Ωραίο θέμα άνοιξες... Υποθέτω η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση. Επίσης εξαρτάται από τους στόχους του καθενός. Εάν ένας κιθαρίστας έχει βάλει στόχο να παίξει σαν τον Robert Fripp στους King Crimson, μάλλον θα πρέπει να αφιερώσει πολλές ώρες στην κιθάρα, στις κλίμακες, αλλά και στα εφέ του... Υπάρχουν όμως τραγουδοποιοί που αρκούνται στα λίγα ακόρντα που ξέρουν, όπως ο Tom Petty που συνοδεύει κιθαριστικά τη φωνή του, έχουν όμως το χάρισμα της σύνθεσης...
Σε προσωπικό επίπεδο, επειδή το βασικό μου όργανο είναι τα ντραμς, δεν μπορώ να πω ότι μελέτησα άπειρες ώρες. Τα ντραμς από μόνα τους είναι βαρετά, χρειάζεσαι άλλους μουσικούς. Έτσι έμαθα, παίζοντας σε πάρτι, σε υπόγεια, όπου έβρισκα ντραμς. Επίσης, με βοήθησε πολύ η πνευματική μελέτη, μελετώντας επί μέρες τον ίδιο ντραμίστα με ακουστικά στο στερεοφωνικό μου, προσπαθώντας να συγκρατήσω την ουσία του παιξίματός του. Μετά, όταν πήγαινα να τζαμάρω με φίλους, κάποια από αυτά τα πράγματα μού έβγαιναν στο παίξιμο μου. Αφομοιώνοντας όλα τα ακούσματα που είχα, σιγά-σιγά κατέληξα στο δικό μου ύφος. Ήταν μελέτη, αλλά όχι συνειδητή. Στα 15 μου τό έκανα γιατί μου άρεσε, δεν είχα κάποιον καθηγητή να μου υποδείξει ασκήσεις, κλπ... Μεγάλο θέμα, μεγάλη κουβέντα, σίγουρα θα υπάρξει συνέχεια...
).Αυτό που ανακάλυψα είναι καινούργιο ενδιαφέρον και ζωντάνια για κομμάτια που κάποτε θα με έπιανε νευρικό γέλιο και μόνο στην ιδέα ότι θα ασχολιόμουν μαζί τους!Αν και έχω όγκο μελέτης γουστάρω.Για το κανονάκι αποφάσισα πως όταν εξελίξω τις γνώσεις μου από θεωρία (εγώ τώρα ξεκινάω αρμονία-οι αμαρτίες της παιδικής ηλικίας που λέγαμε
) θα εξελιχθεί και ο τρόπος που παίζω γιατί τελικά μπορεί να με ενοχλούσε ο απλοικός τρόπος που έπαιζα λόγω έλλειψης γνώσεων..
.Εγώ μια ερασιτέχνης είμαι και τίποτα παραπάνω.