Παράθεση:
Το μέλος NikosRoman στις 15-02-2009 στις 07:39 έγραψε...
Ο σεβασμος λοιπον ειναι το ζητουμενο και δηλωνω οτι σεβομαι αυτον που δεν καπνιζει.Μαλιστα θα ελεγα οτι μακροπροθεσμα τον ζηλευω ξεροντας οτι κανω κακο στην υγεια μου.
Ενας νομος ομως που σημερα αφορα εμενα ,αυριο μπορει να αφορα τις δικες σου ελευθεριες.Και εκει ειναι το κλειδι.Δεν το περιοριζω στο τσιγαρο το θεμα.Αισθανομαι και ειναι χρεος μου να υπερασπιστω και τα δικαιωματα του αλλου γιατι ειναι πολυ επικυνδυνο για ολους μας να υπαρχουν δυσαρεστημενοι πολιτες αναμεσα μας.
Ισχυει στο καπνισμα αλλα και σε πολλα αλλα θεματα.
Και εκει ακριβως ειναι η αναφορα μου .
Ειναι παντα ευχαριστο να υπαρχει συζητηση ουσιαστικη και οχι μονολεκτικες απαντησεις.
|
|
NikosRoman,
αρκεί να ξεκαθαρίσουμε ότι ο σεβασμός δεν έχει νόημα απλώς να δηλώνεται, αλλά και να εκδηλώνεται στα λόγια και στα έργα. Μάλιστα η ταύτιση των δύο παραπάνω δηλώνει συγκροτημένη προσωπικότητα. Φυσικά αυτή μου η πρόταση δεν στρέφεται εναντίον σου, αλλά στην πραγματικότητα καυτηριάζει συμπεριφορές ανθρώπων που τον σεβασμό τον αντιλαμβάνονται κατά συνθήκη και κατά βούληση.
Γενική παρατήρηση στη συζήτηση:
Η λέξη κλειδί είναι "ελευθερία". Ας την προσεγγίσω λοιπόν κι εγώ με έναν "περίεργο" τρόπο, αρκετά εγωκεντρικό:
- Θέλω να ξεσπάσω βίαια επάνω σου καθώς είναι ένας τρόπος έκφρασής μου στον οποίο είμαι εθισμένος (βίαιος). Αν δεν ξεσπάσω πάνω σου, εκτιμώ ότι θα αντιμετωπίσω σοβαρό πρόβλημα υγείας (ψυχολογικό), αλλά και μου στερείς το δικαίωμα της έκφρασης του "θέλω".
- Δεν θέλεις να φας ξύλο.
-Επομένως η μέση λύση είναι να φας λίγο ξύλο ώστε να ικανοποιηθώ μεν εγώ, να αντέξεις δε εσύ.
Η ελευθερία δεν ταυτίζεται με τη μεσότητα, όπως πολύ εύκολα καταλαβαίνει κανείς από το παραπάνω παράδειγμα. Ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποιες έννοιες που έχουν ξεχειλώσει από την υπερχρήση. Το "θέλω" είναι μία αφηρημένη έννοια με πολλές πτυχές, και αν τις χρησιμοποιήσουμε άναρχα, πιθανότατα θα καταλήξουμε σε παράνοιες του παραπάνω παραδείγματος.
Αν από την άλλη, μου θέσεις το επιχείρημα πως η βίαιη συμπεριφορά είναι επικίνδυνη και επομένως χρήζω ψυχιατρικής βοήθειας, θα σου ανταπαντήσω πως το ίδιο ακριβώς ισχύει για τις εξαρτήσεις, και συγκεκριμένα εκείνες που σχετίζονται με ουσίες. Είτε είναι λοιπόν κάποιος εξαρτημένος είτε όχι, οπότε και θα συζητήσουμε σε κάθε βάση χωριστά.
Παραθέτω κι ένα σύντομο απόσπασμα ανάλυσης των εξαρτήσεων:
"(Χαρακτηριστικά εξάρτησης)... Καταστροφικές συνέπειες εξαιτίας της χρήσης τόσο στους ίδιους τους εθισμένους όσο και στους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους (προβλήματα στη δουλειά ή το σχολείο, συγκρούσεις με τους ανθρώπους που βρίσκονται στο κοντινό περιβάλλον, αφιέρωση λιγότερου χρόνου για χόμπι, ασθένειες κ.λ.π)" (...)
Ενώ πιο πάνω, η περιγραφή μιας εξάρτησης είναι:
"Όταν είσαι εθισμένος, για παράδειγμα στη χρήση αλκοόλ, ναρκωτικών, στο κάπνισμα, στο σεξ,στη χαρτοπαιξία, είσαι (σωματικά ή μη-σωματικά) εξαρτημένος σ' αυτή τη χρήση ή τη συμπεριφορά. Παρουσιάζεις συμπτώματα στερητικού συνδρόμου και/ή ανοχής όταν δεν κάνεις χρήση της ουσίας. Ανοχή σημαίνει ότι κάποιος χρειάζεται υψηλότερες ποσότητες μιας ουσίας κάθε φορά για να πλησιάσει τα επιθυμητά αποτελέσματα."
(από την ιστοσελίδα web4health)
Εκείνο που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι η χρήση παραποιημένης της "δικαιολογήσεως του ανόητου" που ισχυρίζονταν επί αιώνες στα δικαστήρια. Σήμερα παίρνει τη μορφή του αρρώστου: "Κύριε δικαστά, απαλλάξτε με, είμαι ψυχικά άρρωστος...", που φυσικά έχει εξαπλωθεί σαν επιχειρηματολογία σε όλα τα επίπεδα συζήτησης. Αν επικαλεστώ φανταστική ασθένειά μου, δικαιούμαι κι εγώ πλέον να δέρνω ανθρώπους στο δρόμο;
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 15-02-2009 22:35 ]
