581 online · 210.848 μέλη
Ποιό πιστεύετε είναι το νόημα της ύπαρξης; Γιατί να υπάρχει κάτι και όχι τίποτα; Καποιο θα υποστηρίξουν: ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο και αυτός μόνο ξέρει γιατί. Γιατί λοιπόν;
λοιπον λοιπον!!εχουμε και λεμε..ο Θεος...και η υπαρξη...και ποιος οριζει τι ειναι ο Θεος??εε λοιπον εγω υποστηριζω οτι ολα ειναι μυθοπλασιες και διδαγματα ζωης..αυτο που ονομαζουμε Θεος ειναι η δυναμη που πηγαζει απο μεσα μας..και η υπαρξη..μα και βαβαια υπαρχει νοημα..το ονειρα,οι ελπιδες..δεν δινουν νοημα??μα οχι οταν εισαι απραγος..οι στοχοι που κοπιαζεις..θα τα καταφερεις..κ αν οχι τουλαχιστον γευτηκες το ταξιδι...καποιοι εδω θα υποστηριζαν οτι δεν υπαρχει νοημα στο ταξιδι αν δεν φτασεις στην ιθακη..διαφωνω ειμαι καθετη ειμαι απολυτη και δεν αλλαζω γνωμη...νοημα ζωης..χαμογελα κανε πραγματα για τον ευατο σου πραγματα που σε ευχαριστουν..ανακαλυψε τον εαυτο σου.μαθε τον...πονα,αγαπα,παλεψε,κλαψε,γελα...αλλα Ζ Η Σ Ε αυτο ειναι το νοημα για μενα να εισαι γεματος στην ψυχη
Η ύπαρξη ποιού πράγματος;; Πάντως η ύπαρξη της τουαλέτας νομίζω πως είναι ξεκάθαρη σε όλους μας!!!
Και γιατί να μην υπάρχει το απόλυτο χάος; Το τίποτα; Γιατί υπάρχει το σύμπαν, γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι; Εξυπηρετούν κάποιο σκοπό;
Δεν υφίσταται "νόημα" ως αυτοδύναμο αντικείμενο ή ενέργεια. Είναι παράγωγο του νοήμονος όντος. Αυτό σημαίνει ότι οποιοδήποτε νόημα στη ζωή σου το δίνεις εσύ και μόνον εσύ. Και η ισχύς, το βάθος και η έκταση κάθε νοήματος σχετίζεται με την αντίστοιχη δυναμική του νοήμονος όντος. Ως εκ τούτου, ακόμη κι αν υποστηρίξω ότι δύναμαι να απαντήσω σε τέτοιο ερώτημα, αυτό σημαίνει ότι δύναμαι να παράξω νόημα της έκτασης και του βάθους της δικής μου νοημοσύνης, που πιθανότατα δεν θα γίνει απόλυτα κατανοητό από κανέναν, γιατί απλούστατα ο καθένας σκάβει το δικό του ξεχωριστό πηγάδι της λογικής, του οποίου το νερό είναι ο μόνος που γεύεται.
Στην ερώτηση "γιατί να μήν υπάρχει τίποτα;" η απάντηση είναι "τότε απλά δεν υπάρχει", οπότε δεν υπάρχει και γιατί.
Ένα από τα βασικά προβλήματα της λογικής μας είναι ότι φαντάζεται την μή ύπαρξη με βάση τα αισθητήριά : μαύρη, άγευστη κι άοσμη μη υλική. Εκείνο που δεν μπορούμε να απαντήσουμε είναι αν υπάρχει η "μή ύπαρξη" ακόμα και σε απειροελάχιστα τμήματα χώρου. Θυμίζω ότι ακόμα και η επιστήμη αποδέχεται το κενό με κάποιες ενεργειακές διακυμάνσεις, όχι ώς απόλυτο κενό. Χαρακτηριστικό δε εκείνο που αναφέρουν οι Δανέζης-Θεοδοσίου: "αν μπορούσαμε να δούμε τα πάντα γύρω μας, τότε θα βλέπαμε ένα υπέρπυκνο υλικό μεταξύ μας, που περισσότερο μας ενώνει παρά μας χωρίζει".
Όπως καταλαβαίνεις το πρόβλημα βρίσκεται για άλλη μία φορά στους ορισμούς: τί είναι πραγματικά η ύπαρξη; Μόνο εγώ έχω συνείδηση;
Ένα άλλο πρόβλημα βρίσκεται στο "γιατί". Το γιατί προκύπτει από το χρόνο, ο οποίος σύμφωνα με πολλούς φιλόσοφους απλά δεν υπάρχει, αλλά είναι επινόηση. Και το γιατί είναι προβληματικό επειδή η σχέση αίτιο-αιτιατό χαλαρώνει σε χωροχρονικά άλματα, δηλαδή μεταξύ μικρόκοσμου και μεγάκοσμου. Είναι αδύνατο να κατανοήσω τη δημιουργία του σύμπαντος με βάση την καθημερινότητά μου. Το γιατί μου πάντα θα αντανακλά στα θνητά χαρακτηριστικά μου.
Έτσι, λοιπόν, προσπαθώντας να αιτιολογήσεις την ύπαρξή σου με βάση την καθημερινότητά σου, απλά υποπέφτεις στο σφάλμα της αναιτιότητας. Γεννιέμαι-ζω-πεθαίνω, γιατί όλο αυτό; Κι εδώ το γιατί,φυσικά, περιλαμβάνει τη συνειδητότητα ενός ζωντανού οργανισμού που έχει ήδη προαποφασίσει ότι θάνατος=προγεννητική κατάσταση=ανυπαρξία. Και είναι απόλυτα λογικό, η αποδοχή της ανυπαρξίας μέσω του θανάτου να παράγει και την αντίληψη της ματαιότητας της ζωής. Μόλις έκανα μία εφαπτόμενη προσέγγιση στο ερώτημα "γιατί ο άνθρωπος εμφανίζει σύμφυτες τη θρησκευτικότητα και τη λογική;". Όπου, φυσικά, η θρησκευτικότητα δεν σχετίζεται με εικόνες και αγάλματα, αλλά με υπέρβαση της χρονικής αιτιότητας του μικρόκοσμου είτε μέσω των θρησκειών είτε μέσω της φιλοσοφίας είτε μέσω της επιστήμης.
Δεν υπάρχουν νοήματα στη ζωή σου πέρα από εκείνα που δίνεις εσύ. Η καρδιά χαράσσει το δρόμο κι ο νους τον ασφαλτοστρώνει. Δίχως καρδιά κάνεις κύκλους. Δίχως νου πονάνε τα πόδια...
StavmanR θα συμφωνήσω πως η επιστήμη της Φυσικής έχει στην παρούσα φάση αποδεχτεί πως δεν υπήρξε ούτε υπάρχει το απόλυτο κενό όπως το φανταζόμαστε(πχ. χωρίς ύλη). Ωστόσο γιατί να μην μπορούμε να θέσουμε -έστω και το υποθετικό- ερώτημα της ύπαρξης του απόλυτο κενόυ; Εφόσον κάτι υπάρχει -εμείς και το σύμπαν- είναι λογικό να ρωτάμε για το νόημα αυτής της ΥΠΑΡΞΗΣ, τη στιγμή που θα μπορούσαν όλα να είναι σε ανυπαρξία. Προσοχή: όχι σε κάποια άλλη κατάσταση. Τίποτα = τίποτα, ούτε χώρος, ούτε χρόνος, ούτε νόμοι, ούτε νοήμονα όντα που τα σκέφτονται όλα αυτά.
Έπειτα το ΓΙΑΤΙ δεν συνδέεται κατ' ανάγκη με το χρόνο. Πολλoi δεν αποδέχονται την ύπαρξη του χρόνου και ούτε την καταλαβαίνουν. Επιπλέον πολλοί δεν προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον υπαρκτό κόσμο με την καθημερινότητά τους. Επισπροσθέτως δεν αποδέχονται όλοι τον κανόνα "αίτιο-αιτιατό" για την ερμηνεία του κόσμου. Επίσης κανείς δεν μίλησε για ματαιότητα της ζωής, για θανάτους και για θρησκείες. Το ερώτημα είναι καθαρά υπαρξιακό/φιλοσοφικό και όχι θρησκευτικό.
-----------------
Ζεις για ν' αγαπάς.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Spirous στις 28-08-2009 17:28 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Spirous στις 28-08-2009 17:29 ]
Spirous, τα υπαρξιακά θέματα ανήκουν στα όρια της θεολογίας, όποια μορφή κι άν εκείνη έχει. Τα "όρια" της φιλοσοφίας είναι τα 5 γράμματα του "είναι", δηλαδή της ουσίας της ύπαρξης. Πάνω σε αυτό το φράγμα έχουν αφήσει τα οστά της πνευματικής υπόστασης όλοι οι φιλόσοφοι, προσπαθώντας να το θραύσουν ή ακόμη και ρηγματώσουν, μήπως και φανεί κάποια αχτίδα από την άλλη πλευρά.
Το γιατί είναι αιτιολογικό, κι ως εκ τούτου αναφέρεται σε χρονική διάσταση (για να κάνω κάτι προηγείται η ανάγκη να το κάνω). Και φυσικά χάνει την ουσία του όταν αφορά μή χρονικές καταστάσεις: "γιατί αγαπάς", "γιατί ευτυχείς;" κλπ. Το πανσίγνωστο "γιατί μαμά;" των παιδιών είναι η προσπάθειά τους να μπουν στη λογική των μεγάλων διά της μιμήσεως. Στο "γιατί" ανακαλύπτουν την αδυναμία του ενήλικα να βρει αντικειμενικές απαντήσεις. Φαίνεται ότι είναι η καλύτερη λέξη για την επικοινωνία ενός προλογικού όντος με ένα μεταλογικό όν. Από την άλλη, το καλύτερο παιχνίδι για ένα παιδί είναι να του επιστρέφεις την ερώτηση του γιατί αυτούσια: "εσύ γιατί λες να συμβαίνει;", οπότε και μπαίνει στον κύκλο αιτίου - αιτιατού σκεπτόμενο ως εσύ.
Το "γιατί πέφτει το μήλο;" είναι στην πραγματικότητα κακή διατύπωση της ερώτησης, καθώς η απάντηση "το ωθεί η βαρύτητα" είναι τροπική και απαντά στο "πώς πέφτει το μήλο". Είναι γλωσσικό λάθος που μετατρέπει "αθώα" το αιτιολογικό σε τροπικό. Άλλωστε, η μηχανιστική μας γλώσσα δεν μπορεί να αποδεχθεί την εσωτερικότητα του αιτιολογικού, που προϋποθέτει έμβιο όν. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα αιτιολογία σε άβια αντικείμενα, παρά μόνο αν προσδώσουμε ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά. Όταν η επιστήμη μιλά για αίτιο αναφέρεται σε τρόπο, πχ. "ΠΩΣ έγινε η μεγάλη έκρηξη και στα πλαίσια ποιου μηχανισμού ανήκει", "ΠΩΣ έπεσε το κτήριο" κλπ.. Βλέπουμε ότι το αίτιο μετασχηματίζεται σε τρόπο, καθώς το γιατί προϋποθέτει πρόθεση κι όχι μηχανισμό. Για να δώσω το στίγμα του λάθους θα πω το εξής. Αν η βαρύτητα είναι το αίτιο της πτώσης και η βαρύτητα χαρακτηρίζει τα ίδια αντικείμενα, η επόμενη πρόταση δεν έχει πραγματικό νόημα: το μήλο πέφτει εξαιτίας της βαρύτικής έλξης που συμπαράγει ως μήλο. Άρα το μήλο είναι ταυτόχρονα αίτιο (συμπαράγει την βαρύτική έλξη - νόμος του Νεύτωνα F=G m1 m2/r^2) και αιτιατό (συνυφίσταται την ίδια βαρύτητα που παράγει). Ο απλός λαός το εκφράζει ως "η κότα γέννησε το αβγό ή το αβγό την κότα;".
Στην τελευταία παράγραφο αναφέρεις: "κανείς δεν μίλησε για ματαιότητα της ζωής, για θανάτους και για θρησκείες. Το ερώτημα είναι καθαρά υπαρξιακό/φιλοσοφικό και όχι θρησκευτικό.".
Επισημαίνω ότι ακριβώς αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αναφέρθηκα εγώ σε εκείνα. Επειδή είναι της μόδας να απορρίπτεται το θρησκευτικό συναίσθημα -των τουλάχιστων 800.000 ετών έκφρασης- χωρίς κανένα προβληματισμό. Σχετικά με το ερώτημα, είναι απλά ...ερώτημα, όπως και κάθε ερώτημα. Το είδος της απάντησης είναι που χαρακτηρίζεται από επιστημονικότητα, φιλοσοφικότητα ή θρησκευτικότητα ή και απλό βίωμα. Ο καθένας απαντά στο ερώτημα ως εκείνος νομίζει και θεωρεί. Ακόμη, η φιλοσοφία δεν απορρίπτει αλλά προβληματίζεται, αναλύει και συνθέτει κάθε τί που υπάρχει, που παρατηρείται και βιώνεται. Άρα, το "μιλώ φιλοσοφικά κι δεν χωρά η θρησκεία" σημαίνει ότι δεν μιλώ φιλο-σοφικά.
Όσο για το θάνατο, έχω επανηλημμένα αναφέρει τη θέση μου ότι η συνειδητότητα του θανάτου είναι ταυτόσημη με τη συνειδητότητα της ζωής. Εκείνος που θεωρεί τον θάνατο ως το οριστικό τέλος, είναι φυσικό να θεωρεί την ζωή ως την κλιμάκωση προς το τέλος, δηλαδή μία συνεχώς κλιμακούμενη αγωνία θανάτου. Και από προσωπική εμπειρία μου δημιουργείται η εντύπωση ότι ο άνθρωπος με την αυτή στάση ζωής προσπαθεί να πείσει εαυτόν και ετέρους ότι "ζω για τη στιγμή", θέλοντας σιωπηρά να συμπληρώσει "...του θανάτου". Πρόκειται για τη στάση που θέλει να τα προλάβει όλα όσο της παρέχεται η ιδιότητα της ζωής. Μα πάντα ο άξονας αναφοράς είναι ο υποσυνείδητος εσωτερικός μονόλογος: "σε λίγο πεθαίνω! Τη γλίτωσα... Ωπ! Μάλλον σε λίγο πεθαίνω!".
Δεν βρίσκω το λόγο να ακολουθώ την συζήτηση με βάση του πώς θέλει ο κάθε συνομιλητής να ορίσει τα πλαίσιά της. Ως συμμετέχων, δίνω το δικό μου στίγμα, με τις δικές μου συνδέσεις και τα δικά μου νοήματα σε εκείνη, ό,τι ακριβώς ελπίζω για τον κάθε συνομιλητή.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 28-08-2009 20:37 ]
Στην ιστορία της φιλοσοφίας, το κίνημα που εντρύφησε περισσότερο στα ζητήματα οντολογίας είναι ο υπαρξισμός.
Στη θεολογική του συνιστώσα, περιλαμβάνεται ο πρώτος διδάξας, ο δανός φιλόσοφος Σώρεν Κιρκενγκωρ, ο οποίος υποστήριξε την προτεσταντική ερμηνεία του θεού, με βάση τη λογική και το συναίσθημα. Στον 20ο αιώνα οι ρώσοι Μπερντιάγιεφ και Μπουλγκάκωφ υιοθέτησαν την ορθόδοξη προσέγγιση της ύπαρξης μέσω των βιωμάτων του κάθε ανθρώπου.
Ο άθεος υπαρξισμός, από την άλλη, του Ζαν Πωλ Σαρτρ, θέτει το αγνωστικιστικό δόγμα επί τάπητος, ορμώμενος από την αρχαιοελληνική παράδοση και το σεξουαλικό κίνημα των μέσων του 20ου αιώνα.
Τέλος θέλω να επισημάνω ότι ουδέποτε το ζήτημα της ύπαρξης σταμάτησε να απασχολεί φιλοσόφους, θεολόγους και κάθε άνθρωπους, σαν ολοκληρωμένο κίνημα φιλοσοφικό και με λοιπές άλλες προεκτάσεις, όμως, εμφανίστηκε σαν αντίδραση στις πεποιθήσεις του Διαφωτισμού, που προωθούσε (δογματικά) τη λογική και γνώση του εξώτερου κόσμου σαν τη μόνη συνθήκη που προσδίδει ουσία στην ανθρώπινη ύπαρξη (βλ σκέφτομαι άρα υπάρχω).
Χωρίς κριτική διάθεση, απλά παραπέμπω στα παραπάνω για μελέτη.
Arxigos, πολύ όμορφα έθεσες την πλευρά της επιστήμης της φιλοσοφίας, και τα ρεύματα του υπαρξιακού θεϊσμού και αθεισμού. Ο υπαρξιακός αθεϊσμός, όπως πολύ σωστά έθεσες παρακάτω, δεν αποτελεί επακριβώς φιλοσοφικό ρεύμα, παρά του γεγονότος ότι τον ταξιθέτουμε ως τέτοιο. Ο υπαρξιακός αθεϊσμός είναι η σύγχρονη επιστήμη σε πλήρη εφαρμογή της, δηλαδή ως ενοποιημένα πεδία εμπειρισμού. Γι' αυτό και πολύ σωστά έγραψες ότι ο δογματικός Διαφωτισμός της υπαρξιακής αθεΐας βρέθηκε απέναντι από την υπαρξιακή φιλοσοφία.
Η δική μου άποψη προσεγγίζει εκείνη του Χρήστου Μαλεβίτση. Δεν υπάρχει φιλοσοφία, υπάρχει ο φιλόσοφος. Δεν υπάρχουν φιλοσοφικά ρεύματα, υπάρχουν φιλοσοφικά όντα. Και κάθε ένας αντιλαμβάνεται τελείως διαφορετικά την ύπαρξή και συνύπαρξή του στον κόσμο, ασχέτως αν αναγκάζεται να χρησιμοποιεί την πεπερασμένη γλώσσα για να εκφραστεί. Κι επειδή η γλώσσα είναι πεπερασμένη, όσο καλά κι αν την χρησιμοποιήσεις θα πέσεις πάνω σε κάτι που έχει ήδη ειπωθεί από άλλον. Και τότε θα σε ταυτίσουν με εκείνον. Όμως, η φιλοσοφία δεν είναι λέξεις και ρητορεία, αλλά στάση ζωής. Κι εκείνη βιώνεται, δεν περιγράφεται. Ό,τι και να γράψουμε εμείς για τα μεγάλα φιλοσοφικά πνεύματα, είναι απλά ο δικός του χονδροειδέστατος κώδικας διατύπωσης των βιωμάτων, που ερμηνεύεται -επίσης χονδροειδέστατα- από τον καθένα μας κατά προσωπική βούληση. Στη συνέχεια αποστηθίζουμε και συνδυάζουμε τις κλισέ εκφράσεις και μία στοιχειώδη οργάνωση του λόγου και γίναμε φιλόσοφοι (όπως ακριβώς κάνουν οι πολιτικοί μας στον δικό τους τομέα). Αντίστοιχα ισχύουν για ποιητές, ζωγράφους και μουσικούς.
* Μιας και είμαστε σε μουσικό σάιτ: δεν υπάρχει η αφηρηένη έννοια "μουσική", αλλά το αρχέγονο μουσικό όν που κρύβει ο καθένας μέσα του, ασχέτου σύγχρονης επιστημονικής κατάρτισης και τεχνικών γνώσεων. Μουσική είναι μία αφηρημένη τομή εμπειριών στα πλαίσια της επικοινωνίας που μεταβάλλεται συνεχώς όσο μεγαλώνει η εμπειρία του μουσικού όντος που την συνιστά. Γι' αυτό και τα γούστα μας αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση, την ηλικία, το περιβάλλον. Αν υπήρχε η μουσική ως αυτοδύναμη έννοια (ορθολογισμός), δεν θα υπήρχε λόγος να αλλάζει στον ίδιο άνθρωπο.
Για να δώσω κι ένα στίγμα στο βασικό ερώτημα της συζήτησης: Για να αντιληφθώ ότι υπάρχω δεν απαιτείται εξωτερική επιβεβαίωση. Το γνωρίζω εκ των έσω. Ονομάζεται συνείδηση. Η ερώτηση "γιατί υπάρχω" έχει και μία δεύτερη εκδοχή πέρα από την προέλευση: τον στόχο. Για ποιον λόγο υπάρχω; Κι ο λόγος αυτός είναι βαθιά ριζωμένος στη συνείδησή μας, μακριά από κάθε μορφή λογικής. Θα αποδειχθεί εν καιρώ αν οι πράξεις μας (στάση ζωής) που περιλαμβάνουν επι-λογές συμφνωνούν με τη συνείδησή μας ή όχι.
Καλησπερα σε ολους,
Πιστευω εαν διαβασεις το βιβλιο "Ο κοσμος της Σοφιας" του Gaarder.J τοτε θα σου ληθουν καποιες απο τις προαναφερθεισες αποριες σου. Ειναι πολυ καλο βιβλιο, υστερα απο αυτο μπορεις να πας καιστον αγαπητο μας Νιτσε.
μαριαμ
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mariam στις 31-08-2009 21:11 ]
Ποιός ο λόγος να αναρωτιόμαστε?Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ζούμε για το σήμερα να διασκεδάζουμε και να προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή μας ομορφότερη,γιατί αυτή είναι δεν έχει άλλη!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : xristin-a στις 27-02-2011 14:03 ]
Για μένα, ζω, σημαίνει δημιουργώ, αγαπώ, επεκτείνομαι! Η ζωή είναι θείο δώρο και πρέπει να της φερόμαστε όπως της αξίζει. Όταν λοιπόν λέμε ότι υπάρχουμε, εννοούμε ότι ζούμε για μας όχι για τους άλλους! Αυτό σημαίνει, ότι, όταν αγαπώ εμένα, τον εαυτό μου, κάνω για εμένα πράγματα που με ευχαριστούν και με καταξιώνουν σαν άνθρωπο. Για μένα, υπάρχω, σημαίνει απολαμβάνω τη ζωή παρόλα τα όσα μου έχουν συμβεί, κάνω προσπάθειες αυτοβελτίωσης, αλλά και σχεδιάζω ενα μέλλον καλύτερο για μένα όχι για τους άλλους! Αν κάνω το λάθος να ακούσω τους άλλους, δεν θα έχω τη χαρά να κάνω αυτό που με ευχαριστεί, με αποτέλεσμα, να χάσω πολύτιμο χρόνο. Ωστόσο, σε περίπτωση που εγω αποφασίσω να μείνω μακρυά απο όλους και απο όλα, δεν σημαίνει και παραίτηση απο τις χαρές της ζωής μου. Αντίθετα, σημαίνει αναγέννηση! Στο διάστημα της αποχώρησης μου, εξετάζω κάθε πιθανή αποτυχία ή επιτυχία αντίστοιχα, και θέτω επι τάπητος τα υπερ και τα κατά της οποιαδήποτε κίνησης μου. Αυτά όμως, θα τα κάνω εγω, και μόνο εγω. Δεν θα μου τα επιβάλλει άλλος! Αυτό σημαίνει ζωή για μένα και αυτό εφαρμόζω! Να κάνω μικρά βήματα προκειμένου να φτάσω το στόχο μου. Και όταν τον φτάσω, θα παραμείνω εκεί! Αξίζει να ζω λοιπόν, γιατί η ζωή είναι πολύ ωραία!!!
Βιώσαμε και βιώνουμε όλοι ως μονάδες της ανθρωπότητας , την ύπαρξη .
Γνωρίσαμε ότι ύπαρξη δίχως περιβάλλον δεν θα υφίστατο.
Άρα η ύπαρξη είναι συνυφασμένη μαζί του ,αλλά βέβαια …,
Το σημερινό μας περιβάλλον έχει τροποποιηθεί και παραλλαχθεί, μεταλλαχτεί από το αρχικό πρότυπο.
Αν παρατηρήσουμε την ύπαρξη μέσα από το αρχικό της πρότυπο ,που ήτανε η φύση ,θα διαπιστώσουμε όλοι ,ότι εκεί μέσα η ανθρωπότητα ακολουθούσε τις αρχές και τους νόμους της κατά γράμμα ,η τουλάχιστον βρε αδελφέ την σεβότανε ,γιατί δεν την γνώρισε και φοβότανε το άγνωστο .
Από τότε πάει καιρός που έχει περάσει…,
Τώρα διαμόρφωσε δικό του περιβάλλον ,μέσα στην ίδια την φύση .
Και ψάχνει για νοήματα και όλο ψάχνει και κάτι βρίσκει και όλο ψάχνει ,δίχως να έχει τελειωμό η αναζήτηση .
Το αποτέλεσμα της αποστασιοποίησης του, της επανάστασης του ενάντια στην φύση ,του αφαίρεσε σταδιακά το νόημα της ύπαρξης του .
Σήμερα είναι περιττή η ύπαρξή μας ,ανούσια , ανόητη …,
Διότι εργαζόμαστε ως ανθρωπότητα κατά του αρχικού μας ζωντανού περιβάλλοντος την φύση και βέβαια , το καταστρέφουμε και φυσικά βαδίζουμε σταδιακά προς την αυτοκαταστροφή μας …,
Διότι ζωή ,επιβίωση, ύπαρξη δίχως φύση δεν είναι εφικτή, δυνατή. 11
Απλώς παρακολουθούμε, δίχως επίγνωση, την κηδεία μας…,
Παραπέμπω σε ένα ενδιαφέρον άρθρο :
Διααβάστε το 11 ο (ενδέκατο ) ,κατά σειρά άρθρο .
http://sidi7081.blogspot.com/p/blog-page_21.html
Αξίζει τον κόπο…,
