Πόλεμος μεγαλύτερος από τον ψυχικό,
πόλεμος μεγαλύτερος από τον πόλεμο των συναισθημάτων και των σκέψεών μας δεν υπάρχει..., γι' αυτό μην σε προβληματίζει μήπως κάποιος σε πει εγωίστρια...
Και επίσης το μήνυμά σου δεν είναι καθόλου επιπόλαιο...
Μπορεί να γράφεται αγχωμένα, καθώς απευθύνεται προς το άγνωστο κοινό και υπό την επιρροή μιας σύγχυσης ή μιας άρνησης, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν αλλοιώνει σε τίποτα την ουσία του....η οποία νομίζω πως είναι οικεία σε όλους μας...
Κι επειδή ξέρω ότι είναι όμορφο να ξέρει κάποιος ότι και άλλοι ζουν το "μαρτύριο", που νομίζει πως είναι μόνο δικό του, σου λέω...
ότι αυτή τη διαφυγή σου από τον πραγματικό κόσμο, την οποίο νιώθεις βαρύ επάνω σου, προς τον κόσμο της φαντασίας και του παραμυθιού, είναι και άλλοι που την αισθάνονται και τη νιώθουν....
Και για να μη μιλάμε γενικόλογα...
Θα σου μιλήσω προσωπικά και συγχώρεσέ με αν σε κάνω λίγο να κουραστείς...αλλά νομίζω πως ίσως έχει σημασία.
Το παραμύθι λοιπόν κατέχει ένα πολύ μεγάλο μέρος στη ζωή μου. Πέραν από το ότι δεν χάνω ουδέποτε παραμύθι όταν προβάλλεται οπουδήποτε...,στη συνέχεια, σαν μικρό παιδάκι, αρχίζω και το επεξάργάζομαι στο μυαλό μου, τις λεπτομέρειές του, τους ρόλους του....Κι αν τύχει μάλιστα και το δω βράδυ τότε, μπορεί να δω και τους ήρωές του στον ύπνο μου...
Είναι όμορφη επινόηση το παραμύθι....η πιο ξεκούραστη και χαλαρωτική για τη σκέψη επινόηση...
Έχεις αναρωτηθεί γιατί τα παιδίά αγαπούν τόσο πολύ τα παραμύθια...?
Μην ξεχνάς ότι τα παιδιά δεν έχουν ακόμη νιώσει το βάρος μιας "ζωής ως υποχρέωσης" ή μιας "πραγματικότητας από την οποία πρέπει να διαφύγουν".
Κι όμως τα λατρεύουν τα παραμύθια και προστρέχουν σε αυτά κάθε στιγμή, με τον ίδιο τρόπο που προστρέχεις εσύ ή εγώ, όταν πιθανόν θέλουμε να ξεφύγουμε από τηνπραγματικότητα που μας πιέζει...
Ίσως αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι δεν πρέπει να νιώθουμε καθόλου ένοχοι, γι' αυτό το ..."κοινό"....μυστικό μας...καθώς το παραμύθι μας λειτουργεί όπως ο ύπνος...που μας ξεκουράζει και μας αναπαύει...
Μπορεί όταν κοιμόμαστε να μην μπορούμε να μετέχουμε ενεργά στον κόσμο, όμως το ξέρουμε όλοι, πως το ίδιο θα πάθουμε αν κάποια νύχτα
(φαντάζομαι οι περισσότεροι κοιμούνται τη νύχτα, με εξαίρεση μερικές νυχτεριδούλες...
)δεν κατορθώσουμε να κοιμηθούμε....Τη μέρα θα είμαστε ένα... ράκκος...
Κάπως έτσι λειτουργεί και το παραμύθι μας ή όπως αλλιώς το θέλεις, η ονειροπόλησή μας, το ταξίδι της φαντασίας μας...
Τα πράγματα βέβαια αλλαζουν όταν συνειδητοποιούμε πως τελικά όλη μας της ζωή τη ζουμε εν υπνώσει...δηλαδή το βράδυ ύπνο και το πρωί μόνο ονειροπόληση, φαντασία και παραμύθι...
Εκεί μάλλον η διαφυγή μας στο παραμύθι δε γίνεται για ξεκούραση, για ανάπαυλα, για αλλαγή, αλλά γίνεται ως αναγκαία λύση....γιατί θέλουμε να αποφύγουμε κάτι άλλο, πιθανόν μια πραγματικότητα,έναν κόσμο που δεν μας εκφράζει, όπως λέμε...συχνά. Η διαφυγή μας στο παραμύθι εδώ δε γίνεται γιατι αγαπάμε την ονειροπόληση αλλά γιατί δεν αγάπάμε την πραγματικότητα γύρω μας, τον κόσμο μας....
Αν δεν κάνω λάθος, φίλη επισκέπτρια, μάλλον σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία επιφυλάσσεις θέση για τον ευατό σου....,μιλώντας περί "του φόβου της βεβαιότητας ότι θα ζήσεις τη βαρετή ζωή που είσαι υποχρεωμένη να ζήσεις.."
Δυστυχώς, δε θα μπορέσω να σου πω..κατανοώ αυτό που νιώθεις.., γιατί θα είναι ψέμμα...Επομένως δε θα μπορέσω να σου βρω και κάποια λύση....Εξάλλου φαντάζομαι πως η λύση δεν είναι αυτό που ψάχνεις και που σε απασχολεί (¶σε δε που συχνά για πολλά πράγματα δεν είναι αναγκαίο να βρίσκουμε λύσεις...).
Αυτό όμως που μπορώ να σου πω είναι πως καταλαβαίνω και συμφωνώ με τη λογική σου...Η βαρετή ζωή είναι κάτι που λίγο ως πολύ , ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι θιασώτες της ζωής, το έχουν ζήσει...και κυρίως αυτό συμβαίνει στη δική μας εποχή..., όπου οι πιθανότητες να γίνει η ζωή σου βαρετή και στεγνή είναι περισσότερες....Κι είναι πράγματι αυτή η βαρετή ζωή - που καθένας τη εννοεί διαφορετικά και που άλλος τη ζει έτσι σε μεγάλη έκταση κι άλλος σε μικροτερη - βασικός λόγος για να θες να της ξεφύγεις...
Το θέμα όμως είναι ότι καμιά φορά μπλεκόμαστε κι εμείς στις αντιλήψεις που μόνοι μας έχουμε κατασκευάσει..., αντιλήψεις που μας εμποδίζουν να διακρίνουμε ότι σε αυτόν τον κόσμό με το πλήθος των ατελειών του, "η ομορφιά και η καλοσύνη αποτελούν ένα, τουλαχιστον ίσο. μέρος όσων υπάρχουν..." και αν ούτε αυτό πάλι μπορούμε να το διακρίνουμε τότε ίσως θα πρέπει να καταλάβουμε πως ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε εμείς τις προυποθέσεις, μέ όσα μέσα διαθέτουμε, για να κάνουμε τον κόσμο μας πιο ευχάριστο..., κατανοώντας ότι μπορούμε να ανατρέψουμε κάθετι που μας υποχρεώνει να ζούμε μια βαρετή ζωή, εφόσον αυτό θέσουμε ως στόχο.
Δε χρειάζεται να στραφούμε προς την κοινωνία ολόκληρη...Ο κόσμος και η πραγματικότητα είναι για εμάς ευχάριστα, όταν καταφέρουμε να κερδίσουμε την ισορροπία και το χαμόγελο στο στενό μας, προσωπικό μας κύκλο....νομίζω.
Ίσως δύο μπορούν να γίνουν οι πήγές της ευτυχίας μας:
1. οι άνθρωποι που είναι γύρω μας/ η επικοινωνιά, η προσφορά, το δόσιμο σε αυτούς, το μοίρασμα της ζωής με αυτούς και
2. η "ποιότητα της σκέψης μας"
Έχεις σκεφτεί ποτέ μήπως η βαρετή πραγματικότητα έχει ανάγκη από τα παραμύθια, τις ψευδαισθήσεις (όχι τις παραισθήσεις...) και τις ονειροπολήσεις μας...?
Υ.Γ. Τα λόγια μου αυτά ξέρω πως κινδυνεύουν να γίνουν αντικείμενο κριτικής ως αποκυήματα ενός πιθανόν φιλολογικού ρομαντισμού...Νομίζω πως αυτόν τον κίνδυνο τον διατρέχει κάθε λόγος που κινείται σε θεωρητικό και μόνο επίπεδο και δεν ασχολείται με συγκεκριμένα γεγονότα... πολλω δε μάλλον όταν δεν έχει και πολύ χώρο να αναπτυχθεί (...πόσο θα μου πείτε ακόμη...έλεος..φτάνει...
). Ίσως αν γνώριζα τις εμπειρίες στις οποίες στηρίζεις όλα όσα τώρα νιώθεις, ίσως να σου μιλούσα διαφορετικά...(αλλά πάντως όχι ως προς την ουσία..) και μάλλον πιο συνοπτικά...
"Έχουμε πινέλα και χρώματα - να ζωγραφίσουμε τον Παράδεισο και να μπούμε μέσα" (Νίκος Καζαντζάκης)
) είμαστε όλοι μας κατά βάθος παιδιά.Το να αυτοαποξενώνεσαι και να θεωρείς τον ευτό σου περιθοριοποιημένο μόνο εσένα βλάπτει.Θα σου έλεγα να αφήσεις τη ζωή σου να κυλήσει και θα δεις ότι κάποτε θα αλλάξουν σε κάποιο βαθμό οι προτιμήσεις σου.Όσον αφορά τα παιχνίδια φαντασίας έχω δοκιμάσει κ εγώ μερικά από αυτά (D&D,Magic,LoTr κλπ) κ μπορώ να πω ότι οι στιγμές που πέρασα ήταν πολυ καλές.Ταξίδεψα με τη φαντασία μου σε άλλους τόπους, τόπους μαγικούς κ μπορώ να πω ότι αν μου ξαναδωθεί η ευκαιρία θα το ξαναδοκιμάσω.Πιστεύω ότι αυτοί που κατακρίνουν και σνομπάρουν αυτούς που προσπαθούν να βρουν διέξοδο από την βαρετή καθημερινότητα (δουλειά-σπίτι-δουλειά ή σπίτι-σχολείο-φροντιστήριο (Θεέ μου ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω τι είχα περάσει πέρυσι)) είναι οι ίδιοι που κορνάρουν σαν δαιμονισμένοι στα φανάρια,οι ίδιοι που έχουν σαν σκοπό τους να πετύχουν τον στόχο τους...μόνο και μόνο για να αναλάβουν έναν άλλον, οι ίδιοι που έχουν να ερωτευτούν από τότε που άρχισαν να είναι τέτοιοι.Ο Michael Jackson στο τραγούδι του Heal the World έλεγε "...stop existing and start living...".Αυτό ακριβώς ταιριάζει γάντι στους προαναφερόμενους.
