχοι μας ακούμπησαν γιατί ήταν αληθινοί, και αυτό το καταλαβαίναμε καλύτερα αφού ήταν στη γλώσσα μας, δεν χρειάζονταν μετάφραση. Λίγο κλειστοφοβικοί ίσως, απαισιόδοξοι, αλλά το είπαμε, το "Εν Πλω" είναι προϊόν της δεκαετίας του '80. Η ερμηνεία του Σαδίκη ήταν παθιασμένη αλλά καθόλου "δήθεν" ή στημένη. Η παραγωγή καλύτερη από άλλες εγχώριες της εποχής, και τώρα που το ξανακούω καλύτερη και από ακριβότερες παραγωγές που έγιναν στο μέλλον.[...]

Αν ο όρος "εναλλακτικό ελληνικό ροκ" σήμαινε ποτέ κάτι, αυτό νομίζω ότι είναι οι Εν Πλω. Όμως, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, μοιάζουν σαν μια υπόσχεση που τελικά πήγε χαμένη (1). Πόσο μπορεί να επηρέασε τα μουσικά πράγματα της Ελλάδας κι εντέλει πόσο σημαντικό για την ελληνική μουσική είναι ένα γκρουπ που ακούστηκε από τόσο λίγους; Μπορεί εγώ και λίγοι ακόμη να αγαπάμε τους Εν Πλω περισσότερο από άλλους πιο επιτυχημένους εμπορικά, όπως τις Τρύπες ή τα Ξύλινα Σπαθιά, αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά ότι οι Τρύπες είναι σαφώς επιδραστικότερο γκρουπ, άσχετα αν η επίδραση αυτή ξοδεύτηκε κυρίως στη λογική των εταιριών "να κυκλοφορήσουμε κάτι σαν τις Τρύπες, ροκ με ελληνικό στίχο, επειδή στη βράση κολλάει το σίδερο". [...]

Μπράβο συμφορομίτες !!! Πολύ μου αρέσουν οι δίσκοι που παρουσιάζετε, οι οποίοι, κατά την άποψή σας αδίκως πέρασαν απαρατήρητοι !!!! Συνεχίστε .... Δεν έχει καμία σημασία από ποια "περιοχή" του ελληνικού τραγουδιού προέρχεται ο δίσκος [ροκ, λαϊκό, έντεχνο, δημοτικό τραγούδι κλπ κλπ]. Όπως, επίσης, δεν έχει καμία σημασία αν βγήκε π.χ. πριν 40 χρόνια ή αν βγήκε .... μόλις πριν λίγους μήνες. Αυτό, όμως, που έχει σημασία είναι να γίνει, έστω και καθυστερημένα, λόγος γι' αυτές τις δουλειές. Για να αποδείξουμε αφενός μεν ότι "ο καλός δεν χάνεται", αφετέρου δε ότι υπάρχει και κόσμος που έχει το αισθητήριο και την ικανότητα να "μυρίζεται" και να ανακαλύπτει "κρυμμένους θησαυούς" ......    

Mιας και δεν έχω χρήματα (φαντάζομαι όπως και οι περισσότεροι) για αγορές δίσκων αν γίνεται να βρούμε έναν τρόπο να ακούσουμε τους δίσκους αυτού του topic γιατί είμαι σίγουρος ότι θα είναι εξαιρετικοί.Συγχαρητήρια για την ιδέα του topic.Μακάρι να πάει καλά.Μόνο το δίσκο των Εν Πλω έχω ακούσει απ' τους παραπάνω και μπράβο που αναφέρεται εδώ.Ας αναφέρω κι εγώ με τη σειρά μου ένα δίσκο που μ' αρέσει και αξίζει να τον αναζητήσετε

Άγγελος Σφακιανάκης Ρηχά Νερά

κυκλοφορία: 2003

tracklist:
1. Lamia Bendioui - Τα λόγια της Χαλιμάς (0:43)
2. Μανώλης Λιδάκης - Η μοίρα μου (3:18)
3. Παντελής Θαλασσινός - Ρηχά νερά (3:57)
4. Βαγγέλης Κορακάκης - Το μηχανάκι μου (3:01)
5. Χαρίλαος Αυλιανός - Οι μικροί Ζορρό (0:15)
6. Χρήστος Θηβαίος - Τα κορίτσια απ' την επαρχία (Βάκχες) (4:56)
7. Νίκος Μπέρκας - Δεν προλαβαίνω (2:59)
8. Βαγγέλης Ασημάκης - Τι θα γίνει; (3:38)
9. Άγγελος Σφακιανάκης - Η θεία Κάκια (2:54)
10. Δημήτρης Ζερβουδάκης - Στο ξενοδοχείο (4:28)
11. Ιωάννης Σπυρόπουλος(Bach) - Οι γυναίκες (4:30)
12. Άγγελος Σφακιανάκης - Εγώ την είδα τη χαρά (3:27)
13. Αλέξανδρος - Το παραμύθι του Κυριάκου (0:49)
14. Μάνος Ξυδούς & Σπυριδούλα - Άσπρο μαύρο (2:47)
15. Θοδωρής Κοτονιάς & Occasional Dream - Η σελήνη (2:27)
16. Γιάννης Κότσιρας - Ήρεμο βράδυ (9:25)

Δύο όχι τόσο ακουσμένοι δίσκοι που μου έρχονται στο μυαλό από την ελληνική δισκογραφία είναι οι εξής:

-Σταύρου Κουγιουμτζή: "ΗΛΙΟΣΚΟΠΙΟ" (1973). Κύκλος τραγουδιών σε στίχους παρμένους από το ομώνυμο ποιητικό έργο του Γιώργου Θέμελη. Τραγουδούν ο Γιώργος Νταλάρας και η Αιμιλία Κουγιουμτζή. Κατά την προσωπική μου άποψη είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος του συνθέτη.

-Λουκιανού Κηλαηδόνη: "MEDIA LUZ" (1976). Κυρίως ορχηστρικός δίσκος με τη μουσική επένδυση μιας υποθετικής αμερικανικής αστυνομικής ταινίας. Στον δίσκο αυτό εμφανίζονται όλες οι μουσικές επιρροές του Κηλαηδόνη από την τζαζ μουσική και τα "φιλμ νουάρ" της δεκαετίας του '50 και αποτελεί μία δουλειά ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα. Στα τραγούδια του δίσκου συμμετέχουν οι Ιωάννα Κιουρκτσόγλου, Σμαράγδα Σμυρναίου και Γιώργος Σωτηρόπουλος.

Ο ομώνυμος και μοναδικός δίσκος των "Ακρίτας", του 1973. Ένα διαμάντι της ελληνικής rock σκηνής, με επιρροές απο progressive rock συγκροτήματα της Βρεταννίας όπως οι Emerson Lake and Palmer... Μπασίστας και τραγουδιστής τους ήταν ο Σταύρος Λογαρίδης, γνωστός μας από τους Poll. Παραθέτω και link από έγκυρο forum που ασχολείται ειδικά με το progressive rock.

http://www.progarchives.com/artist.asp?id=2824

καλή σας ακρόαση!!

Με έψησε η κυκλοφορία που πρότεινε ο begas.

Μιας και το γυρίσαμε στα 70΄ς με την πολύ καλή πρόταση των Ακρίτας, ας προτείνω και εγώ μια ακόμα "κλασσική κ αδικημένη" κυκλοφορία:

Κάπου είχα βρει την ακόλουθη κριτική (δεν θυμάμαι που) και την είχα σώσει στο pc μου. Την παραθέτω αυτούσια:

Όταν πρωτοάκουσα πριν μερικά χρόνια τον ομώνυμο δίσκο του
συγκροτήματος «ΤΑ 4 ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ», μου άφησε μία γεύση από
αδιάφορη έως κακή. Προφανώς έφταιγε η άσχημη κατάσταση του δίσκου, η
οποία σε προδιέθετε ανάλογα και για το περιεχόμενο του. Δεν εξηγείται
διαφορετικά το γεγονός ότι, αφού άκουσα την πρόσφατη επανέκδοση του, ο
δίσκος πλέον επισκέπτεται συχνά το πικ-άπ μου και μου αποκαλύπτει τα
μυστικά και την ομορφιά του, μια ομορφιά που δεν είχα μπορέσει να διακρίνω
την πρώτη φορά.

Για να τοποθετήσουμε τα πράγματα σε μία χρονική σειρά, πρέπει να
μεταφερθούμε στον χρόνο και στα μέσα της δεκαετίας του 70. Το 1976
λοιπόν κυκλοφορεί στην εταιρεία Venus το άλμπουμ ενός συγκροτήματος με
το ασυνήθιστο και πρωτότυπο όνομα «ΤΑ 4 ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ» που είχε
για τίτλο το όνομα του γκρουπ. Η Venus ήταν καθαρά μία εταιρία που
κυκλοφορούσε μόνο λαϊκά και δημοτικά, γι' αυτό και προκαλεί έκπληξη το
γεγονός ότι κυκλοφόρησε και τον δίσκο αυτό που είναι και ο μοναδικός της
δίσκος ροκ. Όποιο πάντως και να ήταν το σκεπτικό της, καλά έκανε και τον
κυκλοφόρησε διότι πρόκειται περί καταπληκτικού δίσκου.

Το γκρουπ απαρτιζόταν από τους Νίκο Γράψα (σόλο κιθάρα, τραγούδι),
Θανάση Άλατα (ρυθμική και ακουστική κιθάρα), Μάριο Γιαμαλάκη (μπάσο,
τραγούδι) και Χρήστο Βλαχάκη (ντραμς, κρουστά) και έπαιζαν αυτό που στην
μουσική ορολογία ονομάζεται heavy progressive, δηλ. προοδευτικό ροκ με
έντονα στοιχεία και τάσεις χαρντ-ροκ, αφού περιλαμβάνει σκληρά κιθαριστικά
περάσματα, βαρύ μπάσο, δυνατά ντραμς κλπ.

Ο δίσκος πέρασε απαρατήρητος, αφού οι προτιμήσεις του ελληνικού κοινού
ήταν και είναι στραμμένες στα κατά τεκμήριο τέσσερα γνωστότερα ελληνικά
γκρουπ της εποχής Sokrates, Πελόμα Μποκιού, Νοστράδαμος και Poll.Το
γεγονός ότι τα «ΕΠΙΠΕΔΑ» παρέμειναν στην αφάνεια οφείλεται κατά ένα
μεγάλο μέρος στην εταιρία τους, αφού η Venus σαν εταιρία λαϊκών -
δημοτικών δεν είχε προφανώς διάθεση να προωθήσει και διαφημίσει ιδιαίτερα
το γκρουπ και τον δίσκο.

Πριν από 7-8 χρόνια άρχισε ολοένα να αυξάνει σε όλες τις χώρες το
ενδιαφέρον του κόσμου για την μουσική του παρελθόντος. Το γεγονός αυτό
οδήγησε μοιραία τον δίσκο στα αυτιά ξένων συλλεκτών και φίλων του ροκ και
τότε διαπιστώθηκε το εξής εκπληκτικό. Ο δίσκος ΑΡΕΣΕ !!!! Και άρεσε ΠΟΛΥ
!!!! Παρ' όλο τον ελληνικό στίχο του που σίγουρα ηχεί τόσο ασυνήθιστος στα
αυτιά των ξένων. Και σήμερα έχουμε φθάσει στο σημείο να ξέρει το γκρουπ
και τον δίσκο τους πολύ περισσότερος κόσμος στο εξωτερικό παρά στην
Ελλάδα.

Το ενδιαφέρον των ξένων για το γκρουπ δεν μπορούσε να αφήσει
ασυγκίνητους τους ιθύνοντες της ανεξάρτητης ελληνικής εταιρίας Wipe out
records, από τους μεγαλύτερους συλλέκτες ελληνικού ροκ και μερακλήδες
του είδους. Ήρθαν λοιπόν, σε επαφή με τον κάτοχο των δικαιωμάτων του
δίσκου και απέκτησαν τα δικαιώματα επανεκδόσεως του.

Επειδή όμως οι αυθεντικές ταινίες είχαν χαθεί, στρατολογήθηκαν δύο
πρωτότυπες κόπιες του δίσκου σε άριστη κατάσταση από συνδυασμό των
οποίων προήλθε η επανέκδοση του που τελικά βγήκε το 1995. Για να
ξεπερασθεί μάλιστα το γλωσσικό πρόβλημα τύπωσε η εταιρία σ' ένα σημείο
του εξωφύλλου το όνομα του γκρουπ σε πιστή αγγλική μετάφραση "The 4
Levels of Existence". Το αποτέλεσμα όσον αφορά το τύπωμα του εξωφύλλου
και την ηχητική ποιότητα ήταν εξαιρετικό.

Ο σκληρός τριζότος ήχος της κιθάρας στην εισαγωγή του πρώτου κομματιού
του δίσκου σου δίνει να καταλάβεις ότι τα παιδιά δεν αστειεύονται καθόλου.
Το καταπληκτικό «ΜΕΤΑΜΟΡΦΗ» είναι κατά την άποψη μου το καλύτερο
κομμάτι του δίσκου και αντιπροσωπεύει πλήρως τον ήχο του γκρουπ.

armaggedon PLJ 1982

πριν γίνουν τερμίτες αυτή η κυκλοφορία με με Αγγλικό στίχο και θέμα την Αποκάλυψη του Ιωάννη σε μια προσπάθεια του συγκροτήματος να γίνει γνωστό στο εξωτερικό.Δυστυχώς πούλησε γύρω στους 900 δίσκους και τίποτα παραπάνω.Η ειρωνία είναι πως σήμερα το βινύλιο είναι συλλεκτικό και πως το γκρούπ με βάση αυτό το δίσκο έχει μια θέση στις progressive εγκυκλοπαίδειες

ΔΙΣΚΟΣ : ΕΛΑ Ν ΑΣΤΑΘΟΥΜΕ ΑΝΤΙΚΡΥ

ΜΟΥΣΙΚΗ : ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ

ΣΤΙΧΟΙ : ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ [επίσης μελοποιήθηκαν και μερικά ποιήματα του Ρ. ΤΑΓΚΟΡ]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ : ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΛΗΣ

ΕΤΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ : 1981

Τον Γιώργο Στεφανάκη τον ήξερα - αλλά και τον θαύμαζα - ως κημπορντίστα / πιανίστα του συγκροτήματος ΠΕΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ, χωρίς να γνωρίζω πράγματα για την προσωπική του δισκογραφία. Άλλωστε, κι ό ίδιος έχει βγάλει μέχρις στιγμής ελάχιστους προσωπικούς δίσκους. Ένας από αυτούς είναι ο "ΕΛΑ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΑΝΤΙΚΡΥ", τον οποίο μού έβαλε ο ίδιος να τον ακούσω πριν λίγα χρόνια όταν τον επισκέφθηκα στο σπίτι του [και home - studio]. Πραγματικά .... έμεινα με το στόμα ανοιχτό !!!! Πρώτα - πρώτα με το είδος και το ύφος της μουσικής, που αντλεί από τζαζ - ροκ φόρμες, αλλά και από την ψυχεδελική μουσική των 60ς. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το ακούμε και πολύ συχνά στην Ελληνική δισκογραφία [πόσο μάλλον όταν ο εν λόγω ικανότατος πιανίστας οδηγεί τις μελωδικές του γραμμές σε δύσβατα μονοπάτια]. Έπειτα... από τον πολύ όμορφο στίχο, που παραπέμπει στη "χίπικη δροσιά και παιδικότητα" παρελθόντων ετών. Επίσης, από τους πολύ σπουδαίους μουσικούς που συμμετέχουν, με τον κιθαρίστα ΛΑΚΗ ΖΩΗ να κερδίζει τις εντυπώσεις [παίζει μέχρι και σιτάρ !!!]. Και ... το καλύτερο το άφησα για το τέλος :ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΛΗΣ !!! Τι ερμηνευτής !!! Με πόση άνεση χειρίζεται το - ομολογουμένως δύσκολο - υλικό του δίσκου !!! Απλά καταπληκτικός !!! Να μην ξεχάσω, επίσης, και το πολύ όμορφο εξώφυλλο του δίσκου [που παραπέμπει λίγο σε Ινδία, λίγο σε ψυχεδέλεια 60ς .....] ....

Δυστυχώς, αυτός ο πολύ αξιόλογος δίσκος πέρασε απαρατήρητος [και νομίζω η εταιρία δεν προέβη στην επανέκδοσή του, ίσως όμως και να κάνω λάθος]. Βλέπετε, το εν γένει ηχητικό πλαίσιο, στο οποίο κινήθηκε, ήταν αρκετά μακριά από όσα έχουμε συνηθίσει να ακούμε στην ελληνική δισκογραφία .....  

kwstasagas, μήπως μπορείς να μας δώσεις κανένα tip για να τον ακούσουμε και εμείς τον δίσκο που πρότεινες?

δεν ξερω αν εκανε επιτυχια παντως οποιον λεω πολλοι λιγοι τον ξερουν κ το θεωρωαδικο γτ οταν βγηκε εγω δεν ζουσα αλλα μολις τον ακουσα τον λατρεψα......ειναι ΣΑΜΠΟΤΑΖ-ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ- ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΚΡΙΕΖΗ

ΣΑΒΒΙΝΑΓΙΑΝΝΑΤΟΥ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΜΙΔΑΣ..................

Ραδιοπειρατής από τον Κωστή Μαραβέγια! Ένας πραγματικά πολύ καλός δίσκος με ενδιαφέρουσα μουσική και πολύ γλυκούς και αληθινους στίχους που δυστυχώς πέρασε απαρατήρητως!

Παραλιγο και θα γινοταν η μεγαλυτερη μπαντα στο heavy metal στην Ελλαδα το '87 ......

Vavel

5 ποντιακα επιθετα, 1 φαλτσος τραγουδιστης, απιστευτη ενεργεια, ΥΠΕΡΟΧΕΣ συνθεσεις, ΧΑΛΙΑ παραγωγη, ΚΟΡΥΦΑΙΟ ομωνυμο ντεμπουτο του '86, χλιαρη συνεχεια, σπουδαγμενοι μουσικοι, απωθυτικες φατσες, συνειδητοποιημενοι στιχοι οσο δεν πηγαινε (για την τοτε εποχη), ελειψει ικανου προωθητη/manager "μεινανε" στα ορια της Θεσ/νικης και της Ελλαδας γενικοτερα...

κριμα, κριμα και παλι κριμα...

-----------------

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sitzoune81 στις 31-05-2008 17:38 ]

Mπράβο Sitzoune, έκανες πολύ καλά και ανέφερες σε τούτο το τόπικ έναν δίσκο από την Ελληνική χέβι μέταλ σκηνή των 80ς. Κι επειδή λόγω ηλικίας [30βάλε] τα πρόλαβα τα 80ς, σας διαβεβαιώ οτι εκείνη την περίοδο η Ελλάδα είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα [και γεμάτη μεράκι, αγνότητα και αθωότητα] αγγλόφωνη χέβι μέταλ σκηνή, η οποία, δυστυχώς ... δεν κράτησε πολύ. Στη θέση του δίσκου που ανέφερες θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται κάποιος δίσκος των SPITFIRE, το MYTHOLOGY των Θεσσαλονικέων NORTHWIND κλπ κλπ ......  

kwstasagas, μήπως μπορείς να μας δώσεις κανένα tip για να τον ακούσουμε και εμείς τον δίσκο που πρότεινες

Παναγιώτη, δεν γνωρίζω αν μπορείς να βρεις κάπου το "Έλα να σταθούμε αντίκρυ". Ίσως να είσαι τυχερός και να τον πετύχεις σε κάποιο κατάστημα μεταχειρισμένων βινυλίων. Κι εγώ αν δεν είχα γνωρίσει από κοντά τον κ. Στεφανάκη αυτή τη στιγμή θα αγνοούσα την ύπαρξη αυτού του πολύ ωραίου ελληνικού δίσκου [όταν πήγα στο σπίτι / home studio του μού έβαλε και τον άκουσα από το παλιό του βινύλιο]. Βλέπεις ... ο κ. Στεφανάκης είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που έχουν "τη μαγκιά" να επιλέγουν μία ασυμβίβαστη [και γι' αυτό "μοναχική"] πορεία στην Ελληνική δισκογραφία, εισπράττοντας αμετανόητα το τίμημα γι' αυτή τη στάση τους ......  

Northwind, Spitfire, Vice Human, Sarissa...... τι με θυμησες τωρα kwstasagas!!!!
Ωραιες εποχες!

ΕΝΟΧΟ ΛΑ - ΕΝΟΧΟ ΛΑ [1998]

Οι ΕΝΟΧΟ ΛΑ δημιουργήθηκαν περί το 1995 και άφησαν πίσω τους μόλις έναν δίσκο [αλλά ... τι δίσκο !!!], δλδ τον ομώνυμό τους, ο οποίος κυκλοφόρησε από τη ΛΥΡΑ εν έτει 1998 !!! Τραγούδια τους άκουσα για πρώτη φορά σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή [νομίζω με παρουσιάστρια τη Δήμητρα Γκουντούνα], όπου παρουσίασαν τα τραγούδια του δίσκου τους. και .... ναι, το ομολογώ : ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΤΗΚΑ ΟΣΟ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΘΕ !!!!

Καταρχήν με κέρδισε η υπέροχη φωνή του περφόρμερ τους ΒΛΑΣΣΗ ΤΑΒΑΜΠΗ. Επίσης το ύφος της μουσικής τους, το οποίο, αν και τελείως προσωπικό, αντλούσε ευθέως από νιου γουέηβ ακούσματα. Πράγματι, μπορούσες να διακρίνεις επιρροές από Cure, Joy Division, Echo & The Bannymen κλπ. Επίσης, και στους στίχους τους μπορούσες να διακρίνεις κάποια μελαγχολία, σαν ένα [έντιμο και ειλικρινές] ταξίδι σε πονεμένες πλευρές της ζωής μας. Όλα αυτά, όμως, συνδυάζονταν άψογα με στοιχεία από ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ : Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται το ΜΟΝΑΔΙΚΟ συγκρότημα που "πάντρεψε" με επιδέξιο και πειστικό τρόπο το νιου γουέηβ με το έντεχνο ελληνικό τραγούδι !!! Στα "συν" του δίσκου η συμμετοχή της ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, η οποία συνεισφέρει σε κάποια τραγούδια με τα πλήκτρα της !!! Η έκπληξη : Η ροκ διασκευή του πασίγνωστου τραγουδιού του Θεοδωράκη "Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Η ΜΑΡΓΑΡΩ", πολύ έξυπνη και ευρηματική. Άλλα τραγούδια του δίσκου που ξεχωρίζουν : "Παραμύθι Κιουρ" [!!!!!], "Πώς", "Με δυο τσουβάλια ουρανό" και "Καθρέφτης".

Παρόλο που το ομώνυμο ντεμπούτο τους ήταν πολύ - πολύ όμορφο, κι ίσως από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους των 90ς .... πέρασε δυστυχώς απαρατήρητο, χωρίς να λάβει την αναγνώριση που τού άξιζε. Έτσι, το συγκρότημα δεν ευτύχησε να ηχογραφήσει άλλο δίσκο και οδηγήθηκε στη διάλυση !!! Από το 2001 περίπου και μετά ... ούτε φωνή ούτε ακρόαση .... Δεν ακούσθηκε ξανά τίποτε, ούτε για την μπάντα ούτε για κάποιο από τα μέλη της ..... Το ντεμπούτο τους, όμως, πάντα θα μάς θυμίζει πόο σπουδαίο συγκρότημα υπήρξαν και πόσο έχασε το ελληνικό τραγούδι [και ειδικότερα η ελληνόφωνη ροκ σκηνή] που η πορεία τους δεν κράτησε περισσότερο ....

Για την ιστορία, τα μέλη της μπάντας, που έπαιξαν στον εν λόγω δίσκο είναι : Βλάσσης Ταβαμπής - τραγούδι, Κώστας Κομνηνός - ντραμς, Κική Καρανικόλα - μπάσο, Σωτήρης Καστάνης - κιθάρες [αυτός πριν τους Ένοχο Λα είχε κι ένα σύντομο πέρασμα από τους ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ], Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος - κλαρινέτο.     

Τέλος .... αφήνω να μιλήσουν οι στίχοι .....

ΕΝΟΧΟ ΛΑ - Καθρέφτης

Θέλω να γράψω δυο λέξεις στο χαρτί
χάρτινες λέξεις να πνιγούν στη βροχή
φανερώσου μπροστά μου ξανά
για να δεις τη πληγή που με γεννά.

Ακατοίκητες μέρες, μέρες κενές
δεν ακούω τις γύρω φωνές
τη φωνή σου το σύρμα κουβαλά
μου τρυπά το μυαλό, μ' ένα ένοχο Λα.

Δεν είσαι όνειρο για κατανάλωση
χαμογελάς και μοιάζεις με άλωση.

Ξέρουνε όλοι ρόλους πολλούς
κι υποδύονται καλά τους καλούς
εγώ θέλω να μου πεις πως μ' αγαπάς
και συ μεσ' το σκοτάδι με ξεχνάς.

Το χαρτί μου καθρέφτης, κλέφτης θολός
ψάχνω να σε βρω μα έχεις κλείσει το φως,
η νύχτα με γεμίζει μοναξιά και με βρίζει
το χαρτί μου καθρέφτης που ξαφνικά ραγίζει

[Αλήθεια ... γνωρίζει κάποιος κάτι για τους ΕΝΟΧΟ ΛΑ ή για τα μέλη τους ??? έχει, ίσως, γνωριμία ή προσωπική επαφή μαζί τους ??? Αν ναι .... θα χαρώ να διαβάσω οποιανδήποτε πληροφορία ..... ] ...... 

{Θα παρακαλούσα τους διαχειριστές να μετακινήσουν το παρόν τόπικ στην κατηγορία που του αρμόζει, δηλαδή στη ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ !!! Βλέπετε, όταν το άνοιξα δεν είχα, ακόμη, "εξοικειωθεί" με το Μιούζικ Χέβεν } 
-----------------
Goin' through pages and lookin' down lines and lines ... [UFO - Space Child]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : kwstasagas στις 21-03-2009 01:58 ]

Γιώργος Σταυρακάκης "ΡΕΣΑΛΤΟ" EMI 1997

Παραγωγός: Μάνος Ξυδούς

Καταπληκτικός δίσκος που δεν ακούστηκε όσο θα έπρεπε, αν και κάποια τραγούδια (Λίνα, Καλοκαίρι) παίχτηκαν και παίζονται ακόμα, τα υπόλοιπα αδικήθηκαν από τους ραδιιοφωνατζήδες εκείνης της περιόδου(;)

Καταπληκτικά τραγούδια, στίχοι και μουσική, ενορχηστρώσεις, ερμηνεία και παιξίματα.

(Από την κριτική του Αργύρη Ζήλου στο Δίφωνο - 1997)

“Έχει μια ιδιόρρυθμη γλυκύτητα η φωνή του Γ. Σταυρακάκη. Θυμίζει Σαββόπουλο στις πολύ εσωτερικές του στιγμές, τότε που σε κάνει να νιώθεις ότι το τραγούδι είναι γι’ αυτόν πριν απ’ όλα υπόθεση αυστηρώς ιδιωτική, που μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης και για λόγους πολύ σοβαρούς αποτολμά να δημοσιοποιήσει. Έχει όμως και μια τραχύτητα που φέρνει κατά Γκαϊφύλια μεριά, καθιστώντας την ερμηνεία του ακόμη πιο ιδιόμορφη μα και υποβλητική. Την υποβολή αυτή μπορεί και την στηρίζει με μια ευαισθησία που, παρά την κατά περιοχές ηλεκτρική της ροπή (πολύ διακριτική και προσεγμένη και με εξαίρετους μουσικούς, όπως ο κιθαρίστας Θεολόγος Στρατηγός, ο μπασίστας Γιώτης Κιουρτσόγλου, ο σαξοφωνίστας και κλαρινίστας Θύμιος Παπαδόπουλος, ο κημπορντίστας Βασίλης Μούστος και ο ντράμερ Στέφανος Δημητρίου), μένει επικεντρωμένη στην μπαλαντιέρικη μελωδικότητα, θα λέγαμε με τον στιβαρό τρόπο που καλλιεργήθηκε από τον Θάνο Μικρούτσικο στον “Σταυρό του Νότου”, αλλά με το ψυχικό δόσιμο του Νικόλα Άσιμου. Μια εκφραστικά συνεπής στάση, που το λεπτό άρωμα του καρπού της οφείλουμε να το αποδώσουμε εξ ολοκλήρου στον Γιώργο Σταυρακάκη, καθώς δικοί του είναι στίχοι και μουσική σ’ αυτό το πλήρως προσωπικό L.P. ….”