700 online · 210.830 μέλη
Δύο σπουδαίοι δημιουργοί του λαϊκού τραγουδιού, συναντιούνται ξανά χρόνια μετά την τελευταία τους συνεργασία σε ένα album με τον τίτλο Με τον Ομπάμα αντάμα, που σχολιάζει την σημερινή πραγματικότητα με τον χιουμοριστικό λόγο του Ρασούλη.
Ο Νικολόπουλος βρίσκει τον καλύτερο του εαυτό φτιάχνοντας μερικά από τα πιο εύστοχα τραγούδια του. Σημαντικοί ερμηνευτές εκτός από τους δημιουργούς αναλαμβάνουν την απόδοση των τραγουδιών. Μπάμπης Τσέρτος, Σοφία Παπάζογλου, Παντελής Θεοχαρίδης, Κώστας Σμοκοβίτης, Απόστολος Στεργίου και ο Γιώργος Αιγιώτης συνθέτουν μια δυνατή ερμηνευτική ομάδα.
ΜΕ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ ΑΝΤΑΜΑ - όλοι οι τραγουδιστές 2Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ - Παντελής Θεοχαρίδης 3ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ - Μπάμπης Τσέρτος 4Ο ΕΦΡΑΙΜΑΚΟΣ - Μανώλης Ρασούλης 5ΤΕΛΜΑ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ - Σοφία Παπάζογλου 6ΤΟ ΠΑΛΗΟ - Χρήστος Νικολόπουλος 7Η ΣΚΟΠΙΑΝΗ - Παντελής Θεοχαρίδης 8ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ - Μανώλης Ρασούλης 9Η ΚΥΠΡΙΑ - Μπάμπης Τσέρτος10ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ - Κώστας Σμοκοβίτης11ΑΥΤΗ Η ΕΠΟΧΗ - Γιώργος Αιγιώτης12ΤΟ ΝΤΙΒΙΝΤΙ - Μπάμπης Τσέρτος13ΠΗΡΑΝ ΦΩΤΙΑ ΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ - Χρήστος Νικολόπουλος14ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ - Σοφία Παπάζογλου15ΜΟΝΟ ΕΣΥ - Απόστολος Στεργίου16ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΝΤΕΓΚΟΛ - Μπάμπης Τσέρτος 17. ΕΝΑ ΟΥΖΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ - Χρήστος Νικολόπουλος, Μανώλης Ρασούλης
Πηγή: http://www.musical.gr/cddetails.php?gui_language=1&CD_code=886975479627
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : spiroos στις 01-07-2009 22:32 ]
Η κριτική του Γιώργου Παπαδάκη για το δίσκο "Με τον Ομπάμα αντάμα" και η απάντηση του Χρήστου Νικολόπουλου στην Ελευθεροτυπία της 2/9/09 & 16/9/09.
Με τον Ομπάμα... δράμα
Σε ήχο ελληνικό
Του ΓΙΩΡΓΟΥ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ:
ΜΕ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ ΑΝΤΑΜΑ
Παραγωγή: Sony
Τους χρειάστηκαν τρεις δεκαετίες για να ξανασυναντηθούν στην αγορά των δίσκων οι δύο τραγουδοποιοί, που -νεαροί και ενθουσιώδεις τότε- παρουσίασαν ορισμένες «επιτυχίες». Με κάποια δόση έπαρσης, κατά την αντίληψή μου, ο μεν Χρήστος Νικολόπουλος, μεταξύ άλλων, δήλωσε πως συναντήθηκαν προκειμένου «να δώσουμε μια απάντηση στα σύγχρονα μουσικά πράγματα. [...] Είμαστε απογοητευμένοι από το σημερινό μουσικό τοπίο. Δεν υπάρχει πια ήθος στο τραγούδι». Με την ίδια... αυτοκρατορική ιδέα, της δύναμης που ξυπνά για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, ο κ. Ρασούλης συμπληρώνει: «Κοντά στην πρώτη συνεργασία μας με τον Χρήστο, το 1981, η κοινωνία ανέβαινε, λάμπανε οι ορίζοντες...» (Σημ. ο καθείς που έχει μνήμη γνωρίζει τι έλαμπε το '81) «...τώρα η κοινωνία κατεβαίνει. Ομως το λαϊκό τραγούδι έπρεπε να απαντήσει σ' όλα αυτά [...] Πήρα την απόφαση να απευθυνθώ στον Χρήστο που είναι και ώριμος και ικανός...».
Το... ενδιαφέρον είναι πως αν και ο δίσκος θέλει να είναι αστείος, όλα τα παραπάνω λέγονται στα σοβαρά. Κι ακόμα: «Το cd αυτό είναι το πρώτο μιας τριλογίας [...] Δεν επαίρομαι, θεωρώ τα τραγούδια τούτα σαν τα σακιά που βάζουν στις όχθες του ποταμού, όταν αυτός ξεχειλίζει και απειλεί την πόλη».
Ωραία η παρομοίωση αλλά κάπως επικίνδυνη καθώς έχει δύο αναγνώσεις: η μία αφορά τη δράση των σακιών που στοιβάζονται στα ποτάμια, κι η άλλη το περιεχόμενό τους.
Οι δημιουργοί πάντως θεωρούν δεδομένο πως ο ποταμός ξεχειλίζει και θα μας πνίξει, δηλαδή πως το ελληνικό τραγούδι πάει για φούντο, πράγμα που, δυστυχώς γι' αυτούς, δεν είναι έτσι. Παρά τις δυσκολίες που περνά, δεν του λείπουν άξιοι και ταλαντούχοι νέοι που αν τους δοθεί η ευκαιρία (αν τους αφήσουν οι εξοφλημένοι καρχαρίες) θα δώσουν πνοή ζωής στον χώρο αυτό. Το ότι δεν το βλέπουν αυτό οι δύο τραγουδοποιοί και φέρνουν τον κατακλυσμό, είναι απορίας άξιον. Ας σκεφτούν πως αυτό μπορεί να φανεί και σαν γεροντική γκρίνια, κρίση συντηρητισμού που, αν κοιτάξουμε λιγάκι την Ιστορία, την πέρασαν όλοι σχεδόν οι επιφανείς του τραγουδιού όταν βρέθηκαν εκτός εποχής. Αφήνουμε που το να φέρνουν τον κατακλυσμό προκειμένου να... επέμβουν μετά και να μας σώσουν (όπως ισχυρίζονται), μοιάζει και με κουτοπονηριά για αφελείς πελάτες.
Δεν γνωρίζω ποιοι θα γελάσουν με τα «αστεία» του κ. Ρασούλη που και ύστερα από τόσα χρόνια δεν έχουν, κατά τη γνώμη μου, βελτιωθεί. Η ίδια άγρα εντυπωσιασμού διά πομφολύγων, ευφυολογήματα γυμνασιακού τύπου, μετρίου επιπέδου μεταπρατική διαχείριση της λόγιας και της αγοραίας παροιμιολογίας. Ιδού για παράδειγμα ένα «αστείο» του: «Καλύτερα με μαύρο στον Οίκο το Λευκό/ παρά παντού μαυρίλα με βλάκα και λευκό». Ο κ. Ρασούλης περιμένει να γελάσουμε με τη ρατσιστική αυτή (δεν βαριέσαι, ας είναι και μαύρος) αποστροφή.
Εκτιμώ την προσφορά του Χρήστου Νικολόπουλου στο λαϊκό τραγούδι και πιο πολύ εκτιμώ τον ίδιο. Διατυπώνω, όμως, άλλη μία φορά, τη γνώμη πως, γνωρίζοντας τις ικανότητές του, άλλα θα περίμενε κανείς ύστερα από τόση εμπειρία και γνώση. Οχι τα ίδια και τα ίδια στερεότυπα, όχι για πολλοστή φορά επανάληψη του εαυτού του. Δύσκολα δέχεται κανείς ότι ένας τέτοιος τεχνίτης, μετά σαράντα χρόνια, δεν έχει «ανακαλύψει» κάτι και δεν θέλει να προχωρήσει την τέχνη του λίγο παραπέρα.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=78179
Και η απάντηση του Χρήστου Νικολόπουλου στο φύλλο της 16/9/09
Ο «Ομπάμα», μια κριτική και μια απάντηση
Από τον συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο πήραμε την παρακάτω επιστολή, απάντηση στην κριτική του Γιώργου Ε. Παπαδάκη για τον δίσκο «Με τον Ομπάμα... Αντάμα»
«Κύριε Διευθυντά,
Με την παρούσα θα ήθελα να απαντήσω στον κύριο Γιώργο Ε. Παπαδάκη σχετικά με δημοσίευμά του στην "Ελευθεροτυπία" στη στήλη «Τέχνες» στις 2/9/2009 με τίτλο "Με τον Ομπάμα... δράμα".
Δεν με ενόχλησε η αρνητική κριτική του κυρίου Παπαδάκη για τον δίσκο "Με τον Ομπάμα... Αντάμα". Η κριτική στην κάθε μορφής τέχνη είναι λειτούργημα. Είναι απαραίτητη και εποικοδομητική, είτε είναι θετική είτε αρνητική και πάει τα πράγματα λίγο παραπέρα. Χρειάζεται όμως να τηρούνται ορισμένοι κανόνες δεοντολογίας, να υπάρχει σεβασμός και να αποφεύγονται εμπαθείς προσωπικές επιθέσεις και χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Είναι η πρώτη φορά στην καριέρα μου όπου υποχρεώνομαι να απαντήσω σε κριτική δίσκου μου, παρ' όλο που δεν ήταν πάντοτε θετικές αλλά ήταν όμως μέσα σε κόσμια πλαίσια. Θα ήθελα να απαντήσω σε συγκεκριμένα σημεία του άρθρου. Θεωρώ ότι δεν είναι "έπαρση" όπως ισχυρίζεται ο αρθρογράφος το να θέλει ένας δημιουργός να δώσει απάντηση στα σύγχρονα μουσικά πράγματα, αλλά έντιμη καλλιτεχνική υποχρέωση, έστω και αν δεν συμφωνεί ο αρθρογράφος με το αποτέλεσμα. Οσον αφορά στα προσωπικά μου μουσικά "σακιά" που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν ανάχωμα στην πλημμυρίδα των λούμπεν τραγουδιών, δεν είναι γεμάτα "άμμο", ούτε μουσικά σκουπίδια, αλλά με σπουδαία τραγούδια μεγάλων στιχουργών και ακούμπησαν τόσο στα χείλη των μεγαλύτερων Ελλήνων τραγουδιστών όσο και στα χείλη και στις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων. Ακούγονται δε κάθε βράδυ σε χώρους όπου μπορεί ακόμη να ευδοκιμεί και να επιβιώνει το καλό λαϊκό τραγούδι.
Για την παρατήρησή του, ότι επαναλαμβάνω συνεχώς τον εαυτό μου, τον πληροφορώ ότι είμαι υπερήφανος γι' αυτό. Διότι προσπαθώ να υπερασπίζομαι αυτό που υπηρετώ όλα τα χρόνια της σταδιοδρομίας μου αν και θα μου ήταν πολύ εύκολο να μετακυλήσω σε εύκολους, ευτελείς αλλά εμπορικούς δρόμους.
Αυτές οι επιλογές θα με ανήγαγαν εύκολα σε πρωταγωνιστή της σημερινής άθλιας μουσικής πραγματικότητας όπου πάρα πολλοί την ανέχονται και τη χαϊδεύουν (όπως ο κύριος Παπαδάκης) για να κρατούν τις ισορροπίες και τις σχέσεις με τους σημερινούς πρωταγωνιστές της και για να διατηρούν εναγωνίως μια δήθεν αναγνωρισιμότητα, η οποία είναι ένα από τα βασικά καταφύγια των ατάλαντων. Για τον προσβλητικό του χαρακτηρισμό "εξοφλημένοι καρχαρίες" οι οποίοι δεν δίνουν ευκαιρίες στους νέους, θα ήθελα να επισημάνω ότι εάν υπήρξα "καρχαρίας", το γνωρίζουν πολύ καλά οι εταιρείες δίσκων που συνεργάστηκα, οι επιχειρηματίες των μουσικών χώρων που εργάστηκα και οι συνεργάτες μου. Το αν δεν έχω δώσει χώρο στους νέους αυτό είναι πραγματικά αστείο, το οποίο εκτός από πρόδηλο δόλο, δείχνει και την πλήρη άγνοιά του για τη μουσική μου πορεία και τον αριθμό των νέων τραγουδιστών και στιχουργών που ανέδειξα και συνεχώς αναδεικνύω. Οπως επίσης πρέπει να γνωρίζει την αποστροφή μου και τη μη συμμετοχή μου σε κέντρα διαπλοκής και εκμετάλλευσης προς ίδιον συμφέρον.
Για τη "γεροντική μου άνοια" που αναφέρει ο κύριος Παπαδάκης (αν και είμαστε αναλόγου ηλικίας) αφορά τον ίδιο, διότι τον εμποδίζει να θυμηθεί ποιος είμαι και τι έχω δημιουργήσει στον μουσικό χώρο. Αντίθετα όμως η δική μου άνοια δεν με εμποδίζει να θυμηθώ τις μεγάλες του, αλλά εντελώς αποτυχημένες του προσπάθειες να καθιερωθεί ως μουσικός, συνθέτης και ενορχηστρωτής.
Αλλωστε, ο συγκεκριμένος κύριος πάντοτε έκανε εμπαθείς κριτικές εναντίον μου (φαίνεται ότι έχει κάποιο πρόβλημα μαζί μου), ακόμη και σε εκδόσεις δίσκων μου με τεράστια επιτυχία όπως το "Μη μιλάς, μη γελάς", "Ψίθυροι καρδιάς", "Μη μου λες αντίο" κ.ά. Μάλλον ο εν λόγω αρθρογράφος έχει κάνει μια διαστροφική επιλογή για πρότυπό του που παραπέμπει στον Γκέμπελς που πίστευε ότι "ρίχνοντας λάσπη σε έναν άσπρο τοίχο, όσο και να τον πλύνεις στο τέλος κάτι θα μείνει". Δυστυχώς όμως για αυτόν, η σοβαρότητα της εφημερίδας όπου εργάζεται και το επίπεδο των αναγνωστών της "δεν τσιμπάει και δεν κολυμπά σε δημοσιογραφικά λασπόνερα" που γράφονται για λόγους εντυπωσιασμού με κίνητρο "ας βρίσουμε μήπως κάποιος μας προσέξει".
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Χρ. Νικολόπουλος, μουσικοσυνθέτης»
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=82931
Τον καινούριο δίσκο των Νικολόπουλου - Ρασούλη δεν τον έχω ακούσει. Αυτό, όμως, που με κάνει χαρούμενο, είναι το γεγονός ότι βλέπω ξανά στη δισκογραφία τον ΚΩΣΤΑ ΣΜΟΚΟΒΙΤΗ, αυτή την πολύ σπουδαία "ελληνοπρεπέστατη" ανδρική φωνή που, δυστυχώς, δεν έκανε την καριέρα που τής άξιζε !!! Θέλω να πιστεύω ότι στο μέλλον θα δούμε τον κ. Σμοκοβίτη να συμμετέχει και σε άλλες δισκογραφικές εργασίες ....
