Κατηγορούμε αυτούς τους καλλιτέχνες και ξεχνάμε πως είναι και αυτοί απλοί άνθρωποι με ανασφάλειες.Μπείτε λίγο στη θέση τους.Σας υποστηρίζει μία τεράστια εταιρία με συγκεκριμένα συμφέροντα και οι περισσότεροι σας έχουν ξεχάσει και οι νεότεροι δεν σας ξέρουν.Η εταιρία πιέζει η μουσική είναι η ζωή σας και βιοποριστικό μέσο.τί κάνετε?ακολουθείτε τις συμβουλές της εταιρίας ξέροντας πως γίνεστε ένα με όσα πριν λίγα χρόνια σνομπάρατε ή πεινάτε?
Βεβαια δεν προσπαθώ να τους δικαιολογήσω για τις επιλογές τους απλά είναι δύσκολη απόφαση που πρέπει να πάρουν.Αντιμετωπίζουν παρόμοιο δίλλημα με τους αθλητές¨ ντοπάρομαι για να μείνω στην κορυφή ή μένω καθαρός και συμβιβάζομαι με την 3η θέση?¨
Αυτό που πρέπει να κάνουμε΄είναι να δείξουμε στους καλλιτέχνες αυτούς όπως τον Σαββόπουλο π.χ. πως δεν είναι ανάγκη να κάνει τέτοιου είδους εμφανίσεις για να τον θυμόμαστε και να αγοράζουμε τους δίσκους του!!!
Erophile (χρόνια σου πολλά για χθες, παρεμπιπτόντως
)...Μπορώ να κατανοήσω οποιονδήποτε καλλιτέχνη που αποφασίζει στα πρώτα του βήματα να κάνει κάποιες εκπτώσεις στη δουλειά του, μέχρι να εξασφαλίσει τα προς το ζην, να μπορεί να σταθεί στα πόδια του και από εκεί και πέρα να επιλέγει πλέον ο ίδιος τι θα τραγουδήσει και με ποιον θα συνεργαστεί.
Όχι όμως τον Σαββόπουλο που έχει βγάλει δισεκατομμύρια τόσα χρόνια και έχει πάψει να τον απασχολεί το βιοποριστικό τα τελευταία 30 χρόνια, που με τα δικαιώματα των δίσκων του που θα πουλάνε για πάντα θα μπορέσει να τρέφει τις επόμενες 10 γενιές απογόνων του, που όλοι τον σέβονταν και που ανέκαθεν έκανε ό,τι ήθελε.
Και ειδικότερα όχι εκείνον τον Σαββόπουλο που στα πρώτα βήματα της καριέρας του, τότε που όλοι οι καλλιτέχνες έχουν ανάγκη να τα έχουν καλά με την δισκογραφική τους εταιρία, εκείνος της αφιέρωνε εν ψυχρώ το παρακάτω ειρωνικότατο τραγούδι:
Σ' ευχαριστώ, ω εταιρία
Σ’ ευχαριστώ, ω εταιρία.
Εν αφθονία μου παρέχεις
στέγη, τροφή και προστασία.
Σ’ ευχαριστώ, ω εταιρία.
Γιώργο συμφωνώ απόλυτα!
Αυτός που αγαπήθηκε από τον κόσμο όχι τόσο για την τραγουδιστική ή "συνθετική" του τελειότητα, αλλά για το ιδεολογικό περιεχόμενο των τραγουδιών του και την εν γένει στάσει του απέναντι στα μουσικά και κοινωνικοπολιτικά δρώμενα, δεν μπορεί να στρέφεται τώρα απέναντι στον προηγούμενο εαυτό του, που επιδίωξε να τον αγαπήσουμε και να καταρρίπτει εν ψυχρώ τις θεωρίες του! Αυτός σαφώς και θα κριθεί από "εμένα", το κοινό του, αυστηρότερα από κάποιον που δεν επέλεξε ποτέ την "ανορθόδοξη" καλλιτεχνική έκφραση. Καμία έκπληξη δεν μου προκαλεί για παράδειγμα η συνεργασία Νταλάρα-Ρέμου ή Χατζηγιάννη-Τερζή γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν με συνέπεια αυτό που εξ αρχής πρεσβεύσαν: Τον μουσικό αχταρμά.
Όχι όμως κι ο Σαββόπουλος. Έλεος πια!
Γι αυτό και αγαπητή Εrophile (και χρόνια σου πολλά! ) φυσικά και δεν πρόκειται να αγοράσω δίσκο του Σαββόπουλου (καλά εδώ και χρόνια βέβαια...) γιατί θα είναι σα να επικροτώ τον εμπαιγμό που μας κάνει.
Τώρα αν θα μπορέσω να σταματήσω να αγαπώ και να ακούω τα προηγούμενα τραγούδια του δεν ξέρω. Απλώς θα προσπαθήσω να ξεχάσω την εξέλιξη του δημιουργού τους....
dear tsuku_elf
ειναι βέβαιο πώς τα εξαιρετικά κρασιά της Λήμνου σας βοηθούν να έχετε
πολύ ΣΩΣΤΕΣ απόψεις.
ναι σε όλα οσα είπες περί μουσικών αχταρμάδων (και ταραμάδων,χαλβάδων
και λαπάδων θα προσέθετα εγώ).
έχεις ενα πλεονέκτημα: ως πολύ νέο άτομο πρόλαβες να γοητευθείς απο τους τωρινούς αχταρμάδες για λίγα χρόνια.
κάτι ματσούρια (εκ του mature=ώριμος) σαν και μένα φάγανε χρόνια τα παραμύθια τους για σοβαρά λογάκια,πριν (την τελευταία 10ετια κυρίως) γίνουν
αχταρμάδαι,ταραμάδαι και γενικώς λαπάδαι....
(τι φταίνε και τα καυμένα τα φαγητά.....)
Ο Πορτοκάλογλου παίρνει συνέντευξη από τον ...Σαββόπουλο!
Από τη χθεσινή Ελευθεροτυπία...
Δύο γενιές, μία γιορτή
Σε συναυλίες έχουν βρεθεί πολλές φορές μαζί. Το ίδιο και στο στούντιο, όπου τραγούδησαν ο ένας τα τραγούδια του άλλου. Ομως, από την Πέμπτη στον Κεραμεικό, οι σημαντικότεροι τροβαδούροι δύο γενεών, ο Διονύσης Σαββόπουλος και ο Νίκος Πορτοκάλογλου, θα βρεθούν πρώτη φορά σε κοινό πρόγραμμα, όπου συμμετέχει και ο Γιώργος Μαργαρίτης.
Παράλληλα με τις πρόβες, ο Πορτοκάλογλου ετοιμάζει στον «Ιανό» κι ένα βιβλίο με τους στίχους των τραγουδιών του, κείμενα φίλων και ομοτέχνων του και τον τίτλο «Εδώ είναι το ταξίδι». Καθώς λοιπόν... ανακατεύεται πλέον με εκδόσεις, του πρότεινα να πάρει αυτός συνέντευξη απ' τον Σαββόπουλο κι εγώ να κάνω κυρίως το μοντάζ. Συναντηθήκαμε οι τρεις και να τι κατάφερε ο νέος συνάδελφος:
Πορτοκάλογλου: «Η φετινή μας συνάντηση σημαίνει πολλά για μένα. Δική σου ήταν η πρώτη μουσική παράσταση που είδα ποτέ, στο "Κύτταρο" το '73. Σε δική σου παράσταση, τους "Αχαρνής", γνώρισα τη μετέπειτα γυναίκα μου. Και βέβαια, εσύ ήσουν ο μόνος άνθρωπος που ήθελα ν' ακούσει τα πρώτα μου τραγούδια. Θυμάμαι πως βρήκα το τηλέφωνό σου στον κατάλογο και μας δέχτηκες μαζί με τον Χάρη Καβαλλιεράτο πολύ εγκάρδια. Σου είμαι ευγνώμων γιατί δεν μας ξεφορτώθηκες με δύο εύκολα κομπλιμέντα, αλλά μας άλλαξες τα φώτα στην κριτική. Και μας άφησες και μια μικρή ελπίδα. Οι συναντήσεις συνεχίστηκαν στο Πήλιο, όπου ερχόμασταν πια ολόκληρη παρέα με σλίπινγκ μπαγκ στην παραλία και ανεβαίναμε στο σπίτι σου, όπου μας έπαιζες τα τραγούδια που έγραφες τότε για τη "Ρεζέρβα". Ολ' αυτά ήταν μαγικά για έναν 19χρονο που, στο χάος της μεταπολίτευσης, αποφάσιζε να γίνει μουσικός. Τι θυμάσαι εσύ απ' όλ' αυτά και τι σημαίνει για σένα αυτή η συνεργασία;»
Σαββόπουλος: «Ησουν ομορφόπαιδο, σε θυμάμαι. Τα πρώτα σου τραγούδια δεν ήταν καλά, ούτε και τα δικά μου ήταν, άλλωστε. Θυμάμαι τον Ντίνο Χριστιανόπουλο στη Θεσσαλονίκη το '62 - τα είχε τελείως απορρίψει: "Αυτές οι κομπορρημοσύνες να σου λείπουν. Εκείνο το σημείο κάτι λέει". Τώρα, στο Πήλιο σας είχε πάρει με κακό μάτι ο μακαρίτης ο Τάσος ο Φαληρέας, που τον φιλοξενούσα. "Να κλειδώσεις", μου έλεγε, "το βράδυ". Είχε σηκωθεί κι ένας αέρας... "Ποιοι είναι αυτοί εκεί κάτω; Πρόσεξε μην είναι τίποτα σαν τον Μάνσον"...».
Π.: «Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμασταν και πολύ ευπαρουσίαστοι τότε...»
Σ.: «Κι όμως, μέσ' στους ιδρώτες και τ' αλάτια, διαφέρατε απ' όλους τους άπλυτους - είχατε μια φινέτσα. Τα μαγιό σας καλοδιαλεγμένα, το τσαντίρι πολύ ντιζαϊνάτο. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, τα τραγούδια σου γίνονταν συνεχώς πιο εύστοχα, πιο ενδιαφέροντα. Σε παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον την τελευταία δεκαετία. Με κέρδισες. Συνάντησες το κοινό με τους δικούς σου όρους. Κι αυτό στην τέχνη μας δεν είναι λίγο».
Π.: «Και η δική σου δίψα για γιορτή με συγκινούσε όσο τα τραγούδια σου. Αλλά μου πήρε πολλά χρόνια για να αισθανθώ στις συναυλίες μου ότι την πετυχαίνω με τον τρόπο μου. Ισως, τελικά, η γιορτή κάθε γενιάς φτιάχνεται με υλικά διαφορετικά από της προηγούμενης. Κι εσύ διαφέρεις από τον Χατζιδάκι».
Σ.: «Πράγματι: Ούτε εγώ θα γίνω Χατζιδάκις ούτε εσύ Σαββόπουλος. Διότι κάθε εποχή πρέπει να λύσει το πρόβλημα ξανά απ' την αρχή. Παλιά, μέχρι το '50, δεν υπήρχε η ανάγκη να φτιάξεις τη δική σου γιορτή, διότι υπήρχε η κοινότητα. Στο γλέντι, στη μουσική, όλοι κάνανε το ίδιο. Ενώ τώρα για να το φχαριστηθείς, έχεις ανάγκη να βρεις τον προσωπικό σου τρόπο. Να επινοήσεις τη δική σου γιορτή. Με πονάει, πάντως, ότι στα τραγούδια τα δικά σου και των άλλων νεοτέρων δεν βλέπω παρά χλομό διάλογο με την παράδοση. Η κοινότητα μπορεί να μην υπάρχει όπως την ξέραμε, όμως υπάρχει η οικογένεια των συνθετών, ζώντων και τεθνεώτων, με την οποία οφείλεις να διαλέγεσαι. Μήπως και στην παράσταση αυτό δεν κάνουμε;»
Ακροβατώντας μεταξύ μέινστριμ και περιθωρίου
Π.: «Και η συνάντηση με τον Μαργαρίτη έχει λόγο και ουσία ή είναι ακόμα μια σκανταλιά για σένα;»
Σ.: «Ο Μαργαρίτης μού θυμίζει μια ζώνη του λαϊκού τραγουδιού που κοντεύει, αλλά δεν έχει γίνει ακόμη κλασική. Τα τραγούδια του '80: Ακης Πάνου, Σούκας, Διονυσίου, Μουσαφίρης... Το "Τσίρκο ηλεκτρικό" τους δίνει ένα βήμα. Διότι έχει σημασία το τραγούδι αυτό. Βλέπεις, δεν ήρθαν όλοι το '60 από την επαρχία στην Αθήνα. Μερικοί έφτασαν καθυστερημένοι κάπου στο '70 και στο '80. Είχαν πιο φρέσκια μέσα τους την ανάμνηση της κοινότητος. Θυμάσαι τον όρο "Ομόνοια σάουντ"; Εκεί έχουμε αμεσότητα, αλλά και μια ρωγμή, μια αμφιβολία στο ερωτικό τραγούδι τους. Αυτό, Νίκο, μας ενδιαφέρει. Διότι είναι ακόμα μία μορφή της ακροβασίας που επιχειρούμε εδώ και χρόνια: της χρυσής τομής ανάμεσα στο μέσα και το έξω. Στο μέινστριμ και το άντεργκραουντ. Στο κοινώς αποδεκτό και σ' εκείνο που το κοινώς αποδεκτό επιδιώκει να ξεχάσει. Διοργανώνουμε πλέον Ολυμπιακούς, αλλά για να μη γίνουμε Βρυξέλλες πρέπει να θυμόμαστε τις αιχμές που αφήσαμε απ' έξω. Αλλωστε, το περιθώριο ορίζεται από το ποιο είναι κάθε φορά κυρίαρχο ρεύμα. Στη δεκαετία του '50 περιθώριο ήταν το ίδιο το λαϊκό τραγούδι. Στη δεκαετία του '60 η αριστερά είχε φωνή μόνο στις διαδηλώσεις. Στη δεκαετία του '70, όμως, στην άκρη μπήκαν οι δάσκαλοι, οι ιερείς και ο συντηρητικός κόσμος».
Π.: «Κι εσύ γνώρισες εναλλαγές σ' αυτούς τους ρόλους. Από περιθώριο το '60 έγινες μέινστριμ το '80, αλλά ξαναπέρασες στην άλλη όχθη όταν μίλησες για τον χριστιανισμό, τη φθορά της αριστεράς, το "Μητσοτάκ". Πώς τα βίωσες ολ' αυτά;»
Σ.: «Στενοχωριόμουν πολύ, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα ζωντανός. Ερχόμουν σε επαφή με κάτι του οποίου την ψυχή υποτιμούσαν».
Π.: «Εγώ, πάλι, στα τέλη της δεκαετίας του '80 περνούσα άλλο ζόρι. Μετά τη διάλυση των Φατμέ, το παλιό μου κοινό με κοιτούσε με μισό μάτι. Τότε έγραψα το "Να με προσέχεις". Οταν, μερικά χρόνια αργότερα, το τραγούδησες, τελείωνε μια σκοτεινή περίοδος 6-7 χρόνων. Και, τι παράξενο: Ακόμα και σήμερα, όταν σ' ακούω να το τραγουδάς, αισθάνομαι σαν να είναι δικό σου».
Σ.: «Εγραψες υπέροχο τραγούδι Νίκο. Δεν έχεις παρατηρήσει ότι δεν μπορείς να διηγηθείς ούτε ανέκδοτο αν δεν το περάσεις απ' τον εαυτό σου; Ενδιαφέρουσα ερμηνεία είναι εκείνη που μας πείθει πως ό,τι λέει κάποιος, το έπαθε ή το έγραψε ο ίδιος. Στην τέχνη μας, πρώτος το πέτυχε αυτό ο Καζαντζίδης. Είναι ο πρώτος μεγάλος λαϊκός εκσυγχρονιστής. Οσο παράξενο κι αν φαίνεται, με επηρέασε πολύ. Το έχω ξαναπεί: Είμαι ένας Καζαντζίδης χωρίς φωνή».
Π. «Εμένα μου θυμίζεις περισσότερο έναν συνδυασμό Μικ Τζάγκερ και Ορέστη Μακρή. Διότι μια μεγάλη δύναμή σου ήταν πάντα η αντίθεση. Η τέχνη σου μοιάζει με σπινθήρα από δύο πόλους. Κι εσύ με γυμνασιάρχη που λέει σόκιν ανέκδοτα. Μ' έναν τύπο που μιλά για αντιεξουσιαστικές ιδέες με αέρα εξουσίας. Γι' αυτό και πυροδοτούσες τόσο ακραίες αντιδράσεις: Από την απόλυτη λατρεία έως την απόρριψη. Πολλές φορές έβαλες την παρέα μας να τσακωθεί για χάρη σου. Πώς ισορροπείς ανάμεσα στα άκρα;»
Σ.: «Οι αντιφάσεις από τις οποίες υποφέρω υπάρχουν διότι έτσι είναι η ζωή. Αλλά γι' αυτό κατά βάθος γίνεται κανείς συνθέτης: για να ταιριάξει πράγματα ετερόκλητα, που περιέχει. Και κάθε φορά που το πετυχαίνει, προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στον εαυτό του αλλά και στο σύνολο. Ετσι προχωρεί η κοινωνία στην εποχή μας: με συνθέτες, όχι με στρατιωτικούς... Είναι μεγάλα τα κατορθώματα του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι. Οι έλληνες πολιτικοί δεν κατάφεραν ακόμη να επιτύχουν τέτοια σύνθεση».
Π.: «Κι ίσως σήμερα μιλάμε για φτώχεια καλλιτεχική γιατί ο κόσμος είναι πιο μπροστά σ' αυτό από τους καλλιτέχνες. Συνδυάζει την παράδοση με το μοντέρνο μέσ' από τις καθημερινές του ανάγκες. Πάει για Πάσχα στο χωριό με λάπτοπ. Ενώ, αντίθετα, οι περισσότεροι τραγουδοποιοί αποσύρονται σ' ένα καθαρό, ασφαλές καταφύγιο. Οι τραγουδιστές είναι τολμηρότεροι. Τους νοιάζει περισσότερο η αγορά. Αλλά πώς να προχωρήσουν χωρίς συνθέτες; Αλήθεια, πώς σου φαίνεται η συνεργασία Νταλάρα - Ρέμου;»
Σ.: «Μου φαίνεται πολύ εντάξει. Δεν είναι και τόσο ετερόκλητοι. Είναι διαφορετικές σχολές της επιτυχίας. Δεν θα είναι δύσκολη η σύνθεσή τους».
Π.: «Να επιστρέψουμε σε σένα: Εχω την αίσθηση ότι οι καινούριες ιδέες που θέλεις με ορμή και ενθουσιασμό να μοιραστείς με τους άλλους, μερικές φορές σε παρασύρουν να τους διδάσκεις με υψωμένο δάχτυλο. Δεν σκέφτεσαι ότι αυτό συχνά ενοχλεί και ιδιαίτερα τους νέους;».
Σ.: «Το δασκαλίστικο υπάρχει επειδή δεν είμαι απολύτως σίγουρος για ό,τι λέω. Οταν βεβαιώνομαι, μαλακώνω. Ομως, έτσι κι αλλιώς οφείλω να επιμείνω. Ο ψυχαναλυτής πρέπει να επιμείνει ιδίως τη στιγμή που ο πελάτης αρχίζει να τρομάζει».
Π.: «Και σήμερα, πολλοί που αισθάνθηκαν προδομένοι, έχουν μεγαλώσει κι έχουν γλυκάνει. Σε αγάπησαν ξανά. Αλλά φέτος το καλοκαίρι, πότε με την Καλομοίρα, πότε με την τελετή λήξης, πάλι τους τα χάλασες. Θυμώνεις με τις αρνητικές κριτικές ή έχεις και μια χαρά για τη ζαβολιά;»
Σ.: «Θυμώνω. Δεν κάνω ζαβολιά. Ως καλλιτέχνης, κάνω κάτι που μ' αρέσει. Και δεν μ' ενδιαφέρει αν το βρίσκω στο σαλόνι ή στα σκουπίδια. Ακόμα κι όταν αισθάνομαι ότι κάτι θα ενοχλήσει, δεν αυτολογοκρίνομαι. Συμβαίνει δηλαδή το αντίθετο από αυτό για το οποίο με κατηγορούν. Αυτός που κινείται με υστεροβουλία αποφεύγει να εκτίθεται. Πράμα που εγώ δεν απέφυγα σε όλη μου την καριέρα. Οι διάφοροι νεάντερταλ νομίζουν ότι πήρα την Καλομοίρα επειδή ήρθε πρώτη στο "Fame story". Μα, δεν καταλαβαίνουν τίποτα; Το '60 μερικοί την είχαν πέσει στον Φελίνι γιατί είχε πάρει την Ανίτα Εκμπεργκ για την "Ντόλτσε Βίτα". Αλλά δεν την πήρε ως ηθοποιό, ως βυζαρού την πήρε. Κι έκανε μια σκηνή με τον Μαστρογιάνι κλασική στην ιστορία του κινηματογράφου. Δέκα χιλιάδες άνθρωποι στο Ηρώδειο την κάνανε λαχείο εκείνες τις δυο βραδιές. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι το εύρημα με την Καλομοίρα εξελίχθηκε σε επικοινωνιακή ήττα: Επισκίασε τη συναυλία. Πάντως, καλά που βρέθηκε αυτό το κορίτσι, γιατί είχα βαρεθεί: Δεκαπέντε χρόνια για τον Μητσοτάκη με ρωτούσαν».
Π.: «Στο Ηρώδειο χόρεψες κι ένα βαλσάκι με την Ασπα, μας είπες και για τον εγγονό σου. Μετάνιωσες ποτέ για τη δημόσια έκθεση της ζωής σου μέσ' από δηλώσεις και τραγούδια;»
Σ.: «Οχι. Οταν ακούς τον καλλιτέχνη να λέει ονόματα της οικογένειας ή των φίλων του, συγκινείσαι γιατί είναι σαν ν' ακούς τα ονόματα των δικών σου φίλων. Δεν το κάνω για να σας πληροφορήσω πόσα παιδιά έχω, αλλά για να φέρω στην επιφάνεια τους δεσμούς μας».
Π.: «Κι έπειτα σε πλησιάζουν συνέχεια να πεις τη γνώμη σου για καθετί. Στη θέση σου θα ένιωθα τρομερό βάρος. Δεν τυχαίνει μια βδομάδα να μη δεις ειδήσεις, να μη διαβάσεις εφημερίδες;»
Σ.: «Παλιά το έκανα, αλλά ξανακύλησα. Διαβάζω δύο εφημερίδες την ημέρα και βλέπω ειδήσεις απαραιτήτως. Αν και τώρα με τις πρόβες με πιάνεις αδιάβαστο».
Π.: «Να μη σε ρωτήσω δηλαδή τη γνώμη σου για τον Καραμανλή ως υπουργό Πολιτισμού;»
Σ.: «Στην αρχή τον χειροκροτήσαμε, εν συνεχεία όμως πέρασε μάλλον απαρατήρητος. Γενικά η εντύπωσή μου από την κυβέρνηση είναι ότι πρόκειται για καλούς και αγαθούς ερασιτέχνες».
Π.: «Και το σύνθημα κατά της διαφθοράς, πώς σου φαίνεται;»
Σ.: «Είναι ηθικολογία αν δεν συνοδεύεται από έργο. Ο Χατζιδάκις έλεγε ότι η εντιμότητα αν δεν συνοδεύεται από ευφυΐα μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη. Και το ΠΑΣΟΚ στην αρχή ήταν άρτζι μπούρτζι και λουλάς, αλλά είχε ιδέες. Ενώ τώρα, ιδέες δημιουργικές για την κοινωνία δεν βλέπουμε. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ έχει πρόβλημα τώρα: Θυμίζει το "Μετέωρο βήμα" του Αγγελόπουλου».
Π.: «Για τον Παπανδρέου τι γνώμη έχεις;»
Σ.: «Μ' αρέσει. Είναι ίσως ο μόνος από τους πολιτικούς αρχηγούς που ξέρει τον Σπρίνγκστιν».
«Στο Πανεπιστήμιο νιώθω σαν ψαράς»
Π.: «Ας γυρίσουμε σε σένα. Τι σου δίνει χαρά σήμερα; Ο μικρός Διονύσης Σαββόπουλος φαντάζομαι...»
Σ.: «Α, είναι ένας μικρός θεός! Είναι καταπληκτικό πράγμα η συνέχεια: Εκεί που λες γέρασα, ό,τι είχα να κάνω το 'κανα, νάσου ξαφνικά ένα βρέφος με τ' όνομά σου!»
Π.: «Σου 'χει μείνει ένα αγκάθι μέσα σου ότι δεν ήσουν αρκετά παρών ως γονιός;»
Σ.: «Ε, βέβαια. Δεν ξέρεις πώς να είσαι πατέρας. Μετά μαθαίνεις».
Π.: «Είναι αυτό που λένε ότι η πείρα είναι μια τσατσάρα που αποκτάς όταν πια σου έχουν πέσει τα μαλλιά».
Σ.: «Ετσι είναι. Ως παππούς έχω ακόμα μια ευκαιρία να χτενιστώ».
Π.: «Τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Κέρκυρας σου δίνουν επίσης χαρά;»
Σ.: «Ναι. Νιώθω σαν τον ψαρά εκεί. Δεν έχω πρόγραμμα. Μιλάω και κοιτάω να δω ποιος τσιμπάει. Τσιμπάνε ένας-δυο».
Π.: «Σ' έχει φέρει κανείς σε δύσκολη θέση;»
Σ.: «Ναι. Ενας υπέροχος ξερόλας που όλο πετάγεται. Μ' έχει τσατίσει κάνα δυο φορές. Αλλά είναι ταλαντούχος και ενημερωμένος».
Π.: «Πού ξέρεις, ίσως τον δεις κι αυτόν με σλίπινγκ μπαγκ στο Πήλιο...».
Σ.: «Δεν ξέρω, τώρα έχουν και την εναλλακτική λύση του "Fame story"».
Π. «Λέω να τελειώσουμε με το πρόγραμμα: Τα τελευταία χρόνια σε βλέπω σαν να 'χεις αλλάξει επάγγελμα. Σαν να μετατράπηκες σ' έναν σκηνοθέτη που στήνει παραστάσεις με το υλικό ενός συνθέτη, που υπήρξες εσύ. Μερικοί παραπονούνται ότι δεν φέρεσαι καλά στα τραγούδια σου. Οτι τα τεμαχίζεις ανάλογα με τις ανάγκες της παράστασης ή τα στριμώχνεις σε ποτ πουρί».
Σ.: «Εμένα μ' αρέσει πολύ το ποτ πουρί. Δεν κάνω μια συρραφή από ρεφρέν. Τα τραγούδια δεν τέμνονται για να οδηγήσουν στο κέφι, όπως το αντιλαμβάνεται ο συρμός. Αλλά για ν' αναπαραστήσουν έναν διάλογο, που αν γίνει πετυχημένα, το αίσθημα γίνεται εορταστικό. Ασφαλώς, μέχρι να πάρει μορφή η παράσταση, ζούμε την κόλαση της αμορφίας».
Π. «Που φέτος τη ζήσαμε μαζί. Είμαστε βλέπεις και οι δύο από τη φύση της δουλειάς μας συγκεντρωτικοί. Ζορίστηκα πολύ να συνδυαστώ μαζί σου, να μάθω πώς δουλεύεις και να βρω έναν τρόπο αληθινής συνεργασίας. Είναι πιο εύκολο ν' αγαπάς κάποιον από μακριά και να παίρνεις μόνο τα καλά του. Οταν όμως έρχεσαι κοντά, αρχίζουν τα προβλήματα της συγκατοίκησης. Οταν ζόρισαν λοιπόν τα πράγματα, εγώ σε είδα απόλυτο και αυταρχικό κι εσύ εμένα σφιγμένο και καχύποπτο. Ομως, ύστερα από δυο τρεις ανοιχτές και γενναίες συζητήσεις, νιώθω ότι κερδίσαμε κάτι πολύτιμο. Δεν φοβάμαι πια μη σπάσουν τα αβγά, ή μάλλον τα σπάσαμε ήδη και φτιάχνουμε την ομελέτα. Εσύ τι λές;»
Σ.: «Δεν έχουμε φτάσει ακόμη να παίξουμε μαζί. Αυτό είναι το φάρμακο. Εδώ έπαιξα με συναδέλφους στο "Ζήτω το ελληνικό τραγούδι", με τους οποίους ουδεμίαν καλλιτεχνική συγγένεια είχα, σε αντίθεση με σένα, που είσαι συγγενής μου καλλιτεχνικά. Πήγαινα σφιγμένος σε στιλ "ωχ, πώς θα παίξω τώρα π.χ. με τη Βίσση". Ωσπου διεπίστωνα ότι ο άλλος έχει το ίδιο πάθος για τη δουλειά μας, όπως κι εγώ. Αυτό τα γιατρεύει όλα. Η κοινή λαχτάρα ν' αρέσουμε ο ένας στον άλλο. Αν υπάρχουν επιπλέον και αληθινές ιδέες, σκίζουμε!»
24/10/2004
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/11/2004
Γιατί θύμωσε ο Σαββόπουλος;
Είναι αμάρτημα ένας δημοσιογράφος να είναι οπαδός. Στην περίπτωση του Διονύση Σαββόπουλου σ' αυτό έχω περιπέσει. Μόνον εγώ; Ο Σαββόπουλος έχει τους σκληροπυρηνικούς της εξέδρας του χρόνια να ξελαρυγγιάζονται όχι μόνο στα ρεφρέν του, αλλά και σε κάθε επίθεση που δεχόταν: ήταν ο Μητσοτάκης, ήταν οι αντιδράσεις που ξεσήκωσαν κάποτε «Οι κωλοέλληνες»; Ποτέ δεν έμενε μόνος στα δίχτυα.
Και ξαφνικά, φέτος μοιάζει να αισθάνεται μόνος και οργισμένος. Για πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια είδα στον «Κεραμεικό» τον Σαββόπουλο τόσο εκνευρισμένο, αλλά και τόσο σπαρακτικό.
Κι όμως, το μαγαζί είναι ένα από τα πιο «γενναιόδωρα» της νύχτας: με τον δυσεύρετο πια «αέρα» ανάμεσα στα τραπέζια, ευρύχωρο μπαρ, άψογη τεχνική υποδομή. Οι συνοδοιπόροι του, κουρδισμένοι στο σαββοπουλικό πνεύμα της παράστασης που ονομάζεται «Ηλεκτρικό Τσίρκο»: από τους νεαρούς ακροβάτες μέχρι έναν από τους κατεξοχήν επιγόνους του, τον Νίκο Πορτοκάλογλου - στον οποίο παραδίδεται αποκλειστικά ένα μεγάλο μέρος του προγράμματος, από το οποίο, δυστυχώς, ο Σαββόπουλος απέχει. Και στο σύμπαν αυτής της δικής μας φελινικής εκδοχής, ο Γιώργος Μαργαρίτης αποδεικνύεται ότι δεν είναι ένας γραφικός από το λαϊκό περιθώριο αλλά μια ισότιμη συμμετοχή, πρόθυμη να φωτίσει διαφορετικά, π.χ., το «Βρώμικο ψωμί».
Γιατί είναι εκνευρισμένος ο Σαββόπουλος; Γιατί σε πολλές συνεντεύξεις απαντά τελευταία με μια αμυντικογενή επιθετικότητα; Γιατί και προχθές θύμωνε τόσο, π.χ., με μια ανοιχτή πόρτα στο βάθος;
Είναι που από τον «Αρίωνα» και μετά, βοηθούσης της Καλομοίρας αλλά και των επιλογών του στην τελετή Λήξης, αισθάνθηκε ότι για πρώτη φορά ακόμα και οι οπαδοί του απόρησαν με την επιμονή του να δηλώνει κάθε τόσο ότι μπορεί να αφομοιώσει και να φέρει στα μέτρα του τα νέα αισθητικά δεδομένα της σόου-μπιζ; Είναι που αντιλαμβάνεται ότι ο χρόνος περνά δίχως να κοιτά τη δική σου μελαγχολία - εξ ου και η συγκλονιστική 10λεπτη παρλάτα-ποίημα με όλα τα χαρακτηριστικά του δικού μας Σαββόπουλου; Είναι που θυμώνει με την «απιστία» της εξέδρας; Αλλά η εξέδρα είναι εκεί, ακόμα κι όταν διαφωνεί με τον προπονητή. Η εξέδρα έχει «διαρκείας»...
ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, ο Δήμος Αθηναίων οργανώνει στην πλατεία Συντάγματος μια νύχτα όλο λάμψη: ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Νίκος Πορτοκάλογλου και ο Γιώργος Μαργαρίτης θα τραγουδήσουν για όσους αποφασίσουν να βρεθούν στο κέντρο της πρωτεύουσας για την αλλαγή του χρόνου.
Δύο χιλιάδες πυροτεχνήματα θα φωτίσουν τον αττικό ουρανό. Μια μεγάλη βασιλόπιττα 14 τ.μ. με επτά φλουριά -ένα για κάθε διαμέρισμα της πόλης- θα κοπεί για το καλό του χρόνου. Από τις 11 το βράδυ που θα ξεκινήσει η γιορτή, η Φιλαρμονική και Συμφωνική Ορχήστρα μαζί με τη χορωδία του Δήμου Αθηναίων θα υποδεχθούν τους πολίτες της Αθήνας.
Πηγή: news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ
