Θα είχε ενδιαφέρον η γνώμη σας για τη Eurovision junior...
Αφήστε τα παιδάκια να μεγαλώσουν,να ωριμάσουν και να μάθουν να ακούνε και να παίζουν καλή μουσική,αντί να προσπαθούν να μιμηθούν τις μαϊμούδες και τις Ρουσλάνες τής "ενήλικης" Eurovision...
to paidi apo to elliniko group pou ekselegei apo to elliniko koino gia na mas ekposopisei sti eurovision to opoio paizei kithara k tragouda tixainei na to gnorizo.sigekrimena pigainame mazi sto idio gimnasio(ena xrono mikroteros apo mena)k kaname ti giorti sto sxoleio prin tis eksetaseis otan imoun ego 3etis.ego epaiza armonio autos ilektriki kithara.to kommati den to exo akousei alla apo oti exo pliroforithi einai arketa kalo.auto pou thelo na po einai bravo sta paidia apo to xaidari k simasia exei i prospathia.apo oso gnorizo to sigekrimeno atomo boro na po oti exei pathos me ti mousiki kathos episis k mousiki paidia.auto pou elpizo einai na min ton do me cd tou xronou.gia eunoitous logous.
kali epitixia giorgaki
Quote:
|
Το μέλος Hastaroth στις 20-11-2004 στις 22:51 έγραψε:
Αφήστε τα παιδάκια να μεγαλώσουν,να ωριμάσουν και να μάθουν να ακούνε και να παίζουν καλή μουσική,αντί να προσπαθούν να μιμηθούν τις μαϊμούδες και τις Ρουσλάνες τής "ενήλικης" Eurovision...
|
|
Σε τόσο μικρή ηλικία λογικό είναι να τους αρέσουν pop τραγούδια. Και δεν το βρίσκω κακό. Και εγώ στα 6-7 μου δεν άκουγα έντεχνο ή ροκ.
¶κουγα (και χόρευα, ναι ναι) Καρβέλα, Αλέξια, Χαριτοδιπλωμένο και Βίσση.
Και Στρουμφάκια! Τρελό LP!
ellada k kipros se ti 8esis ir8an?
gate
21.11.2004, 16:39
Είμαι κι εγώ της γνώμης "αφήστε τα παιδιά να μεγαλώσουν" του Hastaroth, συμπληρώνοντας: όχι μόνο για να μάθουν περί μουσικής αλλά για κυρίως για να μην κινδυνεύσουν να μη βρουν ποτέ την ταυτότητά τους .
Τα φώτα της δημοσιότητας και η προβολή έχουν τέτοια δύναμη που μπορούν να αλλοιώσουν ολοκληρωτικά την προσωπικότητα ακόμα και ανθρώπων που έχουν πολλά χρόνια να μετρούν σ' αυτή τη ζωή. Ειδικά δε σε ένα χώρο όπως αυτός της "βιομηχανίας" - πλέον - "τραγουδιού", που περιβάλλεται από ένα χιτώνα πολυτελείας, ο κίνδυνος καραδοκεί ακόμα και για τον πιο "συνετό" και "σοβαρό" ενήλικο. Αν οι ισορροπίες μπορούν να είναι λεπτές στους μεγαλύτερους, ας φανταστούμε πόσο πιο αδύναμες μπορούν να είναι στη φάση της ανηλικότητας, όπου - σχεδόν κατ' αναγκην ή έστω από φύσης - υπάρχουν υπό μορφή σπέρματος μόνο και υπό δημιουργία τα "δείγματα" της προσωπικότητάς μας.
Με απλά λόγια: "τα μυαλά παίρνουν αέρα" πολύ πιο εύκολα στην παιδική ηλικία, γιατί μας συμβαίνει το αναπάντεχο... εκεί που μόνο μας μέλημα είναι πως θα γίνουμε οι πρώτοι της τάξης και οι πρώτοι του σχολείου (σε βαθμούς, σε παρέες, σε αστεία κ.ο.κ.) ... . να γινόμαστε ξαφνικά το επίκεντρο μιας αδηφάγου δημοσιότητας, που μας χαρίζει αναγνωρισιμότητα, που μας κολακεύει βέβαια, αλλά από την άλλη μας εκθέτει στον ...κίνδυνο του "γρήγορα καταναλώνω ...γρήγορα πετάω στα σκουπίδια" που καραδοκεί αναπόφευκτα σ' αυτή τη βιομηχανία (όταν δεν είσαι δημιουργός και δεν έχεις πραγματικά "κάτι να πεις" ως αντιπρόταση...)...
Ασφαλώς και με τις συνέπειες, κατ' αναλογία, συμβαίνει το ίδιο: Αν μια φορά είναι καταστροφικές για τους μεγαλύτερους που "καβαλούν το καλάμι", είναι πολύ περισσότερες για τα παιδιά, που ζουν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες σε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις και εντάσεις απ' ό,τι οι ενήλικοι.
Αν βέβαια κάποιοι χρειάζονται "ψυχολογική υποστήριξη" σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι τόσο - κατά τη γνώμη μου - τα παιδιά, όσο οι γονείς. Αυτοί οι γονείς με την υπέρμετρη ματαιοδοξία και το παθολογικό κόμπλεξ για το ανεκπλήρωτο όνειρο της προσωπικής τους προβολής... Δε λέμε...Όλοι μας - λίγο ως πολύ - έχουμε - ως κρυφή έστω - την επιθυμία της προβολής και της δημοσιότητας κι επίσης ως γονείς, θέλουμε να το καλύτερο για τα παιδιά μας. Αλλά στην περίπτωση αυτών των γονιών δεν υπάρχει απλώς η επιθυμία της προσωπικής τους καταξίωσης μέσα από τη δημοσιότητα των παιδιών τους, αλλά το κόμπλεξ του: "γιατί δεν έγινα διάσημος;" που γίνεται τελικά αυτοσκοπός...και για τους ίδιους και για τα παιδιά τους - αν δεν προλάβουν έγκαιρα να ξεφύγουν από την παγίδα, μεγαλώνοντας.
Προσωπικά, δεν έχω γνωρίσει ούτε μια τέτοια σχετική περίπτωση, όπου να μην αναγνωρίσω στη συμπεριφορά του παιδιού: τον άκρατο εγωισμό και την εντύπωση ότι αποτελεί "θείο δώρο" στον κόσμο και στη συμπεριφορά του γονιού: την απόλαυση της δημοσιότητας του παιδιού του ως δικής του, την επίσης άκρατη ματαιοδοξία του και την προθυμία του - αυτό κυρίως !! Συχνά φτάνει και στα επίπεδα της "ανάγκης" - να μετέλθει οιουδήποτε μέσου, προκειμένου να μη χάσει ποτέ αυτή την (ψεύτικη) "λάμψη". Μόνο και μόνο για την "λάμψη" και την αναγνωρισιμότητα...
"Η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν ένα σφάλμα..." Νίτσε
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: gate on 21-11-2004 20:43 ]
Quote:
|
Το μέλος gate στις 21-11-2004 στις 16:39 έγραψε:
Αλλά στην περίπτωση αυτών των γονιών δεν υπάρχει απλώς η επιθυμία της προσωπικής τους καταξίωσης μέσα από τη δημοσιότητα των παιδιών τους, αλλά το κόμπλεξ του: "γιατί δεν έγινα διάσημος;" που γίνεται τελικά αυτοσκοπός...και για τους ίδιους και για τα παιδιά τους - αν δεν προλάβουν έγκαιρα να ξεφύγουν από την παγίδα, μεγαλώνοντας.
|
|
Σωστά. Να συμπληρώσω βέβαια πως υπάρχουν και οι "άλλοι" γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με σκοπό να τα κάνουν αποκλειστικά γιατρούς ή δικηγόρους. Ή με σκοπό να τα παντρέψουν με κάποιον τέτοιον/α. Και αυτοί παρόμοια κόμπλεξ κουβαλάνε με αποτέλεσμα να περιορίζουν και να μην αφήνουν τα παιδιά να εξελίξουν την προσωπικότητά τους. Δεν πιστεύω πως αυτοί είναι καλύτεροι.
gate
21.11.2004, 20:38
Quote:
|
Το μέλος jorge στις 21-11-2004 στις 18:30 έγραψε:
Σωστά. Να συμπληρώσω βέβαια πως υπάρχουν και οι "άλλοι" γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με σκοπό να τα κάνουν αποκλειστικά γιατρούς ή δικηγόρους. Ή με σκοπό να τα παντρέψουν με κάποιον τέτοιον/α. Και αυτοί παρόμοια κόμπλεξ κουβαλάνε με αποτέλεσμα να περιορίζουν και να μην αφήνουν τα παιδιά να εξελίξουν την προσωπικότητά τους. Δεν πιστεύω πως αυτοί είναι καλύτεροι.
|
|
Κι εγώ το πιστεύω. Για σχετικό κόμπλεξ πρόκειται...Ειδικά μάλιστα γι' αυτούς που θέλουν να κάνουν ή παντρέψουν τα παιδιά τους με δικηγόρο, μιλάμε και για ....ανοησία...
Θεώρησα χρήσιμο να παρεμβάλω στη συζήτηση ένα κείμενο του
Χρήστου Γιανναρά.
Το θέμα των οποιωνδήποτε και οποιασδήποτε μορφής διαγωνισμών τραγουδιού έχει αρχίσει να φέρνει κορεσμό στο κοινό. Ακόμη και τα παιδιά θα αρχίζουν να ψυλλιάζονται σε λίγο πόσο εφήμερη είναι όλη αυτή η λάμψη και θα σταματήσουν να ασχολούνται.
Στην συγκεκριμένη περιπτωση διαγωνισμού, ας ελπίσουμε ότι οι διοργανωτές θα αντιμετωπίσουν το θέμα με την αναλογη σοβαρότητα που αρμόζει στις ηλικίες των συμμετεχόντων.
Θα το διακινδυνεύσω να το γενικεύσω λίγο και θα βάλω θέμα:
Η λέξη "διαγωνισμός " ταιριάζει με την έννοια "μουσική";
Βεβαίως ταιριάζει,όπως ο φάντης με το ρητινέλαιον......
Διότι πρόκειται περί αθλητικού γεγονότος.Το άθλημα είναι η ιππασία επί καλάμου....
