Μουσική αμνησία;

Από το δημοτικό ασχολούμαι με τη μουσική και βελτιωνόμουν σταθερά. Τα τελευταία 1-2 χρόνια όμως, αντί να γίνομαι καλύτερος, πάω απ'το κακό στο χειρότερο...π.χ., ενώ πριν απο λίγα χρόνια μπορούσα να καταλάβω το είδος μιας σύνθετης συγχορδίας και κατάφερνα να ακούω την κάθε νότα της ξεχωριστά, τώρα παρουσιάζω προβλήματα ακόμη και στο να ξεχωρίσω μια μείζονα από μια ελάσσονα. Αντίστοιχα, στο μουσικό μου όργανο που είναι το βιολί, έχω όλο και χειρότερες επιδόσεις, και δε μπορώ να καταλάβω καν αν αυτό που παίζω ακούγεται καλά ή όχι, κάτι με το οποίο δεν είχα κανένα πρόβλημα πριν από 1-2 χρόνια περίπου.  Αυτό που με κάνει να κάνει επίσης να ανησυχώ είναι το τι θα καταφέρω να γράψω στις εξετάσεις του ντικτέ και της αρμονίας στις πανελλήνιες φέτος, στα οποία σε δοκιμαστικά τεστ σε θέματα πανελληνίων έπιανα 19 ή 20 στο παρελθόν, ενώ τώρα βρίσκομαι σταθερά κάτω από τη βάση. Προσπαθώ να παραβλέψω ότι παλιότερα μπορούσα να τραγουδήσω πολύ καλά ενώ τώρα κάνω άπειρα φάλτσα παρά τις προσπάθειες που έκανα να βελτιώσω τη φωνή μου, γιατί δεν με πολυνοιάζει το τραγούδι πλέον. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μου πει που μπορεί να οφείλονται όλα αυτά και τι μπορώ να κάνω για να βρω τον παλιό μου εαυτό;

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : John-wj στις 02-12-2008 17:08 ]

Μπορω να σου δωσω 3 λογους:

1) Το αγχος

2) Το περισσοτερο αγχος

3) Το απιστευτα απειρο αγχος!

Απο τη στιγμη που μπηκες σε μια διαδικασια επιλογης σχολης, εχεις καταπιεσει ολο το συστημα σου προς την επιτυχια ( με την καλη εννοια της καταπιεσης ). Μεσα απο το αγχος του εαν θα πετυχεις ή οχι εχεις υποβαλλει τον εαυτο σου σε ενα μαρτυριο πιεσης, το οποιο μεταφραζεται σε "Αστοχια υλικου".

Προσωπικα πιστευω πως ειναι ψυχολογικο το προβλημα σου κι οχι..μουσικο! Παιζεις ενα αρκετα δυσκολο οργανο για να πει κανεις πως...χειροτερευεις μουσικα!

Η λυση ειναι απλη, αλλα παν-δυσκολη! Πολυ απλα θα πρεπει να πεισεις τον εαυτο σου να ειναι ηρεμος. Μην πιστευεις πως εαν βαλεις το 200% της προσπαθειας που αντεχει το μυαλο σου θα εισαι καλυτερος στο αποτελεσμα. Αφου το εχεις μεσα σου, αφησε τη μουσικη να περασει αβιαστα μεσα απο το μυαλο σου, χωρις φιλτρα "επιτυχιας κι αποτυχιας"..

Δεν ξέρω αν φταίει το άγχος, γιατί δεν είχα ποτέ προβλήματα άγχους (μάλλον το αντίθετο, αφού μπορώ να πω ότι δεν ανησυχούσα για τίποτα). Εδώ και κανα-δυο μήνες έχω όντως αρχίσει να αγχώνομαι, κυρίως γιατί είδα ότι έχω δυσκολίες στα μαθήματα που αρχικά θεωρούσα το ατού μου. Υπάρχει καμιά περίπτωση όλο αυτό να οφείλεται σε κάποιο λάθος πρόγραμμα που ακολούθησα, λάθος εξάσκηση ή κάτι τέτοιο;

Πολλες φορες το αγχος εμφανιζεται σε τομεις που δε το περιμενουμε. Πχ, λογω δουλειας εγω αγχωνομουν μεν τρομερα αλλα δεν εμφανιζοταν πουθενα αυτο στην αισθηση μου. Ενα μικρο ελκος ομως το εφεραν στην επιφανεια ;)

Η υπερμετρη μελετη μαζι με την ανησυχια μπορει να εχουν αντιπαραγωγικο αποτελεσμα. Θυμαμαι τη καθηγητρια πιανου μου, οταν περασα στην Ανωτερα που οταν πηγαινα μια εβδομαδα τρομερα διαβασμενος μου εδινε "ρεπο" για την επομενη, χωρις κανενα λογο. Τωρα την καταλαβαινω απολυτως ;)

Νομίζω ότι βρίσκω μια άκρη...εμένα η καθηγήτρια του βιολιού ακόμα κι όταν πάω μια χαρά διαβασμένος προσπαθεί να μου δώσει ρεπό απ'τα άλλα φροντιστήρια, για να πάω περισσότερο διαβασμένος την άλλη φορά. Ελπίζω με τον καιρό να στρώσει η κατάσταση μου...

Εγώ αυτό που παθαίνω είναι το εξής ,υποτίθεται ότι είμαι καλή στο να βγάζω κομμάτια ακουστικά γρήγορα και χωρίς δυσκολία.Όμως από την στιγμή που θα φύγω από το ωδείο και θα πάω σπίτι και αποφασίσω να μελετήσω το κομμάτι που μόλις έμαθα  συνειδητοποιώ ότι δεν το θυμάμαι πιά!! Και αυτό θα μπορούσε να είναι από άγχος?

ΠΑιδια, δεν ειμαι ψυχολογος..Κι εγω "μουσικος" ειμαι ( σιγουρα οχι οπως εσεις πλεον, ιδιαιτερα στο θεμα μελετης που υστερω αρκετα ) και μεταφερω ο,τι εχω ζησει ή αισθανθει τοσα χρονια.

Γενικα, αυτο που εμαθα απο τη καθηγητρια μου ( αχ, μεγαλη η υπομονη της ) ειναι πως αλλο η ποσοτικη μελετη με τα δεδομενα αποτελεσματα ( δηλαδη καλη δεξιοτεχνεια, ταχυτητα και χαρα που τα καταφερνουμε ) κι αλλο η ποιοτικη μελετη ( δηλαδη μια αργη πορεια χωνεψης του κομματιου απο το μυαλο..δεν πρεπει τα δαχτυλα να παιζουν ασυναισθητα αυτο που το μυαλο ακομα δεν σκεφτεται..Ειναι..μουσικος αυνανισμος με ηδονοβλεψια της παρτας.. ).

Αυτα τα 2 ειδη μελετης προσωπικα τα βιωσα αρκετα με το πρωτο να κυριαρχει, διοτι ως κλασσικος τεμπελης δεν καθισα ποτε να κανω το σωστο διαβασμα. Δηλαδη 2 ωρες καθημερινα, αναπαραγοντας οχι ολοκληρο το μουσικο κειμενο, αλλα φρασεις, ατακες και μερη τα οποια ηθελαν συγχωνευση αισθησης και δεξιοτεχνειας!

Απο εκει και περα καθε καθηγητης δουλευει με το δικο του τροπο. Εμενα παντα μου αρεσε να λεω τους προβληματισμους μου στο θεμα διαβασματος, αποδοσης, επιδοσης και αισθησης του κομματιου με τη καθηγητρια μου, οποτε το μουσιμο μαθημα μετατρεποταν αυτοματως σε μια αυτο-ψυχολογηση τοσο δικη μου, οσο και του κομματιου. Κι αυτο προσπαθω να μεταφερω κατα καιρους στους μαθητες που εχω ( στο αρμονιο, προς Θεου, οχι στο πιανο! Εκει απαιτει Μουσικους ), γιατι εαν δεν πετυχεις την ενωση σου με το κομματι, τοτε μια στειρα αναπαραγωγη θα ειναι η τιμωρια σου.

σταματα να αγχωνεσαι, γιατι θα σε παρει απο κάτω.μη θεωρείς τιποτα δεδομένο, και μην πιέζεσαι. η μουσική δε θελει πιεση αλλωστε :P .σκεφτηκες να κανεις εναν ελεγχο σε γιατρο για την ακοή σου? ισως κατι εχεις παθει που δεν το εχεις συνειδητοποιήσει (τραβηγμένο,αλλα δε χανεις τιποτε να το δεις). οταν δεις οτι παιζεις και ολα πανε εντελως μηχανικά,και δε συνειδοτοποιεις τι παιζεις,πως το παιζεις και λοιπα,σταματα.ασε το βιολί, ριξε λιγο νερο στο προσωπό σου,βγες για ενα καφε,και με καθαρο μυαλο ξαναπιασε το κομματι αργά.νοτα νοτα.επίσης,οπως τουλαχιστον παρατηρώ με τον εαυτό μου,υπαρχει καποιο "οριο επιδοσεων" απο το καθημερινό διαβασμα καθε φορα. οσο και να μελετήσεις,απο ενα σημειο και μετα δε θα πηγαινει αλλο.σταματα,και την επομενη μερα,που θα εχεις εμπεδωσει οτι διαβασες την προηγουμενη ξαναπιάστο,θα πηγαινει πολύ πιο καλα και ανετα.συνεχισε μετα στα υπόλοιπα. δεν υπαρχει λογος να πανικοβάλεσαι,ολοι παθαινουμε μπλακ αουτ.καλη συνεχεια