738 online · 210.851 μέλη
Όλη μου τη ζωη ακού και βλέπω ανθρώπους γύρω μου να χωρίζουν την μουσικη σε δύο κατηγοριες...
ΕΜΠΟΡΙΚΟ και ΕΝΤΕΧΝΟ
Τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι ιδιαίτερα με αυτόν τον χώρο συνειδητοποίησα ότι όλα είναι νότες. Είτε τις πατάς ετσι είτε αλλιώς το αποτέλεσμα είναι πάντα "ΜΟΥΣΙΚΗ".
Το αν αυτη είναι καλή ή κακή εξαρτάται απο την αναγνώριση του κόσμου...
Εχω γνωρίσει ανθρώπους που ακούνε μόνο "εμπορικά" και ειναι φανατικοι, γουστάρουν... και το "εντεχνο" ειναι πολλές φορές βαρετο για αυτους
όμως έχω γνωρίσει και ανθρώπους που ακούνε μόνο "έντεχνο" και θεωρούν το "εμπορικο" σκουπίδια...
Έτσι μου δημιουργήθηκαν τα εξης ερωτήματα:
Άσχετα με το πόσο διαφημίζεται το κάθε "είδος" όλοι ξέρουμε τι είναι "ΕΜΠΟΡΙΚΟ" και τι "ΕΝΤΕΧΝΟ", και πιστεύω πως όλοι έχουμε ακουσει κομμάτια και απ τις 2 πλευρές που είτε μας άρεσαν είτε όχι. Μήπως θα έπρεπε να κρίνουμε την μουσική ανεξαρτητα απο το είδος της και να ξεχωρίζουμε απλά οτι μας αρέσει?
Θέλω πολυ να δώ τις απόψεις των μελών πάνω σε αυτό το θέμα...
Περιμένω τις απόψεις σας....
Ευχαριστω
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 18-12-2008 20:56 ]
Εύλογες οι απορίες σου. Προσωπικά, ακούω μουσική από όλον τον πλανήτη, είτε πρόκειται για αφρικάνικα μπλουζ από το Μάλι, αυστραλιανό ροκ από το νότιο ημισφαίριο, ηλεκτρονική γαλλική μουσική, κλπ, κλπ... Ουδέποτε με ενδιέφερε να χωθώ σ'αυτή τη διαμάχη "έντεχνο - εμπορικό"... Με εκνευρίζει κάπως ο όρος "έντεχνο" και, σαν μουσικός που είμαι, ακόμα περισσότερο η φράση "έντεχνο ροκ". Δηλαδή, ροκ με ποιότητα? Το "άλλο" ροκ είναι κακότεχνο? Στα τέλη των 60'ς και στα σέβεντις χρησιμοποιήθηκε ο όρος "Art Rock" για να προσδιορίσει συγκροτήματα με πειραματικές διαθέσεις, που ξέφευγαν από το συνηθισμένο ήχο των υπολοίπων, ενώ στυλιστικά συνόρευαν με το progressive. Σχήματα όπως οι Henry Cow, King Crimson, Pink Floyd, Roxy Music... Αυτό για μένα είναι το αληθινό "έντεχνο ροκ" - πρωτοποριακές ιδέες, αβανγκάρντ διαθέσεις, εκκεντρικότητα. Τώρα, αν κάποιος στην Ελλάδα θέλει να αυτοβαπτίζεται "Art - οτιδήποτε", ουδόλως με αφορά. Υπήρξαν και υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες που μου αρέσουν σ'αυτή τη χώρα και με καλύπτουν απόλυτα - κάποιοι από αυτούς: Μάνος Χατζιδάκις, Παύλος Παυλίδης, Σπυριδούλα, Μόνικα, Παύλος Σιδηρόπουλος, Νότης Μαυρουδής, Πελόμα Μποκιού, Κρίστη Στασινοπούλου, Αντώνης Λιβιεράτος, Deus Ex Machina, Σαβίνα Γιαννάτου... Όσο για τους "εμπορικούς", ε, ο λαός χρειάζεται πάντα τσιχλόφουσκες για να μασά. Μπορώ να πω ότι με ενοχλούν λιγότερο - είναι σα μύγες που όταν εμποδίζουν το οπτικό μου πεδίο, απλά τις διώχνω από μπροστά μου... Απλά πράγματα.
Καταρχήν καλώς όρισες στην παρέα μας Trimidi 
Τα ερωτήματα που θέτεις είναι απόλυτα λογικά και φαντάζομαι έχουν ταλανίσει τον κάθε ένα από εμάς που θέλει να πιστεύει ότι έχει μία "ορθόδοξη" άποψη στην μουσική.
Θα συμφωνήσω με τον djmetronomos καθώς κι εγώ προσπαθώ όσο είναι δυνατόν, να έχω ένα ευρύ άκουσμα από διάφορα είδη και έθνη. Άλλωστε πιστεύω ακράδαντα ότι σχεδόν όλα τα είδη μουσικής έχουν κάτι αξιόλογο να δείξουν.
Είτε αυτό είναι λαρύγγια,είτε στίχοι, είτε συνθέσεις.Όλοι μας νομίζω λίγο πολύ θα έχουμε σιγοτραγουδήσει κάποια από τα κομμάτια που ίσως δεν μας ταιριάζουν... Ίσως ασυνείδητα ίσως όχι...Το "εμπορικό" πιθανόν να μπορεί να θεωρηθεί σκουπίδι αλλά αυτό ισχύει για έναν και μόνο λόγο. Όπου υπάρχει μαζική κατανάλωση, υπάρχει και μαζική παραγωγή. Και δυστυχώς αυτό είναι κάτι που ισχύει σε πολλούς τομείς στην ζωή μας και όχι μόνο τη μουσική... Αν κάποιος που έχει βγεί από ένα reality παιχνίδι βγάλει ένα δίσκο, σίγουρα θα γλυκαθεί από τη δόξα και τα λεφτά, και γι αυτό σίγουρα θα πληρώσει για ακόμα έναν, ή και παραπάνω δίσκους... Δίσκος ο οποίος πιθανότατα θα δημιουργηθεί εν μία νυκτί. Κυριολεκτικά...! Άρα δεν είναι κομμάτια που θα αφήσουν κάτι αξιόλογο, πέρα από την θέαση κάποιων καλλονών να χαριεντίζονται στα μπουζούκια και τα club.
Τώρα όσον αφορά τον διαχωρισμό που θέτεις, νομίζω σου έχω δώσει κάποια απάντηση αλλά έχω να προσθέσω και τα εξής. Ειδικά το "εμπορικό" σαν έννοια πιστεύω δεν υφίσταται, καθώς κάποιοι "μη εμπορικοί" δίσκοι έχουν κάνει πωλήσεις που οι μισοί "εμπορικοί" τραγουδιστές μαζί δεν θα μπορούσαν καν να φανταστούν... Και το "έντεχνο"...; Κι αυτό νομίζω είναι κάπως αυθαίρετος ορισμός (αν κι εγώ τον χρησιμοποιώ χάριν ευκολίας) εφόσον έχει πάρει μία άλλη έννοια πια.
Αν πχ ο Μάλαμας -που προσωπικά λατρεύω- ενώ συνέχιζε να γράφει τα κομμάτια που έχει δώσει ως τώρα, τον βλέπαμε κάθε μέρα στα πρωινάδικα και μετά την μεσημεριανή μας σιέστα στα κατά τ' άλλα λαοφιλή "μεσημεράδικα" παρέα με την Λαμπίρη να σχολιάζει την καθημερινότητα, πως θα αντιδρούσαμε...;Εγώ -όπως όλοι φαντάζομαι- θα ξενέρωνα πολύ. Ίσως και σε σημείο να μη θελήσω να ξανακούσω τραγούδι του.Το "έντεχνο" λοιπόν, είναι νομίζω, πιο πολύ μία στάση ζωής. Η οποία, είναι κόντρα σε όλα αυτά που ανέφερα προηγουμένως, παράλληλα με τα κομμάτια τα οποία μπορεί να συνθέτει/γράφει/τραγουδάει ο κάθε τραγουδιστής. Τραγούδια που περιγράφουν αυτό που ζουν μέσα από αυτή την κόντρα.
Και κάτι τελευταίο... Η αναγνώριση του κόσμου είναι ένας μείζων παράγοντας, αλλά όχι πανάκεια στο τι θα επιλέξουμε για τα αυτιά μας. Δυστυχώς είναι πολλά κομμάτια από αρκετούς -νέους ειδικά- τραγουδοποιούς που οι εταιρείες αρνούνται να προωθήσουν, φοβούμενες το ρίσκο και ρίχνοντας λεφτά στα σίγουρα χαρτιά... Ευτυχώς που υπάρχουν κάποια φεστιβάλ και το διαδίκτυο ώστε να μπορούν να προβληθούν κι αυτά σε ένα έστω περιορισμένο κοινό.
Ελπίζω να κάλυψα τα ερωτήματά σου. Καλή συνέχεια στην μουσικοπαρέα!
Φυσικά υπάρχει διαχωρισμός της μουσικής σε διάφορα είδη, όσο και αν λέμε (και ισχύει) ότι η μουσική είναι μία και αδιαίρετη. Όλα τα είδη είναι μουσική (αυτό που λέμε είναι μία) αλλά διαφέρουν στο ύφος τους. Έχει να κάνει ο διαχωρισμός καθαρά με τα γούστα του καθενός. Υπάρχουν πολλά κριτήρια που «διαχωρίζουν» μουσικό είδος από ένα άλλο μουσικό είδος και έχουν να κάνουν με την μουσική ενός τραγουδιού, το ύφος του, την ερμηνεία του, την ενορχήστρωση, τους στίχους (κυρίως αυτούς), τον τρόπο παιξίματος, την αξιοπρέπεια, την επανάληψη, την πρωτοτυπία, τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούν και πάρα πολλά άλλα.
Θα μπορούσα πολλά να γράψω πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά για να μην μπερδευτούμε απλά να πω ότι αυτές οι εκφράσεις χρησιμοποιούνται σαν «ταμπέλες» για κάποια συγγενή μουσικά είδη, τίποτα παραπάνω. Είναι εκφράσεις που έχουν καθιερωθεί για τον διαχωρισμό, χωρίς να συμπίπτουν απαραίτητα με την καθαυτό έννοια της λέξης. Το «έντεχνο» έχει καθιερωθεί σαν έκφραση (ταμπέλα) κυρίως των τραγουδιών που έχουν μία κάποια αξιοπρέπεια στο ύφος τους, με κυριότερο σκοπό από τους δημιουργούς τους να «αντέξουν» στο χρόνο, που αυτό θα σημαίνει πως είχαν κάποια αξία, κάποια ουσία όσον αφορά την ουσιαστική έννοια της «τέχνης», καθώς και ο στίχος που χρησιμοποιούν πολλές φορές έχει να κάνει και με την ποίηση, που είναι ένα άλλο είδος τέχνης. Το «εμπορικό» έχει καθιερωθεί ως έννοια, για αυτά τα τραγούδια που γράφονται με μοναδικό σκοπό να αρέσουν σε μια μάζα ανθρώπων (κυρίως - αν όχι μόνο - ερωτικού περιεχομένου) με σκοπό να «πουλήσουν» και να γίνουν «μόδα» για κάποια εποχή, χωρίς να έχουν απώτερο σκοπό να μείνουν διαχρονικά (αφού τον επόμενο χρόνο θα βγάλουνε άλλα, πανομοιότυπα στο ύφος για την ίδια δουλειά) τα οποία μάλιστα γράφονται πολύ εύκολα από τους δημιουργούς τους, χωρίς να «παιδευτούν» και πολύ πάνω στο πεντάγραμμο, στην «δυσκολία» και την «πρωτοτυπία» της μουσικής και των «απλοϊκών» στίχων.
Τέλος, όσον αφορά τις «ταμπέλες», δεν σημαίνει κάποιος που ανήκει στο είδος που λέμε «έντεχνο» πως κάνει απαραίτητα «τέχνη».Επίσης, αφού και ίδιος μπορεί να «πουλάει» μπορεί να θεωρηθεί και «εμπορικός». Αυτά είναι απλά ταμπέλες για να διαχωρίζουμε το είδος και το ύφος των τραγουδιών. Μπορεί στην θέση του «έντεχνου» ή «ποιοτικού» να υπήρχε κάποια άλλη λέξη που θα χαρακτήριζε αυτό το είδος, πχ. να λεγόταν «Κούλα» τότε πάλι θα έλεγε κάποιος που ακούει αυτό το είδος, πως ακούω μουσική «Κούλα»! Ή στην θέση του «έντεχνου-ροκ» να λέγαμε ακούω «Κούλα-με ηλεκτρικές κιθάρες!», στο «έντεχνο-ποπ» - «Κούλα-με μπιτ!» κ.ο.κ.! Μην κολλάμε στις έννοιες των λέξεων, απλώς αυτές έχουν καθιερωθεί… Αν βρεθούν, ή βρούμε εμείς άλλες λέξεις για να τα χαρακτηρίζουμε, μπορούσαν να αλλάξουν!
(Υ.Γ. Εγώ θα είχα μόνο μια ένσταση όσον αφορά τον χαρακτηρισμό «καλλιτέχνης». Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μπορεί να θεωρηθεί «καλλιτέχνης», γιατί σύμφωνα και με την εννοιολογική ερμηνεία του όρου, κάνει «καλή» - «τέχνη», ενώ π.χ. η Άντζελα Δημητρίου που «αυτοχαρακτηρίζεται» καλλιτέχνης, δεν μπορώ να την θεωρήσω πως είναι, σε αυτό το είδος υπάρχει και ο πιο δόκιμος όρος απλά «διασκεδαστής».)
-----------------
Όλα είναι δρόμος... Τίποτα δεν πάει χαμένο....
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Reason στις 19-12-2008 05:49 ]
Νομιζω οτι και μονο το οτι χαρακτηριζουμε ενα ειδος "τεχνης" εμπορικο φτανει για να δειξει το σκοπο του και αρα το επιπεδο του. Γιατι δηλαδη ο verdi δε χαρακτηριστηκε εμπορικος? Αφου "πουλαγε" σα τρελος.... ΤΟ θεμα ειναι γιατι γραφεται κατι. Και το εμπορικο, (αλλα φοβαμαι κ μεγαλη μεριδατου "εντεχνου" πλεον) γραφεται για να βγαλει λεφτα. Δεκτο..... αλλα για μενα αυτο δεν ειναι τεχνη. Οταν δεν υπαρχει πραγματικη αναγκη να σε κανει να γραψεις κατι, τοτε αυτο δεν ειναι τεχνη, ειναι επιχειρηση.
Αρα ο διαχωρισμος ειναι πολυ περιεργος. Μπορει το τελευταιο καψουροτραγουδο να ειναι πιο ειλικρινες απο το ¨εντεχνο"... 'Η μπορει το φαλτσο κοριτσακι που εχει δαγκωσει τη λαμαρινα να ειναι πιο καλλιτεχνης απο τη φωναρα που διεκπεραιωνει μια συναυλια γιατι χρωσταει χαρη στον δημαρχο...
Τελικα γουστα υπαρχουν πολλα, και να πω εγω οτι το 98% της συγχρονης μουσικης ειναι κακη και δε μ'αρεσει δε λεει τιποτα... Εγω μπορει να πορωνομαι με τον Bach (και ετσι ειναι)...
Το θεμα στη πραγματικοτητα ειναι οχι ποσο καλη ειναι μια μουσικη, αλλα ποσο γνησια ειναι. Ολα συγχωρουνται νομιζω, εκτος απο την ανιλεικρινια.....
εμπορικο με την κακη εννοια ειναι οτιδηποτε πουλαει λογω διαφημισης και προωθησης αλλα ΔΕΝ εχει ποιοτητα...παραδειγματα ατελειωτα...το μεγαλυτερο κομματι της εγχωριας <<μουσικης>> κατακλιζεται απο <<καλλιτεχνες-δες>>
οπως επισης υπαρχουν και δουλειες οι οποιες πουλανε σαν τρελλες αλλα ειναι ποιοτικες...(αυτη ειναι η καλη εννοια της εμπορικοτητας)
Παιδιά καταρχήν θελω να πώ πώς το μεγάλο λάθος το έκαναν αυτοί που δημιούργησαν τον όρο "έντεχνο".Σήμερα όταν λέμε ακούμε έντεχνο πιο πολύ σκεφτόμαστε είτε σωκράτη μάλαμα είτε θανάση παπακωνσταντίνου είτε κλασική μουσική.Όπως το θέλει το λέει κανείς.Εχει γίνει μεγάλη παρεξήγηση.Κατα τη γνώμη μου όλες οι μουσικές έντεχνες είναι.Με τέχνη δεν γίνονται?Ημουσική δεν ειναι μια μορφη τέχνης?Για μένα ναι είναι.Ποιός μπορεί να πεί οτι ο Βασίλης Τσιτσάνης είναι μη έντεχνος?Ποιός μπορεί να πεί οτι oi beatles δεν ήταν έντεχνοι?Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει μεγάλες μορφές της ελληνικής μουσικής σε όποιο χώρο της μουσικής και αν βρίσκονται.Ρεμπέτικα,ροκ,λαικά,κλασική ακόμα και σκυλάδικα γιατί όχι?και αυτό μουσική είναι.ασχετα σε ποιόν αρέσει και σε ποιόν όχι.Άρα παιδιά υπαρχει ένα μπέρδεμα και ευθύννται αυτοι που το πρωτοχαρακτήρισαν έτσι.Πάντως μάλλον ήθελεν να βρούν έναν όρο για τους τραγουδοποιούς Σαββόπουλο,Θεοδωράκη,Χατζηδάκη και τους νεότερους.Ετσι κατα την γνώμη μου το χαρακτήρισαν αυτο το είδος της μουσικής ως "εντεχνο" που είναι λάθος.
Διαφωνώ. Αυτό που πιστεύω είναι ότι στην ουσία δεν είναι τόσο απλό όσο το παρουσιάζετε. Βλέπω πως έχουμε χάσει τελείως ως ακροατές το καλό μας γούστο και την κρίση. Πώς γίνεται να τα βάζουμε όλα στο ίδιο καζάνι? Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη διαφορά μεταξύ των δυο? Είναι εμφανής!
Δεν είναι εναντίον του λεγόμενου εμπορικού τραγουδιού. Πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει, ίσως όμως όχι με την ίδια αποδοχή που έχει τώρα. Ο λόγος είναι απλός, για να μπορούμε να ξεχωρίζουμε τα χάλια απ' τα καλά. Πρέπει να φαίνεται αυτή η διαφορά.
Σκεφτήκατε ποτέ να ήταν όλη η μουσική "ποιοτική" ή όλη "κακόγουστη"? Ανία, βαρεμάρα, ισωπέδωση, φασιστικό το ίδιο το γεγονός που αντιτίθεται στην ελευθερία της έκφρασης. Με τον τάδε τρόπο αρέσκονται να εκφράζονται οι "σκυλάδες"&"εμπορικοί", με τον δήνα τρόπο αρέσκονται να εκφράζονται οι "ποιοτικοί". Μόνο καλά αποτελέσματα μπορεί να αποφέρει ετούτη η "σύγκρουση", εκατέρωθεν!
Η αληθινή τέχνη (όχι η αστική εμπορευματοποιημένη βέβαια) είναι καθαρά ανιδιοτελής πράξη.
Απο εκεί και ύστερα βγάλε τα συμπερασματά σου φίλε Trimidi.
|
Εγώ θα συμφωνήσω με τα ερωτήματα που θέτει ο Trimidi...
Υπάρχει κάποιος "έντεχνος" τραγουδιστης - δημιουργος που δεν τον ενδιαφέρει να πουλήσει?
Υπάρχει κάποιο ειδος μουσικής που κυκλοφορεί στα δισκοπωλεια χωρίς να αποζητά την πώληση?
Αν γνωρίζετε κάποιο τοτε πολύ θα ήθελα να το μάθω!
Για μένα "έντεχνο"="εμπορικό" υπαρχει κοινός στόχος. Πώληση!
Καλημέρα παιδιά
Ας μπω και εγώ στην παρέα σας, εάν μπορώ να συνεισφέρω κάτι μετά από 38 χρονια επαγγελματίας και συνεργάτης με ΟΛΟΥΣ αυτούς που αναφέρετε και με ΟΛΟΥΣ αυτούς που δεν αναφέρετε.
Γενικά λοιπόν. Έντεχνη μουσική υπάρχει. Είναι η ΤΖΑΖ και η Κλασική μουσική με όλους τους άξονες τους. Όλες οι άλλες μουσικές είναι παραδοσιακές. Τι σημαίνει τώρα οι άξονες αυτών των δύο.
ΤΖΑΖ, και ότι γνωρίζουμε απο την ΑΦΡΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ και Κλασική Ευρωπαική μουσική απο την εποχή της Πολυφωνίας μέχρι το τραγούδι (μουσική και στίχος).
Σε αυτά τα είδη και τα παρακλάδια τους υπάρχει καλό και κακό αποτέλεσμα. Όχι εμπορικό και μη.
Το καλό ή κακό αποτέλεσμα έχει να κάνει με το τρόπο που ο δημιουργός προσεγγίζει την ψυχή του ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ την επαφή του με την πραγματικότητα, την αλήθεια του, την στάση ζωής του, τους στόχους του, κοινωνικούς, προσωπικούς. Δηλαδή εάν είναι πολίτης (συμμετέχων στα κοινά) ή ιδιώτης (idiot - ηλίθιος).
Εάν ο δημιουργός έχει περιεχόμενο σαν άνθρωπος τότε έχει ανάγκη να πει, να εκφραστεί άρα να δημιουργήσει τέχνη. Δηλαδή με το αποτέλεσμα της δουλειάς του να ξυπνήσει μνήμες, συνειδήσεις, οράματα, η τέχνη δεν αντανακλά σαν καθρέφτης αλλά μεγενθύνει.... με την τέχνη δεν ξεχνάμε αλλά θυμόμαστε...
Μπορεί η τέχνη να είναι εμπορική; ΒΕΒΑΙΩΣ ΝΑΙ. Μπορεί η μη τέχνη να μην είναι εμπορική; ΒΕΒΑΙΩΣ ΝΑΙ.
Αυτό έχει να κάνει με το επίπεδο της κοινωνίας, της παιδείας, της αισθητικής, της κυρίαρχης αντίληψης που έχει η κοινωνία, η οποία (όπως και το γούστο) διαμορφώνεται απο τα μέσα, τη βιομηχανία θεάματος, της εταιρείες. Όλα αυτά λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία στα χέρια 5 ανθρώπων που εξυπηρετούς συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.
Άρα δεν υπαρχει πια διαχωρισμός έντεχνου και εμπορικού, αλλά τέχνης (που απευθύνεται σε λίγους πια, δυστυχώς!) και μη τέχνης, χυδαίας δηλαδή μουσικής παραγωγής σκουπιδιών που απευθύνεται μαζικά στούς ιδιώτες που έχει δημιουργήσει αυτό το πολιτικό και οικονομικό σύστημα και τους θέλει σκυμένους και ξεχασμένους..
ΑΥΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Ελπίζω ότι έδωσα κάποιες γενικές γραμμές για να σκεφτούμε το ζήτημα στην ουσία του.
Ευχαριστώ
|
Ναι, είναι πράγματι κουτό να περιορίζουμε την αντίληψή μας περί μουσικής σε "εμπορικό - έντεχνο". Κουτό και εθνοκεντρικό. Ωραίες και οι απόψεις σου, βγαλμένες από την καρδιά. Μόνο στο σχόλιο σου που παραθέτω θα διαφωνήσω.
Είναι κάπως ελιτίστικο να λέμε ότι μόνο η τζαζ και η κλασική είναι τέχνη. Εαν το Music For Films του Brian Eno δεν είναι τέχνη, τότε τι είναι? Ή το Seargent Pepper's Lonely Hearts Club Band των Beatles. Για να μην αναφερθώ στο έργο του Frank Zappa, που από μόνος του αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία.
Όσο για την παραδοσιακή μουσική, απ'όσα γνωρίζω, συνήθως συνδέεται με τη φολκλόρ παράδοση των διαφόρων χωρών, είναι αυτή που είναι προέρχεται από τα βάθη των αιώνων και είναι "public domain", δεν υπάρχει copyright, οποιοσδήποτε μπορεί να τη διασκευάσει. Μπερδεύομαι λοιπόν όταν διαβάζω ότι όλες οι άλλες μουσικές είναι παραδοσιακές. Δηλαδή, πότε πρόλαβε να γίνει παραδοσιακή μια περυσινή κυκλοφορία Nu Metal, Trance, Alternative?
-----------------
"Energy Fools The Magician"
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : djmetronomos στις 21-12-2008 09:55 ]
Καλημέρα.
Λοιπόν δεν διαφωνώ σε τίποτα απο ότι γράφεις. Απλά δεν κατάλαβες μάλλον τι εννοώ. Η τζάζ και η Κλασική με όλα τα παρακλάδια.
Αυτό σημαίνει όλη αυτή η μουσική που ορίζουμε ως ΑΦΡΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ και ώς ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ. Δηλαδή απο τα gospel μέχρι τη σύγχρονη τζαζ ή το σύγχρονο Rock μέ όλες τις επεκτάσεις τους, και τις μεταξύ τους, αλλά και με άλλα είδη όπως παραδοσιακές μουσικές απο διάφορες χώρες αλλά και παντρέματα με την Ευρωπαική κλασική ή σύγχρονη μουσική κλπ. Και βέβαια αυτούς που ανέφερες και άλλους πολλούς. κλπ
Τώρα όσο αφορά το έντεχνο και την τέχνη δεν ταυτίζονται. ότι είναι έντεχνο δεν σημαίνει ότι αποτελεί και τέχνη.
π.χ. κάποια απο τα σημερινά σκυλάδικα ή σκυλοπόπ τραγούδια στην Ελλάδα είναι έντεχνα με την έννοια ότι αρμονικά, ενορχηστρωτικά, απο άποψη ύφους κλπ εμπεριέχουν πλευρές που εαν τις δούμε μόνο απο την άποψη της φόρμας θα μπορούσαν να ανήκουν ενδεχομένως σε μια διαδικασία εγκεφαλική ιστορικής και μουσικής γνώσης, ΟΜΩΣ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ...
Kαλησπερα στην παρεα!Θα ηθελα να προσθεσω πως οι αποψεις στο συγκεκριμενο ζητημα εμπεριεχουν το στοιχειο της συγκρουσης αντιληψεων για τη μουσικη πραγμα που θεωρω θετικο για το λογο οτι μεσα απο τη συγκρουση αποψεων βγαινουν επικοδομητικα συμπερασματα.Η δικη μου αποψη ειναι πως ενω η τεχνη υπηρχε απο τα αρχαια χρονια ως μεσο εκφρασης,το στοιχειο της συγχρονης εμπορικοτητας εχει ηλικια μολις μερικων δεκαετιων απο τη στιγμη που μετατραπηκε απο κοινωνικο αγαθο σε καθαρο εμπορευμα με βαση το κερδος.Ειναι πιστευω φαινομενο που εχει να κανει με πολους παραγοντες (παιδεια οικονομια κλπ)& τις κατευθηνσεις που αυτοι εχουν στη συγχρονη καταναλωτικη κοινωνια.Εχω τη γνωμη πως στην "εμπορικη" μουσικη ενω προβαλεται κραυγαλεα το στοιχειο της διασκεδασης απουσιαζει το στοιχειο της ψυχαγογιας(δεν ειναι τυχαιο πως ενω η μουσικη & το τραγουδι εκφραζουν πολλες πλευρες της ζωης,η εμπορικη εστιαζει σχεδον μονιμα στο ερωτικο συναισθημα).Απο την αλλη φυσικα & ειναι μουσικη ολα.
Κατά τη γνώμη είναι όλα μουσική! Απλά δεν έχουν όλοι τη "μουσική" ωριμότητα για να ξεχωρίσουν τι αξίζει ως ποιοτική μουσική!
Βέβαια, παίζει πολύ και ο παράγοντας γούστο! Πάντως, κατά τη γνώμη μου, δε δικαιολογούνται άτομα που γνωρίζουν μουσική να ορίζουν κάποια είδη της ως "σωστά" και "λάθος", αλλά και να μην περιμένουν να γνωρίζουν όλοι την ποιοτική μουσική...
Προσωπικά, αν και έχω στο μυαλό μου οριοθετήσει κάποια είδη της μουσικής ποιοτικότερα, δεν καταδικάζω τα υπόλοιπα...Και εκείνα είναι μουσική γιατί υπάρχει μεγάλη μερίδα ανθρώπων που κλαίει, γελάει...ζει με αυτά! Που τους εκφράζουν! Γιατί τελικά, αυτό έχει σημασία στη μουσική!Τι σε εκφράζει!
Γειά σας και πάλι. Ενδιαφέρουσα η συζήτηση. Συμφωνώ απόλυτα ότι η βιομηχανία του θεάματος και της "τέχνης" έχει ισοπεδώσει τα πάντα και πουλάει αυτό που κατά την γνώμη τους θα αποφέρει κέρδη και μόνο. άρα συμβαδίζει και διαμορφώνει ανάλογα την κυρίαρχη ιδεολογία, την αισθητική, τα γούστα, τα "θέλω" της κοινωνίας για να εξυπηρετήσει τα συμφεροντάς της οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά. Έτσι η "τέχνη" παίζει τον ρόλο που της αναλογεί σε αυτό το παιχνίδι. Αποτέλεσμα είναι να δημιουργουνται τεράστιες παραξηγήσεις για το τι είναι τέχνη τι είναι μουσική, τι είναι τραγούδι κλπ. Δηλαδή πρακτικά κάνουμε την ημιμάθεια μας σημαία και πορευόμαστε με αυτό που νομίζουμε, και το αστείο είναι ότι είμαστε και ευτυχισμένοι στην άγνοια μας. Έχω βαρεθεί να ακούω "αυτό ή το άλλο μου αρέσει", λες και αυτός που το επικαλείται έχει τα απόλυτα ακούσματα, τις ελεύθερες επιλογές, τα κριτήρια και την παιδεία να ξεχωρίσει. ΈΛΕΟΣ!!!!
Μερικά ονόματα να αναφέρω απλώς στο χώρο της μουσικής ή του τραγουδιού οι περισσότεροι δεν τα έχουν ακούσει καν. Απο που βγαίνει λοιπόν το συμπέρασμα ότι "μου αρέσει αυτό ή το άλλο"; Οι επιλογές μας και τα θέλω μας εξαρτώνται απο αυτά που γνωρίζουμε και αυτά διαμορφώνονται απο την βιομηχανία του θεάματος, εταιρείες, κανάλια, ραδιόφωνα, κλπ.
Όχι λοιπόν αυτά που μας "πουλάνε" δεν είναι ΜΟΥΣΙΚΗ. Ας ακούμε ότι θελουμε αλλά τουλάχιστον να μην ανακατευόμαστε και με τα πίτουρα.... και όταν ένας ειδικός λέει μια γνώμη για το αντικείμενο του ας μην επικαλούμαστε τη γνωστή αδιέξοδη και κενή περιεχομένου ατάκα "εμένα μου αρέσει ή για μένα αυτό ή το άλλο είναι μουσική". Γιατί έτσι χάνουμε τη μπάλα και δεν ξέρουμε που πατάμε και που βρισκόμαστε. Αποτέλεσμα της ημιμάθειας μας και της φοβερής παρεξήγησης είναι να γινόμαστε όλοι φορείς της κακογουστιάς και να αναπαραγάγουμε συνέχεια αυτά που σαπίζουν το μυαλό και την αισθητική μας. Γιαυτό η ζωή μας έχει γεμίσει με τόση μπόχα... το θέμα είναι ότι κάποιοι έχουν χάσει την ικανότητα όσφρησης και μένουν αυτοι που ακόμα μυρίζουν, ενοχλούνται αλλά επειδή είναι λίγοι αντιμετωπίζονται απο τους άλλους τους πολλούς ώς περίεργοι, γραφικοί κλπ. Μην τρελαθούμε τελείως. Το να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τη ΜΟΥΣΙΚΗ απο τον αντιαισθητικό ΘΟΡΥΒΟ είναι θέμα παιδείας. Και η μουσική παιδεία στους νεοέλληνες είναι σε επίπεδο ΜΗΔΕΝ σε αντίθεση με τους προγόνους αυτού του τόπου που η μουσική ήταν η σημαντικότερη απο τις επιστήμες και ήταν υποχρέωση των πολιτών να την κατέχουν....
οπως το πες....εμπορικο και εντεχνο δεν ειναι μουσικη ολα....μην συγκρινουμε τα ασυγκριτα...
Παιδιά ας μην είμαστε απόλυτοι....
Μια ζωή μας μαθαίνουν ότι η μουσική δεν έχει όρια, δεν γινεται τώρα να απέκτησε.
Ακόμα και η ηλεκτρακουστικη μουσική μουσική ονομάζεται. Μπορει για μένα ή κάποιους άλλους να μην ειναι εφικτό αυτο να κατανοηθεί αλλά για αυτους που ακουνε και γραφουν ειναι. Και δεν μπορείς να τους πείς όχι γιατί η μουσική όντως δεν έχει όρια. Κανείς δεν την ορίζει και δεν μπορεί να την ορίζει σε συγκεκριμένα πραγματα. Γι'αυτό και υπάρχουν τα τόσα είδη της....
Πιστεύω ότι ειναι πολύ αυταρχικό να ορίζουμε το τι είναι μουσική και τι όχι....
Απλά ξεχωριζουμε το δικο μας κομματι απο αυτο το ΤΕΡΑΣΤΙΟ παζλ της μουσικής....
