Δυστυχώς ήμουν ένας από τους άτυχους Αθηναίους που αποφάσισαν να ταξιδέψουν 2 ώρες την Παρασκευή ( 11/7/08 ) για να «απολαύσω» τη παράσταση «Βάτρα-Χ» του Δημήτρη Λιγνάδη. Και λέω δυστυχώς, γιατί αντί να ψυχαγωγηθώ και να «παιδευτώ» από το έργο, όπως θα έπρεπε ως θεατής, βρέθηκα αντιμέτωπος με χυδαίες εκφράσεις, χαλαρό ( έως και ανύπαρκτο ) σενάριο και απαράδεκτη εμφάνιση ηθοποιών. Και παρόλο που άντεξα παραπάνω από το μέσο θεατή της Επιδαύρου ( που είχε φροντίσει να «εξαφανίζεται» πριν το μέσο του έργου ), πρέπει να ομολογήσω πως αναγκάστηκα να «αποδράσω» κι εγώ, αφήνοντας με ανακούφιση την παράσταση, λίγο πριν τελειώσει.
Δύο παρατηρήσεις έχω να κάνω:
1) Πλήρωσα ένα αρκετά σοβαρό ποσό για να δω μια παράσταση. Καταλαβαινώ πως ο κάθε σκηνοθέτης έχει τη δική του προσέγγιση σε ένα έργο και πρέπει να το σεβόμαστε αυτό. Όμως ποιός είναι ο υπεύθυνος που έδωσε την άδεια να παιχτεί μια τέτοια παράσταση στην Επίδαυρο; Ποιος επιτέλους θα σταματήσει αυτή την «κατρακύλα» του Φεστιβάλ Επιδαύρου, που με εξαίρεση λίγες παραστάσεις, πάει από το κακό στο χειρότερο; Και ποιος είναι αυτός που δεν προνόησε να ενημέρωσει τους δύσμοιρους γονείς που έφεραν τα παιδιά τους, πως η παράσταση έχει βαρύ λεξιλόγιο, ακατάλληλο για ανηλίκους;
2) Ορισμένοι ηθοποιοί που εμφανίστηκαν στην παράσταση έχουν ένα πλούσιο και όμορφο παρελθόν στο θεατρικό σανίδι. Η Στεφανία Γουλιώτη παρόλο που απέδωσε εκπληκτικά, μέρη από αρχαίες τραγωδίες, ήταν η όμορφη παραφωνία σε μια μέτρια παράσταση. Το ίδιο και ο Γιώργος Μαρίνος. Κανείς από αυτούς τους 2 ηθοποιούς δεν έχει την ανάγκη να συμμετέχει σε τέτοιες παραστάσεις, που σπιλώνουν το όνομα που έχουν δημιουργήσει. Και η συμβίωση τους με ορισμένους «συναδέλφους» τους στη συγκεκριμένη παράσταση, ήταν μεν τιμή για τους τελευταίους, όχι όμως και για τους ίδιους.
Για να είμαι δίκαιος, εντυπωσιάστηκα από ορισμένες ιδέες πάνω στη χορογραφία και στη μουσική ( καθώς και στο φωτισμό ). Όμως τίποτα από αυτά δεν μπορεί να «σώσει» μια παράσταση. Ένα μεγάλο μέρος του κοινού αντέδρασε απέναντι στο κακό θέαμα που είδε, είτε με την «απόδρασή» του από το θέατρο, είτε με τη σιωπή του σε παραινέσεις των ηθοποιών να συμμετάσχουν στην παράσταση με φωνές ή χειροκροτήματα. Εάν αυτό κάποιοι το ορίζουν «πετυχημένη» παράσταση, τότε μάλλον πρέπει να επαπροσδιορίσουμε τι είναι θέατρο και τι πρέπει να προσφέρει στο κοινό. Τούλαχιστον, όταν πηγαίναμε να δούμε Καρακατσάνη να παίζει Αριστοφάνη, ξέραμε τι να περιμένουμε. Αυτό όμως που παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο, απείχε πολύ από Αριστοφάνη και σοβαρή παράσταση. Και αυτά με όλο το σεβασμό στην σκηνοθετική προσέγγιση του Δημήτρη Λιγνάδη ( που κέρδισε εκ μέρους μου και τις εντυπώσεις στο παίξιμο του επι σκηνής ).
Η πλάκα είναι πως έχω να πατήσω στο Φεστιβάλ Επιδαύρου απο το 1997, όταν παρακολούθησα το "Μήδεια" σε σκηνοθεσία Ευαγγελάτου. Ο Ιάσονας ήταν ένας "gay" ηθοποιός με ουδέτερη υποκριτική ικάνοτητα. Προκάλεσε αρκετές φορές το γέλιο στους θεατές, λόγω των γυναικείων τρόπων που έβγαζε καθώς έπαιζε..Σε σημείο μάλιστα το κοινό να φωνάζει "Ουυυ" στο τέλος της παραστάσης.
Ύστερα απο τόσα χρόνια, ήλπιζα πως τα πράγματα θα είχαν βελτιωθεί. Όμως συνάντησα ένα παρακμιακό θεατρικό έργο, χαμήλης εκπαιδευτικής ποιότητας...Συγχαρητήρια στους υπεύθυνους του Φεστιβάλ...
Όποιος έχει βιώσει αντίστοιχες περιπτώσεις, ας τις μοιράστει μαζί μας..Εγώ ήθελα απλώς να εκφράσω την απογοήτευση μου για την ποιότητα του θεάτρου στην Ελλάδα.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : noizreduction στις 13-07-2008 02:20 ]
