Ε λοιπόν...
Δεν είναι μόνο ότι ήταν όμορφα..είναι και αυτό το Φενγκ-Σούι που σε γραπώνει μόλις κατεβείς τα σκαλιά (εύγε στην καθηγήτρια που δεν θυμάμαι το όνομά της), είναι και η ατμόσφαιρα που είναι όντως 100% στο κλίμα της μπουάτ (εύγε Γρηγόρη), είναι και ο ήχος που είναι πάρα πολύ καλός (εύγε Περικλή).
Πραγματικά πολύ ωραίος και ζεστός ο χώρος. Ενδείκνυται και είναι ότι πρέπει για καλλιτέχνες που θέλουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ότι δεν ακουγόταν ούτε "κιχ" από τον κόσμο. Αυτό είναι κάτι που μου έχει λείψει και βέβαια αυτή η "σιωπή" του κοινού δίνει στον καλλιτέχνη την ευκαιρία να συγκεντρωθεί σ' αυτό που κάνει και να παρουσιάσει καλύτερα το έργο του. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Γιώργος Σταυρακάκης (μαζί με τους συνεργάτες του) απεδείχθη πανάξιος και το θέμα δεν είναι ότι εγκλιματίστηκε. Το θέμα είναι ότι δημιούργησε την όλη ατμόσφαιρα. Εύγε Γιώργο.
Γρηγόρη εύχομαι ολόψυχα καλή συνέχεια... :)
