Αποκέντρωση και επιστροφή στη φύση!

Pashalina

Εκτός του ότι εξήγησα εκτενώς το γιατί δεν χρειάσεται μόνο ψυχή το να σηκωθείς μία μερά και να πεις φευγω για την εξοχή, σου παραθέρω και 2 δικές σου προτάσεις....

<<Δεν νομίζω να προϋποθέτει μόνο οικονομικό υπόβαθρο.>>

<<Εγώ σου λέω οτι χρειάζεσαι ΜΟΝΟ ψυχή για να το κάνεις.>>

Καλά κρασά...

ΥΓ

Και όσο για τη συνέχιση τουθ διάλογου απλά είπα ότι με διπιστωσεις εκεινου του ύφους και με τέτοιες ερωτησεις που έκανες οι απάντήσεις μπορούσαν να έχουν μόνο ένα τέτοιο ύφος και η συζήτηση να πάρει μία τέτοια τροπή που δεν ήθελα. Αυτό έκανα....

Άντε και από αύριο λέω να ξυπνήσω και να πω φεύγω για την εξοχή μια και υγιείς είμαι... έχω και 800 ευρώ εγώ στην άκρη... θα πάρω το sleeping bang μου (τώρα είναι και καλοκαιράκι) θα τη βγάζω κάτω απο έναν μεγάλο και σκιερό πλάτανο και για να μάζέψω χρήματα για να βρώ κάνα σπιτάκι ή καλύβα, θα δουλεύω δωδεκάωρο στα χωράφια και θα απολαμβάνω τη Φύση...

Καλή αντάμωση...

Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα πριν αυτά γίνουν πεδίο μάχης....

Τελικά δεν είχα άδικο που με σατιρικό τρόπο στο προηγούμενο ποστ μου ρώτησα "τί ειναι επιστροφή στη φύση για εσάς;". Από ότι αντιλαμβάνομαι οι άνθρωποι των μεγάλων αστικών κέντρων, αναγνωρίζουν ως φύση κάτι σε μίξη του δάσους του Αμαζόνιου με την κορυφή του Κιλιμάντζαρο
. Ο άνθρωπος της επαρχίας φαντάζει ως ο Μόγλης που αναζητά διακαώς τη Τζέιν του Ταρζάν όταν έμαθε ότι ο τελευταίος "την έκανε" με την Τσίτα.

Κάποια στιγμή, στο στρατό, ένας στρατιώτης από το Μεσολόγγι με ρώτησε πώς είναι στα σύνορα. Όταν τον ρώτησα πως τα φαντάζεται, διαπίστωσα ότι είχε στο μυαλό του την εικόνα της κόλασης με καζάνια που βράζουν από την άλλη μεριά, ενώ ο Τούρκος φάνταζε ως ένα τέρος με τρία κεφάλια σκύλου, σώμα αρκούδας και πόδια κότας. Με αυτό το παράδειγμα (και άλλα πολλά)δίνω το στίγμα του πώς η δημιουργική φαντασία καθοδηγείται από τις ιδεολογικές μας προσκολλήσεις σε ένα μίγμα εξωπραγματικής θεώρησης που μπροστά της τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας φαντάζουν παιδικά κινούμενα σχέδια.

Αυτά που ανέφερα κωμικά παραπάνω, όντως ισχύουν, ως προς τη βάση των παρατηρήσεων και όχι ως προς τα ατυχή συμπεράσματά στα οποία κατέληγα, εξαιτίας της εσκεμμένης "διαστροφικής δημιουργικής φαντασίας" που σε εκείνο το ποστ επέδειξα. Περισσότερο ενδιαφέρον έχει η αναφορά στον Αριστοτέλη (βασικά Σωκράτη) που πίστευε όπως φαίνεται στην Πολιτεία του Πλάτωνα ότι ο λόγος ανάπτυξης πολιτισμού είναι η μετακίνηση των ανθρώπων σε αστικές περιοχές. Εδώ όμως υπάρχει η εξής ερμηνευτική διαφορά: άστυ στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν η σημερινή Αθήνα, Θεσσαλονίκη, η Πάτρα... ήταν αυτό που αποκαλούμε κωμοπόλεις και πόλεις στην ακραία του περίπτωση. Τα παραπάνω αστικά κέντρα είναι περισσότερο "Πολιτείες" παρά πόλεις, όπως πολύ έυστοχα διαπιστώνει μεταξύ των άλλων κι ένας συγγραφέας μπλογκ που πρόσφατα διάβασα. Η άμεση δημοκρατία που προϋποθέτει η ανάπτυξη πολιτισμού, είναι αδύνατη σε μεγαλουπόλεις, όπου πλέον καταλήγουμε στην εκφυλιστική και προσωποκεντρική "αντιπροσωπευτική δημοκρατία" του σήμερα (το γεγονός πως τα σημερινά εκλογικά τμήματα είναι της τάξεως των 5.000-40.000 ψηφοφόρων είναι δηλωτικό της σοβαρότητας του λόγου του Σωκράτη ακόμα και στην εποχή μας).

Επιστροφή στη φύση δε σημαίνει ότι θα φτιάξουμε καλύβες από άχυρα και θα γίνουμε όλοι αγρότες και κυνηγοί, αλλά στην πραγματικότητα εκφράζει την έντονη ανάγκη για αποκέντρωση...να δημιουργηθούν και να υποστηριχτούν μικρότερα αστικά κέντρα που μας φέρνουν πιο κοντά στο χώμα και το ξύλο, τραβώντας μας λίγο μακριότερα από το τσιμέντο. Η αστυφιλία έφτασε πλέον στα όριά της. Δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Τα σκουπίδια συσσωρεύονται κατά βουνά και εναποτίθενται σε ήδη πληρωμένες (=γεμάτες) χωματερές που δεν προλαβαίνουν να τα υποδεχτούν. Η ύδρευση των μεγάλων στικών κέντρων βρίσκεται σε κρίσιμα επίπεδα. Ο άνθρωπος της πόλης παίζει στα όρια της σχιζοφρένειας μιας και έχει μονίμως 70db στα αυτιά του κάθε ώρα της ημέρας. Άγχος. Νέφος. Ακρίβεια. Ανασφάλεια. Υγεία. Παιδεία. Κλπ. κλπ.

Λέμε ότι δεν θέλουμε επιστροφή στη φύση γιατί θα χάσουμε τις ωφέλειες της πολιτισμένης μεγαλούπολης. Μα είναι στο χέρι μας να απαιτήσουμε θέατρα, κινηματογράφους, αθλητικά κέντρα κλπ. Για ποιο λόγο πρέπει να δίνουμε όλοι οι Έλληνες χρήματα τα οποία εκμεταλλεύεται μόνο ένα μέρος της Αθήνας ή της Θεσ/νίκης; Φτιάξαμε στέγαστρο Καλατράβα, ενώ με τα ίδια χρήματα θα καλύπταμε τις ετήσιες δαπάνες όλων των θεάτρων της Ελλάδας. Ζούμε σε ένα παραλογισμένο θέατρο λογικής που πνίγεται σε ένα διαρκή ιδεασμό αστυφιλίας και ψευτοευδαιμονισμού. Ένα θέατρο που σου παρέχει μία άνεση την ώρα που σου δημιουργεί δέκα προβλήματα.

Υ.Γ. ειδικά οι Αθηναίοι να ετοιμάζεστε για κρίσιμα μέτρα στην ύδρευση σας. Έρχονται καιροί που "θα πείτε το νερό νεράκι". Ακολουθούμε κατά πόδας τα υπόλοιπα αστικά κέντρα...

φυσικά και είχες δίκιο (μαζί με τα κέφια)

Η εσκεμμένη"διαστροφική δημιουργική φαντασία"τα είπε όλα

αλλά και το ξεκαθάρισμα βοήθησε!

και αφού βρίσκομαι πάλι εδώ ας επαναλάβω τα συνθήματά μου:

Aποκέντρωση τώραείναι στο χέρι μας

όπως επίσης ..

"αλλάζω τον εαυτό μου..αλλάζω τον κόσμο"

..όντως στην επαρχία βρίσκεις τα καλύτερα

Σταύρο από ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΕΝΤΡΟετοιμάσου για μετακόμιση

Μαργαρίτα η μπηχτή μου κάθισε ευχάριστα στο μάτι () διότι έχεις απόλυτο δίκιο. Ε, λοιπόν, αποφάσισα να κάνω ένα βήμα αποκέντρωσης και να μετακομίσω φέτος από την Α' Θεσσαλονίκης στη ...Β'.. Ως γνήσιος Νεοέλληνας κάνω μικροεπαναστάσεις του ...ισχύου... και μιλώ σαφώς περισσότερο από όσο λειτουργώ. Μέχρι τα 40 μου θα έχω καταλήξει στο Θεσσαλονίκη ΠΡΟΑΣΤΙΑ, ενώ μέχρι τα 60 σε κάποια μικρότερη πόλη.

Δυστυχώς έχω μείνει πολύ καιρό για λάθος λόγους στη μεγαλούπολη, γεγονός που μάλλον θα αλλάξει σύντομα...Από επαρχία είμαι και μάλλον εκεί θα καταλήξω...

Υ.Γ. ήταν ανάγκη να με κάνεις ρεζίλι;;;; Με τί κούτελο θα βγω στην κενωνία τώρα...;;;

Υ.Γ.2 Μαργαρίτα είμαι τυχερός να ζω σε ένα μέρος χωρίς ενοχλητικούς εξωτερικούς θορύβους και το πιο απίστευτο: με την μουσική υπόκρουση μελωδικών πτηνών. Έχω μία κυρία στα κάτω πατώματα με τρέλα στα πουλιά. Την πρώτη μέρα μετά τη μετακόμιση νόμισα ότι ξύπνησα σε τροπικό νησί, κάτι σαν το ναυαγό....

Υ.Γ.3 στο προηγούμενό μου ποστ έκανα μία αναφορά στο πώς πολλοί βλέπουν τον Τούρκικό λαό απέναντι. Πρόσφατα έγινε είδηση το γεγονός πως δικάζεται για προδοσία και προσβολή εθνικού συμβόλου μία Τουρκάλα φοιτήτρια επειδή υποστήριξε σε τηλεοπτική εκπομπή σταθμού της Τουρκίας ότι: "δεν συμπαθώ τον Κεμάλ". Αν έχουν το θάρρος να διακυρήξουν τη φιλία και την ειρήνη σε εκείνη τη χώρα της καταπίεσης, όπου η ελευθερία άποψης ισοδυναμεί ακόμη και με αφανισμό της φυσικής παρουσίας, δεν βλέπω το λόγο εμείς μέσα από την άνεση της δημοκρατίας να μην το έχουμε ήδη κάνει μέρος της παιδείας μας. (OFF TOPIC όντως, πάντα επίκαιρο και φλέγον θέμα επίσης όντως).

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 19-06-2008 14:24 ]

Το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να αναπτυχθεί η περιφέρεια επί της ουσίας και όχι σε επίπεδο διαφημιστικών σποτακίων που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.

Ας αφησουμε τη φυση κι ας κοιταξουμε τα μουτρα μας που εφτιαξαν τις πολεις.

Ωραίο το όνειρο της αποκέντρωσης (όπως τόσο καλά το όρισε ο stavman-πάλι έγραψε!) όμως είμαι απελπισμένη ότι θα μείνει μόνο όνειρο! Σκέφτομαι τα τελευταία χρόνια να την κάνω κάποια στιγμή από Αθήνα, αλλά....εδώ δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε μια τοπική αυτοδιοίκηση, ένας δήμος!
Εύχομαι να ζήσω κάποτε σε μια πόλη-κοινότητα με ποιό ανθρώπινη κλίμακα, με μέτρα που να τα φτάνουν και τα μάτια μου και τα αυτάκια μου και οι υπόλοιπες αισθήσεις μου και τα συναισθήματά μου...ως τότε θα βολεύομαι με βόλτες στο χωριό και με καλοκαιρινές διακοπές...

Παρ'οτι δηλωνεις οτι κανεις χιουμορ, εγω συμφωνω (εκτος της φυσικοτητας του τσιμεντου, γιατι αλλο τοσο φυσικη τοτε ειναι και η ΚοΚα), μαζι απολυτως. Στα χωρια της Ελλαδος, δυσκολα βρισκει κανεις τον πολιτισμο.. Σε αυτο δε φταινε οι κατοικοι, μα ο τροπος που εχει δομηθει αυτη η χωρα.. Δηλαδη, η στην Αθηνα, η στην συμπρωτευουσα, η τιποτα. Το κακο ειναι ομως οτι ετσι ειναι η κατασταση οντως.

Στα πιο πολλα ταξιδια μου (λογω δουλειας) στην κεντρικη Ευρωπη αυτο που ζηλεψα τελικα, δεν ηταν ουτε η ομρφια ουτε η περιποιηση που ειχαν οι χωρες αυτες. Την ισορροπια που υπηρχε στον τροπο σκεψης των κατοικων, ανεξαρτητως απο το σε ποια πολη εμεναν. Οντως οι Καρλοβιβαρητες ηταν λιγο πιο Γερμανοι απο τους Πραγιτες στην συμπεριφορα, μα σε κανεναν απο τους δυο δεν εβλεπες κανενα κομπλεξ , κι οταν τους συζηταγες δεν ενιωθες να υπαρχει καμια ελλειψη στις ευκαιριες πολιτισμου λογω του τοπου διαμονης.

Ο Παριζιανος, με τον κατοικο της Λυον και της Ναντ, τα ιδια. Ο Φρανκφουρτοζος με τον κατοικο του Ντουσελντορφ το ιδιο. Μονο στην Αγγλια εβλεπες διαφορα στον κατοικο του τεραστιου Λονδινου εν συγκριση με τον κατοικο μιας πολης σαν το York η το Manchester.

Εκει που θελω να καταληξ ειναι πως η χωρα μας δεν ειναι φτιαγμενη ετσι, ωστε να σου επιτρεπει να παρατησεις την πρωτευουσα για να πας σε κατι πιο μικρο. Σου στερει απλες αναγκες , κυριες ομως στα πλαισια του πολιτισμου. Εαν τυχον θες να παρεις χορδες για μπασο στην επαρχια, η απο το Νακα τις σαβρες που εχει, η αλλιως πιο ευκολα θα τις φερεις απο εξωτερικο παρα να βρεις στην περιοχη σου. Για ταινιες ,βιβλιοπωλεια κ.λ.π. (που να ειναι αλλου περιεχομενου απο τα απαντα του Τσακυ Τσαν, και βιβλια για καλες καφεντζουδες) δεν το συζηταω. Για εναλλακτικους τροπους διασκεδασης επισης.. (εαν βρει κανεις τζαζ κλαμπ στην επαρχια, να το πει γρηγορα πριν φαληρισει). Ευτυχως που μπαινει και 1000αρα DSL σιγα σιγα στις κεντρικες κωμοπολεις.

Συνεπως εαν καποιος στην Ελλαδα θελει να φυγει απο Ατενα, και να διατηρησει το οποιο επιπεδο πολιτισμου διαθετει, μαλλον αυτο σημαινει, οτι θα παρει απειρα εφοδια μαζι του
θα εχε και τα φραγκα να τα συντηρει, και μετα , βουρ , στον αγωνα να διαμορφωσει τους κατοικους αναλογα με τις προτιμησεις του.

Τελικα μηπως καλυτερα να μεινει εκει που ειναι????

Εκεί που είναι σίγουρα δεν θα μπορεί να "μείνει" (εννοώ όιχ μόνο να επιβιώσει αλλά και να ευτυχίσει) τα επόμενα χρόνια. Ήδη, εδώ και δύο δεκαετίες, η ζωή στην Αθήνα και τη Θεσ/νίκη είναι απλώς ανυπόφορη και καλύπτεται από "χάπια" ηδονιστικού ευδαιμονισμού. Ήδη στη Θεσ/νίκη έχουν αρχίσει να εκλείπουν οι ροκ σκηνές, οι μπουάτ, οι τζαζ σκηνές (όχι ότι δεν υπάρχουν, αλλά ακολουθούν γεωμετρικά φθίνουσα πορεία). Ακόμα και αν υπάρχει τζαζ σκηνή δεν πρόκειται ο μέσος ακροατής να την παρακολουθήσει εξαιτίας των ρυθμών της καθημερινότητας. Ποιος δεν δουλεύει πλεόν δύο δουλείες; Πότε θα δεις τον/την σύντροφό σου; Με ποια οικονομική άνεση θα πληρώσουν δύο ταξί (πηγαιν' έλα), μία είσοδο στο κλαμπ, ένα γευματάκι ή οτιδήποτε άλλο συνοδεύει μία βραδινή έξοδο, όταν δυσκολέυονται να πληρώσουν τα κοινόχρηστα και πλέον πολλές πολυκατοικίες δεν διαθέτουν κεντρική θέρμανση, ασανσέρ, ακόμα και καθαρίστριες σε ένα σύστημα αναγκαίων περικοπών;

Στις μεγαλουπόλεις, η λογική της κεφαλαιοκρατίας επικρατεί έναντι οτιδήποτε άλλου. Είσαι ένα απλό κομματάκι κρέας για αυτούς, ακριβώς επειδή είσαι ανώνυμος (το μέγα κέρδος της ζωής στην πόλη...). Η μεγαλόπολη έχει γεμίσει με ανθρώπους που θέλουν για οποιοδήποτε λόγο να κρατήσουν της ανωνυμία τους, δηλαδή έχει γίνει ένα μεγάλο διαδίκτυο...μόνο που εκεί η ζωή και η κοινωνικοποίηση σημαίνει επιβίωση... Αυτός είναι και ο λόγος που οι μισοί Αθηναίοι δηλώνουν μάνατζερς πάσης φύσεως (από μεσάζοντες σε κουνουπίδια μέχρι μάνατζερ του σταρ σύστεμ...). Για να επιβιώσει κανείς μέσα στην ανωνυμία χρειάζεται κάποιον που θα κάνει την φυσιολογική δουλεία που ο πρώτος θα έπρεπε να κάνει: κοινωνικοποίηση.

Όσα αφορούν στο θέμα πχ. των χορδών και γενικότερα των αγορών: πόσες φορές ψωνίζεις χορδές σε ένα μήνα; (1..2..3!;). Όπου και να διαμένεις, πάντα θα έχεις ένα μεγάλο αστικό κέντρο κοντά ώστε να πηγαίνεις μία φορά στι 15 ημέρες και να κάνεις τα απαρίτητα ψώνια (από κάλτσες, μέχρι ...αυτοκίνητο που λέει ο λόγος).

Θα κάνω μία προσωπική μουσική παρατήρηση... όταν έμενα σε επαρχιακή πόλη (μέχρι τα 20 μου), συμμετείχα σε διάφορα γκρουπ που είμασταν σαν οικογένεια (μέχρι και οι οικογένειές μας είχαν όλους σαν παιδιά τους, ενώ μέχρι πριν γνωριστούμε οι οικογένειες δεν είχαν μεταξύ τους σχέση). Από τότε που ήρθα στη Θεσ/νίκη, δεν έχω στεριώσει μπάντα που να μην κρύβει ιδιοτελείς σκοπούς (όλοι θέλουν να γίνουν σταρς ξαφνικά). Μπάντες της ατομικότητας, του επαγγελματισμού, του τυχοδιωκτισμού. Μπάντες πρόσκαιρες με μέλη που θέλουν να διεισδύσουν στο σταρ σύστεμ με τον ένα ή άλλο τρόπο. Όσες "δεμένες" μπάντες έτυχε να γνωρίσω (ερασιτεχνικές) είχαν μέλη παιδιά της επαρχίας που δεν είχαν πάρει σοβαρά τη σχιζοφρένεια της ιδεαστικής αστυφιλίας.

Σκοπός μου δεν είναι να κατηγορήσω τα "θύματα" της αστυφιλίας, αλλά το φαινόμενο καθαυτό. Δεν φταίει το παιδί που μεγάλωσε σε τσιμέντα και τα πρότυπά του περιορίστηκαν εκ των πραγμάτων σε φώτα σκηνής ή λυχνίες και τρανζίστορ τηλεόρασης. Δεν φταίει το παιδί που προσκόλλησε στη "λογική" της πολιτικάντικης κοινωνικοποίησης πριν μάθει να
εκπέμπει και ανταποκρίνεται σε φιλικά ανιδιοτελή καλέσματα. Ακόμα και μέσα στο ίντερνετ (από πλευράς απρόσωπης αστικής επικοινωνίας) διακρίνει κανείς συμπεριφορές των ανθρώπων από μικρά αστικά κέντρα, ως προς την ευχάριστη και ανθρώπινη "αφέλεια" που τα διακρίνει και συχνά παρεξηγούνται.

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο και ελπίζω να μην θεωρηθώ σε αυτό το ποστ ότι υποτιμώ τα παιδιά των μεγάλων αστικών κέντρων. Εκείνο που υποτιμώ είναι η λογική του παραλογισμού, να μαθαίνει ένας άνθρωπος τον κυνισμό και ρεαλισμό της ηλικίας των 40ρηδων πριν γίνει 10 ετών...

"Εάν νέος δεν ήσουν ριζοσπάστης, τότε δεν έχεις καρδιά.
Εάν ώριμος δεν έγινες συντηρητικός, τότε δεν έχεις μυαλό."

Ουίνστον Τσώρτσιλ

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 21-06-2008 14:55 ]

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου,Σταύρο!

Ο σκοπός είναι να ζούμε καλά,όχι να ζούμε με όλες τις ανέσεις-τα υλικά αγαθά και τις πολυτέλειες εννοώ με τη λέξη ανέσεις...Ο,τι χρειαζόμαστε παντού μπορούμε να το βρούμε...Στην επαρχία δεν κατοικούν άνθρωποι των σπηλαίων αλλά άνθρωποι σαν εμάς,που έχουν και εκείνοι δικαιώματα όπως κι εμείς για καλύτερη ζωή,και δικαίωμα για ανάπτυξη του τόπου που μένουν.Αν σε αυτόν τον τόπο-τον κάθε τόπο- κατοικούν μόνο παππούδες,επειδή όλοι οι νέοι μένουν σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη και τρώνε τη φρίκη για να βρουν δουλειά,φυσικό επόμενο όπου υπάρχουν εκατομύρια νέοι που ψάχνουν δουλειά,κανένας τόπος δεν πρόκειται να αναπτυχθεί...

Δεν υπάρχει ποιότητα ζωής,όταν ακόμα και στο φούρνο,στο περίπτερο,στο καρτοτηλέφωνο,(τυχαία παραδείγματα)περιμένεις μισή ώρα στην ουρά...Τρέχεις όλη μέρα να προλάβεις να είσαι στην ώρα σου,και ζεις με μουσική υπόκρουση,κορναρίσματα,σειρήνες και βρισίδια κανίβαλων οδηγών.Τριτοκοσμικές καταστάσεις...

Ενα ξέρω να πω:Οπου υπάρχει θέληση,υπάρχει και τρόπος.

Από τον εαυτό μας ξεκινάμε να τον αλλάξουμε,γινόμαστε καλό παράδειγμα και θα μας ακολουθήσουν κι άλλοι.Το πιστεύω αυτό.Είμαι αισιόδοξη.

Το μόνο που με θλίβει είναι τα δάση...Η έλλειψη σεβασμού στην μόνη πηγή οξυγόνου...Σε λίγα χρόνια,αν συνεχίσουν αυτοί οι εγκληματίες με αυτό το ρυθμό,δεν θα μπορούμε να επιβιώσουμε,όχι σε πόλεις,αλλά και στα χωριά...Ακόμα δεν άρχισε το καλοκαίρι και αρχίσαν οι φωτιές...Εχθές έφτασε στην πόρτα μας σχεδόν,στο δάσος πάνω,στο Γαλάτσι...

ΈΛΕΟΣ ΔΗΛΑΔΗ...Με τα λεφτά των μεγαλοκαρχαριών αυτών,που τα προσκυνάνε,θα κάνουμε αέρα όταν θα πέφτουμε στο δρόμο που δεν θα έχουμε οξυγόνο;

Ακριβώς

Συμφωνω φιλοι και φιλες StavmanR, kithara woman, ogyon21.

Οι αποψεις σας ειναι συγκροτημενες και καλα διατυπωμενες αλλα, νομιζω, οτι με αδικειτε λιγακι (δεν αναφερομαι προσωπικα, μαλλον εκφραζω και αλλους).

Ειμαι παιδι της πολης (Θεσ/νικη) αλλα εχω το "συνδρομο" του Οδυσσεα. Οταν πηρα το πτυχιο μου το πρωτο πραγμα που εκανα ηταν να φυγω να 'αποκεντρωθω'. Σε τεσσερα χρονια δοκιμασα την τυχη μου σε τρεις επαρχιακες πολεις, ματαια. Ο τοπικισμος και η κουτοπονηρια μ' εδιωχναν. Εγκατασταθηκα, τελικα, στην Αθηνα και βρηκα την υγεια μου, απολαυσα ολη την ροκ μουσικη σκηνη εκανα σχεσεις και δουλειες αλλα παλι ψιλοβαρεθηκα και ξαναγυρισα στην μητρικη μου πολη.

Γιατι βαρεθηκα την Αθηνα; νομιζω οτι μου ελλειψε το 'φυσικο' μου περιβαλλον,δηλαδη  η θαλασσα (παραλια)  και  μια πολη  που  στην κλιμακα της  ειχα  εθιστει.

Φιλοι τα περι 'επιστροφη στη φυση κλπ' τα θεωρω ανοητα και ρομαντικα διλημματα. Ο φυσικος μας χωρος ειναι εκει που μεγαλωσαμε (ο φονιας επιστρεφει στον τοπο του εγκληματος). Αυτο που μας εχουν στερησει ειναι η ΠΑΙΔΕΙΑ, με την πλατια εννοια. Στη χωρα μας δεν ευδοκιμει αυτο το ειδος.

Λυπαμαι που δεν εφυγα στο εξωτερικο, αλλα ισως το κανω.

ti kalitero prama na sai se ena spitaki kapou isixa etsw kai se xwrio kai na zeis apo to edafos me ta aparaitita plirws enarmonismenws me tin fisi kai me ton anhtrwpo pu agapas....tpt allo

Jethroomi, αν κάποια από αυτά που έγραψα σε αδικούν, σε βεβαιώνω ότι δεν ήταν αυτή, σε καμία περίπτωση, η πρόθεσή μου. Ίσως να τα ερμήνευσες με άλλο πνεύμα από εκείνο που επέδειξα. Θα προσπαθήσω να επεξηγήσω, ειδικότερα πάνω στα σημεία που έχω επισημάνει με έντονη γραφή.

Σε κάποια παλαιότερη συζήτηση είχα υπερασπιστεί μία πάγια θέση μου που έλεγε ότι "τα προσωπικά παραδείγματα δεν μπορουν ποτέ να αποτελούν αποδείξεις και επιχειρηματολογία, παρά μόνο ενδείξεις του πνεύματος στο οποιο κινείται ο συνομιλητής". Όταν λοιπόν αναφέρθηκα σε προσωπικές εμπειρίες θεώρησα δεδομένη αυτή τη θέση και από αυτής της απόψεως δεν τίθεται θέμα αντικειμενικότητας της γνώμης που εξέφρασα. Με απλά λόγια, μπορεί να πέφτω έξω ή και να μην ισχύει η προσωπική μου εμπειρία, παρά εξαιρετικά(αποκλειστικά) στη δική μου ζωή και αντίληψη. Εντούτοις, εκείνο στο οποιο στάθηκα δεν ήταν "τα παιδιά της πόλης" μέσα στα οποία υπάρχουν και λαμπρές περιπτώσεις, αλλά η παράνοια της μεγαλούπολης που αρρωσταίνει τα παιδιά από μικρές ηλικίες, στην "ασθένεια" που προσωπικά αποκαλώ "παιδική ή πρόωρη συναισθηματική γήρανση" (από την οποία έχω προσβληθεί κι εγώ με τη δεκατριάχρονη διαμονή μου στην Μακεδονίτικη Μητρόπολη...

Σε σχέση με το δεύτερο σημείο που έχω τονίσει στα γραφόμενά σου, θα σου παραθέσω στοιχεία και έρευνες σχετικά με το πού ο άνθρωπος φεύγει από το πετσί του πιο συχνά και αρχίζει να αποκτά ψυχολογικά προβλήματα (άγχος, φοβίες κλπ.)

____________________________________________________

"ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ της Αθήνας και των μεγάλων αστικών κέντρων είναι εκείνοι που φοβούνται περισσότερο. Είναι εκείνοι που ζουν με τον φόβο πως ενδέχεται να πέσουν θύματα οποιασδήποτε εγκληματικής συμπεριφοράς.

Το ΒΗΜΑ, 01/11/1998

______________________________________________________

"Η έρευνα, μέρος της οποίας προδημοσιεύει σήμερα η «Κ», έγινε στην περιοχή του Λεκανοπεδίου από την εταιρεία Pulse RC με πρωτοβουλία της βουλευτού της Ν.Δ. κ. Φεβρωνίας Πατριανάκου και με την επιστημονική συνεργασία του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ).(...)

(...) Από τα πλέον ανησυχητικά μηνύματα που αναδεικνύει η εν λόγω έρευνα είναι ότι οι γονείς, που δεν έχουν πάντα τη δύναμη να αποδεχθούν, να ομολογήσουν, ή να κατανοήσουν όλα όσα θα έπρεπε αναφορικά με τα ζητήματα που απασχολούν τα τέκνα τους, δηλώνουν ότι σχεδόν ένα στα δύο παιδιά πάσχουν από άγχος ή κατάθλιψη!

Ο τρόπος ζωής, η καθημερινότητα στο σχολείο, το ποσοστό ενδοοικογενειακής επικοινωνίας, αλλά και άλλοι παράγοντες όπως η χρήση του ίντερνετ και ο παράγοντας βία (σε κάθε μορφή του), φαίνεται να είναι από τις κύριες πηγές του προβλήματος."

Καθημερινή 21-06-2008

_______________________________________________________

"Οι συνέπειες της ζωής στην πόλη

Ημερομηνία δημοσίευσης: 13 Νοεμβρίου 2007

Γράφει: Τούντας Γιάννης, Αναπληρωτής Καθηγητής Κοινωνικής Ιατρικής Παν/μίου Αθηνών
Ο αστικός χώρος χαρακτηρίζεται από μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίου, κτιρίων, υποδομών, εξοπλισμού. Η συγκέντρωση αυτή έχει και τις αρνητικές της συνέπειες. Για ορισμένους μάλιστα ‘οι σημερινές πόλεις είναι η αποτυχία του αιώνα’.Η διάσκεψη κορυφής ‘Habitat ΙΙ’, το 1996, έριξε φως στα σχετικά προβλήματα. Ο συνωστισμός, η κοινωνική αποξένωση, οι υποβαθμισμένες συνθήκες διαβίωσης, η περιορισμένη προσφορά οικονομικά προσιτής γης, η έλλειψη δημοσίων αγαθών όπως το νερό, ο καθαρός αέρας, ο ελεύθερος χώρος, αποτελούν ορισμένες μόνο από τις παθολογίες της αστικοποίησης.(...) Ο πολύ έντονος, απροσδόκητος ή μόνιμος θόρυβος δυσχεραίνουν την προσαρμοστική ικανότητα του ατόμου. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι το 17-22% του πληθυσμού εκτίθεται συνεχώς, σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, σε επικίνδυνα υψηλές στάθμες εξωτερικού θορύβου (>65db), ενώ το 40% εκτίθεται σε στάθμες θορύβου που προκαλούν σοβαρές ενοχλήσεις (55-65db).Oι δυσμενείς επιπτώσεις του θορύβου στην υγεία περιλαμβάνουν παρενόχληση του ύπνου, διάσπαση της προσοχής, ακουστικές διαταραχές, ψυχολογικές διαταραχές, διαταραχές του καρδιαγγειακού συστήματος, μείωση της ευεξίας. Υψηλές στάθμες θορύβου (>85db), που αναπτύσσονται σε κέντρα διασκέδασης και σε ορισμένα μεταφορικά μέσα, καταλήγουν συνήθως σε απώλεια της ακουστικής οξύτητας, η οποία είναι μάλιστα μη αναστρέψιμη, λόγω καταστροφής των νευρικών κυττάρων. Επίσης, η έκθεση σε θόρυβο αυξάνει την αρτηριακή πίεση και την καρδιακή συχνότητα και διαταράσσει την ορμονική λειτουργία.(...) Επίσης, ο συνωστισμός που χαρακτηρίζει τις πυκνοκατοικημένες σύγχρονες πόλεις αυξάνει την ψυχοπαθολογία των κατοίκων, την παθολογική κοινωνική συμπεριφορά*, την εγκληματικότητα.(...) Η ‘εχθρικότητα’ του αστικού περιβάλλοντος, που είναι πολύ πιο απειλητική για τις ευπαθείς ομάδες του αστικού πληθυσμού, όπως είναι τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, δεν σχετίζεται απαραίτητα με υποβαθμισμένες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες.
Από τη σελίδα iatronet.gr___________________________________________________

*=Ποια κοινωνικού τύπου συμπεριφορά άραγε εννοούν με τη χρήση του προσδιορισμού "παθολογική";

Τα παραπάνω δεν τα παραθέτω για να αποδείξω με τον ένα ή άλλο τρόπο την ορθότητα των όποιων θέσεών μου, αλλά -όπως τόνισα στο προηγούμενο ποστ- να προβληματίσω επάνω στο τί είναι τελικά "φυσικό περιβάλλον" και πώς αυτό σχετίζεται με την ουσιαστική ευδαιμονία και υγιέστερη διαβίωση του ανθρώπου. Το γεγονός πως μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη σου προκαλεί απλώς αντανακλαστικές συναισθηματικές μνήμες της βασικότατης για τον ψυχισμό μας παιδικής ηλικίας. Ποιος άλλωστε δε θυμάται τον πρώτο του έρωτα; Το θέμα είναι -'οπως και στην εγκληματολογία- ότι και το θύμα κακοποίησης αποκτά σχέση στοργής με τον θύτη μετά από κάποιο σημείο, ειδικότερα όταν είναι σε μικρή ηλικία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την μεγαλούπολη σε αυτές τις περιπτώσεις...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 23-06-2008 13:32 ]

Φιλε StavmaR και παλι με αδικεις.

Εγραψα οτι δοκιμασα να επιβιωσω σε επαρχικες πολεις. Ο τοπικισμος και η κουτοπονηρια (λογω ανυπαρκτης παιδειας) με εδιωχναν. Ποιος φοβοταν; εγω ή αυτοι;

Ξερεις τι ειναι να πηγαινεις στην επαρχια ανοιχτος, ορεξατος, γεματος ονειρα και να αντιμετωπιζεις ενα τοιχο καχυποψιας; Γι αυτο επιμενω πολη και παλι πολη. Αν κατι μας φταιει, στις πολεις, ωφειλεται και παλι στην επαρχιωτικη συμπεριφορα, δηλαδη (στο χωριο μου φροντιζω τον κηπο μου ενω στην πολη πεταω σκουπιδια, φτυνω και κατουραω στο δρομο).

Δεν μπορώ να δεχτώ πως είναι ανόητο και ρομαντικό το να ζήσεις εκτός πόλης.

Είναι καθαρά θέμα προοπτικών, επιλογής, χαρακτήρα και πολλών άλλων παραγόντων.

Αν κάποιος το δοκίμασε και δεν απέδωσε αυτό δε σημαίνει πως θα συμβεί το ίδιο σε όλους.

Μάλιστα δεν μιλάω αφηρημένα αφού καλοί μου φίλοι έφυγαν από την Αθήνα και τώρα ούτε που το σκέφτονται το ενδεχόμενο να επιστρέψουν.

Αν κάποιος σταθμίσει τις ανάγκες του κι αυτές του υποδείξουν την έξοδο από την πόλη σαφώς και έχει προοπτικές να τα καταφέρει πολύ καλά στην περιφέρεια.

Jethroomi μέσα στο τεράστιο ποστ έγραψα για μία πάγια θέση μου (ασχέτως αν γίνεται ή όχι σεβαστή):"τα προσωπικά παραδείγματα δεν μπορουν ποτέ να αποτελούν αποδείξεις και επιχειρηματολογία, παρά μόνο ενδείξεις του πνεύματος στο οποιο κινείται ο συνομιλητής".

Βλέπεις ότι δεν μπαίνω/επιμένω σε συζητήσεις του στυλ, "εγώ είδα, εγώ γνώρισα, εμένα μου έτυχε..." μιας και στερούνται πραγματικού νοήματος συζήτησης. Είναι θέμα προσωπικής επιλογής την οποία σέβομαι εφόσον γίνεται συνειδητά. Τα υπόλοιπα στοιχεία που παρέθεσα δεν σου λεν τίποτα; Τα περί ψυχοπαθολογίας των μεγάλων αστικών κέντρων; Τα περί "εχθρικότητας" απέναντι στις ευαίσθητες ομάδες όπως έιναι πχ. τα παιδιά; Τα περί -διαγνωσμένων- άγχους και κατάθλιψης των μισών παιδιών που ζουν στο λεκανοπέδιο;

Το να λες σε έναν άνθρωπο ότι το κάπνισμα είναι καταστροφικό, είναι άσχετο με το αν θα το κόψει τελικά. Εκεί μπαινεί το θέμα της προσωπικής επιλογής.

Τα περί αδικίας -ειλικρινά- δεν μπορώ να τα αντιληφθώ...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 23-06-2008 02:46 ]

Φιλοι panosbousalis και StavmanR θα ημουν ανοητος αν διαφωνουσα με τις αποψεις σας, χαιρομαι μαλιστα που σκεφτεστε ετσι. Προειπα, ομως, οτι το προσωπικο μου παραδειγμα εκφραζει κι αλλους πολλους, αλλιως δεν θα το παρεθετα. Παρ' ολα αυτα επιμενετε στα ιδια επιχειρηματα χωρις να με δινετε, εστω λιγο, δικιο.

Διαφοροι γνωστοι μου επεστρεψαν στις επαρχιες τους αλλα ειχαν καποια ακρη, αλλος τα αμπελια του, αλλος τις ελιες του κλπ. Ειχαν γνωριμιες που τους κατεστησαν αποδεκτους απο τις τοπικες κοινωνιες.

Ρε φιλε Σταυρο, αν μου επιτρεπεις, μην γραφεις διαλεξεις για να με αλλαξεις, Δες το θεμα πιο πλατια και με κατανοηση.

Οταν γυρισα στη Θεσ/νικη απο την Αθηνα τρομαξα. Η Θ. με τις Τρυπες και Τα Ξυλινα Σπαθια ειχε δωσει τη θεση της στην κλειστοφοβια, ξενοφοβια,μεταφυσικη, ανορθολογισμο και μιζερια.  Η παραλια ειναι περιφραγμενη εδω και τρια καλοκαιρια, το ιδιο και ο Λευκος Πυργος,  και κανεις δεν ενδιαφερεται. Νιωθω οτι ξαναερωτευομαι την ανυποφορη Αθηνα. Ισως φυγω απο το ελλαδισταν

-----------------
Τα κουρελια τραγουδανε ακομα

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jethroomi στις 23-06-2008 03:35 ]