I wish I was the verb to trust and never let you down...
(Pearl Jam)
οσο αγαπαω μενω πισω...κι ολο μ'αφηνεις να σ'αφησω... πυξ λαξ
Στο ταξίδι σου έχε πίστη, έχε ελπίδα και θα φθάσεις όπου θες,ώς εκεί που θες μόνο αν εσύ το θες......
oti a3izei ponaei...kai einai dyskolo...
Δεν έχω όμορφο νησί, κανείς δε θα με ψάξει
Ούτε κάνα πιστό σκυλί στα πόδια μου θα κλάψει
Δεν έφυγα από πουθενά, δεν έχω να ξεχνάω
Απ’ τη ζωή μου έρχομαι, και στη ζωή μου πάω
.…Θέλω να πω ένα τραγούδι δίχως όνομα
να ψάξω μέσα μου στο χρόνο να χαθώ
να πλέξω νότες τα στιχάκια τα επόμενα
να τα βουτήξω στης καρδιάς σας το βυθό
Να σας μιλήσω για τα χρόνια που περάσανε
για την αγάπη που περίμενα να ‘ρθει
για τα όνειρα που ξεχαστήκαν και γεράσανε
για της ψυχής που ακόμα καίει το κερί
…….Θα ‘θελα τόσα να σας πω
μα ειν’ το τραγούδι μου μικρό και δεν μπορώ
.φτιάχνουν οι σκέψεις μου ιστό
οι λέξεις γόρδιο δεσμό
και να τον λύσω δεν μπορώ
Μέσα στα μάτια σας μικραίνει η απόσταση
και βρίσκω δρόμους για να έρθω πιο κοντά
όλους τους φόβους μου που έχουν πια υπόσταση
θέλω να ρίξω εδώ στα πόδια σας μπροστά
Να σ’ αγαπώ και να σε νοιάζομαι τι το ‘θελα
να σε προσμένω απ’ το βράδυ ως το πρωί
και να περάσει η ζωή μου έτσι ανώφελα
για να μου δώσεις μια κουβέντα σου μισή
Θα ‘θελα τόσα να σας πω
μα ειν’ το τραγούδι μου μικρό και δεν μπορώ
φτιάχνουν οι σκέψεις μου ιστό
οι λέξεις γόρδιο δεσμό
και να τον λύσω δεν μπορώ.
Εγώ μικρός ονειρευόμουνα τη θάλασσα
πάνω στα κύματα μια μέρα να ριχτώ
κι έγινε ο πόνος μου καράβι και σαλπάρισα
σ’ ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό
-κι ακόμα ψάχνω τη στεριά να βρώ
Θα ‘θελα τόσα να σας πω
μα ειν’ το τραγούδι μου μικρό και δεν μπορώ
φτιάχνουν οι σκέψεις μου ιστό
οι λέξεις γόρδιο δεσμό
και να τον λύσω δεν μπορώ
sphychic changes are born in your heart
entertain e a nervous breakthrought
that makes us the same
bless your heart girl........
would wait for me forever?
Σε μια ζωή χαμένη κανένας δεν νικά...
(Φύλλα αλκαλικά-Σωκράτης Μάλαμας)
Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ...
Σου κοκκινίζει τα νύχια το μανόν και είσαι ο ΘΥΤΗΣ μα και το ΘΥΜΑ συνθηκών...
And even if you say we 're gonna die today, i 'm still living for tomorrow....
nullΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΝΑ ΠΕΝΘΙΜΟ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΔΕΙΛΙΜουσική: Διάφανα Κρίνα - Στίχοι: Κώστας Ουράνης
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος·
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθή ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...".
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "Μ' αυτός έχει πεθάνει!".
Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνίσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι·
θε να πουν: "Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...".
- και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.
Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψη
πως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην".
Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα ' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι·
και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίση...
nullΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΝΑ ΠΕΝΘΙΜΟ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΔΕΙΛΙΜουσική: Διάφανα Κρίνα - Στίχοι: Κώστας Ουράνης
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος·
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθή ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...".
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "Μ' αυτός έχει πεθάνει!".
Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνίσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι·
θε να πουν: "Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...".
- και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.
Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψη
πως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην".
Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα ' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι·
και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίση...
...το καρναβάλι τέλειωσε κι αυτοί, μάσκες πουλάνε στο παζάρι...
(Βαγγέλης Γερμανός)
Οτι αγαπουσα και το αφησα, οτι μισουσα και το κρατησα...
