Καταπληκτική παράσταση. Ήμασταν εκεί την Πέμπτη και απολαύσαμε τόσα και τόσα αγαπημένα τραγούδια.
Να 'ναι καλά ο Νταλάρας που αντικαθιστά σ' αυτές τις περιπτώσεις το Υπουργείο Πολιτισμού και άλλους φορείς. Τόσο σε αυτή την περίπτωση, όσο και σε άλλες, που αναδεικνύει έργα συνθετών που έφυγαν (Τσιτσάνης, Βαμβακάρης). Διότι αν περιμέναμε από το κράτος να τιμήσει αυτούς τους μεγάλους συνθέτες, θα περιμέναμε ακόμα...
Μοναδική ένσταση η Μαρία Κουγιουμτζή, που είναι άσχημο να πατάει αποκλειστικά στην ιστορία του πατέρα της, έχοντας μετριότατη - αν όχι ανύπαρκτη - φωνή. Δεν είναι όμορφο να μην είσαι και λίγο αυτόφωτος. Επίσης, με ενόχλησε η παραμόρφωση στις φωνές, που παρουσιαζόταν τουλάχιστον σ' εμάς που καθόμασταν στο πάνω διάζωμα, τέρμα ψηλά. Τα όργανα μια χαρά, οι φωνές όμως δεν ήταν τόσο "αληθινές".
