Oλομέτωπη επίθεση Αγγελάκα σε Νταλάρα

Νομίζω ότι είχα διαβάσει κάπου ότι οι Τρύπες αρνήθηκαν να δώσουν το τραγούδι 'Δεν χωράς πουθενά' για διαφήμιση, αρνούμενοι ένα ποσό κοντά στα 150.000 ευρώ.

fantasma, αν χαρακτηρίζεις ως "άνθρωπο διασκευή" έναν τραγουδιστή που έχει τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση πάνω από 500 τραγούδια στη δισκογραφία, τότε μάλλον δεν έχεις ιδέα για τι πράγμα μιλάς...

O Αγγελάκας είναι ο τραγουδιστής του πρώην συγκροτήματος "ΤΡΠΥΕΣ"

Είναι ερμηνευτής ουσιαστικά.Και στην εποχή με τις "ΤΡΥΠΕΣ" και στις νεότερες δουλειές του, αν τις ακούσεις μόνο τότε θα καταλάβεις τί έχει να πει ο καλλιτέχνης.

Είναι από τις λίγες μορφές της ελληνικής σκηνής που έχει μείνει πιστός στις απόψεις του για την μουσική δημιουργία γενικότερα, έχει αλλάξει ύφος σε σχέδη με παλιά, αλλά παραμένει ο γνήσιος Αγγελάκας, με ένα σωρό φανατικούς και σταθερούς φανς όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν είμαι φανατική θαυμάστριά του, αλλά τον σέβομαι και μακάρι να συνεχίσει να μας χαρίζει τέτοιους ωραίους στίχους και τραγούδια για πολλά χρόνια ακόμα.

Συγνώμη για τα παραπάνω τυπογραφικά σαρδάμ! [Είναι πρωί ακόμα!!! ]

Για να μην ξεχαστούμε...Ο Αγγελάκας ασχέτως απαξίωσης, έχει γράψει το "για την πατρίδα" (δεκαετία 80) όπου φτύνει κατάμουτρα την Ελλαδάρα (για να μην πω τιποτ άλλο και μου ορμήσουν τίποτα Ελληναράδες) και το γνωστό τρίπτυχο της χούντας εν γένει (πατρίς θρησκεία οικογένεια). Γι'αυτό το κομμάτι και μόνο, τον αντιπάθησε πολύς κόσμος (λόγω αθεισμού και ότι είναι άπατρις κλπ). Αυτό και μόνο τον ανεβάζει στην εκτίμηση μου διότι αντιβαίνει στις κατεξοχήν κατεστημένες αντιλήψεις και πεποιηθήσεις (που ζουν και βασιλεύουν και σήμερα). Δεν αρκεί όμως μόνο το λέγειν (και ο νοών νοείτω).

Για τον άλλον δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Λίγη σκέψη και παρατηρητικότητα αρκούν. Τουλάχιστον σε αυτό θα συμφωνήσω με τον Αγγελλακα. Μέχρι εκεί.

Παιδια, δε νομίζω να πρεπει να υπαρχει φανατισμος  σε αυτο το θεμα. Ο Γ.Αγγελακας εξεφρασε την αποψη του - αν και ακομα ειμαι δυσπιστη για το ακριβες της συνεντευξης του- και κατα τη γνωμη μου, οπως συναφθηκε στο forum, μου δινει την αισθηση μιας κριτικης καταφορης που προσανατολιζεται αποκλειστικα και μονο σε ενα προσωπο. Παιρνει βεβαια καποιες πιο γενικες διαστασεις αλλα ειναι προφανες οτι κατακρινει τον Γ.Νταλαρα. Η λυση ομως μπορει να βρεθει σε ενα προσωπο? και μπορουμε πραγματικα να κατηγορησουμε ενα μονο προσωπο για το οτι 'ξεκινησε' την παρακμη? Πώς μπορουμε  να ξερουμε ποιος ξεκινησε τι, οταν μετα απο τοσα χρονια τα συμπτωματα ενος αισχους και μιας απολυτης εμπορευματοποιησης εχουν αναμειχθει τοσο πολυ μεταξυ τους και φερουν μαζι τους οχι μονο τη διαστρεβλωμενη ιστορια της μουσικης που επικαλουνται αλλα και τη δικη τους ιστορια ως αποτελεσμα μιας ιδεολογιας και οχι ενος μεμονωμενου ατομου ή μιας ομαδας ατομων?

Νομιζω πως καλυτερο θα ηταν -αν θα μπορουσα φυσικα να επικαλεστω αυτο τον ορο 'καλυτερο'-, να μιλουσαμε για τα συμπτωματα του Γ.Νταλαρα ή του κάθε Νταλαρα οπως και για τις ενδεχομενες αντιδρασεις, ειτε προερχονται απο τον Γ.Αγγελακα ειτε απο εμας ακομα, ως ενδειξεις μιας δεδομενης αντιληψης τοσο της μουσικης οσο και της κριτικης της απο μερους μας αλλα και ως ενδειξεις μιας ιδεολογιας που εχει πλεον απορροφηθει και απο τους μεν και απο τους δεν. Ειναι ματαιο να κατηγορησεις ενα μονο ανθρωπο. Αυτος ειναι απλα το συμπτωμα.

Αυτα τα λιγα.. Thanks for any attention!!

Και επειδη καποιοι νομιζουν οτι η μουσικη ειναι κατι να διασκεδαζουμε και να χορευουμε,αντε να πινουμε και κανα κρασακι σιγοτραγουδωντας ολοι μαζι,επειδη καποιοι δε ξερουν τι παει να πει πολιτικοκοινωνικο συστημα και κριτικη και εμπεριστατωμενη αποψη, απλα διαβαζουν 2 γραμμες και λενε μα ποιος ειναι αυτος ο Αγγελακας που τολμαει να κρινει την ιερη αγελαδα του ελληνικου πενταγραμμου βαζω 2 απο τις μετρημενες στα δαχτυλα των χεριων συνεντευξεις του Αγγελακα τα τελευταια 25 ΧΡΟΝΙΑ, πολλοι βεβαια για αυτον ακριβως το λογο επειδη καταπινουν αμασητα οτι τους πασαρει το συστημα και δεν βλεπουν παραπερα απο τη μυτη τους , επειδη δεν εχουν δει τον Αγγελακα σε καποιο καναλακι σε καποιο περιοδικακι ποικιλης υλης, σε καποια μουσικοταβερνιστικη εκπομπη η σε καποια "πολιτιστικη" εκδηλωση αναρωτιουνται ποιος ειναι αυτος ο τυπας?"
οποτε παρτε και προσπαθειστε αν σας ειναι ευκολο να προβληματιστητε,να σκεφτειτε να κανετε κατι ενεργητικα τελοσπαντων

http://www.avopolis.gr/interviews/default.asp?ID=228

Ο Γιάννης Αγγελάκας έχει επισκέπτες. Ο Μάκης Μηλάτος μίλησε στον πιο μεγάλο αντι-star της ελληνικής πραγματικότητας (από το προηγούμενο τεύχος του SONIK) που εμφανίζεται αυτό το Σάββατο, 26 και την Κυριακή, 27 Νοεμβρίου στο Gagarin 205 παρέα με την πολυπληθή παρέα των Επισκεπτών, με την οποία κυκλοφόρησε το εξαιρετικό album “Από ‘δω Και Πάνω”, πριν από λίγες ημέρες.

Ό,τι διαβάσετε από δω και κάτω είναι με αφορμή το Από Δω Και Πάνω.
Κάπως ακατάληπτο;

Λίγη υπομονή, στο τέλος θα καταλάβετε. Η αφορμή των συνεντεύξεών μου με τον Γιάννη είναι πάντα ένας δίσκος, αλλά τελικά μόνο για το δίσκο δε μιλάμε, γιατί ο Αγγελάκας είναι ένα άτομο με το οποίο μπορείς (και θέλεις) να μιλάς για κάθε θέμα της σύγχρονης πραγματικότητας, χωρίς να βαρεθείς ούτε στιγμή. Με ξεκάθαρες απόψεις, με στάση ζωής, με ηθική βάση, με συμπεριφορά αντιστάρ και με στιλ που θυμίζει άντρες άλλης εποχής. Σαν ρεμπέτης σε μια εποχή με disco-τσιφτετέλια ή σαν bluesman σε ένα περιβάλλον φλωροπόπ. Άλλωστε, η εικόνα του, καθώς κάθεται στην καρέκλα και τραγουδάει-απαγγέλλει τους στίχους του από τον πρόσφατο δίσκο Οι Aνάσες Tων Λύκων μπορεί να φέρει κάτι τέτοιο στο μυαλό, κι αυτή η αίσθηση ενισχύεται ακόμη περισσότερο από την παρουσία μπαγλαμά στον ήχο του καινούργιου του δίσκου αλλά και την εμφάνιση ρεμπέτικων δρόμων σε μερικά από τα καινούργια τραγούδια. Για να μην παρεξηγηθούν τα όσα γράφω, σπεύδω να διευκρινίσω πως δεν πρόκειται για ένα "λαϊκό" δίσκο αλλά για ένα rock album που δε διστάζει να ανοιχτεί και σε άλλες μουσικές περιοχές, και η αναφορά μου στο "ρεμπέτικο" στιλ του έχει να κάνει με το ότι είναι γνήσιος, cool, κάνει αυτό που θέλει κι όχι αυτό που πρέπει, έχει κώδικες συμπεριφοράς κι αξιοπρέπειας. Θέλω να πω πως είναι ένας ρεμπέτης με την ίδια έννοια που ο Nick Cave είναι ένας bluesman.

Απόγευμα στο Gagarin, μια μέρα μετά τη συναυλία στη Ρεματιά Χαλανδρίου, για την οποία μου μιλάει με ενθουσιασμό επειδή η συμπεριφορά του κόσμου ήταν άψογη και κατανυκτική, κι επειδή τις Ανάσες των λύκων μπόρεσαν όλοι να τις νιώσουν σαν να ήταν δίπλα τους. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ένας δίσκος τόσο ιδιαίτερος για την ελληνική πραγματικότητα, ένα πείραμα που έκανε με τον Νίκο Βελιώτη και σιγά-σιγά βρήκε τον τρόπο να συναντηθεί με το κοινό (παρότι τα έντυπα και, κυρίως, τα ραδιόφωνα εσίγησαν, διότι το album δεν είναι radio friendly, και ως γνωστόν οι παραγωγοί είναι πλέον φιμωμένοι σε όλους τους σταθμούς για να πάρουν πρωτοβουλία να το παίξουν από μόνοι τους, οι δε υπεύθυνοι προγράμματος είναι πολύ κότες για να πάρουν πρωτοβουλία να προωθήσουν έναν τέτοιο "βαρύ" δίσκο, και νοιάζονται περισσότερο για τη θεσούλα τους παρά για την ουσία της μουσικής). Έχει πουλήσει ήδη μια ποσότητα που, για αυτό το δίσκο σε συνδυασμό με το τι επικρατεί γύρω μας, μπορεί να θεωρηθεί μέχρι και αστρονομική. Και είναι μόνο ένα από τα πολλά αντίστοιχα παραδείγματα που αποδεικνύουν πως υπάρχει κοινό να υποστηρίξει τις ενδιαφέρουσες προσπάθειες, κι ας λένε οι εταιρείες δίσκων το αντίθετο, προσπαθώντας να δικαιολογηθούν για τα σκατά που συνήθως προσπαθούν να πουλήσουν ως μουσική. Άλλωστε, όπως έχουμε πει πολλές φορές, τα είκοσι τελευταία χρόνια οι εταιρείες κάνουν κυρίως λάθος εκτιμήσεις, έχοντας χάσει το στόχο. Αντί να πουλάνε μουσική, πουλάνε κοιλιακούς, sexy παρουσίες, image, τηλεοπτικούς μαϊντανούς, διάσημους των δεκαπέντε λεπτών, αγόρια με μυϊκές γραμμώσεις και άφωνα τσόλια. Αυτή, όμως, είναι μια άλλη κουβέντα. Ας επιστρέψουμε στον Γιάννη Αγγελάκα και την κουβέντα μας, που ξεκίνησε από μια συνέντευξη του Λουδοβίκου των Ανωγείων που διάβασα στο Ε της Ελευθεροτυπίας και μιλούσε για έναν εξαιρετικά εύστοχο στίχο του Γιάννη που αναφέρεται στον Χριστόδουλο και λέει: "Φύγε, διάολε, από μπροστά μου γιατί μου κρύβεις το Θεό", ένα στίχο που είχε προκαλέσει και τα ελληνοχριστιανικά ήθη της μαχητικής εφημερίδας (λέμε τώρα) Εspresso, η οποία είχε κάνει το θέμα πρωτοσέλιδο και είχε φιλοξενήσει δηλώσεις διάφορων θρησκόληπτων που ζητούσαν την κεφαλή του επί πίνακι. Έτσι, η κουβέντα μας ξεκινάει από τη θρησκεία...



- Πού υπάρχει αυτό το τραγούδι;
“Είναι σ' αυτό το δίσκο που κυκλοφορεί τώρα. Να διευκρινίσω πως δεν αναφέρεται μόνο στον Χριστόδουλο αλλά σε κάθε φανατικό της θρησκείας. Νομίζω πως ο κόσμος έχει χάσει τον τρόπο να σκέφτεται απλά. Υποτίθεται πως η θρησκεία είναι η δύναμη που ενώνει τους ανθρώπους κι εδώ έχουμε εκπροσώπους (υποτίθεται) του Θεού που κοιτάνε πώς θα φάνε τους υπόλοιπους, αυτούς που δεν πιστεύουν με τον ίδιο τρόπο ή τον ίδιο Θεό. Ζούμε σε μια παράλογη εποχή, όπου όλο το παιχνίδι παίζεται στις θρησκευτικές διαφορές.”

- Υποτίθεται πως το αντικείμενο της εκκλησίας είναι η πίστη και, τελικά, το μόνο με το οποίο δεν ασχολείται είναι αυτό. Η εξουσία, το μαγαζί, το μοίρασμα της πίττας...
“Πόσα πρόβατα είναι δικά μας, ποιος κοιτάει να μας φάει τα πρόβατά μας, κι όσα πρόβατα δεν είναι δικά μας καλύτερα να τα κάψουμε προκειμένου να τα έχει κάποιος άλλος. Δε νομίζω ότι μπορεί να αντέξει ο κόσμος να ζήσει με αυτό τον τρόπο. Ό,τι, δηλαδή, δε βαδίζει με τη δική μας λογική δεν αξίζει να υπάρχει. Μια φορά στο τόσο κάνουμε ένα βηματάκι μπροστά και έρχονται αυτές οι δυνάμεις και μας τραβάνε ένα χιλιόμετρο πίσω. Αν αυτό δεν είναι Μεσαίωνας, τότε τι είναι; Τότε που έγινε αυτή η ιστορία με την Εspresso, είχε βγει ένας θεολόγος κι έλεγε: "Να του κόψουμε τη γλώσσα".

- Θυμήθηκα, τώρα που το λες αυτό, κάτι που διάβασα στην εφημερίδα, για ένα φίλο του Bush, ευαγγελιστή ιεροκήρυκα, ο οποίος έλεγε για τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, τον Chαvez, που τους έχει μπει στο μάτι και πολύ τους τη σπάει επειδή δεν παίρνει γραμμή απ’ αυτούς, ότι πρέπει να βάλουν κάποιους να τον σκοτώσουν, για να τελειώνουν μ’ αυτό το τομάρι...
“Κι όλοι αυτοί θεωρούν πως ο αρχηγός της θρησκείας τους είναι ο Χριστός. Έχει χαθεί η μπάλα, όπως είχε χαθεί και παλιότερα δηλαδή, γιατί και η Ιερά Εξέταση στο Μεσαίωνα τι έκανε; Έκαιγε αυτούς που είχαν μια διαφορετική άποψη και φυλάκιζε τους επιστήμονες που έκαναν παρατηρήσεις κι έλεγαν αυτό που έβλεπαν.”



- Προσπαθώ να θυμηθώ μια ανάλογη περίοδο στη ζωή μου και δεν μπορώ. Θυμάσαι να έχεις ξαναζήσει κάτι τέτοιο, σαν αυτό που συμβαίνει τώρα;
“Όχι, ποτέ. Άλλωστε, τώρα κυριαρχεί μόνο η τηλεοπτική πραγματικότητα, που για πολλούς πια είναι η μόνη πραγματικότητα. Εμείς υπάρχουμε και κανένας άλλος, αυτή είναι η άποψη. Κι όμως είναι σαφές ότι όλο αυτό έχει να κάνει με τους μισούς Έλληνες, ίσως και λιγότερους, και τα παρουσιάζουν έτσι τα πράγματα που νομίζεις ότι πραγματικά αφορά τους πάντες. Σκίζει το τάδε serial, έχει τρομερή θεαματικότητα, το βλέπουν 1.500.000 άνθρωποι. Και τα υπόλοιπα 8.500.000 εκατομμύρια που δεν το βλέπουν; Λέγανε τότε με τη Eurovision ότι σάρωσε. Το 93% έβλεπε τη στιγμή της νίκης. Έτσι το παρουσίαζαν. Όταν, όμως, διάβαζες παρακάτω, έβλεπες πως αυτοί είναι 3.500.000 εκατομμύρια άνθρωποι. Και οι υπόλοιποι 6.500.000 εκατομμύρια που δεν το είδαν; Θα μας τρελάνουν;”

- Βλέπεις τηλεόραση;
“Είχα να δω μήνες κι άνοιξα προχτές. Φρίκαρα. Τρομερό είναι, αλλά αυτό το λέμε χρόνια και δε φαίνεται να έχει τέρμα. Σκάβουν οι άνθρωποι, δεν κάνουν αστεία. Σκάβουν κανονικά και πάτος δεν υπάρχει. Λέγαμε πριν από μερικά χρόνια, θυμάσαι, ότι πιάσαμε πάτο αλλά πού... Όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο σκοτεινά, όλο και πιο χαοτικά.”

- Βλέπεις ότι θ’ αλλάξει κάποτε αυτό, έστω και στο μακρινό μέλλον;
“Γενικά είμαι αισιόδοξος. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα πάμε έτσι και χειρότερα. Δε γίνεται να το αποδεχτώ. Προσπαθώ, λοιπόν, να σκεφτώ διάφορα σενάρια. Όταν θα τελειώσει αυτό, σε 10 ή 30 χρόνια, δεν ξέρω πότε, τι θα έχει προηγηθεί; Πού θα μας οδηγήσει αυτό το σκάψιμο, αυτή η τηλεοπτική αισθητική, οι διαμάχες με τις θρησκείες και οι φονταμενταλιστές; Όλα αυτά μαζί είναι που θα πατήσουν το κουμπί για τις πυρηνικές βόμβες. Μια τέτοια εξέλιξη, βέβαια, θα οδηγήσει μετά σε κάτι. Αλλά δεν είναι κρίμα να συμβεί κάτι τέτοιο, να χαθούν τόσοι άνθρωποι, για να συμβεί μετά κάτι; Θα ήταν πολύ προτιμότερο να δημιουργηθεί ένα αντίπαλο δέος, ένα κίνημα αισθητικό, κοινωνικό, ταξικό, πολιτιστικό, κάτι, τέλος πάντων, που πιέζοντας θα φέρει τα πράγματα σε μία ισορροπία. Αυτό θα ήταν το ιδανικό σενάριο αλλά κι αυτό που έχει τις λιγότερες πιθανότητες. Το πιο πιθανό είναι ότι θα πληρώσουμε πάρα πολύ ακριβά αυτή την ανοησία μας. Θα μάθουμε, βέβαια, από αυτό αλλά θα πληρώσουμε πολύ ακριβά, για να πάμε κάπου άλλού.”



- Συμβαίνουν όλ’ αυτά που συζητάμε, αλλά η γενιά μας είναι στα πράγματα. Το περίμενες ότι μετά από τόση ιδεολογία, τόση αριστερή μαχητικότητα, τόσο rock και τόσα ιδανικά, η γενιά μας θα διαχειριζόταν αυτή την κατάσταση με αυτό τον τρόπο;
“Αν σκεφτείς ότι ο Clinton ήταν πρώην χίπης και στην Ελλάδα διάφοροι πρώην αριστεροί, αναρχικοί, τροτσκιστές είναι τώρα στις διάφορες θέσεις και κάποιες τέτοιες μούρες πουλάνε σταριλίκι στην τηλεόραση, σαν τον Μικρούτσικο, τον Θέμο Αναστασιάδη κι άλλους πολλούς, τι να πω; Είναι η γενιά του χάους. Προφανώς ήταν πάντα κυνικοί, αλλά έκαναν τους αριστερούς όταν έπρεπε κι όταν άρχισαν να μεγαλώνουν άνθισε και ο κυνισμός, έγινε πιο σίγουρος. Ξέρεις, όμως, είναι και το άλλο: Οι άνθρωποι κρίνονται όταν τους δοθεί πραγματικά η ευκαιρία. Όλοι λέμε: “Α! εγώ δεν πρόκειται ποτέ να το κάνω αυτό”, το θέμα είναι να δούμε τι θα πεις όταν πραγματικά υπάρξει η δυνατότητα και η προσφορά. Τι θα κάνεις όταν μπορείς να χωθείς... Νομίζω ότι όλες οι γενιές, λίγο-πολύ, έτσι είναι. Τι θα πει γενιά; Όσες φορές τα πράγματα πήγαιναν λίγο καλύτερα, κάποιες μοναχικές περσόνες ήταν που έκαναν κάτι γι’ αυτό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το σύστημα, όταν δει ότι δεν μπορεί να τους πολεμήσει αλλιώς, τους αγκαλιάζει, π.χ. Σαββόπουλος, και η ορμή σβήνει, δεν είσαι πια επικίνδυνος. Η αντιπαράθεση αντικαθίσταται με δόξα, λεφτά και εξουσία.”

- Όσο σε αφορά, αισθάνεσαι να περιορίζεται αυτή η οργή και η επικινδυνότητα;
“Καθόλου. Όμως μπορώ τώρα να ελέγχω την οργή μου καλύτερα και να μετατρέπω τη δυναμική της σε δημιουργικότητα, σε θέσεις, σε αισθητική, σε στάση ζωής. Μου δίνει κουράγιο για να αντισταθώ.”

- Άρα η τέχνη είναι πολιτική, με αυτή την έννοια...
“Σίγουρα ναι, αλλά, με αυτή την έννοια, και τι δεν είναι... Από μικρός, όταν πρωτάρχισα να έρχομαι σε επαφή με την τέχνη, με τη μουσική κυρίως, αλλά και με το σινεμά και τη λογοτεχνία, με συγκινούσαν οι δημιουργοί και οι ήρωες που κουβάλαγαν ένα όραμα κάπως αιρετικό και που υπερασπίζονταν το έργο τους με την ίδια τους τη ζωή. Νομίζω πως αυτός ήταν κι ο λόγος που συγκινούμασταν τότε από τα "χρυσά χρόνια του rock 'n' roll". Δεν ήταν οι κιθάρες και ο θόρυβος. Ήταν η ιδεολογία, ο τρόπος ζωής, η αντίσταση, ο τρόπος που διαμόρφωνε τις παρέες, την αισθητική και τη ζωή στο δρόμο. Ακούγοντας ένα δίσκο ή διαβάζοντας ένα βιβλίο, καταλάβαινα πόσο βάθος πεδίου υπήρχε σ’ αυτό αλλά και πόση αντανάκλαση είχε ο δημιουργός αυτού του πράγματος στην καθημερινότητα του ακροατή. Αυτή η τέχνη με ενδιέφερε πάντα. Δεν ήμουν ποτέ εστέτ ή avant garde. Μπορούσα να μυριστώ την αγωνία για ελευθερία και την επιθυμία κάποιου να σπάσει τα κατεστημένα και τα ταμπού. Από το ρεμπέτικο μέχρι τις μπαλάντες του Dylan και την jazz των μαύρων, κι από τις ταινίες του Tarkovsky μέχρι τον Jarmusch. Δεν έχει σημασία που ο ένας μιλούσε με θρησκευτικότητα για τη ζωή κι ο άλλος με κυνισμό. Και οι δύο υποστήριζαν κάποια ουσία μέσα τους, που την εκφράζανε και με την περσόνα τους και με τον τρόπο ζωής τους. Σε αυτή την άποψη, είμαι σχεδόν δογματικός και ίσως να είμαι και λίγο πιο απόλυτος απ’ όσο θα ’πρεπε, στο τι ζητάω από αυτά τα πράγματα, αλλά αν αυτό ήταν μια εμμονή μου, μου ’κανε καλό. Ήταν ο μόνος τρόπος να πάρω δύναμη και να υποστηρίξω και τον τρόπο ζωής μου αλλά κι αυτό που ήθελα να κάνω στη μουσική.”



- Μήπως έχουμε εμείς την εντύπωση ότι τότε υπήρχαν πολύ περισσότεροι άνθρωποι που είχαν αυτή τη στάση απ’ ό,τι τώρα, γιατί μεγαλώσαμε μαζί τους και πιστεύουμε ότι ο Dylan κι ο Tarkovsky το έκαναν κι ότι οι σημερινοί δεν το κάνουν; Νομίζεις ότι συμβαίνει στις μέρες μας;
“Σίγουρα συμβαίνει, πάντα θα συμβαίνει, απλώς τώρα γίνεται λιγότερο. Έτσι νομίζω τουλάχιστον, και μακάρι να κάνω λάθος και να διαψευστώ. Έχουν, όμως, τόσο πολύ επιταχυνθεί οι ρυθμοί, η καταναλωτική διαδικασία, ο τρόπος που διακινείται ένας δίσκος ή μια ταινία που δε βοηθάνε. Έχουν όλα μπει σε μια χρηματοοικονομική διαδικασία που είναι επικίνδυνο να αιχμαλωτίσει ακόμη κι αυτούς που έχουν φαντασία και δημιουργικότητα. Ένας εξαντλητικός ρυθμός... Δημιουργούμε, δίνουμε, φεύγουμε... Παίζουμε, χτυπάμε, φεύγουμε... Από την άλλη, η ίδια η κοινωνία δείχνει να είναι πιο μοναχική. Αλλιώς ήταν παλιά η ατμόσφαιρα στις συναυλίες. Τώρα και το κοινό πηγαίνει ως πιο συνειδητοποιημένος καταναλωτής να καταναλώσει μια μουσική, αλλά και ο μουσικός βγαίνει με την άποψη ότι έχει ένα προϊόν που το προσφέρει για κατανάλωση. Μάλιστα, με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, μπορώ να πω πως αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση, γιατί πολύ συχνά πια βλέπω ακροατές που υποκρίνονται ότι ακούνε μουσική στις συναυλίες και αντίστοιχα μουσικούς που υποκρίνονται ότι παίζουν. Με τρομάζει μερικές φορές αυτό. Σαν να πήραμε φόρα και τρέχουμε για να γίνονται συναυλίες. Και οι συναυλίες έχουν ακροατήρια και μουσικούς. Εκεί όμως τελειώνει το πράγμα. Αυτό το βλέπω πια να γίνεται και στις rock συναυλίες, δυστυχώς. Καλά, για το "έντεχνο" ελληνικό και το pop δεν το συζητώ. Βλέπεις το ακροατήριο να ενθουσιάζεται και να χειροκροτεί και προσπαθείς να βρεις το λόγο που γίνεται αυτό. Αναρωτιέσαι τι παίρνει απ' αυτό και χειροκροτάει. Κι αν προσέξεις, θα δεις ότι ούτε οι μουσικοί δεν το πιστεύουν καλά-καλά ότι τους χειροκροτάνε. Φαίνεται πως αναρωτιούνται μέσα τους: "Τι γίνεται τώρα; Παίζουμε; Χειροκροτάνε; Συμβαίνει κάτι;" Κι αυτό φυσικά φαίνεται και στις παραγωγές. Βάζεις σπίτι σου να ακούσεις καινούργιους δίσκους και δε βγαίνει από τα ηχεία καμία ορμή, καμία ανάγκη επικοινωνίας, παρά μόνο (στην καλύτερη περίπτωση) αξιοπρεπή προϊόντα για αξιοπρεπείς καταναλωτές. Αυτό όμως είναι περιορισμός της μουσικής.”

- Υπάρχει αντίλογος σε αυτή την πραγματικότητα; Υπάρχει, δηλαδή, ένα κοινό που δεν αποδέχεται την τηλεοπτική πραγματικότητα και δημιουργοί που λειτουργούν έξω από αυτό το πλαίσιο;
“Φυσικά και υπάρχουν. Νομίζω ότι ο μισός πληθυσμός είναι φρικαρισμένος από αυτό το σκηνικό και ψάχνεται να δει πώς θα τη βγάλει, πού θα πάει. Δε θα ξεχάσω πέρσι που παίζαμε στο Βύρωνα με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τη βραδιά του τελικού του Fame Story. Ήταν εκεί 6.000 άνθρωποι, οι οποίοι έκαναν κάτι διαφορετικό από αυτό που υποτίθεται πως έκανε όλη η Ελλάδα. Αυτό δεν είναι αντίλογος;”

- Καθώς περνάνε τα χρόνια, διαπιστώνεις να σου τελειώνει λίγο η όρεξη και η ενέργεια; Να βαριέσαι, να μην έχεις και πολλή όρεξη, να αισθάνεσαι κάπως χορτασμένος;
“Καθόλου, καθόλου... Με παραξενεύει, μάλιστα, που τα τελευταία χρόνια έχω πολλή όρεξη, δουλεύω πιο οργανωμένα και περισσότερο. Άλλωστε, αυτός ο δίσκος χρειάστηκε τρία χρόνια προετοιμασίας και συντονισμό δεκαπέντε μουσικών. Δεν είναι εύκολο να το κάνεις αν δεν έχεις όρεξη και ενέργεια. Αν διαπίστωνα ότι μου έχει τελειώσει θα το σταμάταγα μόνος μου. Όμως, όταν κάναμε τον τελευταίο μας δίσκο με τις Τρύπες (που ήξερα ότι ήταν ο τελευταίος) άρχισε να μου ανοίγεται ένας καινούργιος δρόμος και μουσικά και στιχουργικά, που ήθελα να ακολουθήσω αλλά έβλεπα πως με το group δε γινόταν πια γιατί η επικοινωνία μας είχε κουραστεί και γιατί μερικά από τα παιδιά δεν είχαν πια τον απαιτούμενο χρόνο για να πάμε κάπου άλλου. Άρχισα, λοιπόν, τότε να ψάχνω μουσικούς και να δουλεύω πάνω σ’ αυτή την ιδέα που έχει μνήμες από το παρελθόν αλλά ταυτόχρονα είναι και τωρινή και περιλαμβάνει ευγνωμοσύνη για τη ζωή και για όσα μας έχει προσφέρει. Δουλέψαμε σκληρά και για πολύ καιρό. Δεν είναι εύκολο να συντονιστούν δεκαπέντε άτομα και να δώσουν ο καθένας αυτό που είχε, γιατί δεν το ’κανα μόνος μου. Όλοι έπαιξαν, όλοι είχαν ιδέες. Για τις Ανάσες των λύκων και για το Από δω και πάνω δουλεύω τέσσερα χρόνια. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό αν είσαι χορτασμένος ή κουρασμένος.”

- Όλοι λένε πως είναι έτοιμοι να τα παρατήσουν μόλις φτάσει η ώρα, αλλά τις περισσότερες φορές βλέπω πως αυτοδιαψεύδονται. Ελάχιστοι καλλιτέχνες αποσύρονται όταν πρέπει. Οι περισσότεροι σέρνονται μέχρι η ίδια η πραγματικότητα να τους πετάξει έξω. Είσαι προετοιμασμένος γι’ αυτό;
“Είμαι απολύτως έτοιμος και μάλιστα το έχω οργανώσει έτσι ώστε να μπορώ να το κάνω. Το μόνο μου περιουσιακό στοιχείο απ’ όλα αυτά τα χρόνια δουλειάς είναι ένα σπίτι που έχω στην Επανωμή. Εκεί κάναμε και τις πρόβες για τους δίσκους. Μπορώ, λοιπόν, να πουλήσω αυτό το σπίτι και με τα λεφτά που θα πάρω μπορώ να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου στην Κρήτη που μ’ αρέσει τόσο πολύ. Και να σου πω την αλήθεια, με γλυκαίνει κιόλας η ιδέα πως κάποια στιγμή μπορώ να αποσυρθώ και να ζήσω μακριά απ’ όλα αυτά. Η σιγουριά ότι μπορώ να το κάνω κι ότι έχω τον τρόπο και τη δυνατότητα μου εξασφαλίζει την αξιοπρέπειά μου, τη δυνατότητα να κάνω μόνο αυτό που θέλω, τη χαρά να συνεργάζομαι με μουσικούς για να γίνουν πράγματα.”

Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης εισβάλλει στο χώρο που καθόμαστε και συζητάμε. Έχει περάσει πολλή ώρα και πρέπει να συνεννοηθούν για διάφορες εκκρεμότητες πριν φύγει για τη Θεσσαλονίκη. Εγώ μένω ν’ ακούσω τον καινούργιο δίσκο του Γιάννη Αγγελάκα με τους Επισκέπτες, Από Δω Και Πάνω. Ένα πολυμορφικό χαρμάνι με rock, μπαλάντες, blues, ρεμπέτικα, μουσικές του κόσμου. Ο Γιάννης Αγγελάκας, χωρίς το φόβο από το βάρος της επιτυχίας, αλλάζει μουσική κατεύθυνση χωρίς να ξεχνάει το παρελθόν. Απλώς μεγαλώνει, κι επειδή είναι καλλιτέχνης πραγματικός, το πεδίο διευρύνεται. Αφήνει τις μουσικές να μπουν από το παράθυρο μαζί με το φως της ζωής.

Εδω η περιβοητη συνεντεξη

Υπ'οψην οτι δεν ειμαι φανατικος του Αγγελακα,ισα ισα τον κατακρινω για αυτα που εχει πει και εχει κανει μετα τις τρυπες

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ (ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ):ΑΝ ΛΑΜΒΑΝΑ ΚΡΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ ΘΑ ΝΤΡΕΠΟΜΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΧΤΩ ΣΤΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ... Δευτέρα, Σεπτέμβριος 22, 2008, posted by ΠΡΕΖΑ TV at 2:08 μμ Μεγαλώνοντας κάποιος αποστασιοποιείται από τα πράγματα;

Γ.Α.: Εγώ πάντως όσο περνούν τα χρόνια ενδιαφέρομαι όλο και περισσότερο, όχι μόνο για τη μουσική αλλά για οτιδήποτε επικρατεί γύρω μας. Με πιο αυστηρούς αισθητικούς και ιδεολογικούς όρους. Και διακρίνω πλέον καθαρά την παρακμή.

Απογοητεύεσαι;

Γ.Α.: Συμπυκνώνομαι θα έλεγα. Και δυναμώνω, δραστηριοποιούμαι περισσότερο. Στέκομαι επικριτικά απέναντι σε όσα με ενοχλούν, αλλά δεν μου βγαίνει σε οργή και απογοήτευση, παρά μόνο σε έργο και πράξη. Σε όλους τους τομείς, από τη δουλειά μου μέχρι τις παρέες μου.

Μπαίνεις έτσι σε μία πιο ανθρώπινη διάσταση.

Γ.Α.: Σωστά. Και ταυτόχρονα μπαίνεις και στον παραλογισμό. Βιώνεις περισσότερο τις καταστάσεις. Αλλά πια αντιδράς διαφορετικά. Όχι με βία και μολότοφ. Όχι πως δεν θα το κάνεις, αν χρειαστεί βέβαια. Δεν είμαι υπέρ της βίας, μερικές φορές όμως τη θεωρώ αναπόφευκτη. Καταλαβαίνω απόλυτα κάποια παιδιά που σπάζουν μια τράπεζα.

Είναι πολλά τα παιδιά πλέον που αντιδρούν με μολότοφ.

Γ.Α.: Παλιότερα νομίζω έβραζε περισσότερο ο τόπος. Τώρα τα παιδιά κάνουν καταλήψεις για να εκτονωθούν από την πίεση που τρώνε. Όλα γίνονται πιο γραφικά. Δεν υπάρχουν οράματα, δεν πέφτουν καινούργιες ιδέες στην πιάτσα. Αυτό που θα σε επιβάλει είναι η αυθεντικότητά σου κι αν έχεις κάτι καινούργιο να πεις. Αν δεν βρεις τη ρίζα του κακού, γιατί ας πούμε οι άνθρωποι έχουν γίνει τόσο νωθροί σήμερα, πώς θα το αντιμετωπίσεις; Ειδικά τώρα που έχουν πέσει οι μάσκες κι η εξουσία είναι πιο αλαζονική γίνεται φανερό το πού και πώς παίζεται το παιχνίδι. Από τη μία η πολιτική αλητεία και από την άλλη η ευνουχισμένη πλειονότητα του πληθυσμού. Νομίζει ότι ζει αλλά δεν ζει. Ας βγει κάποιος να προτείνει κάτι τελοσπάντων.

Τα κόμματα δεν προτείνουν τίποτα;

Γ.Α.: Ποιος πιστεύει τώρα σε αυτά!

Ούτε η Αριστερά;

Γ.Α.: Ποια Αριστερά; Το ΚΚΕ με την ξύλινη λογική κι αισθητική, που αναμασά διαρκώς κάτι που θεωρεί αριστερό; Στον Αλέξη Τσίπρα βέβαια δίνουμε κάποιο χρόνο, είναι πιτσιρικάς ακόμα και κάτι φαίνεται να γίνεται. Όχι πως δεν παραμένω επιφυλακτικός. Έχω δει άλλωστε πολλές ψεύτικες επαναστάσεις στο παρελθόν. Ο Ανδρέας Παπανδρέου μας υποσχέθηκε ένα σωρό και μας έθαψε μετά. Δεν είμαι αρνητικός με τον Συνασπισμό, αλλά περιμένω να δω πώς θα διαχειριστεί όλη αυτή τη δύναμη που συγκεντρώνει. Είμαι πάντως απαισιόδοξος κατά πόσο μπορούν μέσα στη Βουλή να γίνουν πράγματα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου πάντως θέλει να δείχνει πιο σύγχρονος.

Γ.Α.: Καλά τώρα. Κωμικοτραγικός.

Ενημερώνεσαι;

Γ.Α.: Όχι και πολύ, είναι η αλήθεια. Βασικά ακούω ραδιόφωνο. Δεν είναι πολύ καλό, αλλά υπάρχουν ευτυχώς κάποιες ενδιαφέρουσες εκπομπές, όπως στον Σκάι η «Ελληνοφρένεια».

Το μουσικό ραδιόφωνο;

Γ.Α.: Δικά μου τραγούδια πάντως δεν μεταδίδονταν ούτε την εποχή που μεσουρανούσαν οι Τρύπες. Εξαιρέσεις, σκόρπια κομμάτια μόνο, σε ένα-δύο ραδιόφωνα. Τώρα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Τα playlist και τα υπόλοιπα δεν αφήνουν να ξεπηδήσει το καινούργιο. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Ζούμε σε μια χώρα που τα ΜΜΕ επιβάλλουν τον δικό τους πολιτισμό και δεν αφήνουν να επιβιώσει το καινούργιο. Δεν έχω βρει κάτι που να μου αρέσει στην ελληνική μουσική το τελευταίο διάστημα.

Η Μόνικα που ξεσήκωσε τόσο ντόρο, σου άρεσε;

Γ.Α.: Τίποτε το σπουδαίο.

Οι Τρύπες θα είχαν λόγο ύπαρξης σήμερα;

Γ.Α.: Θα φαινόμουνα γελοίος αν έκανα ξανά τις Τρύπες. Όχι πως δεν μου αρέσουν, ακούω συχνά τα τραγούδια τους. Αλλά θα έμοιαζε παράταιρο να επανασυνδεθούν. Τότε που ήταν η ώρα τους εμείς ήμασταν εκεί, παρόντες, και αυτό είναι το ωραίο. Χαίρομαι που έζησα την ιστορία, αλλά τώρα προχωράω μπροστά. Δοκιμάζω από εδώ, γοητεύομαι από κει και δεν το κάνω καθόλου κέφι να ξαναγυρίσω στα παλιά. Μόνο για οικονομικούς λόγους θα είχε νόημα η επανίδρυση, αλλά δεν είμαι τέτοιος τύπος. Τα περισσότερα reunion γίνονται για τα χρήματα και όχι για τον ρομαντισμό ή το συναίσθημα.

Μετάνιωσες για κάτι που έκανες τότε;

Γ.Α.: Όχι. Ό,τι έπρεπε να γίνει έγινε στην εποχή του. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως ήταν απαραιτήτως και καλό. Δεν έχω απωθημένα. Δεν βάδισα ποτέ με σχέδιο. Ακόμα κι αν κάτι δεν πήγε καλά, ξέρω πως οι προθέσεις μου ήταν καθαρές. Έχει δημιουργηθεί ένα πάρε-δώσε με ένα ακροατήριο που έχει υγιείς προδιαγραφές.

Ακόμα και όταν οι Τρύπες είχαν τεράστιο κοινό;

Γ.Α.: Εντάξει, κάποιοι άκουγαν και Σφακιανάκη από δίπλα. Κοίταξε, δουλειά μου είναι να παρουσιάσω τα πράγματα που έφτιαξα. Από εκεί και πέρα είναι δικαίωμα του καθενός να τα κάνει ό,τι θέλει.

Τι ετοιμάζεις τώρα;

Γ.Α.: Έναν καινούργιο δίσκο με τους Επισκέπτες, αλλά και μία παραγωγή με πειραγμένα κρητικά τραγούδια σε συνεργασία με τον Ψαρογιώργη. Επίσης, φτιάχνω το σάουντρακ για την καινούργια ταινία του Παντελή Βούλγαρη.

Φουλ στη δουλειά δηλαδή;

Γ.Α.: Είμαι πολύ πιο ενεργός πλέον. Μετά τις Τρύπες δούλεψα σκληρά και μεθοδικά. Φτιάξαμε και τη δική μας εταιρεία, την All Together Now (www.alltogethernow.gr), που θέλει καθημερινή ενέργεια, ιδέες, προτάσεις. Με τις Τρύπες την κοπάναγα λίγο από τα πράγματα, τώρα είμαι συνεχώς εδώ. Μου αρέσει να είμαι παρών. Μου αρέσει η αυτονομία που έχω τώρα, αν και πάντοτε είχα. Και με τις Τρύπες ήμασταν ελεύθεροι. Το παλέψαμε από την πρώτη στιγμή.

Έχω την αίσθηση ότι πέρασε αυτό και στον κόσμο. Την προηγούμενη Κυριακή στο γήπεδο, στην ΑΕΚ, διάβασα ένα πανό που έλεγε «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ».

Γ.Α.: Καλά, αυτό έγινε παντού σύνθημα. Ειδικά από τότε που το είπε ο Τσίπρας.

Πώς ένιωσες όταν το άκουσες;

Γ.Α.: Πλάκα είχε.

Ήταν στημένο λες;

Γ.Α.: Όχι, δεν νομίζω. Θα του βγήκε εκείνη τη στιγμή, υποθέτω. Το ωραίο ήταν μετά που ο Συνασπισμός μας ζήτησε να πάμε να παίξουμε στα φεστιβάλ του. Θα ήταν πολύ γελοίο να το κάναμε, από τη στιγμή που ο Τσίπρας αλλά και ο Αλαβάνος στη Βουλή έχουν χρησιμοποιήσει στίχους μας. Ίσως αν δεν είχε γίνει αυτός ο θόρυβος να συμμετείχαμε σε κάποιο από τα φεστιβάλ του. Ούτως ή άλλως θα ήταν το μόνο κόμμα σε εκδηλώσεις του οποίου θα πηγαίναμε.

Πάντως είναι θετικό που κάποιοι πολιτικοί αναφέρθηκαν στα τραγούδια σας.

Γ.Α.: Δεν με ενδιαφέρει. Από τη στιγμή που κάνεις ένα τραγούδι ο καθένας μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει.

Ενώ ο καλλιτέχνης;

Γ.Α.: Εδώ είναι η ουσία. Πού βρίσκεται ο καλλιτέχνης. Προσωπικά μετράω πάντα τις συνθήκες. Δεν θα πήγαινα, για παράδειγμα, ποτέ να παίξω στην Κίνα, λόγω του καθεστώτος, ακόμα κι αν μου έδιναν πολλά χρήματα. Ούτε σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτά τα γελοία και αρωστημένα σόου. Μια μπίζνα είναι. Ο καλλιτέχνης είναι το επίκεντρο. Γι’ αυτό και δεν με ενδιαφέρει τι δρόμους θα ακολουθήσει μετά ένα τραγούδι μου. Ας ακουστεί οπουδήποτε. Κι ας το κάνουν ό,τι θέλουν.

Δεν σε πείραξε όταν η «Espresso» πήρε εκείνο το τραγούδι σου που μίλαγες για τη θρησκεία και το έκανε πρωτοσέλιδο συνδέοντάς το με τον Χριστόδουλο;

Γ.Α.: Μόνο γέλιο μου έφερε. Τέτοιες στιγμές διακρίνεις και τη γελοιότητα των ανθρώπων της τηλεόρασης. Τη συγκεκριμένη ημέρα με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο του Νίκου Χατζηνικολάου και μου είπαν ότι «ο κ. Χατζηνικολάου θέλει να βγείτε στον αέρα και να μιλήσετε για τον καινούργιο δίσκο». Αυτό που σκόπευαν ουσιαστικά ήταν να με βάλουν απέναντι σε μερικούς παπάδες.

Να υποθέσω ότι δεν παρακολουθείς και πολύ τηλεόραση;

Γ.Α.: Η τηλεόραση είναι η ρίζα της ανοησίας που μας βαράει τα τελευταία χρόνια.

Κι έχει εισχωρήσει παντού. Ακόμα κι αυτό που έγινε στην Επίδαυρο με τον Βασίλιεφ, με τις αποδοκιμασίες, μου φάνηκε πολύ στημένο. Δεν νομίζω ότι ήταν και τόσο αυθόρμητο. Κάποιοι από τον ΛΑ.ΟΣ. ήταν και ο Λυκουρέζος.

Γίνονταν και παλιά όμως αυτά.

Γ.Α.: Επαναλαμβάνω, άλλες εποχές τότε. Ο κόσμος έβραζε. Η μουσική αποτελούσε πολιτική έκφραση. Το ρεμπέτικο ήταν πολιτικό τραγούδι. Εμένα με ενοχλούσε το δήθεν πολιτικό τραγούδι, η στρατευμένη μουσική, που τη φάγαμε στη μάπα ως έφηβοι στη μεταπολίτευση. Όλα είναι πολιτική στο τραγούδι. Ακόμη και το σκυλάδικο. Και η φτήνια. Ένα κακόγουστο κομμάτι, λόγου χάρη, δείχνει μια ροπή, ζωγραφίζει κάποια ακροατήρια. Παίρνει θέση στην ουσία. Είναι τυχαίο που τα ΜΜΕ τα τελευταία δέκα χρόνια το έχουν γυρίσει στο ελαφρό και το λαϊκό τραγούδι; Πολιτική στάση είναι, άποψη. Και μία επιβολή βέβαια καταστροφής του γούστου. Άλλαξαν τα πράγματα.

Φοβάσαι μήπως μεγαλώνοντας αλλάξεις κι εσύ;

Γ.Α.: Τι εννοείς; Να γίνω χάλια σαν τον Σαββόπουλο, ας πούμε; Κοντεύω πια πενήντα, είμαι σαράντα οχτώ χρονών ήδη, λίγο δύσκολο να συμβεί αυτό τώρα. Ποτέ δεν λες ποτέ βέβαια, αλλά αν νιώσω ότι δεν εξελίσσομαι όχι μόνο ως καλλιτέχνης αλλά και σαν οντότητα, θα πέσω σε κατάθλιψη, μπορεί και να αυτοκτονήσω.

Αυτοί οι άνθρωποι, όπως ο Σαββόπουλος που λες, δεν το νιώθουν άραγε;

Γ.Α.: Δεν ξέρω, και για πολλούς λόγους δεν θα ήθελα ούτε να τους γνωρίσω για να μου το πουν.

Είχες πει πολύ παλιότερα ότι ο Σαββόπουλος είναι ένας από τους ήρωές σου;

Γ.Α.: Και συνεχίζω να το λέω. Ο Σαββόπουλος μέχρι το ’78 είχε κάνει πολύ καλό σε όλους μας. Πρόσφερε πολλά πράγματα. Αλλά μετά τον χάσαμε. Τώρα πια δεν τον αντέχω.

Μήπως όλοι αυτοί μεγαλώνουν και νιώθουν την ανάγκη να βγουν περισσότερο προς τα έξω; Ανασφάλεια της ηλικίας, ίσως;

Γ.Α.: Ο Χατζιδάκις έφυγε περήφανος και χωρίς να γλείψει κανέναν. Οι παλιοί ρεμπέτες πέθαναν στην ψάθα. Δεν είναι ανασφάλεια, αλλά αρρώστια. Τι ανάγκη έχει ο Μίκης Θεοδωράκης να τρέφει τόσο πολύ το εγώ του; Πιστεύω ότι αν την πάτησαν κάπου όλοι αυτοί, είναι που πίστεψαν ότι όσα έχουν κάνει τα κατάφερε το εγώ τους. Εκεί έχασαν το παιχνίδι.

Γιατί;

Γ.Α.: Γιατί είναι άλλες εντάσεις σε μία ύπαρξη που οδηγούν στην έμπνευση. Αντιθέτως, το εγώ είναι εναντίον της έμπνευσης. Ναρκισσεύτηκαν και παραμυθιάστηκαν πως υπεύθυνο για εκείνα τα υπέροχα τραγούδια τους ήταν αποκλειστικά το εγώ τους. Και πίστεψαν πως όλοι μετά είναι υποχρεωμένοι να το τρέφουν με δόξα και χρήμα. Εκεί λοιπόν σταμάτησαν και να γράφουν κι έκτοτε δεν ακούσαμε τίποτε το ωραίο από αυτούς.

Καταλαβαίνει ένας καλλιτέχνης ότι δεν βγάζει πλέον καλά τραγούδια;

Γ.Α.: Νομίζω πως το καταλαβαίνει. Ό,τι πράττει ο Σαββόπουλος από το ’78 και μετά απλώς δικαιολογεί την απουσία του από τη μουσική. Το ζητούμενο είναι να έχεις μια επαφή με το πνεύμα και την έμπνευση. Όλοι αυτοί καταστράφηκαν από το υπερεγώ τους. Άνθρωποι που πρόσφεραν έργο μεγάλο και διαχρονικό βρέθηκαν να περιφέρονται με υπουργούς Αμύνης, τυλιγμένοι με την ελληνική σημαία γύρω τους.

Πότε καταλαβαίνουμε ότι ξεπουλήθηκε ένας καλλιτέχνης;

Γ.Α.: Γίνεται ολοφάνερο από τη δημιουργικότητά του, που αποτελεί μια αντανάκλαση του μέσα του και της εξέλιξής του. Τι τραγούδια να έγραφε μετά από όλον αυτόν τον ξεπεσμό ο Σαββόπουλος;

Ο κακός δίσκος δηλαδή είναι ξεπούλημα;

Γ.Α.: Όχι, βέβαια. Αλλά αν εγώ φέτος έκανα τις δεκαπέντε συναυλίες που μου πρότεινε ο Συνασπισμός μόνο και μόνο για τα χρήματα θα ήταν ένα είδος ξεπουλήματος. Το κακό είναι όταν με τις πράξεις σου έρχεσαι κόντρα στο έργο και τη σκέψη σου.

Τι σημαίνει ήθος στη μουσική;

Γ.Α.: Το να βρίσκεσαι σε αυτήν από αγάπη και όχι να τη χρησιμοποιήσεις για να κάνεις οτιδήποτε άλλο. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι οι πιτσιρικάδες πια, αυτοί που λανσάρονται κατά καιρούς, δεν έχουν πολλά πάρε-δώσε με τη μουσική. Χρειαζόμαστε πιστούς, καλλιτέχνες που θα δοθούν στους ήχους τους. Για πολλούς η μουσική έχει γίνει δημόσιες σχέσεις. Ο Νταλάρας το ξεκίνησε.

Ο Νταλάρας κάνει δημόσιες σχέσεις παρά μουσική;

Γ.Α.: Όχι μόνον αυτός. Κι άλλοι. Βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο, συναναστρέφονται με πολιτικούς, κάνουν μεθοδευμένες κινήσεις και καριέρα.

Μπορεί ο Νταλάρας να μην αγαπάει τη μουσική; Απ’ όσο ξέρω, έχει φτιάξει στούντιο στο σπίτι του και χώνεται εκεί μέσα από το πρωί έως το βράδυ.

Γ.Α.: Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ στις τηλεοράσεις, στα έντυπα, στα ραδιόφωνα. Ποια είναι η σχέση τους με τη μουσική; Μπορείτε να το κρίνετε και από το αποτέλεσμα. Το λαϊκό τραγούδι έχει νερώσει αρκετά, έχει χάσει τον πυρήνα του. Έπεσε σε μία αυταρέσκεια και μία ενορχηστρωτική ελαφράδα που προσπαθεί να τους μαζέψει όλους. Δεν ξεκινάς να κάνεις μουσική για να γοητεύσεις τους πάντες. Πολύ ελαφριά ως στάση. Ακόμα κι αν ο Νταλάρας νομίζει πως αγαπά τη μουσική, αισθητικά της έχει κάνει πολύ μεγάλη ζημιά.

Πολύ άγριο αυτό που λες.

Γ.Α.: Μπορεί να είναι, αλλά και τα πράγματα άγρια είναι. Δεν ακούμε μουσική πια, βλέπουμε μόνο φάτσες. Έχουν καβαλήσει το καλάμι και πορεύονται.

Κάποιοι από αυτούς μπήκαν και στην πολιτική.

Γ.Α.: Όταν φτάνει ο μουσικός να φλερτάρει με την εξουσία, που είναι δεδομένο ότι είναι σάπια, κάτι δεν πάει καλά πια. Έκανε τίποτα σημαντικό ο Θάνος Μικρούτσικος ως υπουργός Πολιτισμού; Αν είχαμε θετικά παραδείγματα δεν θα ήμασταν τόσο λάβροι εναντίον τους.

Άλλωστε και στη Βραζιλία παραιτήθηκε ο Ζιλμπέρτο Ζιλ από το Υπουργείο.

Γ.Α.: Είναι αναλόγως και του ύφους της εξουσίας. Εγώ θα ντρεπόμουν να πάρω χρήματα από το Υπουργείο Πολιτισμού. Καταφέρνω και συντηρώ μια ορχήστρα δεκαπέντε ατόμων χωρίς να έχω πάρει το παραμικρό ως επιχορήγηση. Ένα παράδοξο, για τη χώρα μας, φαινόμενο. Ακόμα κι αν μου πρότειναν χρήματα θα αρνιόμουν, γιατί το Υπουργείο Πολιτισμού είναι ένα βρώμικο υπουργείο. Σε κάποια άλλη χώρα πιθανότατα και να δεχόμουν κάποια χρήματα, αλλά στην Ελλάδα ή στέκεσαι μόνος στα πόδια σου ή παραιτείσαι. Αν λάμβανα κρατικό χρήμα θα ντρεπόμουν ακόμα και να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Αν μπορέσω να κρατήσω το όραμα ζωντανό σε μία τόσο βρώμικη χώρα όπως η Ελλάδα, έχει καλώς· αν όχι, εντάξει, δεν πειράζει.

Στο εξωτερικό βοηθούν τους νέους καλλιτέχνες.

Γ.Α.: Το ακριβώς αντίθετο με ό,τι συμβαίνει εδώ. Όποτε χρειάζεται στην Ελλάδα να δείξουμε κάποια πρόσωπά μας προς τα έξω, είναι πάντα οι «δικοί μας» άνθρωποι. Εξ ου και ζούμε σε μία χώρα που δεν προσφέρει τίποτε στον παγκόσμιο πολιτισμό. Ποιος είναι ο πολιτισμός μας το τελευταίο διάστημα; Τι καινούργιο έβγαλε αυτή η χώρα; Τι στήριξε; Τίποτα. Τέλμα.

Γι’ αυτό και συνεργάζεσαι με ανθρώπους όπως ο Ψαραντώνης;

Γ.Α.: Ο Ψαραντώνης ζει μέσα στη μουσική. Είναι ένας μύστης, ένας σαμάνος που γράφει τραγούδια με απόλυτη προσήλωση, χωρίς να τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Κατά τη γνώμη μου είναι ο μεγαλύτερος έλληνας καλλιτέχνης, είναι το πνεύμα της μουσικής σε έναν άνθρωπο.

Αποστασιοποιημένος, βέβαια. Κάποιοι μάλιστα θα πουν ότι μοιάζει μάταιο κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή, εννοώ, που παραμένει περιορισμένο σε πιο στενό κύκλο.

Γ.Α.: Δηλαδή τι έχει νόημα; Η αυταρέσκεια; Ή να κάνεις πράγματα που αρέσουν στους άλλους, παίζοντας έτσι το παιχνίδι του mainstream; Αν δεν υπήρχαν άνθρωποι να πηγαίνουν κόντρα σε αυτή τη ματαιοδοξία δεν θα προχωρούσε τίποτε. Είναι αυτοί που συντηρούν την ενέργεια στα ακροατήρια και δίνουν τη δυνατότητα σε όσους κοιμούνται να δουν κάτι παραπάνω.

Πηγαινοέρχεσαι συνεχώς στην Κρήτη. Νιώθεις την ανάγκη να δραπετεύεις από τη Θεσσαλονίκη του σήμερα μήπως;

Γ.Α.: Αποτελεί πρόβλημα της Θεσσαλονίκης που οι κεφαλές της είναι ο Ψωμιάδης,ο Άνθιμος, ο Παπαγεωργόπουλος. Πρέπει να είναι μια από τις πιο συντηρητικές και σκοταδιστικές πόλεις της Ευρώπης. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως δεν υπάρχει αξιόλογος κόσμος στην πόλη. Η ατμόσφαιρα όμως που ξεκινάει από τους ανθρώπους που βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά έχει να κάνει με θρησκοληψίες και πατριδοκαπηλίες. Ο Ψωμιάδης, ας πούμε, είναι μια γελοία περσόνα.

Αγωνίζονται όμως για τη Μακεδονία…

Γ.Α.: Ναι, όπως τότε, πριν από χρόνια, που γίνονταν επί Κοσμόπουλου χιτλερικού τύπου διαδηλώσεις με συνθήματα του τύπου «Η Μακεδονία είναι ελληνική». Τότε που οι Σκοπιανοί ήταν έτοιμοι να δεχτούν τον όρο Σλαβομακεδονία κι εμείς δεν θέλαμε. Κάτι που τώρα παρακαλάμε. Λάθη πολιτικών, χωρίς κανένας τους να αναλαμβάνει το κόστος.

Δεν σε ενδιαφέρει το όνομα της FΥΡΟΜ;

Γ.Α.: Δεν με νοιάζει καθόλου αν θα λέγεται Βόρεια Μακεδονία ή Σλαβομακεδονία. Θυμάμαι χάρτες στο Δημοτικό, όταν υπήρχε η Γιουγκοσλαβία ακόμα, που μετά τα σύνορα έγραφε Μακεδονία. Η μητέρα μου πήγαινε διακοπές στα Σκόπια κι έλεγε: «Πάμε στη Μακεδονία». Κατανοώ λοιπόν τον κόσμο εκεί που υποστηρίζει ότι πάντα Μακεδονία τους έλεγαν και κανένας δεν είχε πρόβλημα. Θα ήταν παράλογο να τους δίναμε τώρα ένα όνομα που να μην περιέχει τον όρο.

Συνεντευξη στον Δημητρη Κανελλοπουλο.-TO ΠΟΝΤΙΚΙ ART

ΠΡΕΖΑ TV

-----------------
Για ανοιχτομυαλους www.nonoithsnystas.blogspot.com 12 χρονια στο ραδιοφωνο... Motown, motown junk I laughed when lennon got shot 21 years of living and nothing means anything to me We live in urban hell, we destroy rock and roll

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Debauchee στις 22-10-2008 23:05 ]

Εγω ξερω λιγα για Αγγελακα και Τρυπες.Γνωριζω ομως οτι την εποχη που υπεγραψαν σε πολυεθνικη εταιρια(αν θυμαμαι αρχες δεκαετιας 90)ολοι εμεις οι υπολοιποι θεωρησαμε οτι ηταν η αρχη για να ακουστει επιτελους ολη η αντεργκραουντ μουσικη σκηνη της Αθηνας(τουλαχιστον).Αποτελεσμα?Οχι μονο τους χρησιμοποιησαν αλλα και τους πεταξαν(τους εξαγορασαν λενε οι κακες γλωσσες-αλλα εγω τι ξερω?)Η δικη μου γενια των σημερινων σαρανταρηδων ξεπουληθηκε μαζικα μπροστα στην ανοδο της τηλεορασης και του ραδιοφωνου και μεσα στην συνειδηση μου οι Τρυπες και ο Αγγελακας απλα περασαν στην μουσικη ιστορια σαν αυτοι που αρπαξαν χρημα(που δεν ειχαν) και δοξα(που τους περισσευε) σε μια κινηση που ολοι τοτε θελαμε και υποσεινηδειτα(το γραφω σωστα?)να εχουμε!Σημερα ο Αγγελακας διαφημιζεται απο αυτους που καποτε πολεμησε μεσα απο την μουσικη του(τους μικροαστους)και σημερα ακομα καποιοι κανουν ταμειο στο ονομα του.Αν το ξερει η οχι λιγους απασχολει, αυτο που ομως ηρθε τελικα εμεινε΄Τα σκουπιδια της σημερινης ποπ λαικης και εντεχνης μουσικης.Τελικα η αποφαση για το που εβαλε το λιθαρακι του ο Αγγελακας ειναι στην κριση του καθενος.

Τελος δεν θα παρω θεση για τις δημοσιες σχεσεις του Νταλαρα αλλα στην επιμονη του να παραμεινη επικαιρος εκανε ενα σωρο συνεργασιες με νεους(τοτε και τωρα) καλλιτεχνες εκ των οποιων πολλους πατε και τους βλεπετε ακομα υποθετω.Ποιος εχει δικιο και ποιος αδικο?Αυτος που επιλεγει το χρημα η αυτος που επιλεγει την δοξα?Αν ζουσε ο Νικολας Ασημος ισως να μας ελεγε στο κερασμα ενος τσιγαρου αλλα σημερα θα ξεχνουσαμε την απαντηση οπως την ξεχασαν και αυτοι που καποτε του ρουφηξαν την τελευταια τζουρα.

Οι Τρύπες δεν χρησιμοποιήθηκαν/εξαγοράστηκαν από την Virgin που λες. Ο Πετρίδης ήταν αυτός που πρότεινε στις Τρύπες να συνεργαστούν με την Virgin και τους είχε δώσει το ελεύθερο σε ό,τι κι αν έκαναν. Η εταιρία δεν παρενέβη ποτέ στο έργο της μπάντας.

ti hlithiotites einai autes? ton dalara wrike na kritikarei?

Γιατί όχι; Ο Νταλάρας δεν έχει δώσει άπειρες αφορμές για να τον κριτικάρουν; Ο Πανούσης άδικα τον έκραζε κάποτε;

Ασφαλώς. Πέντε μήνες φυλακή έφαγε (με αναστολή). Το θέμα όμως εδώ δεν είναι γενικότητες για τον Νταλάρα ή τον Αγγελάκα, αλλά κριτική όσων είπε ο Αγγελάκας για τον Νταλάρα. Πηγαίνετε στην πρώτη σελίδα για να διαβάσετε την ακριβή δήλωση.

Εγω αυτο που βλεπω ειναι οτι με αφορμη μια ερωτηση για το "ηθος στη μουσικη" ξεκινα μια επιθεση προς το Νταλαρα.

Τι σχεση εχει η ερωτηση που του γινεται,με την απαντηση του?

Επειτα τον "βαζει" σε ενα σωρο με "ολους αυτους τους ανθρωπους" που δε μας λεει κ ποιοι ειναι,πλην του Νταλαρα φυσικα!Και αφου πλεον η συζητηση εχει παρει την επιθυμητη τροπη,καταληγει στην τριτη ερωτηση να απαντα για "αισθητικο κακο" στη μουσικη.Συμφωνω με πολλους οτι αν δε διαβασεις μια συνεντευξη ολοκληρη δεν εχεις πληρη γνωση,αλλα απο αυτα τα αποσπασματα δεν ειναι σαφες,σε οποιον μιλα στοιχειωδως την ελληνικη,οτι ψαχνει αφορμη να πει κατι για το Νταλαρα?

Εγω παντως,σωστα η λανθασμενα δε ξερω,αυτο εξελαβα,ειδικα απο την πρωτη απαντηση.

Και ο Νταλαρας και ο Αγγελακας ειναι πολυ καλοι και αναγνωρισμενοι μουσικοι.Παρολαυτα ο αγγελακας ειναι αυτος που εμεινε πιστος στα ιδεωδη του και ποτε δεν εδωσε τροφη για αρνητικα σχολια.Τους σεβομαι και τους δυο σαν μουσικους  αλλα θα δωσω τη ψηφο μου στον αγγελακα...  

H synenteyxi wgazei mia arnisi k mia pikria...Arnisi gia tous perissoterous an oxi olous     spoudaious kallitexnes me proto k kallytero ton dalara...Pikria giati kata wathos h tragoudistikh tou kariera den antexei thn syngrish ayths tou dalara.

Εδώ έχει δίκιο ο Αγγελάκας. Τουλάχιστον συμφωνώ μαζί του στο συγκεκριμένο.

Από την άλλη φανταστείτε πως ξεπέφτει κάποιος που κάνει αγωγή επειδή τον έθιξαν και αυτός ο κάποιος αποκαλείται καλλιτέχνης...

Αλλά τίποτα δεν φαντάζει παράξενο πλέον.

Και αυτά τα γράφει κάποιος που έτυχε να γνωρίσει από κοντά και τους δυο.

freakhood, για να δω αν κατάλαβα καλά (και για να υπενθυμίσω το ζουμί του τι σχολιάζουμε στις συγκεκριμένες δηλώσεις Αγγελάκα για Νταλάρα), συμφωνείς με τον Αγγελάκα ότι:

1. πρώτος ο Νταλάρας μετέτρεψε τη μουσική σε δημόσιες σχέσεις;
2. ο Νταλάρας ασχολείται περισσότερο με τις δημόσιες σχέσεις και όχι με τη μουσική;
3. ο Νταλάρας έχει κάνει στη μουσική αισθητικά πολύ μεγάλη ζημιά (τύφλα να 'χει ο Φοίβος, ο Καρβέλας και οι μούσες τους δηλαδή);

Από την άλλη, αν διαφωνείς με το νόμο περί συκοφαντικής δυσφήμησης και με το δικαίωμα που έχουν οι πολίτες (έστω οι πιο εύθικτοι εξ αυτών) να μηνύουν όσους θεωρούν ότι τους συκοφαντούν, δικαίωμά σου. Μπορείς μάλιστα να προωθήσεις και το αίτημά σου στους αρμόδιους. Δε βλέπω όμως πώς δεν δικαιούται να αποκαλείται καλλιτέχνης κάποιος που έχει διαφορετική άποψη από σένα ή που ξεπέφτει ηθικά στα μάτια σου. Εκτός κι αν δεν θεωρείς τον Σελίν, τον Έζρα Πάουντ, τη Λένι Ρίφενσταλ, τον Άκη Πάνου, κτλ. "καλλιτέχνες"

Στο διδυμοτειχο δεν ειναι που παιζαν οι φανταροι ανχωμενη μα@@@@α οταν εκεινος τους

τραγουδαγε και μετα τον πιτσιλαγαν και του πεσαν τα μαλλια? Τουλαχιστον αυτο διατυμπανιζε ο Τζιμακος και τον τραβαγε τον ανθρωπο στα δικαστηρια ο καφρος..

Απο κει και υστερα ενας ανθρωπος σαν τον Αγγελακα δεν νομιζω να χρειαζεται να μιλησει για τον

Νταλαρα για να κανει ντορο. Του εφτασε να εχει το καλυτερο ελληνοφωνο Ροκ σχημα της χωρας,

να πρωταγωνιστησει σε ταινια του μεγιστου Νικολαιδη, να γραφει την ποιηση που γραφει, να

αφηγειται στα τραγουδια του με την καταπληκτικη του ερμηνεια, και να ειναι το παλικαρι που ειναι..

Το μονο βεβαια που δεν εχει κανει , αντιθετα με τον ακατανομαστο, ειναι απειρες συναυλιες για

φιλανθρωπικους και μονο λογους.. (μονο τους μουσικους μου πληρωσα ελεγε ο ατιμος!)