Φοβάστε τον θάνατο???

τι κι αν πεθανω,δεν μου αρεσει ο κοσμος που ζω.μα ακομα και αν πεθανω δεν ξερω που θα παω.δεν ξερω αν ειναι καλυτερα η χειροτερα.δε με τρομαζει η ιδεα του θανατου αλλα αν ηξερα οτι ειμαι στα τελευταια μου θα ειχα τρομοκρατηθει..αν ο θανατος ειναι αυτο που πιστευω-ειναι το κορμι σου σε ενα ταφο δε ζεις δε καταλαβαινεις τοτε δε με τρομαζει.δε μπορω να διανοηθω οτι παμε καπου αλλου..δεν μου φαινεται λογικο.αν ομως ειναι καλυτερα ο κοσμος που θα παω ειναι προτιμοτερο να μη ζω

Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ... δεν μου καίγεται καρφί ...

Εάν έρθει κάποιος όμως και μου πει ... ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω ... ίσως να φοβηθώ αρκετά ..

Η αλήθεια είναι ... ότι δεν με νοιάζει αν εγώ χαθω ... αλλά φοβάμαι για τον πόνο που θα προκαλέσω στους άλλους όταν πεθάνω ..

Δεν θέλω κανείς να νιώσει εκείνο τον πόνο που νιώθω εγώ όταν πεθαίνει κάποιος ... και να είμαι εγώ η αιτία ...

Οπότε ... ναι φοβάμαι τον θάνατο ...

Δεν φοβαμαι το θανατο. Φοβαμαι μηπως δεν προλαβω να ζησω ολα αυτα που ονειρευομαι πριν πεθανω.

Δε φοβάμαι το δικό μου θάνατο. Πιστεύω ότι οι ψυχές συνεχίζουν και ζουν. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι δε θα μπορέσω να ζήσω όπως πρώτα αν χάσω κάποια από τα άτομα που αγαπώ, όσο κι αν θεωρώ ότι θα είναι δίπλα μου έστω και νοερά.

Δεν φοβάμαι τον θάνατο.Εγώ αυτό που θέλω είναι να πεθάνω πρώτη για να μην δω να πεθαίνουν τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Αυτο ειναι το προβλημα με την μορφωση. Ξεκινας να καταλαμβαινεις οτι αυτα που σου πουλουν για μεταθανατια ζωη ειναι παραμυθια. Ιστοριες για να κρατουν τους εργατες του μεσαιωνα αρνια με την σκεψη οτι μπορει η ζωη να ειναι αδικη αλλα θα βρουν τι δικαιο τους μεταθανατια οποτε δεν χρειαζεται να πολυσκοτιζονται. Μπορει να ξεφυγαμε απο εκει αλλα την νυχτα οταν θυμασαι τον παππου σου που πεθανε σε πιανει το συγκρυο στην σκεψη οτι το μελλον σου επιφυλασσει να γινεις λιπασμα σε ενα λακκο.

Οποτε ναι, με τρομαζει η πιθανοτητα να γινω εκθεμα σε μουσειο χιλια χρονια απο τωρα

Καί νά σκεφτής πως υπάρχουν άνθρωποι που έφτασαν τά 80 κι'ακόμα είναι δραστήριοι...

Αλλά μάλλον εσύ περνάς όλη σου τη ζωή στην ξάπλα καί δέν έχεις κανένα ενδιαφέρον.

Ε βέβαια,αφού δέν βρίσκεις τίποτε ενδιαφέρον να κάνης....Η μάλλον,δέν σέ νοιάζει να βρής.

Συγγνώμη που το λέω,αλλά αυτός ο τρόπος σκέψης μέ εκνευρίζει αφάνταστα.

Αν όλος ο κόσμος σκεφτόταν σάν εσένα,τότε απλά...δέν θα υπήρχε κάν ανθρώπινος πολιτισμός καί ιστορία.

Ούτε κι'εσύ,άλλωστέ.......

Η ζωή διαθέτει μία φοβερή και τρομερή ικανότητα που ονομάζεται "προσαρμογή". Όσοι βαριούνται τη ζωή τους, θα βρεθούν σύντομα προ καταστάσεων που θα τους αναγκάσουν να ξεπεράσουν "βιαίως" την κατάσταση ανίας. Όπως και όσοι θεωρούν ότι είναι υπερκινητικοί, θα πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα αυτήν την ιδιότυπη αδράνεια που ονομάζεται "προσαρμοστικότητα στο περιβάλλον".

Με άλλα λόγια είτε θα βρούμε την τομή έστω και κατά προσέγγιση, είτε θα επηρεαστούμε από το σύνολο των αλληλοσυσχετισμών που μας περιβάλλει, προσβάλλει αλλά και πολλές φορές διαβάλλει. Βέβαια κανείς θα πει "ετούτος υπερβάλλει", μα θα απαντήσω ότι απλώς παραβάλει προσπαθώντας να αποβάλει μία κατάσταση που τείνει να τον καταβάλει... Βέβαια προς τούτο αμφιβάλλει...

Η ψυχολογία της κουλτουροπνευματικής ψευτοπερηφάνιας:

"Δεν φοβάμαι το θάνατο! εκείνος με φοβίζει...

Σε κάθε γωνιά, και μια σκιά ακούω να χαχανίζει."

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 15-09-2008 21:42 ]

Δε φοβάμαι, είναι φυσικό επακόλουθο κάθε ζωντανού οργανισμού πάνω στον πλανήτη ότι κάποια στιγμή ο κύκλος του θα κλείσει...